Kinderdoop, 100% naar de Heilige Schrift!

[Groepscirkel]

Het probleem is alleen dat de uitspraken van 1931, waar ik op zich helemaal niet zoveel moeite mee heb, niet 'passen' op het doopsformulier. En dan moet je wel tot een gewrongen uitleg komen. Overigens verkies ik 1931 bóven het doopsformulier, want Bijbelser.

Ik heb de leeruitspraken van 1931 er eens bijgepakt. Ik denk dat je wel een punt hebt.

Welk punt? Want Posthoorn maakt volgens mij twee punten.

[Adagio]

Ieders waarheid schijnt gewapend beton. Proberend wat te filteren:

• Het dopen gebeurt op Gods bevel. (En de kinderdoop is volgens de Bijbel).
• Een sacrament is geen tegoedbon, het is een teken en zegel, en daarom een gunstbewijs horend bij HC vraag 1.
• Geen enkel liturgisch formulier (huwelijk, doop, ban/afsnijding enz.) mag rust of ruimte bieden (‘bespreekbaar maken’) voor het verder doorleven in een staat zonder waar zaligmakend geloof. Dat is gelukkig ook nergens te lezen.
• Uitwendige en inwendige verbondskinderen krijgen niet dezelfde beloften, volgens Gal. 4 en Rom. 9. Izak en Ismaël waren beide erfgenamen. God richtte het verbond, de geestelijke erfenis, echter op met Izak tot een eeuwig verbond. Hij ontving de volle erfenis; Ismaël kreeg alleen geschenken (volgens Gen. 17: 19 en Gen. 25: 6).
• Het stichten van de allereerste gemeenten is zendingsarbeid (“En in Zijn Naam gepredikt worden bekering en vergeving der zonden onder alle volken, beginnende van Jeruzalem. En gij zijt getuigen van deze dingen. En zie, Ik zend de belofte Mijns Vaders op u; maar blijft gij in de stad Jeruzalem.”) In context van zendingsarbeid moet eerst bevraagd worden naar geloof alvorens de doop te bedienen. Dit noemen de kanttekenaren ook bij 1 Petr. 3:20, de doop wordt daar een bevraging genoemd van een goede consciëntie tot God.
• Bij Joh. 1: 11 (“De Zijnen hebben Hem niet aangenomen”) leggen onze oudvaders uit in de kant: “Dat is, het meeste deel derzelver Israëlieten, die tot het uitwendig verbond behoorden en daarom de Zijnen hier genaamd worden”. Wordt deze gedachte van de kanttekenaren uitgedrukt met het beeld van een boerenerf, dan is ook dat weliswaar manke beeldspraak; en het mag een abusievelijk aftreksel zijn van de oude gedachte ‘erve des verbonds’; het is echter dezelfde spanning/overtuiging die in de kanttekeningen is verwoord. Ook in het doopformulier klinkt dat. Als dat weggeredeneerd wordt, komt eens de ontnuchtering openbaar of de quasi-verbaasde ontzetting als gedoopten kennelijk toch goddeloos leven en sterven. In het formulier immers, wordt vooraf gebeden: “wij bidden U, bij Uw grondeloze barmhartigheid, dat Gij dít kind genadiglijk wilt aanzien”. Eveneens in het dankgebed wordt God door de (ware) gemeente eerst gedankt voor de bekrachtiging en bezegeling van hun kindschap middels de doop. Daarop volgt: “Wij bidden U ook, door Hem, Uw lieven Zoon, dat Gij dit kind met Uw Heiligen Geest altijd wilt regeren”.
• Oneerbiedig is het voorstellen van een belovend hoewel onmachtig God, en een zondig hoewel machtig Adamiet. Sommige beloften in Gods Woord hebben geen ‘adreskaartje’ (De komst van Christus, de nieuwe hemel en aarde). Andere wel (vermoeiden en belasten, enz.). Schrift met Schrift vergelijken.
• De Erskines worden soms helaas voor een of andere kar gespannen, maar zij hebben het scherp geformuleerd (misschien juridisch): wie zúllen er ooit aanspraak maken op het voorrecht om heerlijk te mogen getuigen van Christus' verzoenend bloed? Dat zijn de uitverkorenen. Wie doen dat daadwerkelijk? Dat zijn de gelovigen. Wie mogen dat doen? En dan stellen zij de mens meteen schuldig en verantwoordelijk om te moeten gehoorzamen aan de prediking.
  Eerder in dit topic is gesteld: “Het ontheiligen van de doop door ongeloof en onbekeerlijkheid is niet minder ernstig dan toe te treden tot het avondmaal zonder dat er sprake is van een levend geloof en waarachtige bekering.”
  Van de weeromstuit hoor je dan mensen die zoveel stoffen (sorry, pochen) op een prediking die klemt. Hoe meer klem, hoe mooier. Dodelijke prediking lees ik echter in Hosea: “Wat zal Ik u doen, o Efraïm, wat zal Ik u doen, o Juda? Dewijl uw weldadigheid is als een morgenwolk, en als een vroegkomende dauw, die heengaat. Daarom heb Ik hen behouwen door de profeten; Ik heb hen gedood door de redenen Mijns monds; en uw oordelen zullen voortkomen aan het licht. Want Ik heb lust tot weldadigheid en niet tot offer, en tot de kennis Gods meer dan tot brandoffers.”

