Homoseksualiteit

[MGG]

Hoe zie je die barmhartigheid voor je op een school vol pubers? Denk je dat een 14-jarige al keurig kan formuleren 'ik wijs de zonde af, maar niet de zondaar' oid?

Ja.

Respect en begrip zijn bij uitstek woorden die passen bij reformatorisch onderwijs.

Nee, want bijv homoseksualiteit of heteroseksualiteit is een indentiiteit in onze tijd. Men zegt ik ben homo, ik ben hetero. Dus zodra je een zonde liefdevol afwijst, tast je de identiteit a.h.w. aan. En zal men geraakt zijn. Hoe je je best ook doet.
Op die leeftijd maken de meesten zeker dat onderscheid niet. Als zelf volwassenen het in onze wereld bijna niet meer kunnen. Het wordt ook niet geleerd in de wereld digitaal en concreet.

Mag ik vragen hoe je een zonde liefdevol afwijst in het kader van homoseksualiteit? Hoe pak je dat aan?

De persoon met de gevoelens hetzelfde als andere behandelen. Niet raar of overdreven gaan doen en connectie maken met de persoonlijkheid. Binnen een goede verstandhouding of vriendschap kan je aangeven dat een homoseksuele relatie niet naar de Bijbel is.

[Profesto]

Ik vind het een beetje pijnlijk dat er een soort ideale wereld geschetst wordt waarin homo's geaccepteerd zouden worden en daarnaast liefdevol de juiste weg gewezen worden.

Terwijl dat in veel gevallen in schril contrast staat met wat homo's ervaren hebben in een reformatorische omgeving. Er was, en ik ben eigenlijk een beetje bang dat ik ook in de tegenwoordige tijd moet spreken, sprake van homofobie.
Dat die homofobie al dan niet va pubers komt, maakt eigenlijk niet uit, want waar leren zij dat?

Iemand in dit topic zei iets als: alweer zo'n verhaal. Maar dat is denk ik geredeneerd vanuit het voorrecht om niet op die manier behandeld te zijn geweest. En ook vanuit het voorrecht dat je geen gevolgen ondervindt van het taboe en de homofobie die er hebben geheerst.

Verder lees ik ook dat men aanstoot neemt aan homo's die homoseksualiteit als identiteit voeren. Ik denk dat dat vooral een stickertje is dat er vanuit jou zelf wordt opgeplakt.

[Maanenschijn]

Ik vind het een beetje pijnlijk dat er een soort ideale wereld geschetst wordt waarin homo's geaccepteerd zouden worden en daarnaast liefdevol de juiste weg gewezen worden.

Terwijl dat in veel gevallen in schril contrast staat met wat homo's ervaren hebben in een reformatorische omgeving. Er was, en ik ben eigenlijk een beetje bang dat ik ook in de tegenwoordige tijd moet spreken, sprake van homofobie.
Dat die homofobie al dan niet va pubers komt, maakt eigenlijk niet uit, want waar leren zij dat?

Iemand in dit topic zei iets als: alweer zo'n verhaal. Maar dat is denk ik geredeneerd vanuit het voorrecht om niet op die manier behandeld te zijn geweest. En ook vanuit het voorrecht dat je geen gevolgen ondervindt van het taboe en de homofobie die er hebben geheerst.

Verder lees ik ook dat men aanstoot neemt aan homo's die homoseksualiteit als identiteit voeren. Ik denk dat dat vooral een stickertje is dat er vanuit jou zelf wordt opgeplakt.

Ik was dat, die aangaf van ‘weer een verhaal’.

Ik merk dat als je dat schrijft, er vanuit wordt gegaan dat je onbekend bent met de praktijk van homoseksualiteit in de refowereld. Dat is jammer, een vooroordeel wat wel eens niet kan kloppen. Onder ons hier zijn er verschillenden die dit met kinderen, familieleden of vrienden meemaken.

Ik weet dat er verschillen zijn. In klassen, in gezinnen, in kerkelijke gemeenten. Verdrietige situaties. Maar ik weet ook van situaties waarin dat niet is. Mensen met een homoseksuele geaardheid in hun kerkelijke gemeente een plaats hebben, in gezinnen in vriendenkring.

