Hoe bedoel je dit? Heeft de ds. ze op de Bijbel laten eed-zweren bv?Charles schreef:In mijn jeugd in een grote GG zong een incestverhaal rond over een gezin. Dat verdeelde de (inmiddels) volwassen kinderen met hun aanhang in twee kampen. Toen kregen we een predikant. Die hoorde ook e.e.a. Hij heeft die ouders met alle hun kinderen bij elkaar gezet en onder ede gezet. Van de oudste naar de jongste vroeg hij ze of ze misbruikt waren door hun vader. Sommigen zeiden ja, andere nee (de zonen). Daarop vroeg de ds. aan de vader: hebben uw kinderen de waarheid gesproken. Waarop hij moest zeggen: ja... De vader heeft openbare schuldbelijdenis gedaan.Ambtenaar schreef:Het kan jou toch niet verbazen dat er een doofpot cultuur heerst in orthodoxe kerken?DDD schreef:
Dat maakt om allerlei redenen uit. Onder andere omdat de betreffende mensen vermoedelijk voor een belangrijk deel nog steeds in functie zijn.
Gelezen, gedacht, gehoord...
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Met dat eerste heb ik eerlijk gezegd wel moeite. Met alleen openbare schuldbelijdenis is de vader daar m.i. niet. Daar ook ook een strafrechtelijk vervolg bij. Het had hem gesierd als hij zelf naar de politie gestapt was.Charles schreef:Ja, er zijn geen aangiften gedaan. Het was iig wel (openbare) erkenning voor de misbruikte kinderen en het doorbrak het feit dat kinderen in twee kampen waren verdeeld. Neemt allemaal de pijn niet weg, maar toch. Iig een zeer doortastend optreden van die predikant. Want dat was nog echt wel de tijd van 'als we er niet over praten bestaat het niet'.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Waarom is dat? Als een slachtoffer (van welk misdrijf dan ook, want ik vind dit echt een hele heftige) dit zelf niet wil, waarom dan toch een aangifte?merel schreef:Met dat eerste heb ik eerlijk gezegd wel moeite. Met alleen openbare schuldbelijdenis is de vader daar m.i. niet. Daar ook ook een strafrechtelijk vervolg bij. Het had hem gesierd als hij zelf naar de politie gestapt was.Charles schreef:Ja, er zijn geen aangiften gedaan. Het was iig wel (openbare) erkenning voor de misbruikte kinderen en het doorbrak het feit dat kinderen in twee kampen waren verdeeld. Neemt allemaal de pijn niet weg, maar toch. Iig een zeer doortastend optreden van die predikant. Want dat was nog echt wel de tijd van 'als we er niet over praten bestaat het niet'.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Voor mij is dit een gevoelskwestie. Ik vind dat je als vader zeer ernstig over de schreef gaat als je je kind misbruikt. Je zadelt iemand levenslang met een trauma op en met problemen op allerlei vlakken ( ook in de relationele sfeer). Ik heb wel eens begrepen dat misbruikte kinderen veel moeite hebben met het Vaderaspect van God. Zo'n goed beeld hebben zij niet van een vader. Met een enkel schuldbelijdenis doen komt iemand daar wel heel makkelijk vanaf. Zonden moeten beleden, maar in sommige gevallen ook bestraft worden. Denk aan de zonde van David met Bathseba. Alleen schuld belijden was ook in dat geval onvoldoende.Zeeuw schreef:Waarom is dat? Als een slachtoffer (van welk misdrijf dan ook, want ik vind dit echt een hele heftige) dit zelf niet wil, waarom dan toch een aangifte?merel schreef:Met dat eerste heb ik eerlijk gezegd wel moeite. Met alleen openbare schuldbelijdenis is de vader daar m.i. niet. Daar ook ook een strafrechtelijk vervolg bij. Het had hem gesierd als hij zelf naar de politie gestapt was.Charles schreef:Ja, er zijn geen aangiften gedaan. Het was iig wel (openbare) erkenning voor de misbruikte kinderen en het doorbrak het feit dat kinderen in twee kampen waren verdeeld. Neemt allemaal de pijn niet weg, maar toch. Iig een zeer doortastend optreden van die predikant. Want dat was nog echt wel de tijd van 'als we er niet over praten bestaat het niet'.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Dat eerste vind ik zeker. 