Doop

[Arja]

Ik lig het dichtst bij @Posthoorn, wat betreft mijn doopvisie. Verder doe ik niet mee met de discussie omdat ik een geloofsdoper ben. Maar ik heb wel een meer geestelijke vraag.

Als jij terugkijkt naar je eigen doop als klein kindje, wat voor functie heeft de doop dan in je wandel met God, als kind van God? Sterkt het je, troost het je? Geeft het zekerheid voor jezelf? PS: geen strikvraag ofzo maar een serieuze.

Als bijzonder troostrijk. Dat de Heere al zo jong aan mij dacht, terwijl ik daarna zoveel jaren vooral bezig geweest ben met heel hard van Hem weg te proberen lopen, maar Hij dat niet heeft toegestaan.

Dank je wel. En wat Hij begonnen is zal Hij ook voleindigen.

[Terri]

Heeft de doop ook troost/hoop ( voor ouders) als kinderen andere wegen gaan? Geldt dan ook: God laat niet varen de werken Zijner handen?

[huisman]

Heeft de doop ook troost/hoop ( voor ouders) als kinderen andere wegen gaan? Geldt dan ook: God laat niet varen de werken Zijner handen?

Dan kan de doop juist een pleitgrond zijn. Maar de doop mag geen rustgrond zijn in de zin van het zal met alle gedoopten wel goed komen. Dus de doop is geen zandgrond (onderschatting). Geen rustgrond (overschatting) maar een pleitgrond. Pleiten op Gods eigen Woord en op Zijn beloften.

[CvD]

Heeft de doop ook troost/hoop ( voor ouders) als kinderen andere wegen gaan? Geldt dan ook: God laat niet varen de werken Zijner handen?

Moeilijke vraag,maar ik denk het wel. Dat water wijst ons op het bloed van Christus. Een zoals water ons reinigt kan, dat bloed van Jezus Christus zeker reinigen. Er is geen te groot zondaar of wegloper die door God weer kan worden teruggebracht in Zijn armen. Neem de gelijkenis van de verloren, dus dat ook in 2024 nog. Opdat zelfs het wederhorig kroost ,Altijd bij u zou wonen.

[MNB]

Maar ondanks die 'toezegging' gaan veel gedoopten toch verloren. Dus over wat voor soort toezegging hebben we het dan? En geldt deze niet voor een ieder die het Evangelie hoort?

Een toezegging of belofte mag niet verward worden met een profetie.

Zou je nader kunnen toelichten waarom je een verschil maakt tussen een profetie en een belofte. Ik heb namelijk het idee dat dit hier een essentieel punt is in de discussie.

Zelf zie ik vaak dat er dan gezegd wordt dat een belofte enkel wordt vervuld als iemand de belofte gelooft en een profetie zonder meer wordt vervuld. Dit vind ik echter een zeer gevaarlijke tendens om meerdere redenen:
- De Bijbel lijkt belofte en profetie door elkaar heen te gebruiken, daarmee maken we een onderscheid dat de Bijbel zelf niet maakt
- Op basis van de Bijbel kan alleen worden gesteld dat God onafhankelijk is en een Waarmaker van al zijn woorden (Hij spreekt en het is er, Hij gebiedt en het staat er). Dat geldt zowel Zijn spreken bij de schepping, in beloften en bedreigingen als Zijn spreken in profetieën. Zijn Woord wordt op geen enkele manier gehinderd door ongeloof maar Zijn Woord overwint het ongeloof. Zijn beloften kunnen nooit hun vervulling missen in het leven van degenen aan wie de beloften zijn gedaan. Dat zou ook alle troost uit de beloften wegnemen.

Dit raakt de grens van mijn parate kennis van dit moment. In mijn woorden: ik denk aan 2 voorbeelden van beloften die niet vervuld worden door het (ik zoek naar woorden) tegenhouden of tegenstaan, de onwil of ongeloof van mensen. In het oude en in het nieuwe testament:

Psalm 81:10-11, SVV
‭ Ik ben de HEERE, uw God, Die u heb opgevoerd uit het land van Egypte; doe uw mond wijd open, en Ik zal hem vervullen. Maar Mijn volk heeft Mijn stem niet gehoord; en Israël heeft Mijner niet gewild.

