Gelezen (geloofsopbouwend)

[J.C. Philpot]

Wanneer het gaat om de opbouw van de kerk en het Koninkrijk Gods op aarde, heb ik ervaren dat de leer van Gods souvereiniteit vele bemoedigende uitwerkingen heeft. Hier volgt een korte opsomming van enkele voordelen die het ons schenkt, terwijl wij trachten de wil van God te doen in ons leven.

• Deze waarheid van Gods soevereiniteit geeft God de hoogste mate van heerlijkheid. Wij leren God te loven voor onze zaligheid, omdat deze van het begin tot het einde geheel uit Zijn genade is, zoals geopenbaard in Christus.
• Deze waarheid vergroot niet alleen onze genadige God en Zijn Zoon Jezus Christus, maar verootmoedigt ons ook en doet ons beseffen dat al wat wij zijn, het gevolg is van Zijn zaligmakende en soevereine genade.
• Deze grote waarheid beschermt onze kerken tegen de verderfelijke invloeden van valse sekten en tegen leringen die ons zouden willen wijsmaken dat wij dit of dat moeten doen om behouden te worden. De soevereiniteit van God herinnert ons eraan dat wij uit genade behouden worden en niet uit menselijke verdiensten of werken.
• Deze leer is ook bijzonder daarin, dat zij vaak degenen die onverschillig en zorgeloos zijn omtrent hun zielen, ertoe brengt zichzelf te beproeven, om te zien of zij inderdaad het bewijs van Gods verkiezende liefde in zich dragen.
• De soevereiniteit van God is ons ook vandaag een troost, want wij beseffen dat de kerk zal voortgaan en overwinnen, en dat zij niet zal worden overwonnen. Johannes zegt ons in Openbaring 11:15: “De koninkrijken dezer wereld zijn geworden van onzen Heere en van Zijn Christus; en Hij zal als Koning heersen in alle eeuwigheid.”
• Gods soevereiniteit behoedt ons voor de gedachte dat wij zouden moeten terugvallen op menselijke methoden en zelfbedachte middelen om meer mensen met het Evangelie te bereiken. Aangezien wij weten dat God soeverein is in de zaligheid, kunnen wij vertrouwen op de kracht van het Evangelie van Christus om mensen te behouden, zonder onze toevlucht te nemen tot vermaak, trucs of wereldse muziek om meer mensen tot het Koninkrijk te lokken.

Hetzij in politieke en wereldse gebeurtenissen, hetzij in de zaligheid van de zielen der mensen, de leer van Gods absolute soevereiniteit is een grote troost en bemoediging voor ons allen. Wij behoren te rusten in deze grote waarheid, en zeker te weten dat, wat er ook geschieden moge in de komende dagen, onze Heere op de troon van het universum zit, en wij verzekerd mogen zijn dat alles wel is.

Bron: https://www.evangelical-times.org/guest ... -blessing/

[J.C. Philpot]

Wat betreft de verklaarde betekenis van de zon, spreekt zij van den Heere Jezus, “de Zon der gerechtigheid” (Maleachi 4:2), Hij Wiens glans zo welkom is, doch te schitterend voor onze ogen; en de warmte Zijner liefde eveneens zo welkom, hoewel deze warmte voor ongelovigen tot een gloed des oordeels worden kan.

Wij hebben op den derden dag de vruchtbaarheid der aarde gezien in tegenstelling tot de wateren, een beeld van de groei en vruchtbaarheid des gelovigen. Nu leert ons de vierde dag, dat wij een waarachtig Voorwerp buiten onszelf en buiten onze vruchtbaarheid nodig hebben. De Persoon van den Heere Jezus is dat Voorwerp, en wanneer wij gezegend worden met het aanschouwen Zijner heerlijkheid, verheft dit onze harten boven onze omstandigheden en boven onze geestelijke staat en ervaringen, om in Hem te zien hetgeen het hart geheel bevredigt en verheugt.

Dit is een kostelijk hoogtepunt in het leven des gelovigen, wanneer de heerlijkheid van de Persoon van den Heere Jezus zich aan zijn gezicht openbaart, om hem uit zichzelf op te heffen, opdat hij alle schoonheid en deugd in Hem alleen aanschouwe.

Leslie M. Grant

[DDD]

Een mooi interview met ds. B.E. Weerd. Nooit van gehoord, maar de moeite waard.

https://www.rd.nl/artikel/1105660-ds-b- ... amenleving

[Bobber]

Beweerd.

