Het nut van levensbeschrijvingen of: hoe om te gaan met populariteit

[Job]

Ik herken het overigens helemaal van circa 25 jaar geleden dat je je persoonlijke gesprek de zondag daarop in het gebed en de prediking hoorde terugkomen in negatieve zin.

De preekstoel mag geen steekstoel zijn. Eens. Alhoewel daarop wel praktisch mag worden gemaakt wat er in de week zoal langskomt in de gemeente. Maar meestal is het niet chique. Maar ik begrijp na jaren Refoforum nog steeds niet waarom dat enerzijds veroordeeld wordt, en waarom mensen anderzijds zelf dan wel internet als steekstoel mogen gebruiken. Feitelijk gebeurt dat op Refoforum best veel, maar ook deze man gebruikt internet om een tegenreactie te geven. Als je niet wilt dat een dominee openbaar reageert, moet je het zelf ook niet doen. Er is een rare, gekke, maffe ongelijkheid in het oordelen over dominees versus kerkleden.

[Maanenschijn]

Kritiek op de leer/kerk kan natuurlijk gegrond zijn. Als de kerk iets leert wat niet overeenkomstig het Woord of de belijdenisgeschriften is mag een kerkenraad/dominee daar best op aan worden gesproken. Dat ligt toch wat anders bij een dominee die vragen stelt bij een bekering, enkel Waar het hier om gaat is dat de bekering van deze man niet in het malletje past van de dominee. Het lijkt er op (en niet alleen in deze situaties maar ik ken meerdere situaties van vroeger uit in deze kringen) dat de dominee bij wijze van spreken een bingokaart vol met begrippen voor zich had liggen waaraan een bekering volgens hem moest voldoen. Hij had niet alle begrippen van gehoord in het verhaal en dus voldeed de bekering niet . Hij hoorde ook nog eens de naam dr vd Brink en toen kon het al helemaal niet waar zijn. Alle onderbouwing ontbrak dus! Een predikant hoort ook niet op grond van mooie verhalen een bekering over te nemen maar van het bijbelse principe uit te gaan dat men aan de vruchten de boom kent. Als er in de vruchten weinig te zien zou zijn van bekering dan had deze predikant deze man hierop uiteraard kunnen bevragen , niet eerder

Deze meneer kwam met zijn blijdschap "en met vragen" bij de dominee. En verder met een afgeronde visie over de waarheid. Dat is niet de waarheid die de dominee brengt, maar de waarheid die dr. Van den Brink spreekt. Dat is terug te lezen in het artikel. Het tot overtuiging komen van iets anders dan de leer in zijn eigen kerk impliceert hoe dan ook kritiek op de zienswijze en leer van de dominee, of dat nu vriendelijk wordt uitgesproken of tactloos. Ik begrijp niet dat mensen dan verwachten dat je juichend ontvangen wordt. Dat blijft me een groot vraagteken in kerkelijk NL. En verder over die bingokaart: God leidt soeverein, maar er zijn wel kruispunten die in elke bekering terug te vinden zijn. Een geestelijk leidsman mag je daar voor je welzijn best op toetsen. Natuurlijk wel in het besef geen hartenkenner te zijn. Maar de Heere Jezus toetste de Kananese vrouw ook. Ze werd hard aangepakt. Maar de vrouw zei er "ja" op, ze boog onder het onderzoek. Het goud bleef op de zeef liggen. Dat in tegenstelling tot anderen, die verongelijkt bij Hem weggingen.

Soms vraag ik me af: heb je door hoe je schrijft? Hoe, tussen de regels door, je lijkt te veroordelen?

Want je hebt absoluut gelijk, een ieder die zichzelf en de Heere leert kennen , leren een aantal zelfde overtuigingen.

Wat ik zo lastig vind, als ik daar eerlijk in mag zijn: het lijkt of je tussen de regels door de schrijver van het artikel weg zet als ‘trappen’ tegen de predikant, als iemand die op de zeef niet als goud achter blijft, die verongelijkt is omdat zijn bekering niet ‘overgenomen’ wordt. Maar misschien voel ik het verkeerd aan.

