Ontwikkelingen HHK

[Bertiel]

Welkom terug in Rome waar de onzekerheid voor het ware wordt gehouden.

[Thea]

@Bertiel, het zoeken naar vruchten komt er denk ik bij, maar zonder Jezus zal het niet gaan. Dat probeer ik te zeggen. Je kunt toch niet op 'een misschientje' afreizen?

[Bertiel]

Klopt maar het zekerheid hebben in Christus wordt gevonden in onder andere vinden van de vruchten in eigen leven

[Cyrillus]

Ben je niet jaloers geworden op die vrouw? Ik wel toen ik het las. Ik vond de antwoord van de ouderling ook heel pastoraal. Ik wilde dat we vaker zulke mensen tegenkwamen.

Ik kom zulke mensen tegen, gisteravond nog met twee van zulke christenen gesproken. Niets hebbend, nochtans alles bezittend.

Alles bezittend maar niet naar het Avondmaal durven...nogal tegenstrijdig, angst als kenmerk van het ware zien.

………maar op deze zal Ik zien, op den arme en verslagene van geest, en die voor Mijn Woord beeft. (Jesaja 66: 2)

Weet je wat David als vruchten ziet? De offeranden Gods zijn een gebroken geest; een gebroken en verlagen hart . Die zal de HEERE immers niet verachten. (Psalm 51 : 19)

Of zijn deze teksten uit Gods Woord achterhaald?

Nee huisman, die zal de HEERE inderdaad niet verachten. Hij heeft zijn Zoon geschonken ter verlossing en vertroosting. Vertel mij waarom je dan verslagen zou moeten blijven?
Waarom noem je niet ook Jesaja 66:5 (maar 3 versen verder)? Hoort des HEEREN woord, gij, die voor Zijn woord beeft! Uw broeders, die u haten, die u verre afzonderen, om Mijns Naams wil, zeggen: Dat de HEERE heerlijk worde! Doch Hij zal verschijnen tot ulieder vreugde, zij daarentegen zullen beschaamd worden.

[pierre27]

Pierre,

Zo zijn er velen in de HHK, maar ook ver voor 2004 waren er velen van. Vandaar ook de vaak enkelingen aan de avondmaalstafels in herv-geref gemeenten en niet alleen in de meest rechtse.

Ik wil ook niet oordelen over deze vrouw of de mensen die jij gesproken hebt. Zij komt niet verder dan "O God, wees mij de zondaar genadig". Daarop verklaart J.P. van den Brink haar zalig. Want dat deed Jezus ook bij die tollenaar.

Maar wat moet ik dan met zondag 7? Vertrouwen dat ook mijn zonden vergeven zijn, gerechtigheid en eeuwige zaligheid geschonken is om Jezus' verdienste?

Onmiskenbaar een ander geluid toch?

Ware nederigheid is om van alles in of van jezelf af te zien en alleen op het Lam te zien. En als het niet verder kan komen dan het verlangend uitstrekken van je lege hand naar de zoom van Zijn kleed is dat ook geloof.

God weet of dat in haar hart was maar of ze het er zelf niet voor durfde houden. Die liefde tot God die ze vertelde zou zo maar eens de vrucht kunnen zijn.

Dus jaloersmakend? Ja, Gods Geest was onmiskenbaar in haar bezig en nee, ik hoor daar geen roemen in de Zaligmaker (althans zoals Van den Brink het weergeeft) maar bouwen op een bekering die ze maar niet vindt bij zichzelf. Gevaar voor eigengerechtigheid. Met je bekeringservaring als zodanig kun je niet zallg worden. Maar gelukkig is Jezus ook genadig voor discipelen als Petrus die soms weer op eigengerechtigheid willen bouwen.

Ik was wellicht te summier. Dat was je aanhaalde uit zondag 7 is ook de praktijk van deze mensen, niks meer en niks minder. Alle roem kreeg Hij. Maar waar ik op doelde is het afzien van zichzelf en het oog op Hem. Maar ook vaak worstelend met zichzelf gaan ze over de aarde. Dat is inderdaad wat anders dan het altijd zeker weten dat het goed zit.