[merel]

Een mooi interview met ds. B.E. Weerd. Nooit van gehoord, maar de moeite waard.

https://www.rd.nl/artikel/1105660-ds-b- ... amenleving

Ik vind hem altijd een fijne predikant.

[J.C. Philpot]

Het bloed van Jezus Christus, Zijn Zoon, reinigt ons van alle zonde.
1 Johannes 1:7

Volgens een zekere dwaling zijn sommige zonden niet reinigbaar door het bloed van Christus: de littekens van oude zonden op lichaam en ziel gaan soms zo diep, dat zij niet geheeld kunnen worden door het middel dat Christus biedt. Wat betekent dit anders dan dat Christus tevergeefs gestorven is? En Hij is geheel tevergeefs gestorven, indien er zondaars zijn die Hij niet tot leven kan brengen. Wanneer Johannes de Doper op Christus wijst en zegt: „Ziet, het Lam Gods, Dat de zonden der wereld wegneemt!” (Johannes 1:29), spreekt hij een leugen, indien er, ondanks alles, mensen zijn voor wier zonden er geen wegneming is in Christus. Eén van twee dingen moet waar zijn: ofwel behoren degenen die Christus’ genade niet kan bereiken, niet tot „de wereld”; of, indien wij erkennen dat zij tot de wereld behoren, dan zitten wij gevangen in een dilemma. Of er is werkelijk verlossing voor zulke mensen uit hun zonden, wat betekent dat Christus’ kracht om allen te behouden bewezen wordt; of er is geen verlossing voor hen, en zij moeten blijven in de veroordeling over hun misdaden, en dan wordt Christus machteloos geacht. Maar dat zij verre van ons, dat wij geloven dat de Almachtige in iets machteloos zou zijn. „Want al wat de Vader doet, dat doet ook de Zoon desgelijks.” (Johannes 5:19). Zwakheid aan de Zoon toeschrijven is zwakheid aan de Vader toeschrijven.

De Herder draagt het gehele schaap, niet slechts dit of dat deel ervan. Hoe onophoudelijk spreken al Paulus’ brieven van Christus’ genade! En indien een enkel woord over deze genade u gering mocht toeschijnen, zegt Petrus: „Genade zij u en vrede vermenigvuldigd!” (1 Petrus 1:2). De Schrift belooft overvloedige genade: zullen wij dan spreken van een tekort?

Eusebius Sophronius Hieronymus (342-420)

[J.C. Philpot]

Echte bekering geeft bewogenheid met de naaste

Wie door de HEERE bekeerd is, denkt dadelijk aan zijn medemensen en medegenoten: ‘HEERE, bekeer ons.’ Het staat in het meervoud. Die hoop op vrije ontferming verwakkert de liefde tot alle anderen: zelfs de verst afgedwaalden, zelfs de vijandigsten onder het volk. En de hoop en de liefde verwakkeren het geloof. En het geloof, dat op niets kan zien dan op de almacht van het verzoenend bloed, wéét dat dat bloed de zonde van een volk ineens kan uitwissen. Dat verwakkert tot het gebed voor heel het volk: ‘HEERE, bekeer ons.’

Ds. H.F. Kohlbrugge

[J.C. Philpot]

Ons beroemen op dat we de schrift hebben

We hebben de Bijbel in onze handen, maar wat weten we weinig van haar leer! En hoe weinig laten we ons erdoor leiden! Week na week, jaar na jaar gaan we door met dingen die totaal geen enkele grond hebben in haar bladzijden – ja, met zaken die regelrecht in strijd zijn met haar onderricht. En ondertussen roemen we ons erop dat we de Schriften hebben, net als de Joden van vroeger, die zich erop beroemden de woorden van God te bezitten, terwijl diezelfde woorden hen en hun wegen veroordeelden en hen zonder enig verweer achterlieten.

C.H. Mackintosh

[J.C. Philpot]

Gaat uit van haar, Mijn volk

Dit is een oproep tot goddelijke afzondering. Deze passage verwoordt een goddelijke aansporing aan hen die Christus toebehoren—om zich verre te houden van alle intieme omgang met de goddelozen. (...) Het verbiedt nadrukkelijk dat kinderen van God hand in hand gaan met wereldse mensen. Het is een vermaning die van toepassing is op elke fase en elk aspect van ons leven—religieus, huiselijk, sociaal, commercieel. En wellicht is er nooit een tijd geweest waarin dit dringender op christenen moest worden toegepast dan nu. De tijd waarin wij leven wordt gekenmerkt door een geest van compromis. Overal om ons heen zien we onheilige mengelingen, goddeloze verbonden, en ongelijk span. Veel belijdende christenen lijken te proberen hoe dicht ze bij de wereld kunnen leven—en toch nog naar de hemel kunnen gaan!