Hebreeën 4:1-2, SVV
‭Laat ons dan vrezen, dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn. ‭Want ook ons is het Evangelie verkondigd, gelijk als hun; maar het woord der prediking deed hun geen nut, dewijl het met het geloof niet gemengd was in degenen, die het gehoord hebben.

Bedankt Ararat voor het inbrengen van deze teksten.

Voor de duidelijkheid, ik stem van harte toe dat de belofte in de weg van het geloof verkregen wordt en dat het geloof vereist wordt om de beloofde zaak te verkrijgen, met andere woorden, er is geen zaligheid dan alleen door een gelovig vluchten tot Christus als de enige Zaligmaker met verlating van alles wat van onszelf is. Ik stem van harte toe dat dat in de Heilige Doop wordt afgebeeld.

Echter een sacrament versterkt het geloof waar dit al is gewerkt, dus het geloof van Gods volk. Voor de ongelovigen stelt het wel voor in welke Weg er deel aan de beloofde zaak kan worden gekregen maar bevestigt het tevens de bedreiging van een omkomen als men op ‘eigen benen’ blijft staan. Mijns inziens is daarom het voorrecht van de doop juist dat het voor Gods volk de geschonken genade verzegelt en tegelijkertijd voor de ongelovigen hun ellende benadrukt en de enige Weg tot behoud aanwijst. Ook dit laatste is geen gering voorrecht (wat allen die buiten de kerk leven moeten missen) want de verkondiging van het Heilig Evangelie is het door God ingestelde middel tot zaligheid. Waar dit echter wordt beluisterd met beloften op zak is de vraag of de noodzaak van wedergeboorte, het werk van de Heilige Geest en daarmee het zoeken van verzoening voor onze hemelhoge schuld nog wordt gevonden. Mijns inziens is daarom het juiste evenwicht dat het Gods volk verzekert van hun aandeel aan Christus en de door Hem verworven verlossing en het de ongelovigen wijst op hun voorrecht onder de verkondiging van de weg der zaligheid te leven waar God met Zijn Geest werkt tot zaligheid. Daarmee ligt daar ook de ontzaglijke verantwoordelijkheid op alle onbekeerden om Gods Woord niet te verachten maar biddend de middelen waar te (blijven) nemen totdat Hij ook ons genadig zij.

Daarbij komt: Alle beloften zijn in Christus “ja” en “amen”, want de beloofde zaak is door Christus verworven door Zijn lijden en sterven persoonlijk, hoofd voor hoofd voor Zijn kinderen. Dit kunnen we niet zomaar veralgemeniseren door te zeggen dat alle beloften persoonlijk aan alle gedoopten wordt gedaan. Want wat is dan het fundament van deze beloften aan hen voor wie Christus niet heeft geleden. Voor degenen die Hij van de Vader geschonken heeft zal Hij echter zorg dragen en zelf geloof en bekering werken op Zijn tijd. Dat is ook tot troost van Gods volk en mag ook hoop geven aan hen die uitzien naar die genade.

Tenslotte: Van nature leven we allen onder de eis van een verbroken werkverbond. De Doop brengt ons niet in het genadeverbond, maar alleen het geloof en waarachtige bekering door het geloof. Zolang we nog "getrouwd zijn met de Wet" en dus onder het werkverbond, is er geen genade en ook geen belofte van genade, maar bedreiging van straf en een voorstelling van de weg tot verlossing door door het ware geloof van de Wet te scheiden en met Christus te 'trouwen'. Het lijkt bij velen erop dat er geen Wet meer is die eist en geen God meer is die ons bedreigt (want ik hoor enkel over beloften) vanwege de door ons gemaakte schuld en dus geen noodzaak meer is om tot Christus te vluchten tot voldoening van onze schuld en gerechtigheid voor God om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen.