Wat ik in het artikel vooral opvallend vond is dat zijn kerkenraad blijkbaar anders met hem omging. Misschien waren ze het inhoudelijk niet met hem eens, maar ik lees van een goede communicatie. Dat kan dus ook. Wetend dat ook hij een schaap is die aan hun kudde is toevertrouwd. Misschien wel dwalend, of misschien is de kudde niet op het juiste pad.

Ik bedoel bovenstaand niet onvriendelijk. Maar het raakt me een beetje. Ik moest denken aan de woorden van ds. vd Net: blijkbaar heb ik nog steeds de sound niet….

Als we weg gaan bij de omstandigheden maar naar de inhoud van het artikel gaan, wat is er dan op te merken? Dan merk ik op dat breed in de reformatorische gezindte (hij spreekt over meerdere jaren, kerkverbanden en gemeenten) er blijkbaar een groep mensen is die zoekend zijn, maar die onder ‘de radar’ blijven en die de herderlijke zielezorg niet bereikt. Het is noodzakelijk dat we daar over nadenken. Hoe komt dat?
- Wordt de taal en woordkeus nog begrepen?
- Is er tijd en mensen beschikbaar om de gehele gemeente te kennen en te bedienen?
- Blijven we dicht bij de eenvoudige waarheid, van ouds ons geleerd?
- Is ons gemeenteleven participerend ingericht, of alleen consumerend?
- Wat is de positie van de kerkenraad en predikant? Benaderbaar?
- Hoe komt het dat satan allerlei wind van leer door onze gemeenten heen kan laten waaien? Ontbreekt ons de kennis om dat te herkennen?

Zomaar wat vragen die bij mij opkomen naar aanleiding van de inhoud van dit artikel. Ik denk dat we daar een mooi en goed gesprek over zouden moeten voeren. .

[CvdW]

Ik herken het overigens helemaal van circa 25 jaar geleden dat je je persoonlijke gesprek de zondag daarop in het gebed en de prediking hoorde terugkomen in negatieve zin.

De preekstoel mag geen steekstoel zijn. Eens. Alhoewel daarop wel praktisch mag worden gemaakt wat er in de week zoal langskomt in de gemeente. Maar meestal is het niet chique. Maar ik begrijp na jaren Refoforum nog steeds niet waarom dat enerzijds veroordeeld wordt, en waarom mensen anderzijds zelf dan wel internet als steekstoel mogen gebruiken. Feitelijk gebeurt dat op Refoforum best veel, maar ook deze man gebruikt internet om een tegenreactie te geven. Als je niet wilt dat een dominee openbaar reageert, moet je het zelf ook niet doen. Er is een rare, gekke, maffe ongelijkheid in het oordelen over dominees versus kerkleden.

Er is verschil. Een koning die in coronatijd rustig naar Griekenland gaat of een burger die ina instellen avondklok een rondje gaat lopen. Beide fout natuurlijk.

[Maanenschijn]

Ik herken het overigens helemaal van circa 25 jaar geleden dat je je persoonlijke gesprek de zondag daarop in het gebed en de prediking hoorde terugkomen in negatieve zin.

De preekstoel mag geen steekstoel zijn. Eens. Alhoewel daarop wel praktisch mag worden gemaakt wat er in de week zoal langskomt in de gemeente. Maar meestal is het niet chique. Maar ik begrijp na jaren Refoforum nog steeds niet waarom dat enerzijds veroordeeld wordt, en waarom mensen anderzijds zelf dan wel internet als steekstoel mogen gebruiken. Feitelijk gebeurt dat op Refoforum best veel, maar ook deze man gebruikt internet om een tegenreactie te geven. Als je niet wilt dat een dominee openbaar reageert, moet je het zelf ook niet doen. Er is een rare, gekke, maffe ongelijkheid in het oordelen over dominees versus kerkleden.

Om ook hier over na te denken: je haalt terecht een belangrijk punt aan. We wassen elkaar openbaar de oren.