[GGG038]

Zou je naar aanleiding van dit RD-artikel een gefundeerde en houdbare argumentatie kunnen geven waarom ds. Verschuure geen baptist is?

Vraag je dit aan mij of aan Bertiel?

Aan jou, GGG038.

De ds. verdedigt de kinderdoop. Dat is precies wat baptisten afwijzen. Hij stelt dat kinderen “op het erf van het genadeverbond” staan en daarom gedoopt moeten worden. Het tegenovergestelde van het baptistische (credobaptistische) standpunt dat uitsluitend belijdende gelovigen worden gedoopt. Daarbij benadrukt hij het klassieke gereformeerde onderscheid: het wezen van het verbond (alleen de uitverkorenen) en de bediening van het verbond (breder: alle gedoopten staan eronder). Kinderdoop is zo geen automatische zaligheid (afwijzing van ex opere operato), maar het teken en zegel van Gods verbondsmatige omgang, dat ouders tegelijk bindt aan de onderwijsplicht (derde doopvraag).

Met verwijzing naar Markus 10:14 onderstreept hij dat kinderen door God worden aangesproken. Waar baptisten erkennen dat God kinderen kan roepen, concluderen zij daaruit niet tot doop; de ds. doet dat wél, in lijn met de verbondsgedachte én de continuïteit van besnijdenis > doop (Gen. 17; huis- en nageslacht). Hij spreekt bovendien in de taal van het doopformulier: onze kinderen zijn “in Christus geheiligd” (afgezonderd) en moeten daarom gedoopt worden, terwijl tegelijk gebeden wordt om inlijving in Christus door de Heilige Geest. Dat alles is klassiek-gereformeerd en precies het tegendeel van het baptisme, dat de doop reserveert voor ná persoonlijke geloofsbelijdenis en de objectieve, verbondsmatige status van onze kinderen niet zo erkent.

Zie ook mijn eerdere reactie op JanRap.

[J.C. Philpot]

Het probleem is alleen dat de uitspraken van 1931, waar ik op zich helemaal niet zoveel moeite mee heb, niet 'passen' op het doopsformulier. En dan moet je wel tot een gewrongen uitleg komen. Overigens verkies ik 1931 bóven het doopsformulier, want Bijbelser.

Ik heb de leeruitspraken van 1931 er eens bijgepakt. Ik denk dat je wel een punt hebt.

Welk punt? Want Posthoorn maakt volgens mij twee punten.

Punt 1 is denk ik precies wat er aan de hand is. Achteraf worden andere opvattingen ingelezen in het doopformulier.

Wat punt 2 betreft (dat 1931 bijbelser is als het doopformulier): ik heb daar geen definitieve mening over. Een volledig gedetailleerde uitgewerkte verbondstheologie kom ik niet direct in de bijbel tegen. Dat maakt dat je op de bijbelse gegevens over het verbond moet doorrederneren om tot een sluitende theologie te komen. Als ik dan de leeruitspraken van 1931 lees, kan ik volgen hoe men tot die uitspraken is gekomen. Maar tegelijkertijd erken ik dat het waarschijnlijk niet overeenkomt met hoe de opstellers van het doopformulier het hebben bedoeld.

