Is mijn omschrijving van de betekenis van 'bevinding' juist? Komt bevinding niet voort uit het Woord van God omdat God dóór Zijn Woord tot Zijn kinderen en ons spreekt?
Persoonlijk vind ik het fijn als ik bevinding hoor in de preek om te horen van God aan de ziel van Zijn knecht heeft gedaan. Dit maakt jaloers. Maar of het noodzakelijk is dat betwijfel ik want Gods Woord is rijk genoeg !?
Je hebt gelijk hoor MV dat we moeten spreken van Schriftuurlijke bevinding.
Hoe kan het zijn dat éne serieuze luisteraar in dezelfde preek wel bevinding opmerkt en de andere serieuze luisteraar niet? Heeft dit te maken met 'eigen ervaringen' of met ....................
Bevinding!
De hamvraag is: wat is bevindelijk preken.
Is dat: vertellen hoe God Zijn volk bekeert
of: Mensen wijzen op Christus en Hem zo schilderen dat je kunt horen dat je Hem zelf gezien hebt.?
In dat laatste geval, hoor ik veel bevindelijke prediking juist búíten de groep die zich graag "bevindelijk gereformeerd" noemt. Beluister b.v. eens Ds. Dick van Keulen, Ds. Orlando Bottenbley, of op zondagavond de Bijbelstudies van Henk Binnendijk over Abraham, Izaak en Jakob.
Is dat: vertellen hoe God Zijn volk bekeert
of: Mensen wijzen op Christus en Hem zo schilderen dat je kunt horen dat je Hem zelf gezien hebt.?
In dat laatste geval, hoor ik veel bevindelijke prediking juist búíten de groep die zich graag "bevindelijk gereformeerd" noemt. Beluister b.v. eens Ds. Dick van Keulen, Ds. Orlando Bottenbley, of op zondagavond de Bijbelstudies van Henk Binnendijk over Abraham, Izaak en Jakob.
-
jacob
Gert10 schreef:Is mijn omschrijving van de betekenis van 'bevinding' juist? Komt bevinding niet voort uit het Woord van God omdat God dóór Zijn Woord tot Zijn kinderen en ons spreekt?
Persoonlijk vind ik het fijn als ik bevinding hoor in de preek om te horen van God aan de ziel van Zijn knecht heeft gedaan. Dit maakt jaloers. Maar of het noodzakelijk is dat betwijfel ik want Gods Woord is rijk genoeg !?
Je hebt gelijk hoor MV dat we moeten spreken van Schriftuurlijke bevinding.
Hoe kan het zijn dat éne serieuze luisteraar in dezelfde preek wel bevinding opmerkt en de andere serieuze luisteraar niet? Heeft dit te maken met 'eigen ervaringen' of met ....................
wat het laatste betreft, ik zou het niet weten. Of het zou moeten zijn dat de ene iets anders onder bevinding schaart dat de ander.
Ik kan me voorstellen dat je jaloers kan worden op de bevinding van andere. Maar ik kan niet jaloers worden op het beschrijven van bevinding. Over het algemeen heb ik een hekel aan bekeringsgeschiedenissen. Ik heb er niet veel gelezen, maar wat ik heb gelezen was niet stichtelijk.
Maar zoals ik een ds pas hoorde zeggen, vannacht kon ik niet slapen ik kon er niet over uit, God in een kribbe. Ja dat is mooi, dat is bevinding. Dat overdenken en beleven.
Verder heeft ds Vreugdenhil een boek geschreven over bevinding "wat is bevinding". Ik kan het je van harte aanbevelen.
zie ook
http://www.prekenweb.nl/Themas.htm
-
MV
Gert10 schreef:Is mijn omschrijving van de betekenis van 'bevinding' juist? Komt bevinding niet voort uit het Woord van God omdat God dóór Zijn Woord tot Zijn kinderen en ons spreekt?
Persoonlijk vind ik het fijn als ik bevinding hoor in de preek om te horen van God aan de ziel van Zijn knecht heeft gedaan. Dit maakt jaloers. Maar of het noodzakelijk is dat betwijfel ik want Gods Woord is rijk genoeg !?
Je hebt gelijk hoor MV dat we moeten spreken van Schriftuurlijke bevinding.
