Generale Synode Christelijke Gereformeerde Kerken 2024

[Middenrefo]

Typisch het denken van de Afscheiding van 1834. De kerk wordt ondermijnd en bedreigd, dan gaan wij eruit en zetten die kerk voort zonder de heersende dwalingen. Volkomen logisch, maar het klopt niet en als het op prcederen aankomt zal Rijnburg ondanks de goede bedoelingen niet in het gelijk worden gesteld.

Jan, je hebt het tegen CGK-ers, die zijn blij met de Afscheiding van 1834, anders waren ze wel hervormd geweest.

Dus ja, door ze betichten van het denken van de Afscheiding 1834 laat je zien dat ze bij Rijnsburg juist typisch CGK-denken en de rest denkt meer als PKN. Luister maar naar prof Huijgen...

@ Refojongere, ik beticht niks. Ik constateer alleen maar. En in de CGK heeft men van oudsher een grote waarde gehecht aan het kerkrecht. Nee, naar prof. Huijgen luister ik niet, die kan ik nooit volgen. en ik wil hem ook niet volgen. Ik vermoed dat ze zelfs in Rome om hem schaterlachen.

T'kan verkeren. In mijn beginjaren op dit forum ben ik wel gebant omdat ik dr. Huijgen niet de verschuldigde eerbied betoonde. De contouren van zijn ontwikkelingen waren toen ook wel zichtbaar. Hoofdrolspelers in de huidige CGK ontwikkelingen (Rijbsburg kant) zagen toen in hem (op RF) het grote voorbeeld.

Overigens is dit ook zo'n ding van meten met 2 maten. Het gedachtengoed van dr. Huijgen - wat men er ook van mag vinden - was principieel allemaal prima te dragen blijkbaar.

Dat laatste onderschrijf ik. Net als het gedachtengoed van wijlen prof. Versteeg. Van prof. Peels die vanaf het begin betrokken was bij de NBV. Verbazingwekkend is ook dat prof. Selderhuis in geen enkele Rijnsburg gemeente mag (mocht?) preken, maar nu omarmd wordt omdat hij wat betreft v&a wel een beetje op hun lijn zit. Het kan allemaal verkeren.

[huisman]

Je mist mijn punt. Het verdriet, verharding, frustratie, boosheid neemt kwadrarisch toe met de duur van het traject. Binnen een week overgaan naar een ander kv als gemeente en leden die niet meekunnen vertrekken (en een ga met God toewensen) zal veel minder (langdurige) schade opleveren dan jarenlang een traject in opbouw, federarie etc. Met jarenlange discussie overal. Elke verjaardag. Elke nummer van de kerkbode. Trek de pleister eraf ipv van elk half jaar een mm.

Maar afijn, het is al ten volle besloten.

Volgens mij mis je het punt van huisman. Namelijk dat overgaan naar een ander kerkverband ook splitsing oplevert in de gemeente. Daarom de tweetraps voor zo min mogelijk schade. Ik snap dat wel.

Juist mensen als middenrefo zijn voor een lange ontvlechting via een ooit nog te plannen synode.

Dat klopt inderdaad. Geduld is één van de vruchten van de Geest zoals we lezen in Galaten 5: De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing. In Rijnsburg zullen ze vast zeggen, maar we hebben al genoeg geduld gehad. Is dat zo? En wat is genoeg? En waar zijn in dit kerkelijke conflict de vruchten van de Geest zichtbaar?

Ik lees nergens (bv in Openbaring 2 en 3) dat een christelijke gemeente geduld moet hebben met een dwaling of met zonde. Dan gaan we lijken op de gemeente van Laodicea. Alles zijn gang laten gaan en elke dwaling goedpraten en gedogen. Lauw ben je dan en dat is geen goede typering voor een kerk.

[Middenrefo]

Je mist mijn punt. Het verdriet, verharding, frustratie, boosheid neemt kwadrarisch toe met de duur van het traject. Binnen een week overgaan naar een ander kv als gemeente en leden die niet meekunnen vertrekken (en een ga met God toewensen) zal veel minder (langdurige) schade opleveren dan jarenlang een traject in opbouw, federarie etc. Met jarenlange discussie overal. Elke verjaardag. Elke nummer van de kerkbode. Trek de pleister eraf ipv van elk half jaar een mm.

