Gereformeerde Gemeenten

[huisman]

Dat zou betekenen dat een online kerkdienst helemaal niet zo'n probleem is.

Want dan heeft de predikant oogcontact met de hoorders?

[merel]

Hoe zie jij dan de visie van prof Maris en prof Baars van de CGK dat een kerkgemeente functioneert als huisgezin en eigen zou moeten splitsen bij meer dan 600 gemeenteleden?

https://www.cgknunspeet-ichthus.nl/geme ... el/roeping

Ik vind dat de artikelen in hoge mate uitgaan van een bepaald gevoel, maar dat niet goed beargumenteren. De opvatting van prof. Baars stoelt op de gedachte dat een prediker oogcontact moet kunnen hebben met alle hoorders. Dat is op zich een goed punt voor de zondagse samenkomst, maar dat specifieke elementje maakt wat mij betreft de kern van de gemeenschap niet uit.

Ook prof. Maris neemt zijn gedachte in een gevoel, namelijk dat de enkeling in de massa wegvalt en dat het onpersoonlijk wordt. Maar vitale gemeenschappen, op dorp- en streekniveau, hebben dat niet. Op het moment dat je dan niet meer ter kerke gaat, dan hebben veel anderen dat prima door. Het onderlinge meeleven is best groot en men kent elkaar doorgaans al generaties lang.

Een ander punt is dat hij vindt dat bij een grote gemeente de verantwoordelijkheid voor elkaar wegvalt. Maar dat heb ik bij een kleine gemeente ook. Ik kan me niet op 300 gemeenteleden gelijk concentreren en intensief contact onderhouden. Dat heb je hooguit met een stuk of 10 personen. En de mensen daaromheen spreek je wel eens, maar dat is wat anders dan op familiair (intiem) niveau meeleven. Waar leg je dan de grens. Dat lijkt me dan in hoge mate arbitrair.

Ik ben het deels met jou eens. Het is inderdaad gebaseerd op een persoonlijke visie. Toch zit er wel een kern van waarheid in. Mijn eerste gemeente had 2000 leden verdeeld over twee kerken. Onderlinge cohesie was beperkt. Je kon prima naar de kerk gaan en verder nergens aan mee doen. Daarna zat ik in een gemeente van 350 leden waar veel meer 'grip op elkaar' was. Nu ben ik weer lid van een grote gemeente. Ik heb geen flauw idee hoeveel leden er zijn, maar ook hier is de onderlinge cohesie beperkt. Er schijnen kringen te zijn, maar ik kan nergens achterhalen waar en wie daarin zitten. Dat schijnt ivoor de vaste kern allemaal bekend te zijn, maar ik heb geen flauw idee hoe ik daar achter kan komen.

[Geytenbeekje]

Hoe zie jij dan de visie van prof Maris en prof Baars van de CGK dat een kerkgemeente functioneert als huisgezin en eigen zou moeten splitsen bij meer dan 600 gemeenteleden?

https://www.cgknunspeet-ichthus.nl/geme ... el/roeping

Ik vind dat de artikelen in hoge mate uitgaan van een bepaald gevoel, maar dat niet goed beargumenteren. De opvatting van prof. Baars stoelt op de gedachte dat een prediker oogcontact moet kunnen hebben met alle hoorders. Dat is op zich een goed punt voor de zondagse samenkomst, maar dat specifieke elementje maakt wat mij betreft de kern van de gemeenschap niet uit.

Ook prof. Maris neemt zijn gedachte in een gevoel, namelijk dat de enkeling in de massa wegvalt en dat het onpersoonlijk wordt. Maar vitale gemeenschappen, op dorp- en streekniveau, hebben dat niet. Op het moment dat je dan niet meer ter kerke gaat, dan hebben veel anderen dat prima door. Het onderlinge meeleven is best groot en men kent elkaar doorgaans al generaties lang.

Een ander punt is dat hij vindt dat bij een grote gemeente de verantwoordelijkheid voor elkaar wegvalt. Maar dat heb ik bij een kleine gemeente ook. Ik kan me niet op 300 gemeenteleden gelijk concentreren en intensief contact onderhouden. Dat heb je hooguit met een stuk of 10 personen. En de mensen daaromheen spreek je wel eens, maar dat is wat anders dan op familiair (intiem) niveau meeleven. Waar leg je dan de grens. Dat lijkt me dan in hoge mate arbitrair.