Hoe kan het zijn dat éne serieuze luisteraar in dezelfde preek wel bevinding opmerkt en de andere serieuze luisteraar niet? Heeft dit te maken met 'eigen ervaringen' of met ....................
Ik denk zeker dat dit te maken heeft met persoonlijke ervaring.
Het gebeurt regelmatig dat jezelf fijn hebt kunnen luisteren terwijl een ander het erg droge stof vondt!
We moeten inderdaad het woord bevinding niet misvatten.
Het is niet een persoonlijke geloofsbelijdenis van een predikant, maar een gedreven door de Geest gewerkte jaloersmakende voorstelling van Christus. De waarde van Christus wordt bevindelijk "uitgestald". Maar ook wordt de verdefelijkheid van het eigen ik meer levend, door vanuit de bevinding (naar de Schrift)deze te verklaren.
Misschien kun je bevinding ook betitelen als onderwerpelijke prediking tegenover voorwerpelijke prediking.
Het zijn een beetje gevoelstermen......................
Ik ben weliswaar MV niet, maar ik denk dat hij (m/v) offline is (ik zie hem niet meer bij de ingelogde gebruikers staan).Gert10 schreef:Mv, wil je mij het verschil eens uitleggen tussen een onderwerpelijke prediking en een voorwerpelijke prediking?
Heel eenvoudig:
Onderwerpelijk: men preekt er OVER; zoals een arts over een ziekte kan praten: heel techisch, klopt precies, maar nooit zelf gehad.
Voorwerpelijk: men preek er UIT; zoals een patient over een ziekte praat: zelf meegemaakt, misschien kloppen technisch gezien niet alle facetten en zijn er veel meer mogelijkheden, maar doorleefd.
-
MV
Misschien geeft dit ook een beeld.......................
Gaan we de gereformeerde prediking dan wat nader beschouwen, dan noemden we al die roep naar “voorwerpelijk-onderwerpelijke" prediking. Wij achten deze typering gelukkig en veelbelovend, maar vinden er toch allerminst een panacee in. Het ontgaat ons immers wel niet, dat hier in sterke mate bij gaat meespreken, hoe men de Kerk beschouwt, door wie deze prediking uitgaat en tot wie ze zich richt. Beschouwt men de Kerk als weinig meer dan een grote hoop kaf, waarin maar weinig graankorrels worden gevonden, dan moet de preek en haar grondtoon wel een heel andere zijn, dan wanneer men omgekeerd een hoop graan voor zich ziet, waaruit enkele kafdeeltjes moeten worden uitgezuiverd. Grosso modo vinden we immers vooral deze twee beschouwingen onder de gereformeerden, hoewel het ons niet ontgaat, dat de werkelijkheid (gelukkig) minder monotoon is.
De eerstgenoemde kerkbeschouwing leidt gewoonlijk tot een zeer voorwerpelijke, “apostolaire" prediking, waarin men tracht, uit de hoop kaf het koren naar de schuur te brengen en, hoe paradoxaal het klinke: uit kaf nog koren te zien worden. Deze prediking is zeer vermanend, lerend, beschouwelijk van karakter en weet tenminste wel het Woord van God en menselijke bewustzijnsinhouden te onderscheiden. Maar warmte, getuigenis gaat er niet van uit. Calvijn, hoewel hij een gemeente met veel kaf had, preekte zo niet. Preekte hij dan misschien zoals sommigen, die dit genoemde kerkbegrip delen: juist omgekeerd die enkele korrels tot de ware kerk verklarend, tot wie zich de prediking dan ook alleen richt, om haar te doen weten, welke de rijkdom der erfenis is, voor hen die geloven, waarbij dan de bede geuit wordt, dat de buitenstaanders door deze rijkdom mochten worden jaloers gemaakt en getrokken.