Zou er een verschil zijn in de ambtelijke verantwoordelijkheden en in persoonlijke? Ik bedoel: als ambtenaar mag ik in het openbaar niks vinden van informatie die mij over iemand bekend is. Maar de inwoners zullen absoluut iets vinden van mijn werk, de praktijk is dat ik dat ook openbaar tegenkom.

Een kerkenraad en predikant doen er denk ik wel goed aan om in hun openbare ambtelijke bediening de vertrouwelijkheid en directe herleidbaarheid te vermijden.

[Job]

Kritiek op de leer/kerk kan natuurlijk gegrond zijn. Als de kerk iets leert wat niet overeenkomstig het Woord of de belijdenisgeschriften is mag een kerkenraad/dominee daar best op aan worden gesproken. Dat ligt toch wat anders bij een dominee die vragen stelt bij een bekering, enkel Waar het hier om gaat is dat de bekering van deze man niet in het malletje past van de dominee. Het lijkt er op (en niet alleen in deze situaties maar ik ken meerdere situaties van vroeger uit in deze kringen) dat de dominee bij wijze van spreken een bingokaart vol met begrippen voor zich had liggen waaraan een bekering volgens hem moest voldoen. Hij had niet alle begrippen van gehoord in het verhaal en dus voldeed de bekering niet . Hij hoorde ook nog eens de naam dr vd Brink en toen kon het al helemaal niet waar zijn. Alle onderbouwing ontbrak dus! Een predikant hoort ook niet op grond van mooie verhalen een bekering over te nemen maar van het bijbelse principe uit te gaan dat men aan de vruchten de boom kent. Als er in de vruchten weinig te zien zou zijn van bekering dan had deze predikant deze man hierop uiteraard kunnen bevragen , niet eerder

Deze meneer kwam met zijn blijdschap "en met vragen" bij de dominee. En verder met een afgeronde visie over de waarheid. Dat is niet de waarheid die de dominee brengt, maar de waarheid die dr. Van den Brink spreekt. Dat is terug te lezen in het artikel. Het tot overtuiging komen van iets anders dan de leer in zijn eigen kerk impliceert hoe dan ook kritiek op de zienswijze en leer van de dominee, of dat nu vriendelijk wordt uitgesproken of tactloos. Ik begrijp niet dat mensen dan verwachten dat je juichend ontvangen wordt. Dat blijft me een groot vraagteken in kerkelijk NL. En verder over die bingokaart: God leidt soeverein, maar er zijn wel kruispunten die in elke bekering terug te vinden zijn. Een geestelijk leidsman mag je daar voor je welzijn best op toetsen. Natuurlijk wel in het besef geen hartenkenner te zijn. Maar de Heere Jezus toetste de Kananese vrouw ook. Ze werd hard aangepakt. Maar de vrouw zei er "ja" op, ze boog onder het onderzoek. Het goud bleef op de zeef liggen. Dat in tegenstelling tot anderen, die verongelijkt bij Hem weggingen.

Soms vraag ik me af: heb je door hoe je schrijft? Hoe, tussen de regels door, je lijkt te veroordelen?

Want je hebt absoluut gelijk, een ieder die zichzelf en de Heere leert kennen , leren een aantal zelfde overtuigingen.

Wat ik zo lastig vind, als ik daar eerlijk in mag zijn: het lijkt of je tussen de regels door de schrijver van het artikel weg zet als ‘trappen’ tegen de predikant, als iemand die op de zeef niet als goud achter blijft, die verongelijkt is omdat zijn bekering niet ‘overgenomen’ wordt. Maar misschien voel ik het verkeerd aan.

Wat ik in het artikel vooral opvallend vond is dat zijn kerkenraad blijkbaar anders met hem omging. Misschien waren ze het inhoudelijk niet met hem eens, maar ik lees van een goede communicatie. Dat kan dus ook. Wetend dat ook hij een schaap is die aan hun kudde is toevertrouwd. Misschien wel dwalend, of misschien is de kudde niet op het juiste pad.

