"Zoek de verschillen"

[Oude Paden]

Er is geen weg tot Christus buiten de erkenning van schuld en straf.

Jepz, en er is géén erkenning van schuld, buiten het profetische werk van Christus. Ook ellendekennis is een gave van God. We moeten daarom niet wachten totdat we ellendekennis hebben, maar vluchten tot God die ons alles geven kan en wil*. Laten we toch lekker de gezonde, bijbelse spanning behouden, tussen enerzijds onze verantwoordelijkheid, en anderzijds onze totale verlorenheid en reddeloosheid en totale afhankelijkheid van Gods genade.

* Niet als een optelsommetje (zo van: Ik ga naar Christus, dús ik word behouden), maar uit genade. En wat genade is, dat krijg je op Christus school als één van de eerste lessen...

Een voorwaardelijk aanbod heft de verantwoordelijkheid niet op!
De mens staat schuldig aan:
1. De wet: Die kon hij volbrengen, maar door zijn eigen schuld niet meer
2. het evangelie: Hij wil Christus niet als zijn Zaligmaker (omdat hij niet tot Hem wil gaan als een gans verlorene in zichzelf, om alles bij Hem te verkrijgen)

Af en toe krijg ik de indruk dat we net als Steenblok en Verhagen langs elkaar heen zitten te praten!

[Zonderling]

1. Ik lees Jes. 55:1 en 2 zoals kant. 2 begint (gevoelende uw zonden en ellenden)
Je haalt het echt uit zijn verband Zonderling.
Kant. 4 (geen waardigheid in zichzelf) duidt juist op ellendekennis.

Ik heb benadrukt dat ook ik geloof dat ellendekennis aanwezig is bij een zondaar die tot Christus gaat.
De vraag was, of deze ellendekennis een vóórwaarde is voor het Evangelie-aanbod of niet. En een vóórwaarde voor de nodiging kan ik toch echt niet uit Jesaja 55:1 en 2 lezen, integendeel. Ellendekennis is zeker noodzakelijk, maar een vóórwaarde voor nodiging tot Christus, is het zeker niet.

Ik draai hier dan ook niets om, lees Calvijn over deze tekst, lees Boston over de tekst, lees de puritein Obadiah Sedgwick, enz enz.

2. Het Evangelie is niet voorwaardelijk. Het aanbod is voorwaardelijk.

Het Evangelie-aanbod is naar mijn overtuiging niet iets wezenlijks anders dan het Evangelie zelf, maar er een wezenlijk onderdeel van. Een onvoorwaardelijk Evangelie en een voorwaardelijk aanbod kunnen dan ook onmogelijk samengaan.

Je draaid het anders om. De evangeliedienaar predikt een "onvoorwaardelijk" aanbod aan dorstigen (omdat zij zelf niet hoeven aan te brengen) en een "voorwaardelijk" aanbod aan niet niet dorstigen (omdat zij niet dorstig zijn en dus niet genodigd worden tenzij er dorst komt).

Het feit dat sprake is van 'dorstigen' is bedoeld als bemoediging. De door mij genoemde schrijvers (in elk geval Boston en Sedgwick) leren heel duidelijk dat dit woord niet in voorwaardelijke zin mag worden opgevat.

Nogmaals, ook ik geloof niet anders dan dat alleen dorstigen tot Christus zullen komen. Maar niet omdat dit een voorwaarde was in de mens, maar omdat de Heere het werkt alvorens hij de zondaar tot Christus brengt.

M.vr.gr.,
Zonderling

[Afgewezen]

De eerste boodschap voor zo'n onbekeerde is dan ook: Ken uw ongerechtigheid! en niet Ga tot Christus met uw zonde.

Kan zo'n onbekeerde dat dan wél, OP, "zijn ongerechtigheid kennen"? En als dat níet zo is, wat dan?
Wachten, tot het misschien ooit een keer gebeurt??

Tuurlijk kan hij dat niet! Maar hij wil ook niet! Maar daarom is het wel de boodschap die een leraar heeft te brengen!
Als die boodschap geen nood word bij je is dat JOUW schuld.

Ik vind dit erg vreemd geredeneerd. Een mens vertellen dat hij iets niet meer kan en wil is geen loze boodschap! Het duid op de doodstaat en zondeval. Wij blijven er van nature rustig onder en dat is nu juist zo'n grote zonde.

Het ging hier over mensen die er níet rustig onder blijven. Moet je tegen hen zeggen: maak dat je je zonden kent o.i.d.?

Omdat we het niet (willen) zien.
Maar je lost dit niet op door de preek maar te beginnen met de verlossing. Eerst de boodschap van de Wet. En daarin laat je naar voren komen dat door de werken der wet niemand meer gerechtvaardig kan worden. Maar dat die wet wel eist. Als de Heere dan door zijn Geest daarin mee komt word die wet een tuchtmeester naar Christus. En dan komt er een boodschap van verlossing e zaligheid voor hen die het leven niet in eigen hand meer kunnen houden.