Maar afijn, het is al ten volle besloten.

Volgens mij mis je het punt van huisman. Namelijk dat overgaan naar een ander kerkverband ook splitsing oplevert in de gemeente. Daarom de tweetraps voor zo min mogelijk schade. Ik snap dat wel.

Juist mensen als middenrefo zijn voor een lange ontvlechting via een ooit nog te plannen synode.

Dat klopt inderdaad. Geduld is één van de vruchten van de Geest zoals we lezen in Galaten 5: De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing. In Rijnsburg zullen ze vast zeggen, maar we hebben al genoeg geduld gehad. Is dat zo? En wat is genoeg? En waar zijn in dit kerkelijke conflict de vruchten van de Geest zichtbaar?

Ik lees nergens (bv in Openbaring 2 en 3) dat een christelijke gemeente geduld moet hebben met een dwaling of met zonde. Dan gaan we lijken op de gemeente van Laodicea. Alles zijn gang laten gaan en elke dwaling goedpraten en gedogen. Lauw ben je dan en dat is geen goede typering voor een kerk.

De vraag is of je wat gezegd wordt over een gemeente direct kunt toepassen op een kerkverband. En of er überhaupt een kerkverband zoals wij dat kennen bestaat in de Bijbel. Los daarvan is v&a niet gekwalificeerd als dwaling of zonde. En tot slot; wanneer het wel duidelijk een zonde betreft, dan is geduld juist heel Bijbels. Dat zie je ook terug in de manier waarop tucht wordt toegepast, in meerdere stadia en altijd met als doel om de zondaar terug te krijgen. Afsnijden kan het gevolg zijn, maar is nooit het doel van de tucht. Je kunt heel goed dwalingen bestrijden en tegelijkertijd veel geduld hebben met de zondaar.

[Valcke]

Geduld is één van de vruchten van de Geest zoals we lezen in Galaten 5: De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing.

Even over het woord 'geduld' in deze tekst. Hier zien we hoe een verandering van vertaling tot een oppervlakkige uitleg leidt.
Net alsof hier over een algemeen geduld gesproken wordt als vrucht van de Geest.
Het gaat hier echter om 'lankmoedigheid', wat toch echt een wat ander begrip is.
Bedoeld is dat een mens (de gelovige) zijn naaste in zijn fouten en zonden verdragen kan, en niet snel overgaat tot toorn, enz.

En dat is iets heel anders dan een algemeen geduld (ergens op kunnen wachten), een deugd waarmee ook onbegenadigden en heidenen begiftigd zijn.

[Valcke]

Je kunt heel goed dwalingen bestrijden en tegelijkertijd veel geduld hebben met de zondaar.

Wel met de dwalende zondaar, maar niet met de moedwilligen en hardnekkigen.

[Wim Anker]

Dank. Dat ligt m.i. precies in lijn met wat ik altijd heb betoogd, wees of geduldig (en plaats geen piketpaaltjes met een achterliggend dreigement) of - als het principieel niet gedragen kan worden - doe het snel en duidelijk en ga de discussie niet telkens opnieuw aan.

Nu moet blijkbaar de "uittocht" verplicht "met gedruis geschieden".

[ZWP]

Je kunt heel goed dwalingen bestrijden en tegelijkertijd veel geduld hebben met de zondaar.

Wel met de dwalende zondaar, maar niet met de moedwilligen en hardnekkigen.

Ik ben blij dat de Heere geduld heeft met deze moedwillige en hardnekkige zondaar...

[Middenrefo]

Geduld is één van de vruchten van de Geest zoals we lezen in Galaten 5: De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing.

Even over het woord 'geduld' in deze tekst. Hier zien we hoe een verandering van vertaling tot een oppervlakkige uitleg leidt.
Net alsof hier over een algemeen geduld gesproken wordt als vrucht van de Geest.
Het gaat hier echter om 'lankmoedigheid', wat toch echt een wat ander begrip is.
Bedoeld is dat een mens (de gelovige) zijn naaste in zijn fouten en zonden verdragen kan, en niet snel overgaat tot toorn, enz.

En dat is iets heel anders dan een algemeen geduld (ergens op kunnen wachten), een deugd waarmee ook onbegenadigden en heidenen begiftigd zijn.

