Vraag over belijdenis doen in de kerk

[huisman]

Ja, ik heb altijd geleerd dat het van de waarheid is. Nog nooit mee gemaakt dat iemand direct daarna aan het Heilig Avondmaal ging. Daar heb je namelijk een goddelijk recht voor nodig, dat wordt dan altijd gehoopt dat God nog een keer iemand zalig wil maken. Als je dat mag gebeuren, dan begint zo iemand ook niet direct te vragen naar het heilig avondmaal. Daar heb je een goddelijke openbaring voor nodig dat je het goddelijk recht hebt.

Dat ligt eraan waar je belijdenis doet.
Zoals gezegd, in hervormde kringen is het wel gebruikelijk dat je belijdenis van het geloof doet.
Dus er zijn volwassenen die nog dooplid zijn omdat ze geen belijdenis van het geloof kunnen doen omdat ze nog niet kunnen/durven zeggen, een oprecht geloof te hebben.
En het is ook gebruikelijk dat je na het doen van belijdenis van het geloof, deelneemt aan het avondmaal.
Sterker nog, in vroegere tijden kon je ernstig worden aangesproken als je na de belijdenis niet deelnam aan het avondmaal.
Belijdenis en avondmaal staat op 1 lijn vanouds.

Als je in, meestal afgescheiden kerken, belijdenis doet van de waarheid, ligt dit anders.

Ja, maar dan krijg je allemaal mensen met een verstandsgeloof toch? Mensen die als gelovigen belijdenis doen. Dan begint de mens, niet God.

Je vergeet de verbondsopdracht. Die gold voor heel het volk Israël (bekeerd en onbekeerd) en voor alle gedoopte verbondskinderen (bekeerd en onbekeerd). Lees Jozua 24. De vraag van Jozua aan het verbondsvolk was niet. Hebt u een waar geloof? Maar : Kiest u heden wie gij dienen zult? Daar gaf het hele volk hun (verbonds) antwoord op: Jozua 24 : 16-18. Jozua confronteert het volk wel met de consequentie van hun keuze. Vers 19-20 (de verbondswraak). Vers 22 is de verantwoording die alle belijdende leden aangaan bij hun jawoord. Vers 23 gaat over het leven na het jawoord. ‘En nu doet de vreemde goden weg, die in het midden van u zijn, en neigt uw harten tot den HEERE, den God van Israël. (De God van het verbond).

[Erskinees]

Tijdens de reformatie hebben we bewust van veel symboliek afstand genomen, omdat het Woord, en de doorwerking daarvan in ons hart en leven, weer centraal kwam te staan. In deze tijd waarin ons gevoel steeds meer centraal staat, verlangen we weer terug naar symboliek en rituelen. En het Woord wordt tegelijkertijd krachteloos gemaakt, door dat we in deze tijd vraagtekens zetten achter wat Gods Woord zegt, terwijl we uitroeptekens moeten zetten.

Nu weet ik wel, verschillende tradities hebben verschillende gewoonten. Zo was ik eens in Roemenië in de Biserica Apostolica Pentecostale (een mooie ervaring), waar men knielde tijdens het bidden, en stond bij het lezen van Gods Woord. Waar een koor met accordeonbegeleiding zong, en kinderen een gedicht declameerden. De diensten duurden minstens 3 uur, met meerdere preken per dienst. Het zijn allemaal geen halszaken, en verschillen mogen er zijn.

Maar desondanks pleit ik niet voor het invoeren van allerlei symbolieken en rituelen, het behouden van de eredienst waar een krachtige, vurige, confronterende en appellerende Woord-verkondiging centraal staat. Dat is wat Gods Geest gebruikt om zondaren te bekeren, en kinderen Gods te voeden en te weiden in de grazige wijden van Gods Woord.

Ik zal eens zoeken in wat boeken. Volgens mij was knielen heel normaal in de kerk van de reformatie. Het is ook een heel Bijbelse bidhouding en daarmee een andere vorm van symboliek dan een kaars, of gekleurde togas of bloemstukjes.

[ZWP]

Wij hadden pas trouwens een predikant die tijdens het stil gebed voorafgaand aan de dienst ook knielde . Is dat ook bezwaarlijk?

Wij hebben af en toe een wat oudere predikant die dat ook doet. Ik vind het altijd heel indrukwekkend.

En ik moet altijd even wennen als een gastpredikant (om wat voor reden ook) zonder stil gebed de kansel opgaat en daar het stil gebed aankondigt. Dat voelt minder eerbiedig, terwijl het maar om een bepaalde gewoonte gaat.

[J.C. Philpot]

Wij hadden pas trouwens een predikant die tijdens het stil gebed voorafgaand aan de dienst ook knielde . Is dat ook bezwaarlijk?

Nee hoor, dat is niet bezwaarlijk. Het is samen met staan, een Bijbelse houding specifiek voor het gebed. Maar wat mij betreft hoeven we het knielen niet buiten het gebed uit gaan breiden, behalve bij een volwassendoop, waar dat gewoon praktisch noodzakelijk is als we voor besprenkeling kiezen.

Ik vind het mooi als ik in een gemeente kom, waar de mannen staan tijdens het gebed. Als heel de gemeente als puur toeschouwers zit in het gebed (en er zullen er zijn die in hun hart wel meebidden!), heb ik daar soms best wel moeite mee. Ik ervaar het toch als een gebrek aan uiting van eerbied.

Men leze ook het volgende artikel van Ds. A.T. Vergunst hierover:
https://www.refoweb.nl/vragenrubriek/14 ... r-vrouwen/