Seksueel misbruik

[Profesto]

Ik vraag me altijd af welk belang verdedigd moet worden als in dit soort gevallen geroepen wordt om de doofpot. Het belang van de daders? Van het in stand houden van de status quo?

[NorahLinde]

Als slachtoffer van seksueel misbruik binnen o.a. de familiekring, volg ik dit topic met bepaalde belangstelling en wil ik een paar dingen noemen:
- erkenning, recht dat gesproken wordt is heel veel waard
- bij de zedenpolitie wordt er zorgvuldig omgegaan met je verhaal. Ja, er wordt gevraagd naar details, maar als het moeilijk is, stellen ze gesloten vragen. Slachtofferhulp begeleidt je ook in dit proces. In therapie bespreek je ook het misbruik, maar dit gaat echt op een totaal andere manier. Naar buiten toe zeg ik heeeeeel af en toe dat ik misbruikt ben, maar meer dan dat ook niet. De schaamte is nog altijd groot.
- familie wil het vaak niet weten, maar kán het vaak ook niet geloven. Als een (close) familielid iets dergelijks doet bij een ander (close) familielid, kom je in een soort loyaliteitsconflict. Zeker als het eerstelijn familie is, heb ik ervaren dat het te moeilijk is om de waarheid onder ogen te zien. Te pijnlijk. Dat ontkennen pijnlijk is voor t slachtoffer is dan minder relevant, helaas. Het lukt mij steeds beter om compassie te hebben voor die mensen die het blijven ontkennen, ondanks dat er via het recht besloten is dat mijn verhaal inclusief bekentenis van dader waar is. Blijkbaar is het nog te moeilijk voor hen om het te geloven.
- mijn ervaring is helaas ook dat je als slachtoffer toch vaak de reactie krijgt dat je alles verzint, aandacht tekort komt enz. De dader wordt m.i. vaak gepamperd.
Ik voel me gelukkig niet meer afhankelijk van andermans oordeel of erkenning. Die kan ik mezelf nu geven. En zeker binnen de familie weiger ik om nog langer te zwijgen wat mij is aangedaan of waarom ik op bepaalde feestjes niet wil komen.

Bij mij is er na een lang en slopend proces recht gesproken en dat is mij alles waard geweest.

[helma]

Dank voor je openheid en dat je je zo kwetsbaar opstelt NoarahLinde. Dat vind ik dapper. Achter je woorden lees ik veel pijn en verdriet en eenzame strijd...wat moet het moeilijk voor je zijn geweest (en wellicht nog steeds; want slachtoffer ben je levenslang.)
Ik hoop dat je mag/mocht ervaren dat de Heere van je pijn en verdriet afweet.

Ik herken wat je zegt. Het loyaliteitsconflict is er zowel als het om misbruik in de familie gaat als bij misbruik in een kerkelijke situatie. En ergens begrijp ik dat ook wel. Want als je onder ogen moet zien dat het wáár is /zou kunnen zijn; dan moet je er als familielid/kerk wat mee. En, zoals in de RD podcast gezegd werd: dan is iemand ineens een gevaar ook voor jou of je kinderen. En dat wil/durf/kan je niet onder ogen zien. Zolang je blijft ontkennen blijft het 'op afstand'
En het makkelijkste is om het snel af te ronden.
Ik ben dit al verschillende keren tegengekomen. En dat maakt het voor het slachtoffer des te pijnlijker en eenzamer.
Zelfs als men soms wist dat het waar was maar het toch probeerde goed te praten of te zeggen dat iemand (de dader) recht had op een tweede kans.
En het slachtoffer blijft ontredderd achter.

[merel]

Of de opmerking 'zijn we niet alleen zondige mensen', en 'Jezus leerde ons vergeven'. Ik ken iemand die sinds een paar maanden zedenzaken behandelt op de rechtbank. Hij gruwelt dagelijks bij het lezen van de stukken. Daarom pleit ik dat er nog veel meer openheid en erkenning komt voor de slachtoffers van deze misdrijven en niet voor de dader.

[Herman]

Ik vraag me altijd af welk belang verdedigd moet worden als in dit soort gevallen geroepen wordt om de doofpot. Het belang van de daders? Van het in stand houden van de status quo?

