Los daarvan zijn er inderdaad teveel arbeidsmigranten, mijns inziens.
Even wat anders, maar ik snap nooit zo goed de drang van een hoop mensen om allerlei attributen op de oven of magnetron te zetten. Als er iets rommelig is, is dat het wel.
Dit is te zien op de foto van het linkje van DDD.
Dat heeft in mijn ogen te maken met 'de wet van het horizontale oppervlak': Elk horizontaal oppervlak heeft de schier onbedwingbare neiging om gevuld te worden met stof(felijke zaken). Een dagelijkse strijd in huize Ararat
En als de hoeveelheid oppervlak op andere plaatsen niet heel ruim is, of te ver van de plek waar je het vaak gebruikt, dan krijg je ook dit soort taferelen.
Los daarvan zijn er inderdaad teveel arbeidsmigranten, mijns inziens.
Even wat anders, maar ik snap nooit zo goed de drang van een hoop mensen om allerlei attributen op de oven of magnetron te zetten. Als er iets rommelig is, is dat het wel.
Dit is te zien op de foto van het linkje van DDD.
Dat heeft in mijn ogen te maken met 'de wet van het horizontale oppervlak': Elk horizontaal oppervlak heeft de schier onbedwingbare neiging om gevuld te worden met stof(felijke zaken). Een dagelijkse strijd in huize Ararat
Ik verwonder me vaak over hedendaagse plaatjes van minimalistische huisinrichtingen. Ook waar dan hele gezinnen schijnen te wonen. Een bank, een tafel, ergens een verdwaalde lamp. Nog geen pen ergens te bekennen. Dat is het zo'n beetje. Voor het blote oog te geen kastje te zien. Ik denk dan: is jullie bovenverdieping een pakhuis? Komen bij jullie de vrouwen en dochters niet met actiontassenvol thuis ofzo? En de kleintjes met tekeningen en werkjes?
Los daarvan zijn er inderdaad teveel arbeidsmigranten, mijns inziens.
Even wat anders, maar ik snap nooit zo goed de drang van een hoop mensen om allerlei attributen op de oven of magnetron te zetten. Als er iets rommelig is, is dat het wel.
Dit is te zien op de foto van het linkje van DDD.
Dat heeft in mijn ogen te maken met 'de wet van het horizontale oppervlak': Elk horizontaal oppervlak heeft de schier onbedwingbare neiging om gevuld te worden met stof(felijke zaken). Een dagelijkse strijd in huize Ararat
Ik verwonder me vaak over hedendaagse plaatjes van minimalistische huisinrichtingen. Ook waar dan hele gezinnen schijnen te wonen. Een bank, een tafel, ergens een verdwaalde lamp. Nog geen pen ergens te bekennen. Dat is het zo'n beetje. Voor het blote oog te geen kastje te zien. Ik denk dan: is jullie bovenverdieping een pakhuis? Komen bij jullie de vrouwen en dochters niet met actiontassenvol thuis ofzo? En de kleintjes met tekeningen en werkjes?
Inderdaad
Je kunt je afvragen in hoeverre het een thuis is.
Mannetje schreef: ↑29 okt 2024, 20:29
En als de hoeveelheid oppervlak op andere plaatsen niet heel ruim is, of te ver van de plek waar je het vaak gebruikt, dan krijg je ook dit soort taferelen.
Er past gewoon nog netjes een kastje boven de magnetron toch? Lijkt me niet de moeilijkste klus ofzo.
Los daarvan zijn er inderdaad teveel arbeidsmigranten, mijns inziens.
Even wat anders, maar ik snap nooit zo goed de drang van een hoop mensen om allerlei attributen op de oven of magnetron te zetten. Als er iets rommelig is, is dat het wel.
Dit is te zien op de foto van het linkje van DDD.
Dat heeft in mijn ogen te maken met 'de wet van het horizontale oppervlak': Elk horizontaal oppervlak heeft de schier onbedwingbare neiging om gevuld te worden met stof(felijke zaken). Een dagelijkse strijd in huize Ararat
Ik verwonder me vaak over hedendaagse plaatjes van minimalistische huisinrichtingen. Ook waar dan hele gezinnen schijnen te wonen. Een bank, een tafel, ergens een verdwaalde lamp. Nog geen pen ergens te bekennen. Dat is het zo'n beetje. Voor het blote oog te geen kastje te zien. Ik denk dan: is jullie bovenverdieping een pakhuis? Komen bij jullie de vrouwen en dochters niet met actiontassenvol thuis ofzo? En de kleintjes met tekeningen en werkjes?
Heerlijk, hoe minder hoe beter (=lees rustiger). Actiontroep prefeer ik niet en mijn vrouw ook niet. Opbergbakjes enzo zijn prima van de Action, maar die deco's... Ik krijg er de kriebels van.
Kom haastig tot Christus. Hij heeft zielen gereinigd die even vuil waren als die van u. – Thomas Boston
mail: broederhh@gmail.com
DDD schreef: ↑21 nov 2024, 15:28
Degene die dit fout heeft getaxeerd, zal wel zenuwachtig zijn. Ik hoop dat hij goed verzekerd is.
Als de verkopende partij op de eerste veiling geen enkele moeite heeft laten doen naar authenticiteit dan vermoed ik dat deze taxateur weinig te vrezen heeft. In ieder geval ging dat zo bij de veiling van een Ngil-masker in Lyon (Frankrijk).