Wel worstel ik zelf ook met het doopformulier, hoe ik het moet uitleggen en moet zien, hoewel ik een volstrekt overtuigd kinderdoper ben.

[DDD]

Het is juist dat de leeruitspraken van 1931 niet samengaan met het Schatboek van Ursinus. Maar de leeruitspraken blijven binnen de kaders van de belijdenisgeschriften, als je ze goed uitlegt.

Wat in dit artikel gebeurt, gaat mijns inziens wel verder. Ik lees dat Adagio hier zonder nadere onderbouwing komt met de klassiek-gereformeerde onderscheiding tussen wezen en openbaringsvorm. Dat onderscheid mag oud zijn, een beroep daarop is niet gezaghebbend als je alleen dát eruit pakt en de hoofdzaak buiten beschouwing laat.

[Refojongere]

Het is juist dat de leeruitspraken van 1931 niet samengaan met het Schatboek van Ursinus. Maar de leeruitspraken blijven binnen de kaders van de belijdenisgeschriften, als je ze goed uitlegt.

Wat in dit artikel gebeurt, gaat mijns inziens wel verder. Ik lees dat Adagio hier zonder nadere onderbouwing komt met de klassiek-gereformeerde onderscheiding tussen wezen en openbaringsvorm. Dat onderscheid mag oud zijn, een beroep daarop is niet gezaghebbend als je alleen dát eruit pakt en de hoofdzaak buiten beschouwing laat.

Komt het niet allemaal op hetzelfde neer:
Wezen en bediening
Uitwendig en inwendig in het verbond
Twee soorten kinderen van het verbond
En voor mijn part het boerderijverhaal erbij

Als maar overeind staat:
Alle gedoopte kinderen hebben de geestelijke beloften ontvangen. God meent wat Hij zegt. De doop is nutteloos zonder het geloof evenals het Avondmaal? Alleen door het geloof worden de beloften vervuld. En zij die onmondig sterven worden zalig omdat zij de beloften niet hebben verworpen.

[Groepscirkel]

Zou je naar aanleiding van dit RD-artikel een gefundeerde en houdbare argumentatie kunnen geven waarom ds. Verschuure geen baptist is?

Vraag je dit aan mij of aan Bertiel?

Aan jou, GGG038.

De ds. verdedigt de kinderdoop. Dat is precies wat baptisten afwijzen. Hij stelt dat kinderen “op het erf van het genadeverbond” staan en daarom gedoopt moeten worden. Het tegenovergestelde van het baptistische (credobaptistische) standpunt dat uitsluitend belijdende gelovigen worden gedoopt. Daarbij benadrukt hij het klassieke gereformeerde onderscheid: het wezen van het verbond (alleen de uitverkorenen) en de bediening van het verbond (breder: alle gedoopten staan eronder). Kinderdoop is zo geen automatische zaligheid (afwijzing van ex opere operato), maar het teken en zegel van Gods verbondsmatige omgang, dat ouders tegelijk bindt aan de onderwijsplicht (derde doopvraag).

Met verwijzing naar Markus 10:14 onderstreept hij dat kinderen door God worden aangesproken. Waar baptisten erkennen dat God kinderen kan roepen, concluderen zij daaruit niet tot doop; de ds. doet dat wél, in lijn met de verbondsgedachte én de continuïteit van besnijdenis > doop (Gen. 17; huis- en nageslacht). Hij spreekt bovendien in de taal van het doopformulier: onze kinderen zijn “in Christus geheiligd” (afgezonderd) en moeten daarom gedoopt worden, terwijl tegelijk gebeden wordt om inlijving in Christus door de Heilige Geest. Dat alles is klassiek-gereformeerd en precies het tegendeel van het baptisme, dat de doop reserveert voor ná persoonlijke geloofsbelijdenis en de objectieve, verbondsmatige status van onze kinderen niet zo erkent.

Zie ook mijn eerdere reactie op JanRap.

