merel schreef: ↑05 mei 2023, 17:08
Bezorgd schreef: ↑05 mei 2023, 16:55
merel schreef: ↑05 mei 2023, 16:41
. Jij hebt toch ook nog (over) groot ouders die het meegemaakt hebben?
Helaas niet. Nooit bewust gekend zelfs.
Wijlen mijn ouders hadden de oorlog alleen als kind meegemaakt.
Heb jij ook van jouw ouders nooit verhalen gehoord over die periode?
Mijn ouders zijn na de oorlog geboren. Mijn grootouders zijn rond 1920 geboren. De verhalen van de oorlog heb ik niet van hen gehoord. Zij spraken daar nooit over. Wel hoorde ik verhalen van anderen. Mijn opa werkte bij de politie en weigerde mee te werken aan de huiszoekingen. Hij moest vrij snel onderduiken en heeft volop in het verzet gezeten; overvallen op distributie centra, treinen opblazen, joden wegbrengen naar onderduikadressen etc. Het frappante was dat deze opa geen held was, maar een erg zachtmoedig en gelovig mens. Broers van mijn oma zaten in werkkampen in Duitsland en zijn na de dodenmarsen vanuit Rusland komen lopen.
Ik heb van van deze oudooms gekend, maar nooit hierover met hen gesproken. Toch was algemeen bekend wat zij meegemaakt hadden.
Daarnaast heeft mijn man voor een buitenlands leger in Sarajevo gezeten. Ook hij heeft voldoende meegemaakt om in eerste instantie WO2, maar ook andere oorlogen te herdenken.
Weinig.
Dat mijn vader met z'n jeugdvriendjes hout ging sprokkelen in het bos. En dat hij dat vooral leuk en spannend vond.
Dat er een soldaat werd ingekwartierd in hun gezin, die best innemend bleek te zijn. En huilde vanwege het gemis van vrouw en kinderen.
Dat ze het niet breed hadden, mijn oma was weduwe, maar nooit honger hebben geleden.
Van mijn moeders kant is er is een verhaal dat mijn opa verplicht aanwezig was bij het doodschieten van een verzetsman, maar dat had zij dus ook uit overlevering.
Ook vanuit de familie van mijn vrouw is weinig bekend.
Dus het staat best wel ver van me/ons af.
Al weten we natuurlijk heel veel van de verschrikkelijke gruwelijkheden door boeken, films etc.
Maar ook dat is op een afstand.