Als deze soort prediking naar een vlot schema verloopt, kan ze moeilijk verwarmen. Maar zij komt tenminste tot meerder warmte en bewogenheid dan de zo-even genoemde. Naar ons inzicht heeft deze preekmethode, mits met de waarheid van het eerstgenoemde verrijkt, kans het ideaal (neen: eis en belofte) te benaderen. De laatstgenoemde preekmethode, die men “de bevindelijke" kan noemen, loopt altijd gevaar, die bevinding te verabsoluteren en te vergeten, dat ze ’n kind van de rechtvaardiging-als-goddeloze en dus van het evangelie is. De klassiek gereformeerde prediking maakt niet “Gods lieve volk" of de verkorenen groot, maar alleen de God, die in Christus goddelozen en verwerpelijken verkiest. Daarom zal klassiek gereformeerde prediking ook altijd weer vragen naar en terugkeren tot de bewogen (zeg: bevindelijke) prediking van het “naakte" evangelie, dat niemand kussens onder de oksels legt, maar ons leidt tot en leert leven uit de rechtvaardiging-als-goddeloze, dus tot het omhelzen van het zó eenvoudige (en toch zo diepe) evangelie, niets daarbij. Meteen verstaan we, hoe in dit soort gereformeerde prediking de dienst der Kerk, met name der sacramenten hoog gewaardeerd wordt, om een blijvende, steeds weer gevoelde honger te verzadigen. Dat in de gereformeerde gezindte juist het sacrament zo weggeschoven werd, wijst op een “verzadiging" van een vreemde, “gestolen" soort. Dat tenslotte in een sfeer van blijvende afhankelijkheid en ootmoed ook de overheid, die voor dit soort mensen onmisbaar is, een grote plaats inneemt, valt te verwachten.
Gaan we de gereformeerde prediking dan wat nader beschouwen, dan noemden we al die roep naar “voorwerpelijk-onderwerpelijke" prediking. Wij achten deze typering gelukkig en veelbelovend, maar vinden er toch allerminst een panacee in. Het ontgaat ons immers wel niet, dat hier in sterke mate bij gaat meespreken, hoe men de Kerk beschouwt, door wie deze prediking uitgaat en tot wie ze zich richt. Beschouwt men de Kerk als weinig meer dan een grote hoop kaf, waarin maar weinig graankorrels worden gevonden, dan moet de preek en haar grondtoon wel een heel andere zijn, dan wanneer men omgekeerd een hoop graan voor zich ziet, waaruit enkele kafdeeltjes moeten worden uitgezuiverd. Grosso modo vinden we immers vooral deze twee beschouwingen onder de gereformeerden, hoewel het ons niet ontgaat, dat de werkelijkheid (gelukkig) minder monotoon is.
De eerstgenoemde kerkbeschouwing leidt gewoonlijk tot een zeer voorwerpelijke, “apostolaire" prediking, waarin men tracht, uit de hoop kaf het koren naar de schuur te brengen en, hoe paradoxaal het klinke: uit kaf nog koren te zien worden. Deze prediking is zeer vermanend, lerend, beschouwelijk van karakter en weet tenminste wel het Woord van God en menselijke bewustzijnsinhouden te onderscheiden. Maar warmte, getuigenis gaat er niet van uit. Calvijn, hoewel hij een gemeente met veel kaf had, preekte zo niet. Preekte hij dan misschien zoals sommigen, die dit genoemde kerkbegrip delen: juist omgekeerd die enkele korrels tot de ware kerk verklarend, tot wie zich de prediking dan ook alleen richt, om haar te doen weten, welke de rijkdom der erfenis is, voor hen die geloven, waarbij dan de bede geuit wordt, dat de buitenstaanders door deze rijkdom mochten worden jaloers gemaakt en getrokken.
Als deze soort prediking naar een vlot schema verloopt, kan ze moeilijk verwarmen. Maar zij komt tenminste tot meerder warmte en bewogenheid dan de zo-even genoemde. Naar ons inzicht heeft deze preekmethode, mits met de waarheid van het eerstgenoemde verrijkt, kans het ideaal (neen: eis en belofte) te benaderen. De laatstgenoemde preekmethode, die men “de bevindelijke" kan noemen, loopt altijd gevaar, die bevinding te verabsoluteren en te vergeten, dat ze ’n kind van de rechtvaardiging-als-goddeloze en dus van het evangelie is. De klassiek gereformeerde prediking maakt niet “Gods lieve volk" of de verkorenen groot, maar alleen de God, die in Christus goddelozen en verwerpelijken verkiest. Daarom zal klassiek gereformeerde prediking ook altijd weer vragen naar en terugkeren tot de bewogen (zeg: bevindelijke) prediking van het “naakte" evangelie, dat niemand kussens onder de oksels legt, maar ons leidt tot en leert leven uit de rechtvaardiging-als-goddeloze, dus tot het omhelzen van het zó eenvoudige (en toch zo diepe) evangelie, niets daarbij. Meteen verstaan we, hoe in dit soort gereformeerde prediking de dienst der Kerk, met name der sacramenten hoog gewaardeerd wordt, om een blijvende, steeds weer gevoelde honger te verzadigen. Dat in de gereformeerde gezindte juist het sacrament zo weggeschoven werd, wijst op een “verzadiging" van een vreemde, “gestolen" soort. Dat tenslotte in een sfeer van blijvende afhankelijkheid en ootmoed ook de overheid, die voor dit soort mensen onmisbaar is, een grote plaats inneemt, valt te verwachten.