[Zeeuw]

Pierre,

Zo zijn er velen in de HHK, maar ook ver voor 2004 waren er velen van. Vandaar ook de vaak enkelingen aan de avondmaalstafels in herv-geref gemeenten en niet alleen in de meest rechtse.

Ik wil ook niet oordelen over deze vrouw of de mensen die jij gesproken hebt. Zij komt niet verder dan "O God, wees mij de zondaar genadig". Daarop verklaart J.P. van den Brink haar zalig. Want dat deed Jezus ook bij die tollenaar.

Maar wat moet ik dan met zondag 7? Vertrouwen dat ook mijn zonden vergeven zijn, gerechtigheid en eeuwige zaligheid geschonken is om Jezus' verdienste?

Onmiskenbaar een ander geluid toch?

Ware nederigheid is om van alles in of van jezelf af te zien en alleen op het Lam te zien. En als het niet verder kan komen dan het verlangend uitstrekken van je lege hand naar de zoom van Zijn kleed is dat ook geloof.

God weet of dat in haar hart was maar of ze het er zelf niet voor durfde houden. Die liefde tot God die ze vertelde zou zo maar eens de vrucht kunnen zijn.

Dus jaloersmakend? Ja, Gods Geest was onmiskenbaar in haar bezig en nee, ik hoor daar geen roemen in de Zaligmaker (althans zoals Van den Brink het weergeeft) maar bouwen op een bekering die ze maar niet vindt bij zichzelf. Gevaar voor eigengerechtigheid. Met je bekeringservaring als zodanig kun je niet zallg worden. Maar gelukkig is Jezus ook genadig voor discipelen als Petrus die soms weer op eigengerechtigheid willen bouwen.

Ik was wellicht te summier. Dat was je aanhaalde uit zondag 7 is ook de praktijk van deze mensen, niks meer en niks minder. Alle roem kreeg Hij. Maar waar ik op doelde is het afzien van zichzelf en het oog op Hem. Maar ook vaak worstelend met zichzelf gaan ze over de aarde. Dat is inderdaad wat anders dan het altijd zeker weten dat het goed zit.

Dat is herkenbaar Pierre. Maar toch is dat dan vaak omdat we teveel naar binnen, in plaats van omhoog kijken. Bij het 'opwassen in de genade' hoor m.i. ook een steeds meer afzien van jezelf en opzien naar Hem. Dat kan (vooral) bij het Avondmaal zo troostrijk zijn. Als de week vooraf zwaar is met alles wat we in de maanden vooraf weer zo verkeerd deden, maar op zondag alles zo openvalt als de Meester er is.

[huisman]

Ik kom zulke mensen tegen, gisteravond nog met twee van zulke christenen gesproken. Niets hebbend, nochtans alles bezittend.

Alles bezittend maar niet naar het Avondmaal durven...nogal tegenstrijdig, angst als kenmerk van het ware zien.

………maar op deze zal Ik zien, op den arme en verslagene van geest, en die voor Mijn Woord beeft. (Jesaja 66: 2)

Weet je wat David als vruchten ziet? De offeranden Gods zijn een gebroken geest; een gebroken en verlagen hart . Die zal de HEERE immers niet verachten. (Psalm 51 : 19)

Of zijn deze teksten uit Gods Woord achterhaald?

Nee huisman, die zal de HEERE inderdaad niet verachten. Hij heeft zijn Zoon geschonken ter verlossing en vertroosting. Vertel mij waarom je dan verslagen zou moeten blijven?
Waarom noem je niet ook Jesaja 66:5 (maar 3 versen verder)? Hoort des HEEREN woord, gij, die voor Zijn woord beeft! Uw broeders, die u haten, die u verre afzonderen, om Mijns Naams wil, zeggen: Dat de HEERE heerlijk worde! Doch Hij zal verschijnen tot ulieder vreugde zij daarentegen zullen beschaamd worden.