Daarnaast: een ieder beleeft zijn jeugd anders. Kinderen uit het zelfde gezin kunnen hun jeugd verschillend ervaren. Ook op school kan dat zijn. Het lastige van deze ‘verhalen’, of docu’s is dat er bijna altijd een eenzijdig perspectief is. Vaak ook nog selectief geknipt in het beeldmateriaal. En probeer dan maar eens van de andere kant reactie te geven. Dat is vrijwel onmogelijk. Het beeld is geschetst, het frame geplaatst. Een frame waar ik de volgende dag weer mee heb te dealen met mijn collega’s, want ja….jullie refo’s….

[MGG]

Ik vind het een beetje pijnlijk dat er een soort ideale wereld geschetst wordt waarin homo's geaccepteerd zouden worden en daarnaast liefdevol de juiste weg gewezen worden.

Terwijl dat in veel gevallen in schril contrast staat met wat homo's ervaren hebben in een reformatorische omgeving. Er was, en ik ben eigenlijk een beetje bang dat ik ook in de tegenwoordige tijd moet spreken, sprake van homofobie.
Dat die homofobie al dan niet va pubers komt, maakt eigenlijk niet uit, want waar leren zij dat?

Iemand in dit topic zei iets als: alweer zo'n verhaal. Maar dat is denk ik geredeneerd vanuit het voorrecht om niet op die manier behandeld te zijn geweest. En ook vanuit het voorrecht dat je geen gevolgen ondervindt van het taboe en de homofobie die er hebben geheerst.

Verder lees ik ook dat men aanstoot neemt aan homo's die homoseksualiteit als identiteit voeren. Ik denk dat dat vooral een stickertje is dat er vanuit jou zelf wordt opgeplakt.

Ik ken meerdere homo's in zeer conservatieve gemeente die de vrijheid voelen om hun geaardheid niet te verbergen. Helaas is de omgeving niet overal veilig, maar de afgelopen decennia is de acceptatie naar mijn idee enorm gegroeid. Ook in het openbaren gebed is er meer aandacht voor homo's.

Pubers leren het overal. Deels is het denk ik ook een tegenreactie op woke. Als mensen het gevoel krijgen dat iets door de strot geduwd wordt dan gaan de hakken in het zand. Als je aan iemand die een homofoob grapje maakt, vraagt of hij een homo kent dan is het antwoord vaak ja. Tot mijn verbazing was het zelfs een keer een homo die van mening was dat grove humor over homo's leuk was.

[DDD]

Ik ben het eens met Maanenschijn. Ik merk heel weinig tot niets van negatieve framing over homo's. En ook al niet op de middelbare school. Terwijl ik inmiddels wel een wat oudere man ben.

De door Profesto geschetste problemen zijn er wel, maar die zitten ook voor een belangrijk deel in de persoon zelf. Veel mensen vinden het moeilijk om af te wijken van wat gewoon is. Dat is te billijken, maar geef daar dan niet andere mensen de schuld van.

Ook Splinter Chabot had een probleem met zijn coming-out. Terwijl hij in een liberaal en hoogopgeleid en tolerant milieu opgroeide. Je moet dat soort problemen niet wijten aan reformatorische opvattingen. Dat zou echt onterecht zijn, mijns inziens.

[huisman]

Is er ook nog ruimte in christelijke Nederland om homoseksuele praxis zonde te noemen omdat Gods Woord dat zegt?

[DDD]

Dat lijkt me wel.

[Profesto]

Is er ook nog ruimte in christelijke Nederland om homoseksuele praxis zonde te noemen omdat Gods Woord dat zegt?

Dat lijkt mij wel, maar volgens mij ging het daar heel even niet over toch?

Ik ben het eens met Maanenschijn. Ik merk heel weinig tot niets van negatieve framing over homo's. En ook al niet op de middelbare school. Terwijl ik inmiddels wel een wat oudere man ben.

De door Profesto geschetste problemen zijn er wel, maar die zitten ook voor een belangrijk deel in de persoon zelf. Veel mensen vinden het moeilijk om af te wijken van wat gewoon is. Dat is te billijken, maar geef daar dan niet andere mensen de schuld van.