Ik denk dat niemand hier een doofpot bepleit. Ik heb zelfs expliciet gezegd dat dit soort zaken via de rechter gespeeld moeten worden en daar ben ik ook tamelijk strikt in.
Dat is heel wat anders dan dat de verslaglegging van alle details altijd voor het publiek toegankelijk moet zijn.

[Adagio]

Familie wil het vaak niet weten, maar kán het vaak ook niet geloven. Als een (close) familielid iets dergelijks doet bij een ander (close) familielid, kom je in een soort loyaliteitsconflict. Zeker als het eerstelijn familie is, heb ik ervaren dat het te moeilijk is om de waarheid onder ogen te zien. Te pijnlijk.

Sterkte. Het raakt me in bepaald opzicht. In een 'van nature' dierbare omgeving, toch een blijvend eenzaam levenspad te krijgen.

[Profesto]

Ik vraag me altijd af welk belang verdedigd moet worden als in dit soort gevallen geroepen wordt om de doofpot. Het belang van de daders? Van het in stand houden van de status quo?

Ik denk dat niemand hier een doofpot bepleit. Ik heb zelfs expliciet gezegd dat dit soort zaken via de rechter gespeeld moeten worden en daar ben ik ook tamelijk strikt in.
Dat is heel wat anders dan dat de verslaglegging van alle details altijd voor het publiek toegankelijk moet zijn.

Toch is er ook een belang van verslaglegging van de details. Sommige mensen begrijpen de ernst van de situatie pas, of kunnen de werkelijkheid pas onder ogen zien als de details naar buiten komen. En dan nog is het lastig, zie de bijdrage van NorahLinde.
Ik ben niet per sé voor openbaren van alle details, maar ik zie grotere gevaren van de doofpot als gepleit wordt voor terughoudendheid.
Ik denk daarnaast dat allereerst het slachtoffer en zijn of haar belangen voorop moet staan in de openbaarmaking van de feiten.

[CvdW]

Ik vraag me altijd af welk belang verdedigd moet worden als in dit soort gevallen geroepen wordt om de doofpot. Het belang van de daders? Van het in stand houden van de status quo?

Ik denk dat niemand hier een doofpot bepleit. Ik heb zelfs expliciet gezegd dat dit soort zaken via de rechter gespeeld moeten worden en daar ben ik ook tamelijk strikt in.
Dat is heel wat anders dan dat de verslaglegging van alle details altijd voor het publiek toegankelijk moet zijn.

Inderdaad via de rechter lopen is juist. Wil een kerkenraad of classis dit ook? Mijn indruk is dat de doofpotcultuur (nog) groot is.
Er zit verschil tussen verslaglegging en bijv. notulen classis in de Saambinder. Ik pleit voor het eerste en niet tot in detail.

[Profesto]

Als slachtoffer van seksueel misbruik binnen o.a. de familiekring, volg ik dit topic met bepaalde belangstelling en wil ik een paar dingen noemen:
- erkenning, recht dat gesproken wordt is heel veel waard
- bij de zedenpolitie wordt er zorgvuldig omgegaan met je verhaal. Ja, er wordt gevraagd naar details, maar als het moeilijk is, stellen ze gesloten vragen. Slachtofferhulp begeleidt je ook in dit proces. In therapie bespreek je ook het misbruik, maar dit gaat echt op een totaal andere manier. Naar buiten toe zeg ik heeeeeel af en toe dat ik misbruikt ben, maar meer dan dat ook niet. De schaamte is nog altijd groot.
- familie wil het vaak niet weten, maar kán het vaak ook niet geloven. Als een (close) familielid iets dergelijks doet bij een ander (close) familielid, kom je in een soort loyaliteitsconflict. Zeker als het eerstelijn familie is, heb ik ervaren dat het te moeilijk is om de waarheid onder ogen te zien. Te pijnlijk. Dat ontkennen pijnlijk is voor t slachtoffer is dan minder relevant, helaas. Het lukt mij steeds beter om compassie te hebben voor die mensen die het blijven ontkennen, ondanks dat er via het recht besloten is dat mijn verhaal inclusief bekentenis van dader waar is. Blijkbaar is het nog te moeilijk voor hen om het te geloven.
- mijn ervaring is helaas ook dat je als slachtoffer toch vaak de reactie krijgt dat je alles verzint, aandacht tekort komt enz. De dader wordt m.i. vaak gepamperd.
Ik voel me gelukkig niet meer afhankelijk van andermans oordeel of erkenning. Die kan ik mezelf nu geven. En zeker binnen de familie weiger ik om nog langer te zwijgen wat mij is aangedaan of waarom ik op bepaalde feestjes niet wil komen.