Als het over vertalen gaat dan moet je bij mij zijn
Het griekse woord dat hier gebruikt wordt kan echt zowel geduld als lankmoedigheid zijn. Het vertalen van klassieke talen is ingewikkeld omdat een woord meerdere betekenissen kan hebben die heel dicht bij elkaar liggen en die in de loop van de tijd ook een andere gevoelswaarde krijgen. Dan hebben wij de neiging om het zo in te vullen dat het bij onze redenering past. Eigenlijk is het in de KJV het mooist vertaald: longsuffering. De originele statenvertaling komt daar ook dichtbij met lankmoedig, lang van gemoed. Maar ik vind het terecht dat de KJV het woord 'lijden' gebruikt. Waar het om gaat is dat je moeilijke situaties waarin je lijdt, lang kunt verdragen. Het gaat om je eigen houding als persoon. Er is nog een ander Grieks woord dat ook geduld kan betekenen, maar dat gaat voor hier denk ik te ver.

Kortom; ik ben ervan overtuigd dat we hier ook kunnen denken aan het aan elkaar lijden in de kerk. En was het ook niet Bonhoeffer die dat zei?

[Valcke]

Geduld is één van de vruchten van de Geest zoals we lezen in Galaten 5: De vrucht van de Geest is echter: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, zelfbeheersing.

Even over het woord 'geduld' in deze tekst. Hier zien we hoe een verandering van vertaling tot een oppervlakkige uitleg leidt.
Net alsof hier over een algemeen geduld gesproken wordt als vrucht van de Geest.
Het gaat hier echter om 'lankmoedigheid', wat toch echt een wat ander begrip is.
Bedoeld is dat een mens (de gelovige) zijn naaste in zijn fouten en zonden verdragen kan, en niet snel overgaat tot toorn, enz.

En dat is iets heel anders dan een algemeen geduld (ergens op kunnen wachten), een deugd waarmee ook onbegenadigden en heidenen begiftigd zijn.

Als het over vertalen gaat dan moet je bij mij zijn
Het griekse woord dat hier gebruikt wordt kan echt zowel geduld als lankmoedigheid zijn. Het vertalen van klassieke talen is ingewikkeld omdat een woord meerdere betekenissen kan hebben die heel dicht bij elkaar liggen en die in de loop van de tijd ook een andere gevoelswaarde krijgen. Dan hebben wij de neiging om het zo in te vullen dat het bij onze redenering past. Eigenlijk is het in de KJV het mooist vertaald: longsuffering. De originele statenvertaling komt daar ook dichtbij met lankmoedig, lang van gemoed. Maar ik vind het terecht dat de KJV het woord 'lijden' gebruikt. Waar het om gaat is dat je moeilijke situaties waarin je lijdt, lang kunt verdragen. Het gaat om je eigen houding als persoon. Er is nog een ander Grieks woord dat ook geduld kan betekenen, maar dat gaat voor hier denk ik te ver.

Kortom; ik ben ervan overtuigd dat we hier ook kunnen denken aan het aan elkaar lijden in de kerk. En was het ook niet Bonhoeffer die dat zei?

Lankmoedigheid en geduld overlappen elkaar inderdaad, maar zeker is niet bedoeld: we wachten nog maar even wat jaartjes af... zo begreep ik wel jouw post.
Voor het Griekse μακροθυμία is 'lankmoedigheid' over het algemeen wel de beste vertaling. Zo wordt dit woord ook gebruikt voor God, conform het Hebreeuwse 'langzaam van toorn'. Dan gaat het dus wel om de houding ten opzichte van de naaste.
Maar akkoord dat het Griekse woord ook breder geduid kan worden. Toch gaat het hier wel om een werk van de Geest, niet om een algemeen geduld dat ieder mens bezitten kan.

[Valcke]

Je kunt heel goed dwalingen bestrijden en tegelijkertijd veel geduld hebben met de zondaar.

Wel met de dwalende zondaar, maar niet met de moedwilligen en hardnekkigen.

Ik ben blij dat de Heere geduld heeft met deze moedwillige en hardnekkige zondaar...