Ik ben het deels met jou eens. Het is inderdaad gebaseerd op een persoonlijke visie. Toch zit er wel een kern van waarheid in. Mijn eerste gemeente had 2000 leden verdeeld over twee kerken. Onderlinge cohesie was beperkt. Je kon prima naar de kerk gaan en verder nergens aan mee doen. Daarna zat ik in een gemeente van 350 leden waar veel meer 'grip op elkaar' was. Nu ben ik weer lid van een grote gemeente. Ik heb geen flauw idee hoeveel leden er zijn, maar ook hier is de onderlinge cohesie beperkt. Er schijnen kringen te zijn, maar ik kan nergens achterhalen waar en wie daarin zitten. Dat schijnt ivoor de vaste kern allemaal bekend te zijn, maar ik heb geen flauw idee hoe ik daar achter kan komen.

Je zou de scriba kunnen contacteren.

[merel]

Al een keer gedaan en ook mijn wijkouderling hierover benaderd. Iedereen zou mij het 'grote boek waarin alles staat' aanleveren met 0 resultaat.

[Mara]

Al een keer gedaan en ook mijn wijkouderling hierover benaderd. Iedereen zou mij het 'grote boek waarin alles staat' aanleveren met 0 resultaat.

Klinkt als sinterklaas

[GerefGemeente-lid]

Een grote gemeente werkt niet en ik vind het een ramp. De kenmerken van een gemeente kunnen we terugvinden in het Nieuwe Testament. Daar zie je dat iedereen bijzonder op elkaar betrokken is in de onderlinge ontmoeting. Met een grote gemeente is dat niet haalbaar. Mijns inziens is het op een manier wel mogelijk: binnen de grote gemeente weer kleinere groepen vormen, bijvoorbeeld in wijken, en daar activiteiten en bijbelstudiegroepen van maken. Probleem is dat dit in de rechterkant van onze gezindte niet gebeurt. GG-lid noemt een voorbeeld maar in de meeste gemeenten is zo'n systeem natuurlijk helemaal niet aan de orde. Dan ga je op in de massa tenzij je of een erg sociaal persoon bent of je jezelf inzet voor bijv. jeugdwerk. Ik zou zelf na een verhuizing niet meer kiezen voor een gemeente van > 800 leden.

Ik vind dat je heel erg zwart-wit denkt. Ik ken veel mensen die lid zijn in een grote gemeente en mijn ervaring is dat men de meeste mensen wel kent, dankzij vereniging, Bijbelkring en ga zo maar door.

Je spreekt zelf over 800 leden, maar hier in de omgeving heb je dorpen, zoals Aagtekerke en Meliskerke, waar de gemeente ongeveer 1000 zielen telt (Aagtekerke iets minder, Meliskerke iets meer). Maar wat ik weet, is dat men daar elkaar allemaal kent hoor. Zeker op zulke dorpen waar 80% van de inwoners tot de reformatorische achterban behoort en de meesten ook nog familie van elkaar zijn ook.

Dus het verschilt ook per plaats, per streek en per gemeente.

[Job]

Een grote gemeente werkt niet en ik vind het een ramp. De kenmerken van een gemeente kunnen we terugvinden in het Nieuwe Testament. Daar zie je dat iedereen bijzonder op elkaar betrokken is in de onderlinge ontmoeting. Met een grote gemeente is dat niet haalbaar. Mijns inziens is het op een manier wel mogelijk: binnen de grote gemeente weer kleinere groepen vormen, bijvoorbeeld in wijken, en daar activiteiten en bijbelstudiegroepen van maken. Probleem is dat dit in de rechterkant van onze gezindte niet gebeurt. GG-lid noemt een voorbeeld maar in de meeste gemeenten is zo'n systeem natuurlijk helemaal niet aan de orde. Dan ga je op in de massa tenzij je of een erg sociaal persoon bent of je jezelf inzet voor bijv. jeugdwerk. Ik zou zelf na een verhuizing niet meer kiezen voor een gemeente van > 800 leden.

