Gereformeerde Gemeenten

[Ad Anker]

Ik vraag me af: is het land (of de cultuur) waarin gelovigen de ruimte vinden om elkaar zo te bevragen op zoiets als schoenkleur tijdens de erediensten te benijden, of juist niet?

Ja en nee. Ja, omdat er een zodanige vrede is dat er ruimte is om hier elkaar op te wijzen. We moeten die weldaad niet veronachtzamen.

Nee, omdat wanneer deze zaken niet de ruimte krijgen om te bespreken het meer zal gaan om kernzaken.

[Lilian1975]

Maanenschijn, het stuk is geschreven om aandacht te vragen voor de vervagende grens tussen kerk en dagelijks leven. Het adagium "het zit ’m toch niet in het uiterlijk" is doorgeslagen: tegenwoordig lijkt men te denken dat er niets gezegd mag worden over uiterlijke zaken. Dat is onterecht. Volgens de schrijver vloeit het uiterlijke juist voort uit het innerlijke.

Hij houdt een pleidooi om in houding en beleving onder het Woord en de sacramenten de indruk van Gods heiligheid tot uitdrukking te laten komen. Het is volkomen legitiem dat hij deze zorg onder de aandacht brengt. In onze tijd lijken we daar allergisch voor te zijn. Ik beschouw dat als een zorgwekkende ontwikkeling.

Waarvan akte.

Volgens mij leg je een andere nadruk ( waar ruimte is voor de wat zedeloze, overdadige kledingstijl onder christenen hier naast de Schrift te leggen) als je zegt; gemeente er is toch geen verschil tussen hoe u gekleed bent in de kerk, aan het HA en daarbuiten? Zedig, eenvoudig. Man en vrouw! Niet alleen in de kerk maar ook daarbuiten dus! Als we bij aardse koning op bezoek gaan is dat wellicht niet genoeg! Maar bij de Hemelse Koning hoeft u zich niet mooier voor te doen dan u bent! Juist ook niet aan de tafel! Maar we kleden ons wel zoals Hij graag ziet. Zedig, en met eenvoud! En ja daar past zeker eerbied bij. ( en dat kan heel goed met sneakers , ). Maar dat doe je dan uiteraard ook in het dagelijks leven!

[pierre27]

Maanenschijn, het stuk is geschreven om aandacht te vragen voor de vervagende grens tussen kerk en dagelijks leven. Het adagium "het zit ’m toch niet in het uiterlijk" is doorgeslagen: tegenwoordig lijkt men te denken dat er niets gezegd mag worden over uiterlijke zaken. Dat is onterecht. Volgens de schrijver vloeit het uiterlijke juist voort uit het innerlijke.

Hij houdt een pleidooi om in houding en beleving onder het Woord en de sacramenten de indruk van Gods heiligheid tot uitdrukking te laten komen. Het is volkomen legitiem dat hij deze zorg onder de aandacht brengt. In onze tijd lijken we daar allergisch voor te zijn. Ik beschouw dat als een zorgwekkende ontwikkeling.

Ik ken het artikel niet.
Verregaande specificering van wat wel of wat niet moet en kan, ben ik allergisch voor.
Maar aandacht voor stijl , houding en eerbied onder de woordverkondiging en tijdens sacramenten is inderdaad belangrijk.
Je ziet het in tal van gemeenten, helaas zie ik het ook van dichtbij, verschuiven, en omdat er niets meer van gezegd mag worden, zijn er geen grenzen meer, en gaat men steeds een stapje verder. En het slaat geen kerkverband over. Er is hooguit in de ene gemeente nog wat meer 'vertraging' dan in de andere

Waarde(n)volle reactie HHR! Fijn dat diverse mensen deze zorgwekkende ontwikkeling herkennen.

[Job]

Maanenschijn, het stuk is geschreven om aandacht te vragen voor de vervagende grens tussen kerk en dagelijks leven. Het adagium "het zit ’m toch niet in het uiterlijk" is doorgeslagen: tegenwoordig lijkt men te denken dat er niets gezegd mag worden over uiterlijke zaken. Dat is onterecht. Volgens de schrijver vloeit het uiterlijke juist voort uit het innerlijke.

Hij houdt een pleidooi om in houding en beleving onder het Woord en de sacramenten de indruk van Gods heiligheid tot uitdrukking te laten komen. Het is volkomen legitiem dat hij deze zorg onder de aandacht brengt. In onze tijd lijken we daar allergisch voor te zijn. Ik beschouw dat als een zorgwekkende ontwikkeling.

Ik ken het artikel niet.
Verregaande specificering van wat wel of wat niet moet en kan, ben ik allergisch voor.
Maar aandacht voor stijl , houding en eerbied onder de woordverkondiging en tijdens sacramenten is inderdaad belangrijk.
Je ziet het in tal van gemeenten, helaas zie ik het ook van dichtbij, verschuiven, en omdat er niets meer van gezegd mag worden, zijn er geen grenzen meer, en gaat men steeds een stapje verder. En het slaat geen kerkverband over. Er is hooguit in de ene gemeente nog wat meer 'vertraging' dan in de andere

Waarde(n)volle reactie HHR! Fijn dat diverse mensen deze zorgwekkende ontwikkeling herkennen.