Fijn deze inhoudelijke reactie! Ik heb gelezen wat ds. Verschuure zegt, maar zoek nog wel naar de inhoudelijke kant ervan. In het RD-artikel lees ik: "Het doopformulier hoort bij het wezen van de Kerk. Gods volk is daarin aan het woord. Spreekt het formulier over "dit kind", dan gaat het over het te dopen kind. Spreekt het van "ons en onze kinderen", dan worden Gods kinderen en hun geestelijk zaad bedoeld."
Als ik het dan het doopsformulier erbij pak, dan roept dit vragen op.
1. Op welke Bijbelse grond mogen niet-wedergeboren ouders hun kind dopen? Ik bedoel ouders die wel belijdend kerklid zijn, maar aangeven (nog) vreemdeling van Gods genade te zijn.
2. In het doopsformulier staat: "En hoewel onze kinderen deze dingen niet verstaan, zo mag men ze nochtans daarom van de Doop niet uitsluiten...". Als ik ds. Verschuure goed begrijp dan gaat het bij "onze kinderen" over "Gods kinderen en hun geestelijk zaad". Doopt ds. Verschuure dan wel alle kinderen van de kerkelijke gemeente? Zo ja, hoe verhoudt zich dit dan tot de geestelijke lezing: "Gods kinderen en hun geestelijk zaad"?

[DDD]

Het is juist dat de leeruitspraken van 1931 niet samengaan met het Schatboek van Ursinus. Maar de leeruitspraken blijven binnen de kaders van de belijdenisgeschriften, als je ze goed uitlegt.

Wat in dit artikel gebeurt, gaat mijns inziens wel verder. Ik lees dat Adagio hier zonder nadere onderbouwing komt met de klassiek-gereformeerde onderscheiding tussen wezen en openbaringsvorm. Dat onderscheid mag oud zijn, een beroep daarop is niet gezaghebbend als je alleen dát eruit pakt en de hoofdzaak buiten beschouwing laat.

Komt het niet allemaal op hetzelfde neer:
Wezen en bediening
Uitwendig en inwendig in het verbond
Twee soorten kinderen van het verbond
En voor mijn part het boerderijverhaal erbij

Als maar overeind staat:
Alle gedoopte kinderen hebben de geestelijke beloften ontvangen. God meent wat Hij zegt. De doop is nutteloos zonder het geloof evenals het Avondmaal? Alleen door het geloof worden de beloften vervuld. En zij die onmondig sterven worden zalig omdat zij de beloften niet hebben verworpen.

Eens, met uitzondering van het boerderijverhaal. Omdat daarin de toezegging ontbreekt. Dat is mijns inziens precies het ongereformeerde aan het betoog van ds. Verschuure.

[GGG038]

Vraag je dit aan mij of aan Bertiel?

Aan jou, GGG038.

De ds. verdedigt de kinderdoop. Dat is precies wat baptisten afwijzen. Hij stelt dat kinderen “op het erf van het genadeverbond” staan en daarom gedoopt moeten worden. Het tegenovergestelde van het baptistische (credobaptistische) standpunt dat uitsluitend belijdende gelovigen worden gedoopt. Daarbij benadrukt hij het klassieke gereformeerde onderscheid: het wezen van het verbond (alleen de uitverkorenen) en de bediening van het verbond (breder: alle gedoopten staan eronder). Kinderdoop is zo geen automatische zaligheid (afwijzing van ex opere operato), maar het teken en zegel van Gods verbondsmatige omgang, dat ouders tegelijk bindt aan de onderwijsplicht (derde doopvraag).

Met verwijzing naar Markus 10:14 onderstreept hij dat kinderen door God worden aangesproken. Waar baptisten erkennen dat God kinderen kan roepen, concluderen zij daaruit niet tot doop; de ds. doet dat wél, in lijn met de verbondsgedachte én de continuïteit van besnijdenis > doop (Gen. 17; huis- en nageslacht). Hij spreekt bovendien in de taal van het doopformulier: onze kinderen zijn “in Christus geheiligd” (afgezonderd) en moeten daarom gedoopt worden, terwijl tegelijk gebeden wordt om inlijving in Christus door de Heilige Geest. Dat alles is klassiek-gereformeerd en precies het tegendeel van het baptisme, dat de doop reserveert voor ná persoonlijke geloofsbelijdenis en de objectieve, verbondsmatige status van onze kinderen niet zo erkent.