Bij mij is er na een lang en slopend proces recht gesproken en dat is mij alles waard geweest.

bedankt voor je openheid en je zienswijze als ervaringsdeskkundige. Dat is heel waardevol in dit gesprek.

[merel]

Ik vraag me altijd af welk belang verdedigd moet worden als in dit soort gevallen geroepen wordt om de doofpot. Het belang van de daders? Van het in stand houden van de status quo?

Ik denk dat niemand hier een doofpot bepleit. Ik heb zelfs expliciet gezegd dat dit soort zaken via de rechter gespeeld moeten worden en daar ben ik ook tamelijk strikt in.
Dat is heel wat anders dan dat de verslaglegging van alle details altijd voor het publiek toegankelijk moet zijn.

Toch is er ook een belang van verslaglegging van de details. Sommige mensen begrijpen de ernst van de situatie pas, of kunnen de werkelijkheid pas onder ogen zien als de details naar buiten komen. En dan nog is het lastig, zie de bijdrage van NorahLinde.
Ik ben niet per sé voor openbaren van alle details, maar ik zie grotere gevaren van de doofpot als gepleit wordt voor terughoudendheid.
Ik denk daarnaast dat allereerst het slachtoffer en zijn of haar belangen voorop moet staan in de openbaarmaking van de feiten.

De 'echte' details staan in het dossier en komen tijdens de zitting meestal niet aan bod. Indien nodig komen deze achter gesloten deuren bij het onderzoek door de rechter commissaris aan bod. Ook als er een vermoeden is van een valse aangifte. De details, foto's en beschrijving van het misbruik staan in het dossier. Slechts die details worden besproken die voor de ten laste legging en de bewijsvoering nodig zijn.

[NorahLinde]

Sjonge, wat een fijne reacties, ik vond t best een beetje spannend :-).
Ik wil op heel veel reageren, even kijken hoe ik dat t meest overzichtelijk kan doen.

@helma, dankjewel. Meestal is het een weten dat de Heere er van af weet. De grootste troost put ik uit het feit dat de Heere eens echt recht zal zetten. Ook al is er via de aardse rechter al recht gesproken t.a.v. de dader. Alleen niet voor al die mensen die er om heen stonden en staan, er soms zelfs van af wisten, maar niet ingrepen. Dat doet pijn. Je wilt niet weten wat ik te horen krijg als ik ergens niet naar toe ga omdat de dader daar ook is. Ik moet me er een keer overheen zetten, niet zo moeilijk doen, en al dat soort opmerkingen. 1x is een feestje afgeblazen, omdat niemand mocht weten dat ik niet kwam vanwege de dader. Toen was de doofpot belangrijker dan eerlijk zeggen waarom ik er niet was. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoeveel boosheid en eenzaamheid je dan ervaart.

@merel: ja, dat herken ik in reacties ook, in die spaarzame momenten dat ik wel iets deel. Ik denk wel dat het goed is om hier onderscheid te maken tussen mensen die vanwege hun professie naar dit soort zaken luisteren of een leek in je omgeving. Niet dat het voor iemand die hier als werk mee bezig is het minder heftig is, maar deze mensen 'kiezen' hier voor en zijn er op voorbereid en worden er in begeleid. Er is een kans op secundair trauma - google maar - wanneer je mensen random je verhaal tot in details vertelt.
Wat ik wel merk is dat als ik al details vertel, of indirecte zinnen zeg die wijzen op de ernst (bv dat ik altijd bang was zwanger te raken), dan dringt pas de ernst bij de ander door. Voor de duidelijkheid: ik denk dat er buiten therapie om hooguit 2 mensen meer details weten. Het voegt voor mij ook weinig toe om details te vertellen. Niet om het in de doofpot te stoppen, maar het heeft voor mij geen meerwaarde.
Dit was ook @Herman, profesto, CvdW.

