Tja, elk kerkverband maakt een afweging welke vertaling(en) ze gebruiken in het kerkelijke leven.
De GG wijst de HSV, zoals te verwachten was, af.
Dat is de keuze die dit kerkverband maakt en dat heeft eenieder (en zeker buitenstaanders zoals ik) te respecteren.
Wat ik wel jammer vind, is dat in dit verband soms argumenten naar voren worden gebracht die mijns inziens op gespannen voet staan met de intenties die het HSV bestuur verwoordt. Zo wordt gesuggereerd dat de HSV een aanval vormt op de waarheid (van de SV), dat achter de hertaling "een andere geest zit" en dat de leer der zaligheid op het spel staat. Dat zijn me nogal een woorden. Dat concludeer ik tenminste uit het
verslag van de jongste GBS bezinningsavond.
Bij dit alles denk ik dat er te ver gegaan wordt in de kritiek. Dat je niet gelukkig bent met sommige punten uit de herziening en dat je op basis daarvan geen HSV wilt, dat vind ik een te respecteren keuze.
Maar als er intenties in twijfel getrokken worden, zoals in het verslag lijkt te gebeuren, dan vind ik dat onzuiver en een teken van zwakte. Wat dat betreft ben ik het eens met het commentaar in het RD van een paar dagen terug. Ik zie dat zelf als dat de HSV te dichtbij komt, als bedreiging wordt gezien en dat het nodig gevonden wordt om heftig protest aan te tekenen om zo de grenzen goed af te bakenen: kortom een klassiek geval van grensbewaking om de eigen identiteit te borgen, een reflex die in de verdeelde gereformeerde gezindte wel vaker voorkomt.
Het kan echter ook anders: je kunt ook zeggen dat je de intentie van de herzieners niet afwijst, maar dat je als kerkverband om inhoudelijke redenen de voorkeur geeft aan de SV. Gewoon een zakelijke argumentatie dus en daarbij zijn de grote woorden die gebruikt worden niet nodig en om de onderlinge vrede wil in onze gezindte ook niet wenselijk.
Wat zou er in dit verband al veel gewonnen zijn als mensen en kerken elkaars keuzes die niet fundamenteel raken aan de gereformeerde belijdenis, eens zouden respecteren.