Ik bedoel bovenstaand niet onvriendelijk. Maar het raakt me een beetje. Ik moest denken aan de woorden van ds. vd Net: blijkbaar heb ik nog steeds de sound niet….

Als we weg gaan bij de omstandigheden maar naar de inhoud van het artikel gaan, wat is er dan op te merken? Dan merk ik op dat breed in de reformatorische gezindte (hij spreekt over meerdere jaren, kerkverbanden en gemeenten) er blijkbaar een groep mensen is die zoekend zijn, maar die onder ‘de radar’ blijven en die de herderlijke zielezorg niet bereikt. Het is noodzakelijk dat we daar over nadenken. Hoe komt dat?
- Wordt de taal en woordkeus nog begrepen?
- Is er tijd en mensen beschikbaar om de gehele gemeente te kennen en te bedienen?
- Blijven we dicht bij de eenvoudige waarheid, van ouds ons geleerd?
- Is ons gemeenteleven participerend ingericht, of alleen consumerend?
- Wat is de positie van de kerkenraad en predikant? Benaderbaar?
- Hoe komt het dat satan allerlei wind van leer door onze gemeenten heen kan laten waaien? Ontbreekt ons de kennis om dat te herkennen?

Zomaar wat vragen die bij mij opkomen naar aanleiding van de inhoud van dit artikel. Ik denk dat we daar een mooi en goed gesprek over zouden moeten voeren. .

Ik heb nu geen tijd om op alle punten in te gaan, maar wel even de persoonlijke feedback: je concludeert juist dat ik (hier) scherp aanzet. Tegenwicht biedend aan de felle veroordelingen voor de dominee, o/a van DDD, die er zelfs al een mogelijke naam bij in gedachten heeft. Heb al vaker aangegeven: ik ben hier een rechtse bootjeshanger, wat radicaler dan in het echte leven, maar ik trek het heel slecht ja, sommige reacties op zo'n artikel, en eigenlijk ook wel zo'n artikel zelf. Misschien wel voornamelijk vanwege de twee maten waarmee gemeten wordt, zoals aangegeven in mijn laatste post.

[Tiberius]

Ik begrijp jouw positie, Job, en je weet dat ik het daar niet mee eens ben, dus dat rondje hoeven we niet over te doen.

Alleen maak je wel een fout door de uitspraken van predikant tijdens een eredienst op één lijn te zetten met wat mensen op internet typen.
Ok, het is beide openbaar, maar daar houdt de overeenkomst dan ook mee op. Van een predikant tijdens ambtelijke dienst wordt verwacht, zelfs geëist, dat hij namens God spreekt.

[DDD]

Ik herken het overigens helemaal van circa 25 jaar geleden dat je je persoonlijke gesprek de zondag daarop in het gebed en de prediking hoorde terugkomen in negatieve zin.

De preekstoel mag geen steekstoel zijn. Eens. Alhoewel daarop wel praktisch mag worden gemaakt wat er in de week zoal langskomt in de gemeente. Maar meestal is het niet chique. Maar ik begrijp na jaren Refoforum nog steeds niet waarom dat enerzijds veroordeeld wordt, en waarom mensen anderzijds zelf dan wel internet als steekstoel mogen gebruiken. Feitelijk gebeurt dat op Refoforum best veel, maar ook deze man gebruikt internet om een tegenreactie te geven. Als je niet wilt dat een dominee openbaar reageert, moet je het zelf ook niet doen. Er is een rare, gekke, maffe ongelijkheid in het oordelen over dominees versus kerkleden.

Zo is het niet. De preekstoel is er voor de woorden van God.

Als dominees daarnaast ook zelf nog een duidelijke mening hebben -wat meestal het geval is- dan is Reforum daar een prima podium voor.