@Profesto en Adagio, dankjewel. Een soort van graag gedaan. Ik vind het steeds belangrijker om de wereld te laten weten hoe dingen echt werken op dit gebied. Want hoe je het ook wendt of keert, ook als buitenstaander praat je maar wat en is de mond vaak veel groter zolang je er dichtbij niks mee hoeft. Dat is geen verwijt naar jullie, meer een algemene constatering die ik al veel langer heb. Daarom vind ik het belangrijk mn verhaal te delen.

[merel]

@merel: ja, dat herken ik in reacties ook, in die spaarzame momenten dat ik wel iets deel. Ik denk wel dat het goed is om hier onderscheid te maken tussen mensen die vanwege hun professie naar dit soort zaken luisteren of een leek in je omgeving. Niet dat het voor iemand die hier als werk mee bezig is het minder heftig is, maar deze mensen 'kiezen' hier voor en zijn er op voorbereid en worden er in begeleid. Er is een kans op secundair trauma - google maar - wanneer je mensen random je verhaal tot in details vertelt.
Wat ik wel merk is dat als ik al details vertel, of indirecte zinnen zeg die wijzen op de ernst (bv dat ik altijd bang was zwanger te raken), dan dringt pas de ernst bij de ander door. Voor de duidelijkheid: ik denk dat er buiten therapie om hooguit 2 mensen meer details weten. Het voegt voor mij ook weinig toe om details te vertellen. Niet om het in de doofpot te stoppen, maar het heeft voor mij geen meerwaarde.
Dit was ook @Herman, profesto, CvdW.

Dankjewel voor jouw reactie. Beroepsmatig heb ik te maken gehad met voegingen van zedenslachtoffers in zedenzaken. Sommige details kunnen inderdaad onder de huid gaan zitten. Ik merkte in mijn werk dat hoe zwaar het strafproces ook was, dat de erkenning van het leed al helend kon zijn. Dit geldt zeker niet voor iedereen. Soms is er te veel stuk gemaakt.

Veel sterkte toegewenst!

[ejvl]

Wat mij opvalt, waarom als dader ten stelligste (blijven) ontkennen? Dat viel mij ook op in de documentaire "Ik was een kind".
Als christen weet je toch ook dat bewust liegen ontzettend is?
Schaamte tegen familie/kerk en alles, ok maar dat lijkt mij vele malen minder erg dan bewust en volhardend liegen en daarmee zondigen tegen God.

Overigens ben ik het wel met @Herman eens, zulke zaken horen voor de rechter.
Zeker niet in de doofpot, zeker niet verzwijgen en zeker niet alleen door een kerk. Er mag best bekend worden dat er ernstig is gezondigd maar details hoeven niet in een krant te staan. Ik ben bang dat het ook als "tjonge jonge, kijk eens wat hier is", dus smullen, wordt gelezen en daar is niemand mee geholpen, ook het slachtoffer niet.

Het slachtoffer moet altijd op de 1e plaats staan, ongeacht wat de gevolgen voor een kerk of familie zijn.

[Edelweiss]

Allereerst, NorahLinde, mijn dank en waardering voor je bijdrage, die niet alleen waardevol is maar ook zeer relevant.

(...)
@helma, dankjewel. Meestal is het een weten dat de Heere er van af weet. De grootste troost put ik uit het feit dat de Heere eens echt recht zal zetten. Ook al is er via de aardse rechter al recht gesproken t.a.v. de dader. Alleen niet voor al die mensen die er om heen stonden en staan, er soms zelfs van af wisten, maar niet ingrepen. Dat doet pijn. Je wilt niet weten wat ik te horen krijg als ik ergens niet naar toe ga omdat de dader daar ook is. Ik moet me er een keer overheen zetten, niet zo moeilijk doen, en al dat soort opmerkingen. 1x is een feestje afgeblazen, omdat niemand mocht weten dat ik niet kwam vanwege de dader. Toen was de doofpot belangrijker dan eerlijk zeggen waarom ik er niet was. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoeveel boosheid en eenzaamheid je dan ervaart.
(...)