De verwachte reactie. Proberen met de ene tekst de andere uit te schakelen. Positief vind ik dat je verder gelezen hebt in Gods Woord.
Waarom iemand na ontvangen genade niet vrij is van verslagenheid? Lees ons avondmaalsformulier. Een iegelijk bedenke bij zichzelf zijn zonden en vervloeking, opdat hij zichzelf mishage……en wat er verder volgt.

[pierre27]

Ben je niet jaloers geworden op die vrouw? Ik wel toen ik het las. Ik vond de antwoord van de ouderling ook heel pastoraal. Ik wilde dat we vaker zulke mensen tegenkwamen.

Ik kom zulke mensen tegen, gisteravond nog met twee van zulke christenen gesproken. Niets hebbend, nochtans alles bezittend.

Alles bezittend maar niet naar het Avondmaal durven...nogal tegenstrijdig, angst als kenmerk van het ware zien.

………maar op deze zal Ik zien, op den arme en verslagene van geest, en die voor Mijn Woord beeft. (Jesaja 66: 2)

Weet je wat David als vruchten ziet? De offeranden Gods zijn een gebroken geest; een gebroken en verlagen hart . Die zal de HEERE immers niet verachten. (Psalm 51 : 19)

Of zijn deze teksten uit Gods Woord achterhaald?

Nee hoor Huisman, deze teksten zijn niet achterhaald. Hou daar maar aan vast. Het ergens smalende gepraat neem ik voor lief.

[KDD]

Normaal hoor ik een duidelijke schriftuitleg en een concrete toepassing. Excuses dat ik niet getraind ben in het oplossen van raadsels.

het gaat mij om dit citaat: "Nog een voorbeeld. Een vrouw, een weduwe, voor wie het Woord van God, de getrouwe kerkgang en het zingen van de psalmen haar leven was. Voor wie het in haar weduwschap zo tot troost was dat de Heere het beloofd had om een Rechter van de weduwen (Psalm 68:5) te zijn. Die daarin nog eens krachtig bevestigd werd door de Heere uit Numeri 23:19: God is geen man dat Hij liegen zou; zou Hij het zeggen en niet doen, of spreken en niet bestendig maken? Die in haar leven getuigenis gaf dat ze de Heere lief had. Maar bekeerd? Dat was ze niet. Aan het Avondmaal: o, nee, dat is voor bekeerde mensen. Je zit er dan bij, te worstelen: hoe kan deze knoop worden losgemaakt? Want ze had het licht op haar rug gebonden. Ze werd ziek en moest gaan sterven. Hoe is het nu, vroeg ik. Kun je sterven? Dat durf ik niet te zeggen, zei ze."

Ben je niet jaloers geworden op die vrouw? Ik wel toen ik het las. Ik vond de antwoord van de ouderling ook heel pastoraal. Ik wilde dat we vaker zulke mensen tegenkwamen.

Jaloers op een vrouw die niet durft te sterven? Serieus?????? Zien wij dat aan voor de rijkdom van het geloof?

Zalig zijn de …

[pierre27]

Pierre,

Zo zijn er velen in de HHK, maar ook ver voor 2004 waren er velen van. Vandaar ook de vaak enkelingen aan de avondmaalstafels in herv-geref gemeenten en niet alleen in de meest rechtse.

Ik wil ook niet oordelen over deze vrouw of de mensen die jij gesproken hebt. Zij komt niet verder dan "O God, wees mij de zondaar genadig". Daarop verklaart J.P. van den Brink haar zalig. Want dat deed Jezus ook bij die tollenaar.

Maar wat moet ik dan met zondag 7? Vertrouwen dat ook mijn zonden vergeven zijn, gerechtigheid en eeuwige zaligheid geschonken is om Jezus' verdienste?

Onmiskenbaar een ander geluid toch?

Ware nederigheid is om van alles in of van jezelf af te zien en alleen op het Lam te zien. En als het niet verder kan komen dan het verlangend uitstrekken van je lege hand naar de zoom van Zijn kleed is dat ook geloof.