[J P Zoon]

Kritiek op de leer/kerk kan natuurlijk gegrond zijn. Als de kerk iets leert wat niet overeenkomstig het Woord of de belijdenisgeschriften is mag een kerkenraad/dominee daar best op aan worden gesproken. Dat ligt toch wat anders bij een dominee die vragen stelt bij een bekering, enkel Waar het hier om gaat is dat de bekering van deze man niet in het malletje past van de dominee. Het lijkt er op (en niet alleen in deze situaties maar ik ken meerdere situaties van vroeger uit in deze kringen) dat de dominee bij wijze van spreken een bingokaart vol met begrippen voor zich had liggen waaraan een bekering volgens hem moest voldoen. Hij had niet alle begrippen van gehoord in het verhaal en dus voldeed de bekering niet . Hij hoorde ook nog eens de naam dr vd Brink en toen kon het al helemaal niet waar zijn. Alle onderbouwing ontbrak dus! Een predikant hoort ook niet op grond van mooie verhalen een bekering over te nemen maar van het bijbelse principe uit te gaan dat men aan de vruchten de boom kent. Als er in de vruchten weinig te zien zou zijn van bekering dan had deze predikant deze man hierop uiteraard kunnen bevragen , niet eerder

Deze meneer kwam met zijn blijdschap "en met vragen" bij de dominee. En verder met een afgeronde visie over de waarheid. Dat is niet de waarheid die de dominee brengt, maar de waarheid die dr. Van den Brink spreekt. Dat is terug te lezen in het artikel. Het tot overtuiging komen van iets anders dan de leer in zijn eigen kerk impliceert hoe dan ook kritiek op de zienswijze en leer van de dominee, of dat nu vriendelijk wordt uitgesproken of tactloos. Ik begrijp niet dat mensen dan verwachten dat je juichend ontvangen wordt. Dat blijft me een groot vraagteken in kerkelijk NL. En verder over die bingokaart: God leidt soeverein, maar er zijn wel kruispunten die in elke bekering terug te vinden zijn. Een geestelijk leidsman mag je daar voor je welzijn best op toetsen. Natuurlijk wel in het besef geen hartenkenner te zijn. Maar de Heere Jezus toetste de Kananese vrouw ook. Ze werd hard aangepakt. Maar de vrouw zei er "ja" op, ze boog onder het onderzoek. Het goud bleef op de zeef liggen. Dat in tegenstelling tot anderen, die verongelijkt bij Hem weggingen.

Soms vraag ik me af: heb je door hoe je schrijft? Hoe, tussen de regels door, je lijkt te veroordelen?

Want je hebt absoluut gelijk, een ieder die zichzelf en de Heere leert kennen , leren een aantal zelfde overtuigingen.

Wat ik zo lastig vind, als ik daar eerlijk in mag zijn: het lijkt of je tussen de regels door de schrijver van het artikel weg zet als ‘trappen’ tegen de predikant, als iemand die op de zeef niet als goud achter blijft, die verongelijkt is omdat zijn bekering niet ‘overgenomen’ wordt. Maar misschien voel ik het verkeerd aan.

Wat ik in het artikel vooral opvallend vond is dat zijn kerkenraad blijkbaar anders met hem omging. Misschien waren ze het inhoudelijk niet met hem eens, maar ik lees van een goede communicatie. Dat kan dus ook. Wetend dat ook hij een schaap is die aan hun kudde is toevertrouwd. Misschien wel dwalend, of misschien is de kudde niet op het juiste pad.

Ik bedoel bovenstaand niet onvriendelijk. Maar het raakt me een beetje. Ik moest denken aan de woorden van ds. vd Net: blijkbaar heb ik nog steeds de sound niet….

Als we weg gaan bij de omstandigheden maar naar de inhoud van het artikel gaan, wat is er dan op te merken? Dan merk ik op dat breed in de reformatorische gezindte (hij spreekt over meerdere jaren, kerkverbanden en gemeenten) er blijkbaar een groep mensen is die zoekend zijn, maar die onder ‘de radar’ blijven en die de herderlijke zielezorg niet bereikt. Het is noodzakelijk dat we daar over nadenken. Hoe komt dat?
- Wordt de taal en woordkeus nog begrepen?
- Is er tijd en mensen beschikbaar om de gehele gemeente te kennen en te bedienen?
- Blijven we dicht bij de eenvoudige waarheid, van ouds ons geleerd?
- Is ons gemeenteleven participerend ingericht, of alleen consumerend?
- Wat is de positie van de kerkenraad en predikant? Benaderbaar?
- Hoe komt het dat satan allerlei wind van leer door onze gemeenten heen kan laten waaien? Ontbreekt ons de kennis om dat te herkennen?