De Heere Jezus wees de Samaritaanse vrouw éérst op het levende water, toen pas op haar zonden. Afgezien daarvan: het geestelijk leven is geen wiskundesom. Eerst zus, dan zo, en dan pas dit, want zus en zo, etc. etc.

[Marnix]

Oude Paden, overal in de Bijbel zie je dat het onderscheid dat jij maakt door het te hebben over "eerste boodschap" niet gemaakt. Iedere keer worden beiden verteld... bij de sameritaanse vrouw bijvoorbeeld, ze wordt op haar zonden gewezen maar tegelijkertijd openbaart Jezus zich ook al als Gods Zoon en de verlosser. Pinksteren: Er wordt gewezen op de zonden, maar tegelijkertijd wordt het evangelie al gebracht, geloof in Hem en je wordt behouden. Nergens zie je dat eerst a. wordt gebracht en dan de volgende dag B ofzo. Nergens staat: Ga eerst je schuldbesef maar eens inleven, dan praten we verder. Kortom. het antwoord wat jij geeft: Ken uw ongerechtigheid... is maar een half antwoord.

[Oude Paden]

De eerste boodschap voor zo'n onbekeerde is dan ook: Ken uw ongerechtigheid! en niet Ga tot Christus met uw zonde.

Kan zo'n onbekeerde dat dan wél, OP, "zijn ongerechtigheid kennen"? En als dat níet zo is, wat dan?
Wachten, tot het misschien ooit een keer gebeurt??

Tuurlijk kan hij dat niet! Maar hij wil ook niet! Maar daarom is het wel de boodschap die een leraar heeft te brengen!
Als die boodschap geen nood word bij je is dat JOUW schuld.

Ik vind dit erg vreemd geredeneerd. Een mens vertellen dat hij iets niet meer kan en wil is geen loze boodschap! Het duid op de doodstaat en zondeval. Wij blijven er van nature rustig onder en dat is nu juist zo'n grote zonde.

Het ging hier over mensen die er níet rustig onder blijven. Moet je tegen hen zeggen: maak dat je je zonden kent o.i.d.?

Omdat we het niet (willen) zien.
Maar je lost dit niet op door de preek maar te beginnen met de verlossing. Eerst de boodschap van de Wet. En daarin laat je naar voren komen dat door de werken der wet niemand meer gerechtvaardig kan worden. Maar dat die wet wel eist. Als de Heere dan door zijn Geest daarin mee komt word die wet een tuchtmeester naar Christus. En dan komt er een boodschap van verlossing e zaligheid voor hen die het leven niet in eigen hand meer kunnen houden.

De Heere Jezus wees de Samaritaanse vrouw éérst op het levende water, toen pas op haar zonden. Afgezien daarvan: het geestelijk leven is geen wiskundesom. Eerst zus, dan zo, en dan pas dit, want zus en zo, etc. etc.

En dan ineens zeg je weer: k heb het over mensen die er niet rustig onder zijn....?? Wie zijn dat dan? Een soort tussencategorie?
Of bedoel je nu toch door Gods Geest onrustig gemaakte?

[Afgewezen]

En dan ineens zeg je weer: k heb het over mensen die er niet rustig onder zijn....?? Wie zijn dat dan? Een soort tussencategorie?
Of bedoel je nu toch door Gods Geest onrustig gemaakte?

Wat dacht je zelf??
Maar kan iemand van zichzelf zeggen: Gods Geest heeft mij onrustig gemaakt, en nu mag ik tot Christus gaan (gesteld al dat hij dat zou kunnen!!)?

[Marnix]

OP, natuurlijk kan dat ook het werk van de Geest zijn... dat mensen onrustig worden... en juist daardoor weer gaan zoeken naar Hem.

Aan de andere kant is het wel moeilijk om deze groep mensen te onderscheiden, je hebt namelijk nog een groep die er wel sterk op lijkt: De door de dominee onrustig gemaakte gemensen... en de door de kerkcultuur onrustig gemaakte mensen.

Het is dus wel zaak scherp te onderscheiden wat van de Geest komt en wat niet.

[JolandaOudshoorn]

Over het algemeen zijn er, volgens de verschillende gevoelens van wijze en goede mensen, op de weg van de godsvrucht en de godzaligheid verschillende sporen met betrekking tot de bijzaken van de wet. Geloofd zij God, ieder verschillend spoor is nog geen zijpad. Als dat het niet is, maar blijft binnen de grenzen van de goddelijke waarheden en wetten die behoren tot de hoofdzaken van de dienst van God, kunnen en zullen het wegen des vredes zijn, want hij die eet en hij die niet eet, dankt God (Rom 14:6)