Ook Splinter Chabot had een probleem met zijn coming-out. Terwijl hij in een liberaal en hoogopgeleid en tolerant milieu opgroeide. Je moet dat soort problemen niet wijten aan reformatorische opvattingen. Dat zou echt onterecht zijn, mijns inziens.

Ik vind dat je nu iets te ver gaat met bagatelliseren. Dat Splinter Chabot moeite had met zijn coming out, kan ook te maken hebben met homofobie die diep in de samenleving zit. Je kunt daaruit de conclusie niet trekken dat de problemen bij hem lagen. En dat jij dat niet hebt ervaren op de middelbare school zegt toch ook niet zoveel?

Er zijn namelijk zoveel verhalen, tot op de dag van vandaag, van mensen die wel een nare ervaring hadden.

Ik vind het een beetje pijnlijk dat er een soort ideale wereld geschetst wordt waarin homo's geaccepteerd zouden worden en daarnaast liefdevol de juiste weg gewezen worden.

Terwijl dat in veel gevallen in schril contrast staat met wat homo's ervaren hebben in een reformatorische omgeving. Er was, en ik ben eigenlijk een beetje bang dat ik ook in de tegenwoordige tijd moet spreken, sprake van homofobie.
Dat die homofobie al dan niet va pubers komt, maakt eigenlijk niet uit, want waar leren zij dat?

Iemand in dit topic zei iets als: alweer zo'n verhaal. Maar dat is denk ik geredeneerd vanuit het voorrecht om niet op die manier behandeld te zijn geweest. En ook vanuit het voorrecht dat je geen gevolgen ondervindt van het taboe en de homofobie die er hebben geheerst.

Verder lees ik ook dat men aanstoot neemt aan homo's die homoseksualiteit als identiteit voeren. Ik denk dat dat vooral een stickertje is dat er vanuit jou zelf wordt opgeplakt.

Ik ken meerdere homo's in zeer conservatieve gemeente die de vrijheid voelen om hun geaardheid niet te verbergen. Helaas is de omgeving niet overal veilig, maar de afgelopen decennia is de acceptatie naar mijn idee enorm gegroeid. Ook in het openbaren gebed is er meer aandacht voor homo's.

Pubers leren het overal. Deels is het denk ik ook een tegenreactie op woke. Als mensen het gevoel krijgen dat iets door de strot geduwd wordt dan gaan de hakken in het zand. Als je aan iemand die een homofoob grapje maakt, vraagt of hij een homo kent dan is het antwoord vaak ja. Tot mijn verbazing was het zelfs een keer een homo die van mening was dat grove humor over homo's leuk was.

Met het eerste stukje ben ik het ongeveer eens. In je tweede alinea bevestig je mijns inziens mijn punt dat homofobie wordt aangeleerd. Pubers hebben uit zichzelf echt geen uitgebreide negatieve gedachten over woke als ze die ophitserij niet voortdurend door de strot geduwd krijgen.

Ik vind het een beetje pijnlijk dat er een soort ideale wereld geschetst wordt waarin homo's geaccepteerd zouden worden en daarnaast liefdevol de juiste weg gewezen worden.

Terwijl dat in veel gevallen in schril contrast staat met wat homo's ervaren hebben in een reformatorische omgeving. Er was, en ik ben eigenlijk een beetje bang dat ik ook in de tegenwoordige tijd moet spreken, sprake van homofobie.
Dat die homofobie al dan niet va pubers komt, maakt eigenlijk niet uit, want waar leren zij dat?

Iemand in dit topic zei iets als: alweer zo'n verhaal. Maar dat is denk ik geredeneerd vanuit het voorrecht om niet op die manier behandeld te zijn geweest. En ook vanuit het voorrecht dat je geen gevolgen ondervindt van het taboe en de homofobie die er hebben geheerst.

Verder lees ik ook dat men aanstoot neemt aan homo's die homoseksualiteit als identiteit voeren. Ik denk dat dat vooral een stickertje is dat er vanuit jou zelf wordt opgeplakt.

Ik was dat, die aangaf van ‘weer een verhaal’.