100%. Maar ik denk dat het Vaderaspect etc ook niet beter wordt met bv een gevangenisstraf.merel schreef:Voor mij is dit een gevoelskwestie. Ik vind dat je als vader zeer ernstig over de schreef gaat als je je kind misbruikt. Je zadelt iemand levenslang met een trauma op en met problemen op allerlei vlakken ( ook in de relationele sfeer). Ik heb wel eens begrepen dat misbruikte kinderen veel moeite hebben met het Vaderaspect van God. Zo'n goed beeld hebben zij niet van een vader. Met een enkel schuldbelijdenis doen komt iemand daar wel heel makkelijk vanaf. Zonden moeten beleden, maar in sommige gevallen ook bestraft worden. Denk aan de zonde van David met Bathseba. Alleen schuld belijden was ook in dat geval onvoldoende.Zeeuw schreef:Waarom is dat? Als een slachtoffer (van welk misdrijf dan ook, want ik vind dit echt een hele heftige) dit zelf niet wil, waarom dan toch een aangifte?merel schreef:Met dat eerste heb ik eerlijk gezegd wel moeite. Met alleen openbare schuldbelijdenis is de vader daar m.i. niet. Daar ook ook een strafrechtelijk vervolg bij. Het had hem gesierd als hij zelf naar de politie gestapt was.Charles schreef:Ja, er zijn geen aangiften gedaan. Het was iig wel (openbare) erkenning voor de misbruikte kinderen en het doorbrak het feit dat kinderen in twee kampen waren verdeeld. Neemt allemaal de pijn niet weg, maar toch. Iig een zeer doortastend optreden van die predikant. Want dat was nog echt wel de tijd van 'als we er niet over praten bestaat het niet'.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Klopt, alleen komt de betreffende vader er nu wel heel makkelijk vanaf.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Als het goed is niet: deze last en schuld moet ook hij zijn leven lang meedragen.merel schreef:Klopt, alleen komt de betreffende vader er nu wel heel makkelijk vanaf.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
In het betreffende voorbeeld heeft de vader het ook jarenlang op z'n beloop gelaten. Ook toen hierdoor tweespalt kwam in de familie. Ik vraag mij dan echt af in hoeverre daadwerkelijk sprake is van spijt om de zonde die begaan is of dat men spijt heeft dat het ontdekt is.Valcke schreef:Als het goed is niet: deze last en schuld moet ook hij zijn leven lang meedragen.merel schreef:Klopt, alleen komt de betreffende vader er nu wel heel makkelijk vanaf.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Gelukkig hoeven wij dat niet te beoordelen. Ik denk dat (zeer terechte) schaamte een grote rol speelt in een dergelijke situatie.merel schreef:In het betreffende voorbeeld heeft de vader het ook jarenlang op z'n beloop gelaten. Ook toen hierdoor tweespalt kwam in de familie. Ik vraag mij dan echt af in hoeverre daadwerkelijk sprake is van spijt om de zonde die begaan is of dat men spijt heeft dat het ontdekt is.Valcke schreef:Als het goed is niet: deze last en schuld moet ook hij zijn leven lang meedragen.merel schreef:Klopt, alleen komt de betreffende vader er nu wel heel makkelijk vanaf.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Omdat onze rechtspraak er niet alleen is vanwege een vergeldingsaspect richting het slachtoffer. De rechtspraak is er ook om eenvoudigweg recht te doen, en bij misdrijven hoort straf. Ongeacht of een slachtoffer daarom vraagt, ongeacht of een slachtoffer nog in leven is, ongeacht of een slachtoffer heeft vergeven.Zeeuw schreef:Waarom is dat? Als een slachtoffer (van welk misdrijf dan ook, want ik vind dit echt een hele heftige) dit zelf niet wil, waarom dan toch een aangifte?merel schreef:Met dat eerste heb ik eerlijk gezegd wel moeite. Met alleen openbare schuldbelijdenis is de vader daar m.i. niet. Daar ook ook een strafrechtelijk vervolg bij. Het had hem gesierd als hij zelf naar de politie gestapt was.Charles schreef:Ja, er zijn geen aangiften gedaan. Het was iig wel (openbare) erkenning voor de misbruikte kinderen en het doorbrak het feit dat kinderen in twee kampen waren verdeeld. Neemt allemaal de pijn niet weg, maar toch. Iig een zeer doortastend optreden van die predikant. Want dat was nog echt wel de tijd van 'als we er niet over praten bestaat het niet'.
Het zou denk ik het denken en spreken in de kerk over dit soort misdrijven en vergeving ten goede komen, wanneer we die zaken wat duidelijker van elkaar scheidden. Het is bijvoorbeeld zeer goed mogelijk dat een slachtoffer oprecht en volledig een dader vergeeft en tegelijk aangifte doet.