[DDD]

Dit is in strijd met het Doopformulier. Nog even los van het verbroken werkverbond: ik vraag me af waar je in de Bijbel tegenkomt dat wij niet in het genadeverbond maar in het verbroken werkverbond zouden leven. Of waar zou staan dat Christus 'hoofd voor hoofd voor zijn kinderen' zou hebben geleden. Dat lijkt me in strijd met heel wat duidelijke uitspraken van de heilige Schrift.

Los daarvan: er zijn geen mensen voor wie Christus niet heeft geleden (als het althans gaat om Zijn verdienste). Zijn bloed is meer dan ruim voldoende voor de verzoening van de zonden van de gehele wereld. Dat het niet voor alle mensen effectief is, staat daar los van. De oorzaak daarvan is niet in de gebrekkigheid van het offer, maar in het ongeloof van de ongelovigen, zeggen de DL.

Een verbroken overeenkomst gaat teniet, trouwens, dus het is sowieso een wat vreemde uitdrukking. Het is niet een gebroken vaas ofzo, waarvan de scherven blijven bestaan.

[Ararat]

Een toezegging of belofte mag niet verward worden met een profetie.

Zou je nader kunnen toelichten waarom je een verschil maakt tussen een profetie en een belofte. Ik heb namelijk het idee dat dit hier een essentieel punt is in de discussie.

Zelf zie ik vaak dat er dan gezegd wordt dat een belofte enkel wordt vervuld als iemand de belofte gelooft en een profetie zonder meer wordt vervuld. Dit vind ik echter een zeer gevaarlijke tendens om meerdere redenen:
- De Bijbel lijkt belofte en profetie door elkaar heen te gebruiken, daarmee maken we een onderscheid dat de Bijbel zelf niet maakt
- Op basis van de Bijbel kan alleen worden gesteld dat God onafhankelijk is en een Waarmaker van al zijn woorden (Hij spreekt en het is er, Hij gebiedt en het staat er). Dat geldt zowel Zijn spreken bij de schepping, in beloften en bedreigingen als Zijn spreken in profetieën. Zijn Woord wordt op geen enkele manier gehinderd door ongeloof maar Zijn Woord overwint het ongeloof. Zijn beloften kunnen nooit hun vervulling missen in het leven van degenen aan wie de beloften zijn gedaan. Dat zou ook alle troost uit de beloften wegnemen.

Dit raakt de grens van mijn parate kennis van dit moment. In mijn woorden: ik denk aan 2 voorbeelden van beloften die niet vervuld worden door het (ik zoek naar woorden) tegenhouden of tegenstaan, de onwil of ongeloof van mensen. In het oude en in het nieuwe testament:

Psalm 81:10-11, SVV
‭ Ik ben de HEERE, uw God, Die u heb opgevoerd uit het land van Egypte; doe uw mond wijd open, en Ik zal hem vervullen. Maar Mijn volk heeft Mijn stem niet gehoord; en Israël heeft Mijner niet gewild.

Hebreeën 4:1-2, SVV
‭Laat ons dan vrezen, dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn. ‭Want ook ons is het Evangelie verkondigd, gelijk als hun; maar het woord der prediking deed hun geen nut, dewijl het met het geloof niet gemengd was in degenen, die het gehoord hebben.

Bedankt Ararat voor het inbrengen van deze teksten.

Voor de duidelijkheid, ik stem van harte toe dat de belofte in de weg van het geloof verkregen wordt en dat het geloof vereist wordt om de beloofde zaak te verkrijgen, met andere woorden, er is geen zaligheid dan alleen door een gelovig vluchten tot Christus als de enige Zaligmaker met verlating van alles wat van onszelf is. Ik stem van harte toe dat dat in de Heilige Doop wordt afgebeeld.