Zie ook mijn eerdere reactie op JanRap.

Fijn deze inhoudelijke reactie! Ik heb gelezen wat ds. Verschuure zegt, maar zoek nog wel naar de inhoudelijke kant ervan. In het RD-artikel lees ik: "Het doopformulier hoort bij het wezen van de Kerk. Gods volk is daarin aan het woord. Spreekt het formulier over "dit kind", dan gaat het over het te dopen kind. Spreekt het van "ons en onze kinderen", dan worden Gods kinderen en hun geestelijk zaad bedoeld."
Als ik het dan het doopsformulier erbij pak, dan roept dit vragen op.
1. Op welke Bijbelse grond mogen niet-wedergeboren ouders hun kind dopen? Ik bedoel ouders die wel belijdend kerklid zijn, maar aangeven (nog) vreemdeling van Gods genade te zijn.
2. In het doopsformulier staat: "En hoewel onze kinderen deze dingen niet verstaan, zo mag men ze nochtans daarom van de Doop niet uitsluiten...". Als ik ds. Verschuure goed begrijp dan gaat het bij "onze kinderen" over "Gods kinderen en hun geestelijk zaad". Doopt ds. Verschuure dan wel alle kinderen van de kerkelijke gemeente? Zo ja, hoe verhoudt zich dit dan tot de geestelijke lezing: "Gods kinderen en hun geestelijk zaad"?

De grond van de kinderdoop ligt niet in de wedergeboorte van de ouders, maar in Gods verbondsinstelling en belofte. Het doopformulier vraagt de ouders niet te belijden dat zij bekeerd zijn, wél dat zij instemmen met de leer die alhier geleerd wordt en dat zij hun kind in die leer zullen onderwijzen. De kerk doopt daarom alle kinderen van de gemeente, terwijl zij tegelijk de ouders bindt aan de doopbelofte (onderwijs en gebed) en het kind aan het Woord. Dat is precies wat ds. Verschuure uitlegt: onze kinderen zijn “in Christus geheiligd” (verbondsmatig afgezonderd) en daarom te dopen; tegelijk is “inlijving” door de Heilige Geest nodig. Zo onderscheidt hij, in lijn met 1931, de bediening (breder: alle gedoopten) en het wezen (alleen de uitverkorenen). Daarmee is duidelijk waarom hij wél alle kinderen doopt en tegelijk spreekt over wedergeboorte en geloof.

[Groepscirkel]

Fijn deze inhoudelijke reactie! Ik heb gelezen wat ds. Verschuure zegt, maar zoek nog wel naar de inhoudelijke kant ervan. In het RD-artikel lees ik: "Het doopformulier hoort bij het wezen van de Kerk. Gods volk is daarin aan het woord. Spreekt het formulier over "dit kind", dan gaat het over het te dopen kind. Spreekt het van "ons en onze kinderen", dan worden Gods kinderen en hun geestelijk zaad bedoeld."
Als ik het dan het doopsformulier erbij pak, dan roept dit vragen op.
1. Op welke Bijbelse grond mogen niet-wedergeboren ouders hun kind dopen? Ik bedoel ouders die wel belijdend kerklid zijn, maar aangeven (nog) vreemdeling van Gods genade te zijn.
2. In het doopsformulier staat: "En hoewel onze kinderen deze dingen niet verstaan, zo mag men ze nochtans daarom van de Doop niet uitsluiten...". Als ik ds. Verschuure goed begrijp dan gaat het bij "onze kinderen" over "Gods kinderen en hun geestelijk zaad". Doopt ds. Verschuure dan wel alle kinderen van de kerkelijke gemeente? Zo ja, hoe verhoudt zich dit dan tot de geestelijke lezing: "Gods kinderen en hun geestelijk zaad"?

De grond van de kinderdoop ligt niet in de wedergeboorte van de ouders, maar in Gods verbondsinstelling en belofte.

Dit onderschrijf ik helemaal. Alleen dit is volgens mij niet in overeenstemming met wat ds. Verschuure expliciet zegt dat het bij "ons en onze kinderen" gaat over Gods kinderen en hun geestelijk zaad. Daarmee zet hij het klassieke doopsformulier juist wel in de lijn van de wedergeboorte.