Ik merk dat als je dat schrijft, er vanuit wordt gegaan dat je onbekend bent met de praktijk van homoseksualiteit in de refowereld. Dat is jammer, een vooroordeel wat wel eens niet kan kloppen. Onder ons hier zijn er verschillenden die dit met kinderen, familieleden of vrienden meemaken.

Ik weet dat er verschillen zijn. In klassen, in gezinnen, in kerkelijke gemeenten. Verdrietige situaties. Maar ik weet ook van situaties waarin dat niet is. Mensen met een homoseksuele geaardheid in hun kerkelijke gemeente een plaats hebben, in gezinnen in vriendenkring.

Daarnaast: een ieder beleeft zijn jeugd anders. Kinderen uit het zelfde gezin kunnen hun jeugd verschillend ervaren. Ook op school kan dat zijn. Het lastige van deze ‘verhalen’, of docu’s is dat er bijna altijd een eenzijdig perspectief is. Vaak ook nog selectief geknipt in het beeldmateriaal. En probeer dan maar eens van de andere kant reactie te geven. Dat is vrijwel onmogelijk. Het beeld is geschetst, het frame geplaatst. Een frame waar ik de volgende dag weer mee heb te dealen met mijn collega’s, want ja….jullie refo’s….

Ik bestrijd alleen het beeld dat alles koek en ei is. En dat homo's ten alle tijde liefdevol worden gewezen op de Bijbelse lijn.
Dat is denk ik aantoonbaar niet waar. Maar dat schrijf je zelf ook al.

Ik heb iets teveel ellende gezien en beleefd om te kunnen zeggen: o, weer een verhaal. Als je dat wel kunt is dat natuurlijk heel fijn, maar het geeft wel een voorrecht aan boven degenen waarvoor, ook nu nog, zo'n verhaal broodnodig is.

Ja, ik zie ook dat er dingen veranderd zijn ten opzichte van 20, 30 jaar geleden. Maar ik zie ook dat er nog een weg te gaan is in de normalisering van het gegeven dat iemand homo kan zijn.

[merel]

Ik vind het een beetje pijnlijk dat er een soort ideale wereld geschetst wordt waarin homo's geaccepteerd zouden worden en daarnaast liefdevol de juiste weg gewezen worden.

Terwijl dat in veel gevallen in schril contrast staat met wat homo's ervaren hebben in een reformatorische omgeving. Er was, en ik ben eigenlijk een beetje bang dat ik ook in de tegenwoordige tijd moet spreken, sprake van homofobie.
Dat die homofobie al dan niet va pubers komt, maakt eigenlijk niet uit, want waar leren zij dat?

Die voorbeelden zijn er zeker wel.

Ik heb wel eens een voorbeeld genoemd van ds Schenau waar in zijn gemeente een getrouwd homoseksueel stel zit. Ook waar zij bijzaten is een preek gehouden over het Bijbelse uitgangspunt van homoseksualiteit. Tijdens een avond over dit onderwerp hebben zij een verklaring afgelegd waarin zij erkennen dat dit niet juist is.

Bij mijn oma kwam vaak een homoseksuele timmerman uit de OGG. Hij kwam ook na het afronden van zijn werkzaamheden vaak even langs om met mijn oma te spreken over zijn geaardheid, geloof en de keuzes die hij maakte. Mijn oma schuwde daarin haar visie niet, maar benaderde hem wel altijd liefdevol. Hij kon verder met niemand spreken over zijn worsteling. Zijn ouders wilden daar niet over praten. Hij was weggestuurd uit de kerk en zijn eveneens homoseksuele broers hadden ook met het geloof gebroken.

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

[merel]

Verder lees ik ook dat men aanstoot neemt aan homo's die homoseksualiteit als identiteit voeren. Ik denk dat dat vooral een stickertje is dat er vanuit jou zelf wordt opgeplakt.

Dat is ook niet helemaal waar. Ik ben vorig jaar begonnen bij een andere werkgever. Tijdens de lunch zat ik naast een collega die direct vertelde dat zij heel veel homoseksuele vrienden had. Blijkbaar is het niet het individu dat daar een sticker op plakt, maar wordt dit door de samenleving gedaan. Het is zoals @maandenschijn het verwoord zo dat de identiteit voor een groot deel wordt bepaald door de seksuele geaardheid die men heeft.