Echter een sacrament versterkt het geloof waar dit al is gewerkt, dus het geloof van Gods volk. Voor de ongelovigen stelt het wel voor in welke Weg er deel aan de beloofde zaak kan worden gekregen maar bevestigt het tevens de bedreiging van een omkomen als men op ‘eigen benen’ blijft staan. Mijns inziens is daarom het voorrecht van de doop juist dat het voor Gods volk de geschonken genade verzegelt en tegelijkertijd voor de ongelovigen hun ellende benadrukt en de enige Weg tot behoud aanwijst. Ook dit laatste is geen gering voorrecht (wat allen die buiten de kerk leven moeten missen) want de verkondiging van het Heilig Evangelie is het door God ingestelde middel tot zaligheid. Waar dit echter wordt beluisterd met beloften op zak is de vraag of de noodzaak van wedergeboorte, het werk van de Heilige Geest en daarmee het zoeken van verzoening voor onze hemelhoge schuld nog wordt gevonden. Mijns inziens is daarom het juiste evenwicht dat het Gods volk verzekert van hun aandeel aan Christus en de door Hem verworven verlossing en het de ongelovigen wijst op hun voorrecht onder de verkondiging van de weg der zaligheid te leven waar God met Zijn Geest werkt tot zaligheid. Daarmee ligt daar ook de ontzaglijke verantwoordelijkheid op alle onbekeerden om Gods Woord niet te verachten maar biddend de middelen waar te (blijven) nemen totdat Hij ook ons genadig zij.

Daarbij komt: Alle beloften zijn in Christus “ja” en “amen”, want de beloofde zaak is door Christus verworven door Zijn lijden en sterven persoonlijk, hoofd voor hoofd voor Zijn kinderen. Dit kunnen we niet zomaar veralgemeniseren door te zeggen dat alle beloften persoonlijk aan alle gedoopten wordt gedaan. Want wat is dan het fundament van deze beloften aan hen voor wie Christus niet heeft geleden. Voor degenen die Hij van de Vader geschonken heeft zal Hij echter zorg dragen en zelf geloof en bekering werken op Zijn tijd. Dat is ook tot troost van Gods volk en mag ook hoop geven aan hen die uitzien naar die genade.

Tenslotte: Van nature leven we allen onder de eis van een verbroken werkverbond. De Doop brengt ons niet in het genadeverbond, maar alleen het geloof en waarachtige bekering door het geloof. Zolang we nog "getrouwd zijn met de Wet" en dus onder het werkverbond, is er geen genade en ook geen belofte van genade, maar bedreiging van straf en een voorstelling van de weg tot verlossing door door het ware geloof van de Wet te scheiden en met Christus te 'trouwen'. Het lijkt bij velen erop dat er geen Wet meer is die eist en geen God meer is die ons bedreigt (want ik hoor enkel over beloften) vanwege de door ons gemaakte schuld en dus geen noodzaak meer is om tot Christus te vluchten tot voldoening van onze schuld en gerechtigheid voor God om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen.

Welkom op het forum trouwens.

Ik ga in deze reactie geen recht doen aan je uitgebreide post. Ik wil namelijk zelf wegblijven van discussie en houd vast aan de tekst van het doop formulier, zonder extra's. Ik wil vooral insteken op getuigenis en leren van elkaars gedachten. Volgens mij was dit ook de oorspronkelijke gedachte van de vraagsteller.

Wil je daarom delen wat maakt dat jouw doop van destijds (ik neem aan dat je gedoopt bent) waardevol is voor je? Eigenlijk dezelfde vraag als @Arja stelde. Gewoon in je eigen woorden graag!

[DDD]

Ik hoop dat er geen bezwaar is tegen enige discussie. Want ik heb wel wat moeite met de betreffende opvattingen. Ik ben mij ervan bewust dat dit ongeveer de lijn is van een predikant in de GG waarvan ik beweer dat hij meer baptistisch dan gereformeerd is. Maar het lijkt me op allerlei punten toch een afwijking van de gereformeerde belijdenis.

[Geytenbeekje]

Zou je nader kunnen toelichten waarom je een verschil maakt tussen een profetie en een belofte. Ik heb namelijk het idee dat dit hier een essentieel punt is in de discussie.