Het doopformulier vraagt de ouders niet te belijden dat zij bekeerd zijn, wél dat zij instemmen met de leer die alhier geleerd wordt en dat zij hun kind in die leer zullen onderwijzen. De kerk doopt daarom alle kinderen van de gemeente, terwijl zij tegelijk de ouders bindt aan de doopbelofte (onderwijs en gebed) en het kind aan het Woord. Dat is precies wat ds. Verschuure uitlegt: onze kinderen zijn “in Christus geheiligd” (verbondsmatig afgezonderd) en daarom te dopen; tegelijk is “inlijving” door de Heilige Geest nodig. Zo onderscheidt hij, in lijn met 1931, de bediening (breder: alle gedoopten) en het wezen (alleen de uitverkorenen). Daarmee is duidelijk waarom hij wél alle kinderen doopt en tegelijk spreekt over wedergeboorte en geloof.

Bedankt voor deze uitleg, die kan ik wel plaatsen.

[GGG038]

Fijn deze inhoudelijke reactie! Ik heb gelezen wat ds. Verschuure zegt, maar zoek nog wel naar de inhoudelijke kant ervan. In het RD-artikel lees ik: "Het doopformulier hoort bij het wezen van de Kerk. Gods volk is daarin aan het woord. Spreekt het formulier over "dit kind", dan gaat het over het te dopen kind. Spreekt het van "ons en onze kinderen", dan worden Gods kinderen en hun geestelijk zaad bedoeld."
Als ik het dan het doopsformulier erbij pak, dan roept dit vragen op.
1. Op welke Bijbelse grond mogen niet-wedergeboren ouders hun kind dopen? Ik bedoel ouders die wel belijdend kerklid zijn, maar aangeven (nog) vreemdeling van Gods genade te zijn.
2. In het doopsformulier staat: "En hoewel onze kinderen deze dingen niet verstaan, zo mag men ze nochtans daarom van de Doop niet uitsluiten...". Als ik ds. Verschuure goed begrijp dan gaat het bij "onze kinderen" over "Gods kinderen en hun geestelijk zaad". Doopt ds. Verschuure dan wel alle kinderen van de kerkelijke gemeente? Zo ja, hoe verhoudt zich dit dan tot de geestelijke lezing: "Gods kinderen en hun geestelijk zaad"?

De grond van de kinderdoop ligt niet in de wedergeboorte van de ouders, maar in Gods verbondsinstelling en belofte.

Dit onderschrijf ik helemaal. Alleen dit is volgens mij niet in overeenstemming met wat ds. Verschuure expliciet zegt dat het bij "ons en onze kinderen" gaat over Gods kinderen en hun geestelijk zaad. Daarmee zet hij het klassieke doopsformulier juist wel in de lijn van de wedergeboorte.

We zijn het eens dat de grond van de doop niet de wedergeboorte van de ouders is, maar Gods verbondsinstelling en belofte. Wat ds. Verschuure met “ons en onze kinderen = Gods kinderen en hun geestelijk zaad” doet, is liturgisch-kerkelijk duiden wie in het formulier spreekt (de Kerk als volk van God). Dat is geen subjectieve wedergeboortetoets.
In hetzelfde artikel maakt hij het klassieke onderscheid “in Christus geheiligd” (verbondsafzondering; daarom dopen) vs. inlijven (wedergeboorte door de Geest; daarom bidden).
En zijn praktijk is helder: alle kinderen op het erf van het verbond worden gedoopt. Zie ook zijn toepassing op adoptie/pleegkinderen vanuit Gen. 17. Dat sluit precies aan bij 1931: wezen (alleen de uitverkorenen) en bediening (breder, allen onder het teken). Zo blijft de doopgrond objectief-verbondsmatig, terwijl wedergeboorte onmisbaar is voor de inwendige toe-eigening.