[merel]

Ik ben het eens met Maanenschijn. Ik merk heel weinig tot niets van negatieve framing over homo's. En ook al niet op de middelbare school. Terwijl ik inmiddels wel een wat oudere man ben.

De door Profesto geschetste problemen zijn er wel, maar die zitten ook voor een belangrijk deel in de persoon zelf. Veel mensen vinden het moeilijk om af te wijken van wat gewoon is. Dat is te billijken, maar geef daar dan niet andere mensen de schuld van.

Ook Splinter Chabot had een probleem met zijn coming-out. Terwijl hij in een liberaal en hoogopgeleid en tolerant milieu opgroeide. Je moet dat soort problemen niet wijten aan reformatorische opvattingen. Dat zou echt onterecht zijn, mijns inziens.

De anti homo campagne is zeker niet alleen voorbehouden aan reformatorische scholen. Ik op de school van mijn kinderen waar ze woke zijn een anti homo tendens onder de leerlingen. Afgelopen jaar is paarse vrijdag niet actief uitgedragen omdat het jaar ervoor hierdoor schermutselingen ontstonden

[Henk J]

Ja, ik zie ook dat er dingen veranderd zijn ten opzichte van 20, 30 jaar geleden. Maar ik zie ook dat er nog een weg te gaan is in de normalisering van het gegeven dat iemand homo kan zijn.

Ik wil blijven vasthouden aan het Bijbelse getuigenis dat een samenwonend homoseksueel stel zonde bedrijft. In die zin zal het nooit normaal worden en dat is het ook niet, homoseksualiteit is een gevolg van de zondeval. Ik realiseer me dat je die mensen daarmee echt iets wezenlijks ontzegt maar ik zie geen andere weg. En dat zal altijd tot conflicten leiden.

[merel]

Dat die homofobie al dan niet va pubers komt, maakt eigenlijk niet uit, want waar leren zij dat?

Ik denk dat het een beetje een wisselwerking is. Ik had zelf op de middelbare school 2 homo's in de klas. Dat wist iedereen en eerlijk gezegd was het nooit een gespreksonderwerp.
Tegenwoordig wordt door veel van de jonge generatie homoseksuelen een bijzonder positie geclaimd. Zij zijn anders en moeten anders behandeld worden. Dat schuurt wel bij tieners.

[Profesto]

Ja, ik zie ook dat er dingen veranderd zijn ten opzichte van 20, 30 jaar geleden. Maar ik zie ook dat er nog een weg te gaan is in de normalisering van het gegeven dat iemand homo kan zijn.

Ik wil blijven vasthouden aan het Bijbelse getuigenis dat een samenwonend homoseksueel stel zonde bedrijft. In die zin zal het nooit normaal worden en dat is het ook niet, homoseksualiteit is een gevolg van de zondeval. Ik realiseer me dat je die mensen daarmee echt iets wezenlijks ontzegt maar ik zie geen andere weg. En dat zal altijd tot conflicten leiden.

Je begrijpt me verkeerd. Ik zeg dat het gegeven dat iemand 'op mannen valt' meer genormaliseerd zou moeten worden.

[Profesto]

Verder lees ik ook dat men aanstoot neemt aan homo's die homoseksualiteit als identiteit voeren. Ik denk dat dat vooral een stickertje is dat er vanuit jou zelf wordt opgeplakt.

Dat is ook niet helemaal waar. Ik ben vorig jaar begonnen bij een andere werkgever. Tijdens de lunch zat ik naast een collega die direct vertelde dat zij heel veel homoseksuele vrienden had. Blijkbaar is het niet het individu dat daar een sticker op plakt, maar wordt dit door de samenleving gedaan. Het is zoals @maandenschijn het verwoord zo dat de identiteit voor een groot deel wordt bepaald door de seksuele geaardheid die men heeft.

Dat iemand veel homoseksuele vrienden heeft staat gelijk aan dat zij een homoseksuele 'identiteit' hebben? Of die vrienden?
Ik denk dat die identiteit vooral door anderen zo ingevuld wordt.