Zeker Pierre27, daar sluit ik me bij aan. Het voelt vaak of we harder wegzinken dan de wereld ons zou kunnen bijhouden, maar laten we omhoog zien.

Hoe zou het komen dat er niets meer van gezegd mag worden? Is dat omdat er in het verleden wellicht teveel van is gezegd?

[HHR]

Hoe zou het komen dat er niets meer van gezegd mag worden? Is dat omdat er in het verleden wellicht teveel van is gezegd?

Ik denk het tweede wat je zegt.
Het wordt meestal heel specifiek gemaakt , en de tijd heeft al heel vaak geleerd dat er te grote woorden gesproken zijn.
Of het nu ging over een legging, korte broek, oorbellen, spijkerbroek, baard, stropdas, haarlengte, kleur panty, etc etc. Het wordt soms heel concreet gemaakt. Grote woorden gesproken. Over zaken die paar jaar later volledig geaccepteerd zijn.
Daarnaast zijn gewoonten ook nog eens per gemeente en zelfs per regio wisselend. Grotendeels is het een cultuur ding.
Maar er mag wel gewezen worden op de eerbied die past in Gods huis, en de matigheid, eerbaarheid en soberheid.
Met concretiseren moet je heel voorzichtig zijn.

[pierre27]

Maanenschijn, het stuk is geschreven om aandacht te vragen voor de vervagende grens tussen kerk en dagelijks leven. Het adagium "het zit ’m toch niet in het uiterlijk" is doorgeslagen: tegenwoordig lijkt men te denken dat er niets gezegd mag worden over uiterlijke zaken. Dat is onterecht. Volgens de schrijver vloeit het uiterlijke juist voort uit het innerlijke.

Hij houdt een pleidooi om in houding en beleving onder het Woord en de sacramenten de indruk van Gods heiligheid tot uitdrukking te laten komen. Het is volkomen legitiem dat hij deze zorg onder de aandacht brengt. In onze tijd lijken we daar allergisch voor te zijn. Ik beschouw dat als een zorgwekkende ontwikkeling.

Ik ken het artikel niet.
Verregaande specificering van wat wel of wat niet moet en kan, ben ik allergisch voor.
Maar aandacht voor stijl , houding en eerbied onder de woordverkondiging en tijdens sacramenten is inderdaad belangrijk.
Je ziet het in tal van gemeenten, helaas zie ik het ook van dichtbij, verschuiven, en omdat er niets meer van gezegd mag worden, zijn er geen grenzen meer, en gaat men steeds een stapje verder. En het slaat geen kerkverband over. Er is hooguit in de ene gemeente nog wat meer 'vertraging' dan in de andere

Waarde(n)volle reactie HHR! Fijn dat diverse mensen deze zorgwekkende ontwikkeling herkennen.

Zeker Pierre27, daar sluit ik me bij aan. Het voelt vaak of we harder wegzinken dan de wereld ons zou kunnen bijhouden, maar laten we omhoog zien.

Hoe zou het komen dat er niets meer van gezegd mag worden? Is dat omdat er in het verleden wellicht teveel van is gezegd?

Ik denk voorzichtig dat we op tal van terreinen het juiste Bijbelse zicht zijn kwijt geraakt. Wanneer dit opgemerkt gaat worden leidt dit tot vervreemding. Niet in de minste zaak is er mijns inziens vooral theologisch sprake van grote verschillen. Nietemin is er nog heel veel om dankbaar voor te zijn.

[MGG]

Maanenschijn, het stuk is geschreven om aandacht te vragen voor de vervagende grens tussen kerk en dagelijks leven. Het adagium "het zit ’m toch niet in het uiterlijk" is doorgeslagen: tegenwoordig lijkt men te denken dat er niets gezegd mag worden over uiterlijke zaken. Dat is onterecht. Volgens de schrijver vloeit het uiterlijke juist voort uit het innerlijke.

Hij houdt een pleidooi om in houding en beleving onder het Woord en de sacramenten de indruk van Gods heiligheid tot uitdrukking te laten komen. Het is volkomen legitiem dat hij deze zorg onder de aandacht brengt. In onze tijd lijken we daar allergisch voor te zijn. Ik beschouw dat als een zorgwekkende ontwikkeling.

Ik heb net het artikel nog een keer gelezen en begrijp oprecht de frustratie alhier over het artikel niet.

Ik ook niet. Zelfs in een humeurige bui zou ik hier niet gefrustreerd op reageren.