Ik vind dat je heel erg zwart-wit denkt. Ik ken veel mensen die lid zijn in een grote gemeente en mijn ervaring is dat men de meeste mensen wel kent, dankzij vereniging, Bijbelkring en ga zo maar door.

Je spreekt zelf over 800 leden, maar hier in de omgeving heb je dorpen, zoals Aagtekerke en Meliskerke, waar de gemeente ongeveer 1000 zielen telt (Aagtekerke iets minder, Meliskerke iets meer). Maar wat ik weet, is dat men daar elkaar allemaal kent hoor. Zeker op zulke dorpen waar 80% van de inwoners tot de reformatorische achterban behoort en de meesten ook nog familie van elkaar zijn ook.

Dus het verschilt ook per plaats, per streek en per gemeente.

Ik denk dat je hier iets belangrijks noemt: functioneert het verenigingsleven? Wanneer dit niet gestimuleerd of zelfs niet ondersteund wordt door de kerkenraad en alleen de Woordverkondiging nog centraal staat, kan het in snelgroeiende of in het verleden snelgegroeide gemeenten soms snel gaan met het onderling uiteengroeien. Allerlei factoren spelen inderdaad een rol.

[Henk J]

Ik denk dat je hier iets belangrijks noemt: functioneert het verenigingsleven? Wanneer dit niet gestimuleerd of zelfs niet ondersteund wordt door de kerkenraad en alleen de Woordverkondiging nog centraal staat, kan het in snelgroeiende of in het verleden snelgegroeide gemeenten soms snel gaan met het onderling uiteengroeien. Allerlei factoren spelen inderdaad een rol.

Dan moet er inderdaad verenigingsleven zijn ja, dat heeft niet elke gemeente in deze buurt. Hebben wij weer extra leden voor de verenigingen in onze kerk.

[J.C. Philpot]

Ik denk dat je hier iets belangrijks noemt: functioneert het verenigingsleven? Wanneer dit niet gestimuleerd of zelfs niet ondersteund wordt door de kerkenraad en alleen de Woordverkondiging nog centraal staat, kan het in snelgroeiende of in het verleden snelgegroeide gemeenten soms snel gaan met het onderling uiteengroeien. Allerlei factoren spelen inderdaad een rol.

Ik ben het in principe eens met je post. Maar met de kanttekening dat verenigingsleven ook kan zorgen voor het uitelkaar groeien van een gemeente, als het ontspoort.

Ik heb het zelf van nabij gezien dat een gebedskring in een gemeente steeds kritischer ging staan tegenover die geneente. De leden groeiden steeds meer richting de evangelische beweging, en kregen steeds meer kritiek op de in hun ogen te weinig vernieuwende koers.

Maar los van ontsporingen denk ik inderdaad wel dat verenigingsleven samenbindend werkt. Mits er niet een clubje binnen de gemeente ontstaat, en een goede en betrokken leiding is vanuit de kerkenraad.

[Job]

Ik denk dat je hier iets belangrijks noemt: functioneert het verenigingsleven? Wanneer dit niet gestimuleerd of zelfs niet ondersteund wordt door de kerkenraad en alleen de Woordverkondiging nog centraal staat, kan het in snelgroeiende of in het verleden snelgegroeide gemeenten soms snel gaan met het onderling uiteengroeien. Allerlei factoren spelen inderdaad een rol.

Ik ben het in principe eens met je post. Maar met de kanttekening dat verenigingsleven ook kan zorgen voor het uitelkaar groeien van een gemeente, als het ontspoort.

Ik heb het zelf van nabij gezien dat een gebedskring in een gemeente steeds kritischer ging staan tegenover die geneente. De leden groeiden steeds meer richting de evangelische beweging, en kregen steeds meer kritiek op de in hun ogen te weinig vernieuwende koers.

Maar los van ontsporingen denk ik inderdaad wel dat verenigingsleven samenbindend werkt. Mits er niet een clubje binnen de gemeente ontstaat, en een goede en betrokken leiding is vanuit de kerkenraad.

Eens met je kanttekening/aanvulling.