Het doopformulier vraagt de ouders niet te belijden dat zij bekeerd zijn, wél dat zij instemmen met de leer die alhier geleerd wordt en dat zij hun kind in die leer zullen onderwijzen. De kerk doopt daarom alle kinderen van de gemeente, terwijl zij tegelijk de ouders bindt aan de doopbelofte (onderwijs en gebed) en het kind aan het Woord. Dat is precies wat ds. Verschuure uitlegt: onze kinderen zijn “in Christus geheiligd” (verbondsmatig afgezonderd) en daarom te dopen; tegelijk is “inlijving” door de Heilige Geest nodig. Zo onderscheidt hij, in lijn met 1931, de bediening (breder: alle gedoopten) en het wezen (alleen de uitverkorenen). Daarmee is duidelijk waarom hij wél alle kinderen doopt en tegelijk spreekt over wedergeboorte en geloof.

Bedankt voor deze uitleg, die kan ik wel plaatsen.

[Ad Anker]

Dat is precies wat ds. Verschuure uitlegt: onze kinderen zijn “in Christus geheiligd” (verbondsmatig afgezonderd) en daarom te dopen;

En dan ben ik heel benieuwd naar hoe ik dit dan ga verklaren. Wat is in de doop dan 'in Christus geheiligd zijn' en 'verbondsmatig afgezonderd'? Welk verbond? Dus: Wat belooft God hier met het 'in Christus geheiligd zijn'? Ds. Verschuure zegt de de kinderen de verdoemenis in Adam deelachtig zijn maar in genade in Christus kunnen worden aangenomen KUNNEN worden. Ouders dienen dat te onderwijzen. Echter, de eerste vraag formuleert het wezenlijk anders: De kinderen aan de verdoemenis onderworpen... En dan komt de vraag: bekent gij dat zij in Christus geheiligd ZIJN. Luther leert dat ook, in mijn vanmorgen geciteerde boek over de doop. En natuurlijk is het citaat over het geloof helemaal waar en des Luthers, wat als reactie daarop geplaatst werd.

Kun je bovenstaande uitleggen?

[JanRap]

Het probleem is alleen dat de uitspraken van 1931, waar ik op zich helemaal niet zoveel moeite mee heb, niet 'passen' op het doopsformulier. En dan moet je wel tot een gewrongen uitleg komen. Overigens verkies ik 1931 bóven het doopsformulier, want Bijbelser.

Ik heb de leeruitspraken van 1931 er eens bijgepakt. Ik denk dat je wel een punt hebt.

Welk punt? Want Posthoorn maakt volgens mij twee punten.

Punt 1 is denk ik precies wat er aan de hand is. Achteraf worden andere opvattingen ingelezen in het doopformulier.

Wat punt 2 betreft (dat 1931 bijbelser is als het doopformulier): ik heb daar geen definitieve mening over. Een volledig gedetailleerde uitgewerkte verbondstheologie kom ik niet direct in de bijbel tegen. Dat maakt dat je op de bijbelse gegevens over het verbond moet doorrederneren om tot een sluitende theologie te komen. Als ik dan de leeruitspraken van 1931 lees, kan ik volgen hoe men tot die uitspraken is gekomen. Maar tegelijkertijd erken ik dat het waarschijnlijk niet overeenkomt met hoe de opstellers van het doopformulier het hebben bedoeld.

Wel worstel ik zelf ook met het doopformulier, hoe ik het moet uitleggen en moet zien, hoewel ik een volstrekt overtuigd kinderdoper ben.