Zelf zie ik vaak dat er dan gezegd wordt dat een belofte enkel wordt vervuld als iemand de belofte gelooft en een profetie zonder meer wordt vervuld. Dit vind ik echter een zeer gevaarlijke tendens om meerdere redenen:
- De Bijbel lijkt belofte en profetie door elkaar heen te gebruiken, daarmee maken we een onderscheid dat de Bijbel zelf niet maakt
- Op basis van de Bijbel kan alleen worden gesteld dat God onafhankelijk is en een Waarmaker van al zijn woorden (Hij spreekt en het is er, Hij gebiedt en het staat er). Dat geldt zowel Zijn spreken bij de schepping, in beloften en bedreigingen als Zijn spreken in profetieën. Zijn Woord wordt op geen enkele manier gehinderd door ongeloof maar Zijn Woord overwint het ongeloof. Zijn beloften kunnen nooit hun vervulling missen in het leven van degenen aan wie de beloften zijn gedaan. Dat zou ook alle troost uit de beloften wegnemen.

Dit raakt de grens van mijn parate kennis van dit moment. In mijn woorden: ik denk aan 2 voorbeelden van beloften die niet vervuld worden door het (ik zoek naar woorden) tegenhouden of tegenstaan, de onwil of ongeloof van mensen. In het oude en in het nieuwe testament:

Psalm 81:10-11, SVV
‭ Ik ben de HEERE, uw God, Die u heb opgevoerd uit het land van Egypte; doe uw mond wijd open, en Ik zal hem vervullen. Maar Mijn volk heeft Mijn stem niet gehoord; en Israël heeft Mijner niet gewild.

Hebreeën 4:1-2, SVV
‭Laat ons dan vrezen, dat niet te eniger tijd, de belofte van in Zijn rust in te gaan nagelaten zijnde, iemand van u schijne achtergebleven te zijn. ‭Want ook ons is het Evangelie verkondigd, gelijk als hun; maar het woord der prediking deed hun geen nut, dewijl het met het geloof niet gemengd was in degenen, die het gehoord hebben.

Bedankt Ararat voor het inbrengen van deze teksten.

Voor de duidelijkheid, ik stem van harte toe dat de belofte in de weg van het geloof verkregen wordt en dat het geloof vereist wordt om de beloofde zaak te verkrijgen, met andere woorden, er is geen zaligheid dan alleen door een gelovig vluchten tot Christus als de enige Zaligmaker met verlating van alles wat van onszelf is. Ik stem van harte toe dat dat in de Heilige Doop wordt afgebeeld.

Echter een sacrament versterkt het geloof waar dit al is gewerkt, dus het geloof van Gods volk. Voor de ongelovigen stelt het wel voor in welke Weg er deel aan de beloofde zaak kan worden gekregen maar bevestigt het tevens de bedreiging van een omkomen als men op ‘eigen benen’ blijft staan. Mijns inziens is daarom het voorrecht van de doop juist dat het voor Gods volk de geschonken genade verzegelt en tegelijkertijd voor de ongelovigen hun ellende benadrukt en de enige Weg tot behoud aanwijst. Ook dit laatste is geen gering voorrecht (wat allen die buiten de kerk leven moeten missen) want de verkondiging van het Heilig Evangelie is het door God ingestelde middel tot zaligheid. Waar dit echter wordt beluisterd met beloften op zak is de vraag of de noodzaak van wedergeboorte, het werk van de Heilige Geest en daarmee het zoeken van verzoening voor onze hemelhoge schuld nog wordt gevonden. Mijns inziens is daarom het juiste evenwicht dat het Gods volk verzekert van hun aandeel aan Christus en de door Hem verworven verlossing en het de ongelovigen wijst op hun voorrecht onder de verkondiging van de weg der zaligheid te leven waar God met Zijn Geest werkt tot zaligheid. Daarmee ligt daar ook de ontzaglijke verantwoordelijkheid op alle onbekeerden om Gods Woord niet te verachten maar biddend de middelen waar te (blijven) nemen totdat Hij ook ons genadig zij.