God weet of dat in haar hart was maar of ze het er zelf niet voor durfde houden. Die liefde tot God die ze vertelde zou zo maar eens de vrucht kunnen zijn.

Dus jaloersmakend? Ja, Gods Geest was onmiskenbaar in haar bezig en nee, ik hoor daar geen roemen in de Zaligmaker (althans zoals Van den Brink het weergeeft) maar bouwen op een bekering die ze maar niet vindt bij zichzelf. Gevaar voor eigengerechtigheid. Met je bekeringservaring als zodanig kun je niet zallg worden. Maar gelukkig is Jezus ook genadig voor discipelen als Petrus die soms weer op eigengerechtigheid willen bouwen.

Ik was wellicht te summier. Dat was je aanhaalde uit zondag 7 is ook de praktijk van deze mensen, niks meer en niks minder. Alle roem kreeg Hij. Maar waar ik op doelde is het afzien van zichzelf en het oog op Hem. Maar ook vaak worstelend met zichzelf gaan ze over de aarde. Dat is inderdaad wat anders dan het altijd zeker weten dat het goed zit.

Dat is herkenbaar Pierre. Maar toch is dat dan vaak omdat we teveel naar binnen, in plaats van omhoog kijken. Bij het 'opwassen in de genade' hoor m.i. ook een steeds meer afzien van jezelf en opzien naar Hem. Dat kan (vooral) bij het Avondmaal zo troostrijk zijn. Als de week vooraf zwaar is met alles wat we in de maanden vooraf weer zo verkeerd deden, maar op zondag alles zo openvalt als de Meester er is.

Nou ik kreeg vertroostend onderwijs van een vrouw van 74 uit Veenendaal die op jonge leeftijd krachtdadig door de Heere bekeerd is. Die zoveel tegenslag in haar gezinsleven en huwelijksleven heeft gekend maar altijd goed over Hem mocht en mag spreken. Die mag weten door Hem gekocht te zijn. Maar die ook eerlijk zei dat ze zo vaak dacht dat God het verkeerd deed. Weet je, daar ging zoveel liefde vanuit en vertroosting die ermee kwam dat ik wenste dat dit gesprek kon blijven. Dat is op zo'n andere golflengte praten dan dat je hier soms leest...

[Zeeuw]

Pierre,

Zo zijn er velen in de HHK, maar ook ver voor 2004 waren er velen van. Vandaar ook de vaak enkelingen aan de avondmaalstafels in herv-geref gemeenten en niet alleen in de meest rechtse.

Ik wil ook niet oordelen over deze vrouw of de mensen die jij gesproken hebt. Zij komt niet verder dan "O God, wees mij de zondaar genadig". Daarop verklaart J.P. van den Brink haar zalig. Want dat deed Jezus ook bij die tollenaar.

Maar wat moet ik dan met zondag 7? Vertrouwen dat ook mijn zonden vergeven zijn, gerechtigheid en eeuwige zaligheid geschonken is om Jezus' verdienste?

Onmiskenbaar een ander geluid toch?

Ware nederigheid is om van alles in of van jezelf af te zien en alleen op het Lam te zien. En als het niet verder kan komen dan het verlangend uitstrekken van je lege hand naar de zoom van Zijn kleed is dat ook geloof.

God weet of dat in haar hart was maar of ze het er zelf niet voor durfde houden. Die liefde tot God die ze vertelde zou zo maar eens de vrucht kunnen zijn.

Dus jaloersmakend? Ja, Gods Geest was onmiskenbaar in haar bezig en nee, ik hoor daar geen roemen in de Zaligmaker (althans zoals Van den Brink het weergeeft) maar bouwen op een bekering die ze maar niet vindt bij zichzelf. Gevaar voor eigengerechtigheid. Met je bekeringservaring als zodanig kun je niet zallg worden. Maar gelukkig is Jezus ook genadig voor discipelen als Petrus die soms weer op eigengerechtigheid willen bouwen.