Als dit zo is, dan zie ik zowel voorwerpelijke als onderwerpelijke prediking als uitersten, die beide vermeden moeten worden.misschien kloppen technisch gezien niet alle facetten en zijn er veel meer mogelijkheden, maar doorleefd.
Daarnaast weet ik niet of ik bevinding wel zo goed bestandsdeel van een preek vind. Laat de dominee nu maar gewoon eenvoudig het tekstgedeelte uitleggen, dan doet de Heilige Geest de rest.
-
MV
En Filippus deed zijn mond open en beginnende van diezelfde Schrift, verkondigde hem Jezus.rekcor schreef:Als dit zo is, dan zie ik zowel voorwerpelijke als onderwerpelijke prediking als uitersten, die beide vermeden moeten worden.misschien kloppen technisch gezien niet alle facetten en zijn er veel meer mogelijkheden, maar doorleefd.
Daarnaast weet ik niet of ik bevinding wel zo goed bestandsdeel van een preek vind. Laat de dominee nu maar gewoon eenvoudig het tekstgedeelte uitleggen, dan doet de Heilige Geest de rest.
Preken is niet alleen uitleggen
Ik heb het altijd andersom uitgelegd gekregen. Wij werden onze ooit gewaarschuwd voor onze huidige kerk vanwege de voorwerpelijke prediking die er gebracht zou worden.Tiberius schreef:Ik ben weliswaar MV niet, maar ik denk dat hij (m/v) offline is (ik zie hem niet meer bij de ingelogde gebruikers staan).Gert10 schreef:Mv, wil je mij het verschil eens uitleggen tussen een onderwerpelijke prediking en een voorwerpelijke prediking?
Heel eenvoudig:
Onderwerpelijk: men preekt er OVER; zoals een arts over een ziekte kan praten: heel techisch, klopt precies, maar nooit zelf gehad.
Voorwerpelijk: men preek er UIT; zoals een patient over een ziekte praat: zelf meegemaakt, misschien kloppen technisch gezien niet alle facetten en zijn er veel meer mogelijkheden, maar doorleefd.
Ik heb dat altijd zo onthouden:
voorwerpelijk: je preekt in het lijdend voorwerp (hij)
onderwerpelijk: je preekt in het onderwerp (ik)
-
MV
Zo is het ook: zie het geplaatste artikel.Unionist schreef:Ik heb het altijd andersom uitgelegd gekregen. Wij werden onze ooit gewaarschuwd voor onze huidige kerk vanwege de voorwerpelijke prediking die er gebracht zou worden.Tiberius schreef:Ik ben weliswaar MV niet, maar ik denk dat hij (m/v) offline is (ik zie hem niet meer bij de ingelogde gebruikers staan).Gert10 schreef:Mv, wil je mij het verschil eens uitleggen tussen een onderwerpelijke prediking en een voorwerpelijke prediking?
Heel eenvoudig:
Onderwerpelijk: men preekt er OVER; zoals een arts over een ziekte kan praten: heel techisch, klopt precies, maar nooit zelf gehad.
Voorwerpelijk: men preek er UIT; zoals een patient over een ziekte praat: zelf meegemaakt, misschien kloppen technisch gezien niet alle facetten en zijn er veel meer mogelijkheden, maar doorleefd.
Ik heb dat altijd zo onthouden:
voorwerpelijk: je preekt in het lijdend voorwerp (hij)
onderwerpelijk: je preekt in het onderwerp (ik)
Tiberius draaid het om!