Door op voorhand bepaalde antwoorden uit te sluiten, maak je de discussie niet makkelijker.Ad Anker schreef:Ik denk dat het fenomeen, beschreven in de laatste postings, in veel plaatsen voorkomt. Bij ons ook.
Ik vraag me wel af wat precies de beweegredenen zijn om de gemeente te verlaten. Dus geen antwoorden als: geen voedsel, de prediking deugt niet etc. Maar wat zijn de diepste drijfveren om een kerkelijke gemeente te verlaten. Voor velen geldt dat er belijdenis is gedaan, deelgenomen is aan de sacramenten. Wat maakt dat je toch zo'n ingrijpende stap maakt. En daarbij een wat seculiere vraag: wat levert het je op? En de laatste vraag: welke Bijbelse grond is er om de gemeente te verlaten?
Ik denk dat het voor de meesten (in ieder geval de meesten die ik ken) een lang proces is met veel gebed om leiding en licht.
Wanneer men structureel opmerkt dat de prediking anders is dan wat bij de oudvaders gelezen wordt, men serieus honger heeft naar het Woord, dan krijgt men vragen. Wanneer pastoraal niet met die vragen kan worden omgegaan en deze serieuze levensvragen eigenlijk niet serieus genomen worden, begint het proces van losmaken. Maar ik ben nog niemand tegengekomen die het een gemakkelijk proces vond.
Enige zelfreflectie als kerkverband lijkt mij noodzakelijk.