Ik was wellicht te summier. Dat was je aanhaalde uit zondag 7 is ook de praktijk van deze mensen, niks meer en niks minder. Alle roem kreeg Hij. Maar waar ik op doelde is het afzien van zichzelf en het oog op Hem. Maar ook vaak worstelend met zichzelf gaan ze over de aarde. Dat is inderdaad wat anders dan het altijd zeker weten dat het goed zit.

Dat is herkenbaar Pierre. Maar toch is dat dan vaak omdat we teveel naar binnen, in plaats van omhoog kijken. Bij het 'opwassen in de genade' hoor m.i. ook een steeds meer afzien van jezelf en opzien naar Hem. Dat kan (vooral) bij het Avondmaal zo troostrijk zijn. Als de week vooraf zwaar is met alles wat we in de maanden vooraf weer zo verkeerd deden, maar op zondag alles zo openvalt als de Meester er is.

Nou ik kreeg vertroostend onderwijs van een vrouw van 74 uit Veenendaal die op jonge leeftijd krachtdadig door de Heere bekeerd is. Die zoveel tegenslag in haar gezinsleven en huwelijksleven heeft gekend maar altijd goed over Hem mocht en mag spreken. Die mag weten door Hem gekocht te zijn. Maar die ook eerlijk zei dat ze zo vaak dacht dat God het verkeerd deed. Weet je, daar ging zoveel liefde vanuit en vertroosting die ermee kwam dat ik wenste dat dit gesprek kon blijven. Dat is op zo'n andere golflengte praten dan dat je hier soms leest...

Het is fijn als iemand zo open en eerlijk spreekt. Gods weg kan inderdaad vaak zo anders zijn dan we zelf zouden willen. Dat neemt niet weg dat het de beste weg is. Maar...dat zien we toch vaak pas achteraf. Het is niet eenvoudig tijdens al die tegenslag geduldig alles bij Hem te blijven brengen. Ik had ooit in het ziekenhuis, toen er veel tegenslag was, een gesprek met een dominee 'lijdzaamheid moeten we oefenen he Zeeuw'. Nou, nee, ik denk dat de Heere ons zo goed kent dat we niet ook nog eens verdriet over opstandigheid over tegenslag hoeven te voelen. Hij weet precies hoe we in elkaar steken en Zijn Geest bidt voor ons als we dat zelf niet (genoeg) doen. Dat gaf later veel troost.

[Zeeuw]

@Bertiel, het zoeken naar vruchten komt er denk ik bij, maar zonder Jezus zal het niet gaan. Dat probeer ik te zeggen. Je kunt toch niet op 'een misschientje' afreizen?

En waaruit/waarmee/waarin zou jij dan al dan niet kunnen zien of je met of zonder Jezus bent?

[Thea]

Ik denk dat het inderdaad is, nadat je Christus hebt leren kennen. Als het dan donker is, kun je troost putten uit de vruchten.

[KDD]

Een stuk om te herlezen:

Oene, 1 september 1962
Ik heb nooit anders dan spelenderwijs gereageerd op wat anderen schreven. Het is ook niet mijn bedoeling om iemand aan te vallen. Maar de opmerkingen van vorige week in de kerkbode in verband met de woorden van ds. Paauwe hebben wel ernstige bedenkingen bij mij opgeroepen. Ik heb ds. P. niet gekend, hem alleen maar éénmaal gehoord op een begrafenis. Zijn preken heb ik niet gelezen. Maar ik weet wel ongeveer wat zijn opvattingen waren ten aanzien van het geestelijke leven en ik ben daarin bevestigd door wat ik er vorige week van las. En nu ben ik geen theoloog en ik heb weinig inzicht in de verborgenheid der godzaligheid. Maar zover ik er enig begrip van heb, kan ik niet anders zien dan dat de stellingen van ds. P. afwijken van de Kerk van alle eeuwen. Op zichzelf zou ik dat misschien niet eens zo erg vinden, maar wat mij het meest bezwaart, is, dat deze meningen geweld doen aan het werk van Gods Geest en aan het geestelijk leven der gemeente. Het is wel mogelijk, dat de term “ontsluiting in de weg der verlossing” ongereformeerd is, al is het mij niet duidelijk waarom, maar de zaak zelf is het zeker niet, maar stemt geheel overeen met het leven en de ervaring van Gods Kerk. Ik heb velen in mijn jeugd, en later, er uit horen spreken, zij bedoelden ermee, dat in de nood van hun leven de weg der zaligheid in Christus voor hen geopend werd, zodat zij vanuit diepten van verslagenheid en Godsgemis op God leerden hopen, maar dat zij zich tevens bewust werden, dat zien nog geen hebben is, en dat de grote zaak der schuldvergeving in Christus nog niet aan hun hart was toegepast, ook al mochten zij Hem kennen in Zijn dierbaarheid en noodzakelijkheid. Dat er van een ‘toevluchtnemend geloof’ geen sprake kan zijn zonder de zaligmakende kennis van Christus zal wel waar zijn. Maar de zaligmakende kennis zal bij de een minder vol zijn dan bij de ander, en velen van Gods kinderen blijven in het duister en bestreden op het punt van hun aandeel aan Christus, vaak lange tijd, eerdat het volle licht van het geloof opgaat in hun hart, terwijl zij toch niet ontkennen kunnen, dat hun hart naar Christus uitgaat, en zij ook menigmaal de troost van Zijn Woord hebben mogen ondervinden, als zij in de nood van hun leven tot hem mochten opzien en uitvluchten. De stelling van sommigen uit later tijd, dat er van geestelijk leven geen sprake is voor de bewuste rechtvaardigmaking, is nooit de leer der kerk geweest, noch van de Hervormde Kerk, noch van enige Kerk van Gereformeerde belijdenis en evenmin van de algemene kerk vanaf haar oorsprong. Er is niets van te vinden in de geschriften van onze vaderen, ook niet in die van de Engelse en Schotse schrijvers, ook niet in het Woord des Heeren. Het lijkt misschien wel heel ernstig om alle geestelijke werkzaamheden buiten een bewuste wetenschap van de gemeenschap met Christus en elke toeleidende weg tot Hem, af te snijden als algemeen geesteswerk en misschien is ’t door sommigen ook wel goed bedoeld, om het gevaar aan te tonen van de grond van Zijn zaligheid te zoeken in iets buiten Christus om. Maar het gevaar aan de andere kant is zeker niet minder groot, dat nl. de eerste beginselen van het leven Gods in de harten, de droefheid naar Hem, het hongeren en dorsten naar Christus en wat dies meer zij, verworpen wordt als niet uit God. Daarmee wordt Zijn Geest bedroefd, de dag der kleine dingen veracht, het gekrookte riet verbroken en de rokende vlaswiek uitgeblust.
Dan heb ik het zelf ook altijd verkeerd gezien en voorgesteld en is héél mijn bediening één grote vergissing geweest. Als ik ooit iets gehoopt heb vanaf dat ik begonnen ben, is het geweest, dat ik somtijds iets mocht toebrengen tot steun en troost van een behoeftig en bestreden mensenkind. Maar als het juist is wat ds. P. leert, dan heb ik het alleen maar fout gedaan. Maar dan ben ik tegelijk de enige niet.
Als ik de preken lees van onze eigen oudvaders en vooral van de grote Engelse en Schotse schrijvers uit vroeger eeuw, dan hebben zij altijd elk mens geraden tot Christus de toevlucht te nemen, hoe ellendig, hard, ongelovig en vijandig hij ook is, en daarbij gewezen op de rijkdom der beloften in het Woord des Heeren. Dat is dan wel wat anders dan wat we nu soms te horen krijgen.
Ik zeg nog éénmaal, dat ik nooit een goed theoloog geweest ben, ik wil ook niet gaan strijden over begrippen en leerstellingen. Maar ik heb het toch wel even willen opnemen voor een arm volk dat op God heeft leren hopen zonder dat ’t zeggen durft, dat ’t deel aan Christus heeft, maar nog in vrees des doods gehouden wordt – somtijds hun leven lang. En ik voel me bij dit volk ook beter thuis dan bij de geweldenaren in de kerk, die zo krachtdadig alles afsnijden en veroordelen wat nog niet helemaal alles is, en die dat zelfs durven doen, zoals mij vaak gebleken, maar er zelf geen spat kennis aan hebben of er zich zelfs maar om bekreunen. De laatsten zijn de onmogelijkste mensen, die ik ooit heb gekend. Je kunt met alle mogelijke mensen uit alle mogelijke kerken en kerkjes en met buitenkerkelijken en onkerkelijken nog wel eens een goed woord spreken, maar nooit met dit soort. Zij weten het alleen en er is niet mee om te gaan. Ik had mijn tekst voor de voorbije zondag al gekozen eer ik de kerkbode van vorige week onder ogen kreeg: ‘Vrees niet, gij wormpje Jacobs, gij volkje Israëls, Ik help u, spreekt de Heere, en uw Verlosser is de Heilige Israëls”.
En dan zeg ik met Wulfert Floor, dat ik toch maar het liefst met dat wormpje Jacobs naar Sion zou willen kruipen. Daarom heb ik ook dit lange relaas geschreven. Misschien had ik het beter niet kunnen doen. Maar ‘k heb het ook niet kunnen laten. Ik heb niemand mee willen kwetsen – ik acht mijn collega tegen wie ik het opnam veel meer dan mijzelf! – en als ik het mis heb, wil ik het graag corrigeren. Voorlopig ben ik blij, dat het toch wel anders ligt dan de drijvers van een wettische rechtvaardigheidsleer het ons voorstellen. Als het wáár is, dat wij eerst van alles moeten kennen, vóór we toch Christus mogen vluchten zou het nog veel moeilijker zijn onder het Evangelie zalig te worden dan onder de Wet. Dat wil zeggen: onmogelijk!
Het is al weer een lang stuk geworden, en het is al na middernacht. Het is zo’n volle avond geworden. Er zijn ogenblikken in het leven die als een verrassing en zelfs als een genade geschonken worden, vaak juist na momenten van teleurstelling en inzinking. Het zal hier nooit volmaakt zijn, maar iets van de volheid is er dan toch, en zij wekken een vermoeden van een volmaaktheid ver boven elke grens en beperking.
Ik kan er nu niet over schrijven. De indrukken zijn ook nog niet genoeg doorgewerkt. Maar misschien komt het nog wel.