@J.C.Philpot, wat verrassend dat u een overtuigd kinderdoper bent. Altijd gedacht, gezien uw nickname, dat u overtuigd baptist zou zijn. Mijn vraag blijft: waarom in vredesnaam heeft men het in de GG nodig gevonden naast de belijdenissen nog eens leeruitspraken te maken?
Vond men de belijdenissen te ruim? En gelooft u mij, ik heb in veel opzichten respect voor de GG. Levensernst, trouwe kerkgang, Bijbel is Gods Woord van kaft tot kaft, respect voor de ambten, kledingstijl, mooi ook dat ze een commissie hebben die zich buigt over het Schriftgezag, en hun theologie nou ja, dat is een wedergeboortetheologie en niet de leer van de Reformatie, maar daar zou ik ook nog mee kunnen leven als het moest. Maar op het punt van de kinderdoop vind ik de GG fors dwalen. En ze scheppen ook nog eens verwarring. Ze spreken over doopbeloften, maar..... dan bedoelen ze de beloften die de ouders doen bij de doopbediening. Omdat de beloften alleen maar gelden voor de uitverkorenen. En ze hebben het over de voorrechten van gedoopte kinderen, dan noemen ze best een aantal dingen maar per se niet dat waar het om gaat, dat de gedoopte kinderen in het genadeverbond zijn opgenomen. ( inderdaad, er zijn tweeërlei kinderen van het verbond, maar daar gaat het hier niet over) Pleiten op de doop mag niet om dat 'onbekeerde mensen' niet kunnen pleiten'. Ja, dan krijg je zo'n ingewikkeld verhaal als gisteren in het RD werd gepubliceerd.
Vind het wel eerlijk dat er één docent is op de Theologische School die klip en klaar toegeeft dat hij het op het punt van de kinderdoop niet eens is met Brakel en bijv. van der Groe. Dan weet je waar je aan toe bent. Maar als je wilt volhouden dat het doopstandpunt van de GG gereformeerd is moet je wel erg veel goocheltrucks uithalen.

[DDD]

Er is niet zo'n doopstandpunt van de Gereformeerde Gemeenten. De leer vind je in het boekje 'Louter genade' en in de leeruitspraken.

[GGG038]

Dat is precies wat ds. Verschuure uitlegt: onze kinderen zijn “in Christus geheiligd” (verbondsmatig afgezonderd) en daarom te dopen;

En dan ben ik heel benieuwd naar hoe ik dit dan ga verklaren. Wat is in de doop dan 'in Christus geheiligd zijn' en 'verbondsmatig afgezonderd'? Welk verbond? Dus: Wat belooft God hier met het 'in Christus geheiligd zijn'? Ds. Verschuure zegt de de kinderen de verdoemenis in Adam deelachtig zijn maar in genade in Christus kunnen worden aangenomen KUNNEN worden. Ouders dienen dat te onderwijzen. Echter, de eerste vraag formuleert het wezenlijk anders: De kinderen aan de verdoemenis onderworpen... En dan komt de vraag: bekent gij dat zij in Christus geheiligd ZIJN. Luther leert dat ook, in mijn vanmorgen geciteerde boek over de doop. En natuurlijk is het citaat over het geloof helemaal waar en des Luthers, wat als reactie daarop geplaatst werd.

Kun je bovenstaande uitleggen?

Je stelt mij drie vragen. En hoewel ik het lastig vind om het juist te formuleren doe ik een poging:

1. Wat is in Christus geheiligd?
In Christus geheiligd duid ik verbondsmatig: afgezonderd tot Gods dienst binnen de kring van Woord en sacrament, niet: reeds zaligmakend verenigd met Christus. Dat blijkt al uit het doopformulier: in de eerste doopvraag belijden we zowel dat onze kinderen “in zonde ontvangen en geboren” en “nochtans in Christus geheiligd” zijn; vervolgens bidt het doopgebed juist om inlijving in Christus. Ds. Verschuure volgt die tweeslag expliciet: geheiligd (afgezonderd) ≠ ingelijfd (door de Heilige Geest). De doop werkt niet ex opere operato, maar is teken en zegel binnen de bediening van het verbond.

2. Welk verbond?
Het gaat om het verbond der genade in zijn bediening in de zichtbare kerk. De leeruitspraken 1931 maken dit onderscheid helder: het wezen van het verbond (alleen de uitverkorenen) en de bediening (breder: allen onder Woord en teken). In die laatste zin spreekt Verschuure over kinderen “op het erf van het genadeverbond”, dat is geen veronderstelde wedergeboorte. Het toe-eigenen wat Gods kinderen in Christus hebben is een werk van de Heilige Geest.

3. Wat belooft God hier dan?
Wél: dat Hij Zich in de bediening met Woord en roeping tot onze kinderen wendt; dat Hij hen in de kerkelijke gemeente plaatst; dat onder hen de welmenende aanbieding van Christus klinkt; en dat ouders door de derde doopvraag worden gebonden aan onderwijsplicht en gebed. Dit vergroot ook hun verantwoordelijkheid.
Niet: dat elk gedoopt kind reeds wedergeboren is. Daarom bidt de kerk vóór de doop om inlijving in Christus.