Daarbij komt: Alle beloften zijn in Christus “ja” en “amen”, want de beloofde zaak is door Christus verworven door Zijn lijden en sterven persoonlijk, hoofd voor hoofd voor Zijn kinderen. Dit kunnen we niet zomaar veralgemeniseren door te zeggen dat alle beloften persoonlijk aan alle gedoopten wordt gedaan. Want wat is dan het fundament van deze beloften aan hen voor wie Christus niet heeft geleden. Voor degenen die Hij van de Vader geschonken heeft zal Hij echter zorg dragen en zelf geloof en bekering werken op Zijn tijd. Dat is ook tot troost van Gods volk en mag ook hoop geven aan hen die uitzien naar die genade.

Tenslotte: Van nature leven we allen onder de eis van een verbroken werkverbond. De Doop brengt ons niet in het genadeverbond, maar alleen het geloof en waarachtige bekering door het geloof. Zolang we nog "getrouwd zijn met de Wet" en dus onder het werkverbond, is er geen genade en ook geen belofte van genade, maar bedreiging van straf en een voorstelling van de weg tot verlossing door door het ware geloof van de Wet te scheiden en met Christus te 'trouwen'. Het lijkt bij velen erop dat er geen Wet meer is die eist en geen God meer is die ons bedreigt (want ik hoor enkel over beloften) vanwege de door ons gemaakte schuld en dus geen noodzaak meer is om tot Christus te vluchten tot voldoening van onze schuld en gerechtigheid voor God om de welverdiende straf te ontgaan en wederom tot genade te komen.

Welkom op het forum trouwens.

Ik ga in deze reactie geen recht doen aan je uitgebreide post. Ik wil namelijk zelf wegblijven van discussie en houd vast aan de tekst van het doop formulier, zonder extra's. Ik wil vooral insteken op getuigenis en leren van elkaars gedachten. Volgens mij was dit ook de oorspronkelijke gedachte van de vraagsteller.

Wil je daarom delen wat maakt dat jouw doop van destijds (ik neem aan dat je gedoopt bent) waardevol is voor je? Eigenlijk dezelfde vraag als @Arja stelde. Gewoon in je eigen woorden graag!

De doopformulier is wel al met bepaalde gedachten in het achterhoofd opgesteld.
Ik ben zelf meer van de 2-stromenland en vind dat de beide gedachten naast elkaar kunnen bestaan.

[Ararat]

Ik hoop dat er geen bezwaar is tegen enige discussie. Want ik heb wel wat moeite met de betreffende opvattingen. Ik ben mij ervan bewust dat dit ongeveer de lijn is van een predikant in de GG waarvan ik beweer dat hij meer baptistisch dan gereformeerd is. Maar het lijkt me op allerlei punten toch een afwijking van de gereformeerde belijdenis.

Ga je gang

[MNB]

Ik vraag me af waar je in de Bijbel tegenkomt dat wij niet in het genadeverbond maar in het verbroken werkverbond zouden leven.

Ik geloof dat er geen goed Gereformeerd theoloog van ouder of jonger datum is die bestrijdt dat de mens sinds de verbreking van het werkverbond blijvend onder de eis van het werkverbond is, totdat hij/zij door een waar geloof in Christus in het genadeverbond is overgegaan. Het feit dat de mens onder de eis van het werkverbond ligt is toch de hele reden van Christus komst naar deze wereld om te lijden en sterven en daardoor Zijn kinderen van de straf te verlossen door in hun plaats de straf op de zonde te dragen.

Of waar zou staan dat Christus 'hoofd voor hoofd voor zijn kinderen' zou hebben geleden. Dat lijkt me in strijd met heel wat duidelijke uitspraken van de heilige Schrift.