[CvdW]

Ik denk dat je hier iets belangrijks noemt: functioneert het verenigingsleven? Wanneer dit niet gestimuleerd of zelfs niet ondersteund wordt door de kerkenraad en alleen de Woordverkondiging nog centraal staat, kan het in snelgroeiende of in het verleden snelgegroeide gemeenten soms snel gaan met het onderling uiteengroeien. Allerlei factoren spelen inderdaad een rol.

Ik denk dat we het met elkaar wel eens zijn dat Woordverkondiging vroeger centraal stond en dat dit nog steeds nodig is. Voor een nieuwkomer kan het makkelijk zijn om in een gemeente te komen door bijvoorbeeld mee te doen in een zangvereniging. Zeker in besloten gemeenten.
Mijn vrees is wel dat waar het verenigingsleven bloeit de Geest wijkt. Wat bedoel ik: Door samen flink bezig te zijn met het verenigingsleven hebben we God niet nodig. Natuurlijk wordt er gelezen en gebeden, maar toch.

[Job]

Ik denk dat je hier iets belangrijks noemt: functioneert het verenigingsleven? Wanneer dit niet gestimuleerd of zelfs niet ondersteund wordt door de kerkenraad en alleen de Woordverkondiging nog centraal staat, kan het in snelgroeiende of in het verleden snelgegroeide gemeenten soms snel gaan met het onderling uiteengroeien. Allerlei factoren spelen inderdaad een rol.

Ik denk dat we het met elkaar wel eens zijn dat Woordverkondiging vroeger centraal stond en dat dit nog steeds nodig is. Voor een nieuwkomer kan het makkelijk zijn om in een gemeente te komen door bijvoorbeeld mee te doen in een zangvereniging. Zeker in besloten gemeenten.
Mijn vrees is wel dat waar het verenigingsleven bloeit de Geest wijkt. Wat bedoel ik: Door samen flink bezig te zijn met het verenigingsleven hebben we God niet nodig. Natuurlijk wordt er gelezen en gebeden, maar toch.

Begrijp je reactie naar aanleiding van mijn formulering. Wat ik eigenlijk wilde zeggen: het gemeenteleden taant toch wel regelmatig wanneer het gemeenteleven alleen wordt gevormd door samen naar een preek te luisteren - en dat is het dan verder voor de hele week. Natuurlijk is dat luisteren naar en gekneed worden in Gods Woord verreweg het allerbelangrijkste: de kern van het gemeentezijn zelfs. Ik meen ook dat als het Woord gezegend wordt, dat de onderlinge samenhang er op geestelijke wijze ongetwijfeld is en verder zal groeien. Zolang we zulke samenhang proberen te genereren door verenigingen grijpen we mis. Ben het ook met je eens dat alleen uiterlijke gezelligheid heel gevaarlijk is. Eigenlijk bedoelde ik echt Bijbels gefundeerde verenigingen met bezigzijn rond Gods Woord. Waarbij dat ook hét grote doel is. Anders is het eind inderdaad verder zoek dan ooit. Een gevaarlijke klip.

Toch: als de cohesie ontbreekt kan dat ook voedingsbodem zijn voor ergernis, niet betrokken zijn etc, wat de zondagse (uiterlijke) ontvankelijkheid weer niet ten goede komt. Het is inderdaad een spanningsveld. Maar vergelijk het met een gezin: ook in een gezin heb je cohesie nodig, warmte en betrokkenheid. Alles ondersteunend aan Hét doel: samenbinding in het zoeken van de Heere.

[Zeeuw]

Ik denk dat je hier iets belangrijks noemt: functioneert het verenigingsleven? Wanneer dit niet gestimuleerd of zelfs niet ondersteund wordt door de kerkenraad en alleen de Woordverkondiging nog centraal staat, kan het in snelgroeiende of in het verleden snelgegroeide gemeenten soms snel gaan met het onderling uiteengroeien. Allerlei factoren spelen inderdaad een rol.

