Mijn stille vertrek, de vreugde van het alleen zijn, het grote gemis bij mijn pensionering.
Heel de dag mensen om je heen. Op zich al heel vermoeiend.
Maar ze hadden ook het lef om permanent geluid op je af te vuren. Ze bleven maar praten en maar praten. Iets wat in 5 seconden gezegd kon worden, werd uitsponnen tot een kwartier.
De telefoon rinkelde zonder dat je vooraf toestemming had gegeven.
De deur van de kamer was niet veilig meer. Zonder kloppen werd er binnen gestormd.
Inmiddels iets meer gewend en aan het einde van de dag niet meer zo moe.
Maar mijn stille vertrek; ik mis het nog elke dag.
.