Dit lijkt me geheel in overeenstemming met Gods Woord: Jesaja 53: 5, 10 (waar over 'zaad' gesproken wordt in relatie tot Christus' 'schuldoffer'), 11 (waar gesproken wordt over het dragen van de 'ongerechtigheden' van de personen die Hij zal rechtvaardig maken). Lees bijvoorbeeld ook wat Durham hierover zegt in zijn boek 'Christus gekruist of het Merg van het Evangelie' of bijvoorbeeld Brakel in de Redelijke Godsdienst hoofdstuk 22 paragraaf 24:

Maar wij zeggen dat Christus, volgens des Vaders en Zijn eigen beoging, Zich gesteld heeft in plaats alleen van enigen, namelijk, de uitverkorenen, en niet voor anderen.... enz. enz.

Los daarvan: er zijn geen mensen voor wie Christus niet heeft geleden (als het althans gaat om Zijn verdienste). Zijn bloed is meer dan ruim voldoende voor de verzoening van de zonden van de gehele wereld. Dat het niet voor alle mensen effectief is, staat daar los van. De oorzaak daarvan is niet in de gebrekkigheid van het offer, maar in het ongeloof van de ongelovigen, zeggen de DL.

Ik sprak hier inderdaad niet over de kracht van Christus voldoening, maar voor wie Hij deze voldoening heeft verdient en aan wie Hij dit toepast volgens het verbond der verlossing.

Een verbroken overeenkomst gaat teniet, trouwens, dus het is sowieso een wat vreemde uitdrukking. Het is niet een gebroken vaas ofzo, waarvan de scherven blijven bestaan.

Hier wordt voortdurend betoogd dat God Zich houdt aan het verbond, of de mens dit nu verbreekt of niet. Met die stellingname ben ik het van harte eens. Maar in geval van het eerste verbond is dit tot schrik van alle ongelovigen. In geval van het genadeverbond is dit tot grote troost voor alle gelovigen.

Het is niet mijn doel om maar discussies te voeren over elke letter, maar ik denk dat het voor ons allemaal noodzakelijk is in te zien dat we van nature verloren liggen door de zonden en niet (een beetje) op de goede weg zijn (door het bezit van allerlei beloften). Ik ben bang dat de grootste verwarring niet bestaat rondom de kracht en reikwijdte van de beloften, maar rondom de kracht, reikwijdte en ernst van ons bestaan sinds de zondeval, die zo ernstig is dat we de absolute noodzaak van eenzijdige opzoekende genade van God niet voelen. Dat zou ons er toe brengen te bedelen aan Gods genadetroon (en dat is echt geen slechtere plek dan te pleiten op alle ontvangen beloften). We lazen net thuis over Cornelius en hoe hij door middel van Petrus' preek vrede voor zijn ziel vond na een periode van vasten en bidden.

[huisman]

Ik vraag me af waar je in de Bijbel tegenkomt dat wij niet in het genadeverbond maar in het verbroken werkverbond zouden leven.

Ik geloof dat er geen goed Gereformeerd theoloog van ouder of jonger datum is die bestrijdt dat de mens sinds de verbreking van het werkverbond blijvend onder de eis van het werkverbond is, totdat hij/zij door een waar geloof in Christus in het genadeverbond is overgegaan. Het feit dat de mens onder de eis van het werkverbond ligt is toch de hele reden van Christus komst naar deze wereld om te lijden en sterven en daardoor Zijn kinderen van de straf te verlossen door in hun plaats de straf op de zonde te dragen.

Denk dat je moet stellen dat geen Gereformeerde gemeente theoloog dit niet zou bestrijden. De theologen die de Heidelberger Catechismus hebben geschreven zien het iig anders. Net als bv Teelinck en Rutherford. Jij valt GG uitspraken 1931 bij dat het genadeverbond uitsluitend is opgericht met de uitverkorenen maar realiseer je wel dat veel gereformeerde theologen daar anders over denken.

Het Bijbels zicht op het verbond geeft een Bijbels zicht op de doop!

[DDD]

De Gereformeerde Gemeenten hanteren geen andere specifieke theologie dan de theologie van de Nadere Reformatoren.