Ik denk dat we het met elkaar wel eens zijn dat Woordverkondiging vroeger centraal stond en dat dit nog steeds nodig is. Voor een nieuwkomer kan het makkelijk zijn om in een gemeente te komen door bijvoorbeeld mee te doen in een zangvereniging. Zeker in besloten gemeenten.
Mijn vrees is wel dat waar het verenigingsleven bloeit de Geest wijkt. Wat bedoel ik: Door samen flink bezig te zijn met het verenigingsleven hebben we God niet nodig. Natuurlijk wordt er gelezen en gebeden, maar toch.

Begrijp je reactie naar aanleiding van mijn formulering. Wat ik eigenlijk wilde zeggen: het gemeenteleden taant toch wel regelmatig wanneer het gemeenteleven alleen wordt gevormd door samen naar een preek te luisteren - en dat is het dan verder voor de hele week. Natuurlijk is dat luisteren naar en gekneed worden in Gods Woord verreweg het allerbelangrijkste: de kern van het gemeentezijn zelfs. Ik meen ook dat als het Woord gezegend wordt, dat de onderlinge samenhang er op geestelijke wijze ongetwijfeld is en verder zal groeien. Zolang we zulke samenhang proberen te genereren door verenigingen grijpen we mis. Ben het ook met je eens dat alleen uiterlijke gezelligheid heel gevaarlijk is. Eigenlijk bedoelde ik echt Bijbels gefundeerde verenigingen met bezigzijn rond Gods Woord. Waarbij dat ook hét grote doel is. Anders is het eind inderdaad verder zoek dan ooit. Een gevaarlijke klip.

Toch: als de cohesie ontbreekt kan dat ook voedingsbodem zijn voor ergernis, niet betrokken zijn etc, wat de zondagse (uiterlijke) ontvankelijkheid weer niet ten goede komt. Het is inderdaad een spanningsveld. Maar vergelijk het met een gezin: ook in een gezin heb je cohesie nodig, warmte en betrokkenheid. Alles ondersteunend aan Hét doel: samenbinding in het zoeken van de Heere.

Eens met jou Job. Onze dominee heeft er onlangs ook in een preek aandacht voor gevraagd. Natuurlijk moet de Woordverkondiging het belangrijkste zijn. 100%. Maar als leden daarnaast geen enkele behoefte hebben elkaar op andere momenten ook op te zoeken en deel te nemen aan verenigingen, onderdelen etc. dan gaat het gemeenschap zijn verloren. Ook daarmee de kans gesprekken te voeren. Elkaar te bemoedigen, op te scherpen, terecht te wijzen etc. Wat m.i. wezenlijk onderdeel van de gemeente is.

Wat CvdW aangeeft over 'waar het verenigingsleven bloeit, de Geest wijkt' zegt wellicht veel over hoe men zondag en door de week met elkaar en het Woord omgaat.

[J.C. Philpot]

Mijn vrees is wel dat waar het verenigingsleven bloeit de Geest wijkt. Wat bedoel ik: Door samen flink bezig te zijn met het verenigingsleven hebben we God niet nodig. Natuurlijk wordt er gelezen en gebeden, maar toch.

Ik zie dat er al gereageerd word op deze opmerking, maar ik wil toch even doorvragen. Ik krijg er niet de vinger op waarom de Geest volgens u per definitie zou wijken als er een bloeiend verenigingsleven is.

Ik kan me dat voorstellen bij het voorbeeld dat ik aanhaalde (een gebedskring dat een clubje word dat op zichzelf gaat staan en voordurend kritiek op de gemeente levert), of een vrouwenvereniging waar stevig geroddeld word. Maar dat zijn wat mij betreft uitwassen, die het goede gebruik niet uitsluiten.

Waar zie jij de gevaren als gemeenteleden op bijvoorbeeld een mannenvereniging samen met aanroeping van de Naam des Heeren, Gods Woord gezamelijk bestuderen? De Heere wil toch Zijn Geest geven waar Zijn Woord opengaat, en centraal staat?

[Bertiel]

hartelijkheid en melevendheid is per gemeente anders.
Er zijn gemeentes met een bloeiend verenigingsleven waar als je bij de "inner circle" hoort je meetelt en anders niet
Er zijn gemeentes met een niet zo bloeiend vereningsleven waar de hartelijkheid over en weer is.