Tegen Israël zei God: “Gij zult niet doen naar de werken des Egyptischen lands, waarin gij gewoond hebt; en naar de werken des lands Kanaän, waarheen Ik u brenge, zult gij niet doen, en zult in hun inzettingen niet wandelen. Mijn rechten zult gij doen, en Mijn inzettingen zult gij houden, om in die te wandelen; Ik ben de HEERE, uw God!” (Leviticus 18:3-4). En opnieuw: “En wandelt niet in de inzettingen des volks, hetwelk Ik voor uw aangezicht uitwerp; want al deze dingen hebben zij gedaan; daarom ben Ik op hen verdrietig geworden.” (Leviticus 20:23). Het was door het negeren van deze verboden dat Israël zulke zware straffen over zichzelf afriep.

Gods oproep aan Zijn volk in Babel is: “En ik hoorde een andere stem uit den hemel, zeggende: Gaat uit van haar, Mijn volk, opdat gij aan haar zonden geen gemeenschap hebt, en opdat gij van haar plagen niet ontvangt.” (Openbaring 18:4). Niemand kan een toegewijde volgeling van de Heere Jezus zijn die op enige wijze “onder één juk” is met Zijn vijanden!

“Trekt niet een ander juk aan met de ongelovigen;” Dit geldt allereerst voor onze religieuze verbonden. Hoeveel christenen zijn lid van zogenaamde “kerken,” waar veel gebeurt waarvan zij weten dat het rechtstreeks in strijd is met het Woord van God—hetzij de prediking vanaf de kansel, de wereldse verleidingen waarmee men de goddelozen wil aantrekken, de wereldse methoden die men gebruikt om de financiën rond te krijgen, of het voortdurend toelaten van leden die geen enkel bewijs tonen van wedergeboorte. Gelovigen in Christus die in zulke “kerken” blijven, onteren hun Heere. Als zij dan antwoorden: “Bijna alle kerken zijn hetzelfde, en als wij ons zouden uitschrijven, wat dan? We moeten toch ergens naartoe op zondag!” Dan laten zulke woorden zien dat zij hun eigen belang boven de eer van Christus stellen. Het is beter om thuis te blijven en Gods Woord te lezen—dan gemeenschap te hebben met datgene wat Zijn Woord veroordeelt!

Ds. A.W. Pink

[J.C. Philpot]

Mijn zoon, geef Mij uw hart. Er wordt maar één ding gevraagd. En dat ene ding, dat is de liefde. Dat is de allesbeslissende vraag. Een vraag tot schrik of tot troost. Tot schrik voor degenen, die niet meer hebben dan wat er zit aan de buitenkant, al is het ook een leven van ‘raak niet, smaak niet, en roer niet aan’. Hier worden de rijke jongelingen, hetzij met een lichte of met een zware godsdienst, teruggezonden. Met hun stapels van godsdienst worden ze te licht bevonden, want al wat zij hebben, kan niet opwegen tegen dat ene ding, de liefde. Hoort u er ook bij? Hebt u ook niet meer dan wat godsdienst aan de buitenkant? Bent u nooit eens omgekomen met uw daadgodsdienst of praatgodsdienst?

Aan de andere zijde is dit een vraag tot troost. Voor wie? Voor gevallen Petrussen. Want weet u wat er met hen gebeurd is? Zij zijn juist in hun val de liefde bewust geworden. Die liefde kwam openbaar in dat bitterlijk wenen. Zo diep zijn ze niet gevallen, of de liefde is meegegaan. En hoewel ze alles tegen hebben, ze kunnen niet anders dan hun hart omkeren voor het oog van een alwetend God, want op de bodem van het hart ligt toch de smart van de zonde. Het zijn de liefdetranen, die het uitschreien: nooit heeft iemand zoveel kwaads tegen zoveel goeds bedreven. Alles tegen. En toch: Heere, Gij weet alle dingen, Gij weet dat ik U liefheb.