Helaas wordt het spreken hierover nu weleens wat schimmig en vertroebeld. Dan zou je bijna het idee krijgen dat je na vergeving iemand een aangifte niet mag 'aandoen'. Maar er is maar één ding aangedaan, en dat is het misdrijf en de zonde die levenslange sporen zullen trekken. Ik denk persoonlijk dat de kerk er goed aan zou doen om slachtoffers ook hierin te begeleiden, en rond strafbare misdrijven voor de wet altijd naar aangifte toe te werken. Juist in de kerk zouden we als geen ander moeten weten dat genade en recht geen tegenovergestelde zaken zijn, maar altijd hand in hand gaan. Een aangifte doen is geen verraad ofzo richting een dader. Het is de waarheid en het recht liefhebben. En een dader die oprecht inziet wat hij of zij gedaan heeft -daar schort het nogal eens aan- zal dat meevoelen.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Ik denk dat Merel het goed ziet.Zeeuw schreef:Gelukkig hoeven wij dat niet te beoordelen. Ik denk dat (zeer terechte) schaamte een grote rol speelt in een dergelijke situatie.merel schreef:In het betreffende voorbeeld heeft de vader het ook jarenlang op z'n beloop gelaten. Ook toen hierdoor tweespalt kwam in de familie. Ik vraag mij dan echt af in hoeverre daadwerkelijk sprake is van spijt om de zonde die begaan is of dat men spijt heeft dat het ontdekt is.Valcke schreef:Als het goed is niet: deze last en schuld moet ook hij zijn leven lang meedragen.merel schreef:Klopt, alleen komt de betreffende vader er nu wel heel makkelijk vanaf.
Schaamte zit vooral bij slachtoffers terwijl daders vooral schaamte voelen omdat ze betrapt zijn.
Ik lees regelmatig hoe vanzelfsprekend er over aangifte doen wordt gesproken.
Daar wordt echt te makkelijk over gedacht. Er zijn gelukkig mensen die dat (na jaren therapie) kunnen maar ook veel mensen die dat niet kunnen..
Om aangifte te doen moet je behoorlijk stevig in je schoenen staan en mensen met een misbruikverleden staan dat nu juist minder. Je moet tegen wildvreemden tot in detail benoemen wat er precies gebeurd is. Omdat er over je grenzen gegaan is, weet je niet goed wat wel en niet normaal/gepast gedrag is. Alleen dat is al beschamend.
Door het misbruik heb je geleerd dat je, als persoon, niets waard bent. Dat is allemaal niet helpend voor je zelfvertrouwen en vanuit zo’n positie moet je je ouder gaan beschuldigen? Dat is voor veel mensen echt teveel gevraagd. Je wil het liefst vergeten en er nooit meer aan denken.
Mocht je er eens iets over willen lezen dan kan ik 2 boeken aanraden:
“Gij zijt die man” van dr. J. Borst (hij is gepromoveerd op pastoraat aan incestdaders)
‘Mantel der Liefde” van Henrieke Groenwold, dan krijg je een idee van de druk van de omgeving.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Dank je, Johanna, voor deze tip. Ik ben het overigens wel met je eens. Tegelijk denk ik dat een strafrechtelijk traject meestal ook niet dé oplossing is. Wanneer een dader zich niet werkelijk schuldig kent en geen ware belijdenis en bekering volgt, zal een strafproces ook weinig uithalen. Ik denk ook dat zo’n traject voor het slachtoffer ontzettend zwaar is, zeker als het gaat om naaste familie. Bovendien is een gevangenisstraf altijd slechts een schim vergeleken bij het leed dat de ander/anderen is aangedaan.johanna schreef:Ik denk dat Merel het goed ziet.Zeeuw schreef:Gelukkig hoeven wij dat niet te beoordelen. Ik denk dat (zeer terechte) schaamte een grote rol speelt in een dergelijke situatie.merel schreef:In het betreffende voorbeeld heeft de vader het ook jarenlang op z'n beloop gelaten. Ook toen hierdoor tweespalt kwam in de familie. Ik vraag mij dan echt af in hoeverre daadwerkelijk sprake is van spijt om de zonde die begaan is of dat men spijt heeft dat het ontdekt is.Valcke schreef:Als het goed is niet: deze last en schuld moet ook hij zijn leven lang meedragen.
Schaamte zit vooral bij slachtoffers terwijl daders vooral schaamte voelen omdat ze betrapt zijn.
Ik lees regelmatig hoe vanzelfsprekend er over aangifte doen wordt gesproken.
Daar wordt echt te makkelijk over gedacht. Er zijn gelukkig mensen die dat (na jaren therapie) kunnen maar ook veel mensen die dat niet kunnen..
Om aangifte te doen moet je behoorlijk stevig in je schoenen staan en mensen met een misbruikverleden staan dat nu juist minder. Je moet tegen wildvreemden tot in detail benoemen wat er precies gebeurd is. Omdat er over je grenzen gegaan is, weet je niet goed wat wel en niet normaal/gepast gedrag is. Alleen dat is al beschamend.