Het is niet juist om een tegenstelling te maken tussen de theologie van de Gereformeerde Gemeenten en de Heidelbergse Catechismus. Er zijn wel individuele predikanten die afwijken van de gereformeerde belijdenis, maar de gereformeerde belijdenisgeschriften maken onverkort deel uit van de belijdenis van de GG.

De GG zeggen voor zover ik weet dat het genadeverbond een kern en een openbaringsvorm heeft, waarbij het genadeverbond in de kern ziet op de mensen die God uitkoos. Dat is voor zover ik weet niet in strijd met de gereformeerde traditie.

[MNB]

Ik vraag me af waar je in de Bijbel tegenkomt dat wij niet in het genadeverbond maar in het verbroken werkverbond zouden leven.

Ik geloof dat er geen goed Gereformeerd theoloog van ouder of jonger datum is die bestrijdt dat de mens sinds de verbreking van het werkverbond blijvend onder de eis van het werkverbond is, totdat hij/zij door een waar geloof in Christus in het genadeverbond is overgegaan. Het feit dat de mens onder de eis van het werkverbond ligt is toch de hele reden van Christus komst naar deze wereld om te lijden en sterven en daardoor Zijn kinderen van de straf te verlossen door in hun plaats de straf op de zonde te dragen.

Denk dat je moet stellen dat geen Gereformeerde gemeente theoloog dit niet zou bestrijden. De theologen die de Heidelberger Catechismus hebben geschreven zien het iig anders. Net als bv Teelinck en Rutherford. Jij valt GG uitspraken 1931 bij dat het genadeverbond uitsluitend is opgericht met de uitverkorenen maar realiseer je wel dat veel gereformeerde theologen daar anders over denken.

Het Bijbels zicht op het verbond geeft een Bijbels zicht op de doop!

Waarschijnlijk spreken we dan volkomen langs elkaar heen.
Kun je op grond van Gods Woord en theologen die zich daarop baseren aantonen dat de eis van het werkverbond niet meer van kracht is zolang iemand niet is overgegaan in het genadeverbond.
In Johannes 3:18 (met kanttekening 32) staat dit uiterst helder

Die in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld, maar die niet gelooft, is [32]alrede veroordeeld, dewijl hij niet heeft geloofd in den Naam van den eniggeboren Zone Gods.
kanttekening 32: Namelijk in het gericht Gods, volgens de dreiging der wet, als die de oorzaak der verdoemenis in zichzelven heeft.

Tenminste zal moeten worden erkend dat alleen Christus de eis van het werkverbond volkomen heeft volbracht en dat alleen zij die door het geloof tot Hem zijn gegaan en voor Zijn rekening staan, vrede met God hebben, omdat Christus gerechtigheid op hun rekening wordt geplaatst.
Ik pak Brakel voor het gemak er maar bij omdat die hier toch open ligt, maar volgens mij kan ik hier bijna elke willekeurige theoloog pakken (Luther heeft hier ook bekende uitspraken over gedaan):

De mens gezondigd hebbende heeft dat heerlijke verbond [lees: het werkverbond] verbroken, en is van de belofte vervallen [lees: het eeuwige leven in Gods gunst].... nochthans blijft dat verbond in zijn volle kracht, en verbindt het gehele menselijke geslacht (in zoverre het niet is overgebracht in het verbond der genade)

Verder zeg ik niet dat het genadeverbond met de uitverkorenen is opgericht. Het verbond is met Christus opgericht wat duidelijk in al haar aspecten naar voren komt in Psalm 2 en veel andere plaatsen. Dat is voor Christus het fundament waarop Hij bij Zijn Vader zijn kinderen opeist en waarop de hele zaligheid van de Kerk is gegrond en volgens dat verbond ontvangt Christus Zijn kinderen tot erfenis (dit staat ook op een heel bijzondere wijze opgeschreven in Jesaja 49 (ondermeer ook vers 8).

Ik geloof dat we wat afdwalen....

[DDD]

Volgens mij zeg je nu iets anders, maar hier heb ik verder geen commentaar op.