[Cyrillus]

het gaat mij om dit citaat: "Nog een voorbeeld. Een vrouw, een weduwe, voor wie het Woord van God, de getrouwe kerkgang en het zingen van de psalmen haar leven was. Voor wie het in haar weduwschap zo tot troost was dat de Heere het beloofd had om een Rechter van de weduwen (Psalm 68:5) te zijn. Die daarin nog eens krachtig bevestigd werd door de Heere uit Numeri 23:19: God is geen man dat Hij liegen zou; zou Hij het zeggen en niet doen, of spreken en niet bestendig maken? Die in haar leven getuigenis gaf dat ze de Heere lief had. Maar bekeerd? Dat was ze niet. Aan het Avondmaal: o, nee, dat is voor bekeerde mensen. Je zit er dan bij, te worstelen: hoe kan deze knoop worden losgemaakt? Want ze had het licht op haar rug gebonden. Ze werd ziek en moest gaan sterven. Hoe is het nu, vroeg ik. Kun je sterven? Dat durf ik niet te zeggen, zei ze."

Ben je niet jaloers geworden op die vrouw? Ik wel toen ik het las. Ik vond de antwoord van de ouderling ook heel pastoraal. Ik wilde dat we vaker zulke mensen tegenkwamen.

Jaloers op een vrouw die niet durft te sterven? Serieus?????? Zien wij dat aan voor de rijkdom van het geloof?

Zalig zijn de …

kanttekeningen (armen van geest): ...steunende alleen op de genade Gods in Christus Jezus