Zomaar wat vragen die bij mij opkomen naar aanleiding van de inhoud van dit artikel. Ik denk dat we daar een mooi en goed gesprek over zouden moeten voeren. .

Weet je, als ik fragmenten bekijk op Evangelieherauten, zie ik regelmatig ook een vijandige toon richting zogenaamd hypercalvinistisch gedachtegoed wat op bepaalde kansels zou worden verkondigd. Het wordt op een hele vijandige manier weggezet alsof deze prediking niet Bijbels zou zijn.

Ik vind dat echt heel pijnlijk en verdrietig. En als je als gemeentelid op zo'n manier ook de dominee ter verantwoording roept omdat zijn prediking niet Bijbels zou zijn, terwijl je zelf meent dat je wel Bijbels gefundeerd bent, wekt dat gewoon een bepaalde weerstand. Ik kan de dominee daarom dus heel goed begrijpen. Wees dan gewoon eerlijk en zeg dat je je plaats hier niet voelt meer en ga in goede harmonie uit elkaar.
Dit is een discussie die niemand wint en waar beiden beschadigd door raken.

Je moet juist zoeken naar verbinding en niet naar verschillen. Dat is funest voor deze polariserende tijd.

[helma]

In de Bijbel zie je ook regelmatig dat Gods knechten een kind van God misverstaan.
Eli die Hanna verkeerd beoordeelt. De discipelen die geërgerd zijn als een vrouw bij Jezus blijft smeken. En de kinderen afwijzen die door hun moeders gebracht worden.
Dus het kan heel goed voorkomen dat zulke dingen nú nog steeds gebeuren. Vanuit een verschillende gestalte/motivatie.
Dat kan bij iemand die hetzelfde treft toch ook wel iets van troost geven. (Na onderzoek van zichzelf) Gods knechten kúnnen het ook mis hebben.

Ik herinner me een preek van ds Roos in de GGiN bij bevestiging ambtsdragers. Die waarschuwde ernstig tegen het te snel veroordelen/beoordelen. " want oh die molensteen, die molensteen..." zei hij.

Als ambtsdragers zich dat meer zouden realiseren zou er toch meer voorzichtigheid zijn denk ik. En eerlijk kijken of er toch niet een reactie is vanuit een verkeerd motief. Dat kan zomaar gebeuren toch als je jezelf enigszins kent?



Aan de andere kant is voor mij David wel een voorbeeld. Die uitriep: „Verkondigt het niet te Gath, boodschapt het niet op de straten van Askelon; opdat de dochters der Filistijnen zich niet verblijden.”

Mag je er nooit iets over zeggen in het openbaar? David beklaagt zich toch ook in de Psalmen wel over het ontecht wat hem wordt aangedaan. Die Psalmen werden in de tempel gezongen. Ook wel openbaar blijkbaar.

Ook voorzichtigheid geboden dus...je mag een gezalfde van God ook niet 'zomaar' 'aantasten'
Daar ken ik van dichtbij ernstige voorbeelden van.
Ook aan deze kant moet de motivatie zuiver zijn. Hoe pijnlijk kerkpijn ook is, wat beoog je om het in het openbaar te brengen. Zeker als makkelijk te traceren is over wie het gaat.

Breng je kerkpijn bij de Heere. Hij zegt: Ik zal voor u strijden en gij zult stil zijn.
Dan kan Hij ook geven dat iemand er toch op terug komt. En zegt dat hij dat verkeerd gezegd en beoordeeld heeft. Daar ken ik gelukkig ook voorbeelden van.
(Dat kost waarschijnlijk veel, maar dwingt wél veel respect af)

[Job]

Ik begrijp jouw positie, Job, en je weet dat ik het daar niet mee eens ben, dus dat rondje hoeven we niet over te doen.