Ik heb na het lezen van dit specifieke stukje ('je moet je er een keer overheen zetten', 'je moet niet zo moeilijk doen') een diep respect voor je dat je nog in contact bent met de mensen die deze opmerkingen maken. Dit bedoel ik absoluut niet als kritiek, integendeel, het lijkt me eerder dat je bijna boven jezelf uitstijgt om dergelijke mensen nog in je directe omgeving te dulden. Ik werd er stil van toen ik het las.
Soms lijkt het wel of het slachtoffer harder gepusht wordt om te vergeven/ net te doen of er niets is gebeurd/ 'gewoon' doorgaan met leven/ etc. dan de dader. Dat is naar mijn mening de wereld op zijn kop.
Ik wens je in elk geval veel sterkte, wijsheid en moed toe.

[NorahLinde]

Allereerst, NorahLinde, mijn dank en waardering voor je bijdrage, die niet alleen waardevol is maar ook zeer relevant.

(...)
@helma, dankjewel. Meestal is het een weten dat de Heere er van af weet. De grootste troost put ik uit het feit dat de Heere eens echt recht zal zetten. Ook al is er via de aardse rechter al recht gesproken t.a.v. de dader. Alleen niet voor al die mensen die er om heen stonden en staan, er soms zelfs van af wisten, maar niet ingrepen. Dat doet pijn. Je wilt niet weten wat ik te horen krijg als ik ergens niet naar toe ga omdat de dader daar ook is. Ik moet me er een keer overheen zetten, niet zo moeilijk doen, en al dat soort opmerkingen. 1x is een feestje afgeblazen, omdat niemand mocht weten dat ik niet kwam vanwege de dader. Toen was de doofpot belangrijker dan eerlijk zeggen waarom ik er niet was. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoeveel boosheid en eenzaamheid je dan ervaart.
(...)

Ik heb na het lezen van dit specifieke stukje ('je moet je er een keer overheen zetten', 'je moet niet zo moeilijk doen') een diep respect voor je dat je nog in contact bent met de mensen die deze opmerkingen maken. Dit bedoel ik absoluut niet als kritiek, integendeel, het lijkt me eerder dat je bijna boven jezelf uitstijgt om dergelijke mensen nog in je directe omgeving te dulden. Ik werd er stil van toen ik het las.
Soms lijkt het wel of het slachtoffer harder gepusht wordt om te vergeven/ net te doen of er niets is gebeurd/ 'gewoon' doorgaan met leven/ etc. dan de dader. Dat is naar mijn mening de wereld op zijn kop.
Ik wens je in elk geval veel sterkte, wijsheid en moed toe.

Jij raakt mij dan weer met deze reactie. Dankjewel.
Ik vat je stukje over contact hebben met omstanders ook absoluut niet op als kritiek. Wat mij daarin geholpen heeft, is bedenken wat ik al eerder schreef: zij zeggen dat ook om hun eigen pijn niet onder ogen te zien en te managen. Het is makkelijker om ervoor te zeggen dat de pijn zo snel mogelijk verdwijnt dan het aan te moeten gaan. Dat geldt denk ik voor ieder mens. Ik kan diep van binnen zelfs medelijden hebben met zulke mensen en omstanders, omdat ik zelf wél de pijn onder ogen ben gekomen en er doorheen aan het werken ben. Dat is de enige manier om er 'van af' te komen. Of beter gezegd: er mee te leren leven.

@ejvl: het is niet per definitie zo dat daders (blijven) ontkennen. Mijn dader heb ik zelf na ongeveer 20 jaar zwijgen geconfronteerd. Hij zei toen dat hij geen leven meer had en hij blij was dat ik het zwijgen doorbrak, omdat hij wegteerde van binnen. Zijn woorden hebben me altijd doen denken aan David in psalm 32. Daarna heeft hij volledig meegewerkt, schuld bekend enz.

Wat voor omstanders echter vaak verwarrend is dat ze denken dat je het leven met die persoon gewoon weer moet oppakken als er een uitspraak is geweest, straf en ook vergeving is uitgesproken.
Dat herstel in omgang zie ik niet meer voor ogen, omdat het te moeilijk, te triggerend, te pijnlijk is. Daar worstel ik nog wel altijd mee, omdat ik niet goed weet of na vergeving ook die verzoening er hóórt te zijn. Voor omstanders is dat dus wel vanzelfsprekend, waarom vergeef je anders iemand...

(Mijn vergeving is een proces van velen jaren geweest en niet van een bepaald moment waarop ik dacht 'ok, dan vergeef ik het je'.)