Ds. F. Bakker

[J.C. Philpot]

UITDRUKKINGEN IN HET GEESTELIJK LEVEN
Ds. P. den Ouden, Katwijk aan Zee

In mijn ouderlijk huis heb ik menigmaal mensen horen vertellen uit hun geestelijk leven. Daarbij gebruikten ze zo hun eigen uitdrukkingen. Ze zeiden niet dat ze tot geloof gekomen waren maar: Christus had Zich aan hun ziel geopenbaard. Ze waren tot volle ruimte gekomen. De Heere was overgekomen. Hij had tot hun ziel gesproken. Of ze zaten juist in het donker. Hadden te maken met bestrijdingen. Zaten in de benauwdheid, in de banden. Hun bidden noemden ze vaak: zuchten. Maar soms hadden ze ook weer zoet geweend. Ik haal wat aan uit mijn herinneringen.

Dergelijke uitdrukkingen kom je ook tegen bij de puriteinen. Thomas Goodwin heeft het over visitations en withdrawings: bezoeken en inhou­dingen van Gods Geest. Thomas Manton heeft het over God's coming and going, Zijn komen en gaan. Philpot heeft het over Christ's smiles and frowns: Zijn glimlachen en fronsen. Allemaal uitdrukkingen die gebruikt werden om te vertolken wat er in de ziel omging. Zij hebben hun confessionele ijking gevonden in de Dordtse Leerregels waar gezegd wordt dat de aanschouwing van het aangezicht van de verzoende God zoeter is dan het leven, en de verberging bitterder dan de dood.

Lloyd Jones vroeg eens in een lezing: ‘Waarom zijn dergelijke uitdrukkingen bij ons, moderne calvinisten, verdwenen? Wanneer hebt u voor het laatst gesproken over een bezoek van de Geest? Wanneer was het de laatste keer dat Christus voor u een werkelijkheid was? Wat weet u van de inhoudingen van de Geest en het gevoel dat de Bruidegom u verlaten heeft en u niet kortgeleden heeft bezocht?’

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik de meeste uitdrukkingen ook niet gebruik. Ik denk ook niet dat dat op zichzelf zo erg is. Elke tijd en gemeenschap heeft zo zijn eigen taalregister. We moeten ook uitkijken voor nostalgie en onfris dierbaar gedoe.

Maar we mogen ons wel eerlijk afvragen of er met het verdwijnen van bepaalde woorden en uitdrukkingen niet meer verdwenen is. Of we niet met de woorden de inhoud en de beleving van die woorden zijn kwijtgeraakt. Het geestelijk leven onder ons aan het verschralen is. Verbond en belofte als wiskundeformules worden gehanteerd met als uitkomst een conclusiegeloof. Maar het leeft niet echt. Het blijft allemaal vlak en koud. Augustinus zegt dat een gelovige weet van onuitsprekelijke zuchten en van onuitsprekelijke vreugden.

De Dordtse Leerregels 5.10 leren dat de zekerheid van het geloof rust op Gods beloften. Maar ze noemen daarnaast ook het getuigenis van de Geest en de goede werken. Dat betekent niet dat het geloof aan de beloften moet worden gevolgd door nog enkele kenmerken, om zo pas tot zekerheid te kunnen komen. Maar het is ook een vergissing als we denken dat die laatste twee wel gemist kunnen worden. Ze volgen niet op de eerste grond, maar zijn er wel onlosmakelijk mee verbonden en geven er kleur en leven aan. Een leven van dagelijks toevlucht nemen tot de gekruisigde Christus en naar het eindperk der volmaaktheid te zuchten, DL 5.2.

O Jesus make Thyself to me
A living, bright reality

Bron: Zicht op de kerk

[huisman]

UITDRUKKINGEN IN HET GEESTELIJK LEVEN
Ds. P. den Ouden, Katwijk aan Zee

In mijn ouderlijk huis heb ik menigmaal mensen horen vertellen uit hun geestelijk leven. Daarbij gebruikten ze zo hun eigen uitdrukkingen. Ze zeiden niet dat ze tot geloof gekomen waren maar: Christus had Zich aan hun ziel geopenbaard. Ze waren tot volle ruimte gekomen. De Heere was overgekomen. Hij had tot hun ziel gesproken. Of ze zaten juist in het donker. Hadden te maken met bestrijdingen. Zaten in de benauwdheid, in de banden. Hun bidden noemden ze vaak: zuchten. Maar soms hadden ze ook weer zoet geweend. Ik haal wat aan uit mijn herinneringen.