Elders op het forum werd geschreven dat de Mensenrechten een belangrijke verworvenheid zijn.
Seculiere denkers spreken dat niet zomaar na. Onderstaand daarvan een voorbeeld uit: Imperialisme van H. Arendt.
Toen de Rechten van de Mens voor het eerst werden afgekondigd, beschouwde men ze als onafhankelijk van de geschiedenis en tevens van de voorrechten die de geschiedenis aan bepaalde lagen van de samenleving had geschonken. Deze nieuwe onafhankelijkheid fundeerde de pas ontdekte waardigheid van de mens.
De mens van de twintigste eeuw is net zo geëmancipeerd geraakt van de natuur als de achttiende-eeuwer geëmancipeerd was van de geschiedenis. De geschiedenis en de natuur zijn ons in gelijke mate vreemd geworden, en wel in die zin dat het wezen van de mens niet meer in termen van die twee categorieën begrepen kan worden. Anderzijds is de mensheid die voor de achttiende eeuw, in de terminologie van Kant, slechts een regulatieve idee was, vandaag de dag een onontkoombaar feit geworden. In deze nieuwe situatie heeft 'humaniteit' of mensheid in feite de rol aangenomen die vroeger werd toegeschreven aan de natuur of aan de geschiedenis, en dit betekent in de gegeven context dat het recht op het hebben van rechten, of het recht van elk individu om tot de mensheid te behoren, door de mensheid zelf moet worden gewaarborgd. Het is beslist niet zeker of dit mogelijk
is. Een wetsopvatting die 'gerechtig' gelijkstelt aan het begrip 'wat goed is voor' - voor het individu, de familie, het gezin, het volk of de meerderheid - wordt onvermijdelijk wanneer de absolute en transcendente maatstaven van de religie of de natuurwet eenmaal hun autoriteit hebben verloren. En dit probleem wordt beslist niet opgelost als de eenheid waarop 'goed voor' wordt toegepast zo groot is als de gehele mensheid. Want het is zeer wel voorstelbaar, en het ligt zelfs binnen het bereik van de praktische politieke mogelijkheden, dat op een goede dag een hoog georganiseerde en gemechaniseerde mensheid heel democratisch - namelijk bij meerderheid - besluit dat het voor de mensheid als geheel beter zou zijn om bepaalde delen ervan te liquideren.
De notie 'mensenrechten', die berust op het veronderstelde bestaan van een menselijk wezen als zodanig, leed schipbreuk op het moment dat degenen die beweerden erin te geloven voor het eerst werden geconfronteerd met mensen die, afgezien van hun mens-zijn, in feite alle andere eigenschappen en specifieke relaties waren kwijtgeraakt. De wereld zag niets heiligs in de abstracte naaktheid van het mens-zijn. En gezien de objectieve politieke omstandigheden valt moeilijk te zeggen hoe de mensbeelden waarop de mensenrechten zijn gebaseerd - de mens als geschapen naar het beeld Gods (volgens de Amerikaanse formulering van die rechten), als vertegenwoordiger van de mensheid, of als drager van de heilige vereisten van het natuurrecht (volgens de Franse formulering) - kunnen bijdragen tot de oplossing van het probleem.
Wanneer een mens zijn politieke status verliest, moet hij volgens de uitvloeisels van de aangeboren en onvervreemdbare rechten van de mens in precies die toe stand komen waarin de verklaringen van zulke algemene rechten hebben voorzien. Maar in feite is het tegenovergestelde het geval. Het lijkt erop dat iemand die uitsluitend en alleen een mens is, precies die kwaliteiten is kwijtgeraakt die het voor andere mensen mogelijk maken om hem als een medemens te behandelen.
De paradox die samenhangt met het verlies van mensenrechten is dat het moment waarop dit verlies plaatsvindt, samenvalt met het moment waarop een persoon een mens in het algemeen wordt - zonder beroep, zonder staatsburgerschap, zonder een mening en zonder handelingen die hem een identiteit geven en verbijzonderen - en tegelijkertijd anders is in algemene zin, zodat hij uitsluitend en alleen zijn eigen absolute, unieke individualiteit vertegenwoordigt die, beroofd van expressie binnen en van uitwerking op een gemeenschappelijke wereld, geen enkele betekenis heeft.
Het gevaar van het bestaan van zulke mensen is tweeledig: het eerste en duidelijkste gevaar is dat hun steeds groeiende aantal ons politieke leven bedreigt, onze zelfgemaakte wereld die het resultaat is van een gemeenschappelijke en gecoördineerde inspanning; en dit op ongeveer dezelfde, misschien nog wel vreeswekkender manier als waarop de woeste natuurelementen ooit het bestaan bedreigden van door de mens gemaakte steden en cultuurgronden. Het is niet langer waarschijnlijk dat het dodelijke gevaar voor de civilisatie van buiten komt. De natuur is overmeesterd, en er zijn geen barbaren die dreigen te verwoesten wat ze niet kunnen begrijpen, zoals de Mongolen, die Euro-
pa eeuwenlang hebben bedreigd. Zelfs de opkomst van totalitaire regimes is een verschijnsel dat zijn oorsprong binnen en niet buiten onze civilisatie heeft. Het gevaar is dat een mondiale civilisatie, waarin alles en iedereen met elkaar verbonden is, vanuit haar midden barbaren kan voortbrengen door miljoenen mensen in omstandigheden te drijven die, tegen alle schijn in, de omstandigheden van wilden zijn.