Door het misbruik heb je geleerd dat je, als persoon, niets waard bent. Dat is allemaal niet helpend voor je zelfvertrouwen en vanuit zo’n positie moet je je ouder gaan beschuldigen? Dat is voor veel mensen echt teveel gevraagd. Je wil het liefst vergeten en er nooit meer aan denken.
Mocht je er eens iets over willen lezen dan kan ik 2 boeken aanraden:
“Gij zijt die man” van dr. J. Borst (hij is gepromoveerd op pastoraat aan incestdaders)
‘Mantel der Liefde” van Henrieke Groenwold, dan krijg je een idee van de druk van de omgeving.
Verder weet ik dat uiteindelijk de Heere zal oordelen over alles. Niet dat we ons verheugen kunnen wanneer iemand omkomt, maar uiteindelijk mogen en moeten we het in Zijn handen leggen. Dat is altijd de beste weg en het geeft ook alleen de ware troost.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Ik denk inderdaad dat daar die schaamte zit bij de dader. Het verdere van je post gaat over je slachtoffer, dat begrijp ik, maar dat is meer een reactie denk ik op de eerste posts.johanna schreef:
Ik denk dat Merel het goed ziet.
Schaamte zit vooral bij slachtoffers terwijl daders vooral schaamte voelen omdat ze betrapt zijn.
Ik lees regelmatig hoe vanzelfsprekend er over aangifte doen wordt gesproken.
Daar wordt echt te makkelijk over gedacht. Er zijn gelukkig mensen die dat (na jaren therapie) kunnen maar ook veel mensen die dat niet kunnen..
Om aangifte te doen moet je behoorlijk stevig in je schoenen staan en mensen met een misbruikverleden staan dat nu juist minder. Je moet tegen wildvreemden tot in detail benoemen wat er precies gebeurd is. Omdat er over je grenzen gegaan is, weet je niet goed wat wel en niet normaal/gepast gedrag is. Alleen dat is al beschamend.
Door het misbruik heb je geleerd dat je, als persoon, niets waard bent. Dat is allemaal niet helpend voor je zelfvertrouwen en vanuit zo’n positie moet je je ouder gaan beschuldigen? Dat is voor veel mensen echt teveel gevraagd. Je wil het liefst vergeten en er nooit meer aan denken.
Mocht je er eens iets over willen lezen dan kan ik 2 boeken aanraden:
“Gij zijt die man” van dr. J. Borst (hij is gepromoveerd op pastoraat aan incestdaders)
‘Mantel der Liefde” van Henrieke Groenwold, dan krijg je een idee van de druk van de omgeving.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Dit is eigenlijk, maar dan veel beter verwoord, wat ik bedoelde.Valcke schreef: Dank je, Johanna, voor deze tip. Ik ben het overigens wel met je eens. Tegelijk denk ik dat een strafrechtelijk traject meestal ook niet dé oplossing is. Wanneer een dader zich niet werkelijk schuldig kent en geen ware belijdenis en bekering volgt, zal een strafproces ook weinig uithalen. Ik denk ook dat zo’n traject voor het slachtoffer ontzettend zwaar is, zeker als het gaat om naaste familie. Bovendien is een gevangenisstraf altijd slechts een schim vergeleken bij het leed dat de ander/anderen is aangedaan.
Verder weet ik dat uiteindelijk de Heere zal oordelen over alles. Niet dat we ons verheugen kunnen wanneer iemand omkomt, maar uiteindelijk mogen en moeten we het in Zijn handen leggen. Dat is altijd de beste weg en het geeft ook alleen de ware troost.
Re: Gelezen, gedacht, gehoord...
Ik heb een GG predikant een keer horen zeggen:
‘Er kwam een keer een man bij me die wat op wilde biechten. Toen ik zijn verhaal aangehoord had heb ik tegen hem gezegd: “Het spijt me broeder, maar òf ik stap naar de politie òf je doet dit zelf.”’
Volgens mij is dat wel juist. Pastorale zorg heeft hij daarna waarschijnlijk van dezelfde predikant ook gehad. Maar wel na een aangifte bij de wettige overheid.
‘Er kwam een keer een man bij me die wat op wilde biechten. Toen ik zijn verhaal aangehoord had heb ik tegen hem gezegd: “Het spijt me broeder, maar òf ik stap naar de politie òf je doet dit zelf.”’
Volgens mij is dat wel juist. Pastorale zorg heeft hij daarna waarschijnlijk van dezelfde predikant ook gehad. Maar wel na een aangifte bij de wettige overheid.
'Zie, God is groot, en wij begrijpen Hem niet' - Job 36:26 (HSV)