[Job]

Het is exemplarisch voor een deel van de achterban dat direct in de gordijnen gaat hangen zodra er iets over uiterlijkheden benoemd wordt. Daar staat hoogspanning op.

[johantje]

Even iets anders. Het valt me op dat een ouderling structureel afwezig is tijdens de diensten. Wat vinden jullie hiervan? Mij lijkt dat vooral een ambtsdrager een voorbeeldfunctie heeft?

[J.C. Philpot]

Even iets anders. Het valt me op dat een ouderling structureel afwezig is tijdens de diensten. Wat vinden jullie hiervan? Mij lijkt dat vooral een ambtsdrager een voorbeeldfunctie heeft?

Het is maar net wat de reden daarvoor is. Als het medische oorzaken heeft, of wellicht andere dringende oorzaken in de privésfeer die een geldige reden zijn, dan is er niets aan de hand. Het zou dan wel goed zijn hier een bepaalde mate van transparantie over te betrachten, omdat de hele gemeente de absentie waarneemt.

Als er geen geldige redenen zijn, en de ouderling toch een ongeregelde kerkgang heeft, dan is dat inderdaad een kwalijke zaak.

[Ararat]

Even iets anders. Het valt me op dat een ouderling structureel afwezig is tijdens de diensten. Wat vinden jullie hiervan? Mij lijkt dat vooral een ambtsdrager een voorbeeldfunctie heeft?

Wat weerhoudt je om met de persoon in kwestie te spreken? Misschien zijn er zorgen en kun je door gebed, daad, woord iets voor hem betekenen.

[JanRap]

Het is exemplarisch voor een deel van de achterban dat direct in de gordijnen gaat hangen zodra er iets over uiterlijkheden benoemd wordt. Daar staat hoogspanning op.

@ Job, Dat klopt wel dat velen er allergisch voor zijn als er iets over het uiterlijk wordt gezegd. Dat zijn vaak mensen die streng zijn opgevoed, 'het licht hebben gezien' en nu trots demonstreren hoe 'vrij' ze wel niet zijn. Ik zie er een stuk emancipatie in van de ger. gezindte. En dat proces gaat werkelijk razend snel Anderzijds horen woorden over de kledingstijl niet op de kansel, tenzij het dan gaat over de hoofdbedekking voor vrouwen in de eredienst, en soberheid en matigheid. In een kerkbode moet zoiets kunnen lijkt me. Maar we vergeten hierbij wel vaak dat we allemaal in de maalstroom van de tijd zitten. En we vergeten ook dat kleding ook heel gewoon te maken heeft met burgerlijk fatsoen. En dat het geen zonde is als je je christen enigszins aanpas aan de cultuur van het land waar je woont, of de streek waar je woont, inzoverre het blijft binnen bijbelse kaders. Het blijft een stokpaardje van me: op ieder gebied zijn we behoorlijk modern. En dan zouden we alleen sterk op de rem moeten trappen bij een Bijbelvertaling en bij de kleding in de eredienst? Een beetje onecht toch allemaal? Mijn moeder zei vroeger: doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Een bekende predikant uit GB kringen zei eens: laten we maar een paar modes achterlopen. Goed idee toch?

[johantje]

Even iets anders. Het valt me op dat een ouderling structureel afwezig is tijdens de diensten. Wat vinden jullie hiervan? Mij lijkt dat vooral een ambtsdrager een voorbeeldfunctie heeft?

Wat weerhoudt je om met de persoon in kwestie te spreken? Misschien zijn er zorgen en kun je door gebed, daad, woord iets voor hem betekenen.

Nou, zorgen zijn er zover ik weet niet. Het gekke is dat ik diegene tijdens leesdiensten wel altijd in de kerk zie zitten...

[Ararat]

Het is exemplarisch voor een deel van de achterban dat direct in de gordijnen gaat hangen zodra er iets over uiterlijkheden benoemd wordt. Daar staat hoogspanning op.

Misschien komt dat gordijnhangen omdat het niet alleen benoemd wordt, maar er iets aan gekoppeld wordt: afkeuring, zorg, iemands staat, etc.

Open vraag: Wat is de verhouding tussen het aantal artikelen waaruit zorg spreekt versus de artikelen waaruit blijdschap of dankbaarheid blijkt over kerkelijke zaken die goed gaan?

[Ararat]

Even iets anders. Het valt me op dat een ouderling structureel afwezig is tijdens de diensten. Wat vinden jullie hiervan? Mij lijkt dat vooral een ambtsdrager een voorbeeldfunctie heeft?

Wat weerhoudt je om met de persoon in kwestie te spreken? Misschien zijn er zorgen en kun je door gebed, daad, woord iets voor hem betekenen.

Nou, zorgen zijn er zover ik weet niet. Het gekke is dat ik diegene tijdens leesdiensten wel altijd in de kerk zie zitten...

Je gaat in op het tweede deel van mijn post. Mijn eerste vraag blijft staan. Vertel eens, wat houdt je tegen?