Dergelijke uitdrukkingen kom je ook tegen bij de puriteinen. Thomas Goodwin heeft het over visitations en withdrawings: bezoeken en inhou­dingen van Gods Geest. Thomas Manton heeft het over God's coming and going, Zijn komen en gaan. Philpot heeft het over Christ's smiles and frowns: Zijn glimlachen en fronsen. Allemaal uitdrukkingen die gebruikt werden om te vertolken wat er in de ziel omging. Zij hebben hun confessionele ijking gevonden in de Dordtse Leerregels waar gezegd wordt dat de aanschouwing van het aangezicht van de verzoende God zoeter is dan het leven, en de verberging bitterder dan de dood.

Lloyd Jones vroeg eens in een lezing: ‘Waarom zijn dergelijke uitdrukkingen bij ons, moderne calvinisten, verdwenen? Wanneer hebt u voor het laatst gesproken over een bezoek van de Geest? Wanneer was het de laatste keer dat Christus voor u een werkelijkheid was? Wat weet u van de inhoudingen van de Geest en het gevoel dat de Bruidegom u verlaten heeft en u niet kortgeleden heeft bezocht?’

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik de meeste uitdrukkingen ook niet gebruik. Ik denk ook niet dat dat op zichzelf zo erg is. Elke tijd en gemeenschap heeft zo zijn eigen taalregister. We moeten ook uitkijken voor nostalgie en onfris dierbaar gedoe.

Maar we mogen ons wel eerlijk afvragen of er met het verdwijnen van bepaalde woorden en uitdrukkingen niet meer verdwenen is. Of we niet met de woorden de inhoud en de beleving van die woorden zijn kwijtgeraakt. Het geestelijk leven onder ons aan het verschralen is. Verbond en belofte als wiskundeformules worden gehanteerd met als uitkomst een conclusiegeloof. Maar het leeft niet echt. Het blijft allemaal vlak en koud. Augustinus zegt dat een gelovige weet van onuitsprekelijke zuchten en van onuitsprekelijke vreugden.

De Dordtse Leerregels 5.10 leren dat de zekerheid van het geloof rust op Gods beloften. Maar ze noemen daarnaast ook het getuigenis van de Geest en de goede werken. Dat betekent niet dat het geloof aan de beloften moet worden gevolgd door nog enkele kenmerken, om zo pas tot zekerheid te kunnen komen. Maar het is ook een vergissing als we denken dat die laatste twee wel gemist kunnen worden. Ze volgen niet op de eerste grond, maar zijn er wel onlosmakelijk mee verbonden en geven er kleur en leven aan. Een leven van dagelijks toevlucht nemen tot de gekruisigde Christus en naar het eindperk der volmaaktheid te zuchten, DL 5.2.

O Jesus make Thyself to me
A living, bright reality

Bron: Zicht op de kerk

Dank! Belangrijk dat deze zaken onder de aandacht worden gebracht in een tijd van vervlakking en verschraling.

Vorige week een paar jongeren gesproken waar deze tonen ( in iets andere bewoording) wel aan bod kwamen. Dankbaar.

[J.C. Philpot]

Geestelijke trots is er snel bij om anderen te verdenken; terwijl een nederige heilige vooral waakzaam is over zichzelf. Hij wantrouwt niets in de wereld zo sterk als zijn eigen hart... Maar de oprecht nederige christen heeft het zo druk met wat er in zijn eigen hart omgaat, dat hij zich niet snel bemoeit met de harten van anderen.

Ds. J. Edwards

[J.C. Philpot]

Christenen die onzeker zijn in hun relatie met Christus kunnen een doornstruik zijn van kritiek, afwijzing, vervreemding en partijzucht. Omdat ze diep in hun hart niet zeker weten wat God van hen denkt, zullen gemeenteleden fanatiek hun eigen gaven bevestigen en fel beledigd zijn als iemand hen tekortdoet — of ze raken juist eindeloos verstrikt in een egocentrische opsomming van hun eigen minderwaardigheid, wat op een omgekeerde trots neerkomt.

Richard Lovelace

[J.C. Philpot]

Mijn veronderstelling is, dat de groei van het geloof de wortel is van alle geestelijke groei, en dat zij voorafgaat aan alle oefening van de werken. Ware geestelijkheid is geen bovenmenselijke godsdienstigheid, maar een ware menselijkheid, verlost van de dienstbaarheid der zonde en vernieuwd door de Heiligen Geest. Dit wordt ons geschonken, wanneer wij door het geloof de volle inhoud van Christus' verlossingswerk aangrijpen: vrijheid van de schuld en kracht der zonde, en een nieuw leven door de inwoning en uitstorting van Zijn Geest.

Richard Lovelace