Het is maar net hoe je moedwilligheid en hardnekkigheid uitlegt.
In de taal van de Schrift gaat het om hen die moedwillig en onbevreesd zondigen en daarin doorgaan... dat is geen kenmerk van geestelijk leven.

[ZWP]

Je kunt heel goed dwalingen bestrijden en tegelijkertijd veel geduld hebben met de zondaar.

Wel met de dwalende zondaar, maar niet met de moedwilligen en hardnekkigen.

Ik ben blij dat de Heere geduld heeft met deze moedwillige en hardnekkige zondaar...

Het is maar net hoe je moedwilligheid en hardnekkigheid uitlegt.
In de taal van de Schrift gaat het om hen die moedwillig en onbevreesd zondigen en daarin doorgaan... dat is geen kenmerk van geestelijk leven.

Het gaat mij om de pastorale uitleg.

[Valcke]

Wel met de dwalende zondaar, maar niet met de moedwilligen en hardnekkigen.

Ik ben blij dat de Heere geduld heeft met deze moedwillige en hardnekkige zondaar...

Het is maar net hoe je moedwilligheid en hardnekkigheid uitlegt.
In de taal van de Schrift gaat het om hen die moedwillig en onbevreesd zondigen en daarin doorgaan... dat is geen kenmerk van geestelijk leven.

Het gaat mij om de pastorale uitleg.

Het gaat mij om de context waarin de woorden van de Schrift m.b.t. (o.a.) de vrouw in het ambt en homofiele relaties krachteloos gemaakt worden en men in deze standpunten volhardt. Ik schreef de woorden niet in het luchtledige, het ging over dwalingen, en dan van leidslieden die daarin moedwillig volharden.

[Groepscirkel]

<> Overigens is dit ook zo'n ding van meten met 2 maten. Het gedachtengoed van dr. Huijgen - wat men er ook van mag vinden - was principieel allemaal prima te dragen blijkbaar.

Het brein van prof. Huijgen heeft niet stilgestaan. Voor mij bevindt hij zich inmiddels ruimschoots buiten de inhoud en betekenis van delen van de gereformeerde belijdenis. Dat was ca. 12+ jaar geleden voor mij niet zo zeer te merken. Complimenten dat jij dit al zo goed door had, maar is er misschien wat begrip mogelijk voor mensen die wat minder helderziend zijn dan jij?

[huisman]

Ik ben blij dat de Heere geduld heeft met deze moedwillige en hardnekkige zondaar...

Het is maar net hoe je moedwilligheid en hardnekkigheid uitlegt.
In de taal van de Schrift gaat het om hen die moedwillig en onbevreesd zondigen en daarin doorgaan... dat is geen kenmerk van geestelijk leven.

Het gaat mij om de pastorale uitleg.

Het gaat mij om de context waarin de woorden van de Schrift m.b.t. (o.a.) de vrouw in het ambt en homofiele relaties krachteloos gemaakt worden en men in deze standpunten volhardt. Ik schreef de woorden niet in het luchtledige, het ging over dwalingen, en dan van leidslieden die daarin moedwillig volharden.

Bedankt Valcke. Dit is wat er vaak gebeurd. De eigenlijke dwalingen zo verbreden tot: 'we zijn allemaal zondaars'. En zo worden dwalingen, ketterij en zonden gedoogd en goedgepraat.

[Middenrefo]

Het is maar net hoe je moedwilligheid en hardnekkigheid uitlegt.
In de taal van de Schrift gaat het om hen die moedwillig en onbevreesd zondigen en daarin doorgaan... dat is geen kenmerk van geestelijk leven.

Het gaat mij om de pastorale uitleg.

Het gaat mij om de context waarin de woorden van de Schrift m.b.t. (o.a.) de vrouw in het ambt en homofiele relaties krachteloos gemaakt worden en men in deze standpunten volhardt. Ik schreef de woorden niet in het luchtledige, het ging over dwalingen, en dan van leidslieden die daarin moedwillig volharden.

Bedankt Valcke. Dit is wat er vaak gebeurd. De eigenlijke dwalingen zo verbreden tot: 'we zijn allemaal zondaars'. En zo worden dwalingen, ketterij en zonden gedoogd en goedgepraat.

Maar dan moet het wel door de GS als een dwaling en ketterij zijn vastgesteld. Er staan voorbeelden in onze kerkorde.