Alleen maak je wel een fout door de uitspraken van predikant tijdens een eredienst op één lijn te zetten met wat mensen op internet typen.
Ok, het is beide openbaar, maar daar houdt de overeenkomst dan ook mee op. Van een predikant tijdens ambtelijke dienst wordt verwacht, zelfs geëist, dat hij namens God spreekt.

Daar heb je gelijk in.

Neemt niet weg dat het verschilt hoe het vanaf de kansel gebracht wordt. Het hebben van een eigen herder en leraar wordt o.a als voordeel gezien omdat hij in de preek actueel kan zijn en kan afstemmen op wat er in de gemeente leeft.

Als de kansel gebruikt wordt als steekstoel en afrekenplaats, dan is het zondermeer fout. Als opkomend vanuit de Schrift eerlijk wordt aangewezen waar actuele dwaalpunten liggen in de gemeente, dan mag dat. Conform de brieven van Paulus die heel specifiek per gemeente aanwees waar de knelpunten lagen. Maar het verdient natuurlijk geen schoonheidsprijs wanneer het persoonlijk contact daar omheen ontbreekt.

[Job]

In de Bijbel zie je ook regelmatig dat Gods knechten een kind van God misverstaan.
Eli die Hanna verkeerd beoordeelt. De discipelen die geërgerd zijn als een vrouw bij Jezus blijft smeken. En de kinderen afwijzen die door hun moeders gebracht worden.
Dus het kan heel goed voorkomen dat zulke dingen nú nog steeds gebeuren. Vanuit een verschillende gestalte/motivatie.
Dat kan bij iemand die hetzelfde treft toch ook wel iets van troost geven. (Na onderzoek van zichzelf) Gods knechten kúnnen het ook mis hebben.

Ik herinner me een preek van ds Roos in de GGiN bij bevestiging ambtsdragers. Die waarschuwde ernstig tegen het te snel veroordelen/beoordelen. " want oh die molensteen, die molensteen..." zei hij.

Als ambtsdragers zich dat meer zouden realiseren zou er toch meer voorzichtigheid zijn denk ik. En eerlijk kijken of er toch niet een reactie is vanuit een verkeerd motief. Dat kan zomaar gebeuren toch als je jezelf enigszins kent?



Aan de andere kant is voor mij David wel een voorbeeld. Die uitriep: „Verkondigt het niet te Gath, boodschapt het niet op de straten van Askelon; opdat de dochters der Filistijnen zich niet verblijden.”

Mag je er nooit iets over zeggen in het openbaar? David beklaagt zich toch ook in de Psalmen wel over het ontecht wat hem wordt aangedaan. Die Psalmen werden in de tempel gezongen. Ook wel openbaar blijkbaar.

Ook voorzichtigheid geboden dus...je mag een gezalfde van God ook niet 'zomaar' 'aantasten'
Daar ken ik van dichtbij ernstige voorbeelden van.
Ook aan deze kant moet de motivatie zuiver zijn. Hoe pijnlijk kerkpijn ook is, wat beoog je om het in het openbaar te brengen. Zeker als makkelijk te traceren is over wie het gaat.

Breng je kerkpijn bij de Heere. Hij zegt: Ik zal voor u strijden en gij zult stil zijn.
Dan kan Hij ook geven dat iemand er toch op terug komt. En zegt dat hij dat verkeerd gezegd en beoordeeld heeft. Daar ken ik gelukkig ook voorbeelden van.
(Dat kost waarschijnlijk veel, maar dwingt wél veel respect af)

Met beide punten met je eens, Helma. Ik speel hier vaak advocaat van dominees, daar voel ik me toe gedrongen, maar het wil vanzelf niet zeggen dat ze in hun wandel niet struikelen, dat ze onfeilbaar zijn of boven alle kritiek verheven. Het luistert nauw om gemeentelid te zijn; het luistert nog nauwer om ambtsdrager te zijn.