De gekleurde citaten spraken mij erg aan omdat ik ze Bijbels vind, volgens mij wordt er onder ons soms anders over oprecht berouw gesproken? Namelijk een berouw over de zonden buiten Christus om.

Luther stelde, aldus ds. Vreugdenhil, dat God alleen aan ootmoedigen genade schenkt, maar dat de mensen uit zichzelf hoogmoedig zijn en niet willen buigen. „Alleen wie valt, krijgt genade. De Heere gebruikt Zijn Wet om mensen te doen inzien dat ze schuldig zijn. De zondekennis wordt gewerkt door de Wet en het Evangelie samen. Het Evangelie staat niet tegenover, maar naast de Wet. Niemand komt tot de bedoeling van de Wet als deze van het Evangelie wordt losgekoppeld. De Wet alleen leidt tot wetticisme of wanhoop. Hij kan het leven niet schenken, maar drijft uit tot het Leven.”

De Vlissingse predikant gaf aan dat Luther alle berouw buiten Christus om onterecht vond. „Men moet veeleer eerst het oog op Christus slaan en op Zijn wonden zien en Zijn liefde opmerken. Dan verbreekt het hardste hart.” Hij gaf het voorbeeld van een ijsblok dat niet breekt door kracht maar dat smelt door de stralen van de zon.

huisman schreef:De gekleurde citaten spraken mij erg aan omdat ik ze Bijbels vind, volgens mij wordt er onder ons soms anders over oprecht berouw gesproken? Namelijk een berouw over de zonden buiten Christus om.

Luther stelde, aldus ds. Vreugdenhil, dat God alleen aan ootmoedigen genade schenkt, maar dat de mensen uit zichzelf hoogmoedig zijn en niet willen buigen. „Alleen wie valt, krijgt genade. De Heere gebruikt Zijn Wet om mensen te doen inzien dat ze schuldig zijn. De zondekennis wordt gewerkt door de Wet en het Evangelie samen. Het Evangelie staat niet tegenover, maar naast de Wet. Niemand komt tot de bedoeling van de Wet als deze van het Evangelie wordt losgekoppeld. De Wet alleen leidt tot wetticisme of wanhoop. Hij kan het leven niet schenken, maar drijft uit tot het Leven.”

De Vlissingse predikant gaf aan dat Luther alle berouw buiten Christus om onterecht vond. „Men moet veeleer eerst het oog op Christus slaan en op Zijn wonden zien en Zijn liefde opmerken. Dan verbreekt het hardste hart.” Hij gaf het voorbeeld van een ijsblok dat niet breekt door kracht maar dat smelt door de stralen van de zon.

Mooi verwoord. Bij ons klonk iets soortgelijks, 's morgens n.a.v. hervormingsdag en 's avonds n.a.v. zondag 23.

Hoewel Luther hier mooie dingen zegt, en terecht stelt dat de wet zónder Christus niet zaligmakend verbreken kan, moeten we wel oppassen. Wat Luther hier zegt over de wet is Luthers, niet gereformeerd.

Met Calvijn stel ik, dat de primaire taak der wet de leefregel der dankbaarheid is. Luther schildert de wet soms te veel af als een lelijk ding, een harde meester, en doet daarmee niet altijd even veel recht aan het feit dat de wet goed is, en door God uit liefde gegeven is. Nog beter heeft onze geliefde Heidelberger het geformuleerd, door de wet zowel als kenbron der ellende als leefregel der dankbaarheid te beschrijven, waarbij het primair de leefregel der dankbaarheid is (de wet wordt behandeld in het stuk der dankbaarheid), maar ook bij de ontdekking der mens een plaats heeft.

Ook het "Alleen wie valt, krijgt genade" is typisch Luthers. Calvijn zou zeggen: "De vallende krijgt genade" of "Door een weg van vallen krijgt de mens genade". Ik denk dat dat beter is. Je zegt hetzelfde, alleen haal je het voorwaardelijke element eruit.

memento schreef:Hoewel Luther hier mooie dingen zegt, en terecht stelt dat de wet zónder Christus niet zaligmakend verbreken kan, moeten we wel oppassen. Wat Luther hier zegt over de wet is Luthers, niet gereformeerd.

Met Calvijn stel ik, dat de primaire taak der wet de leefregel der dankbaarheid is. Luther schildert de wet soms te veel af als een lelijk ding, een harde meester, en doet daarmee niet altijd even veel recht aan het feit dat de wet goed is, en door God uit liefde gegeven is. Nog beter heeft onze geliefde Heidelberger het geformuleerd, door de wet zowel als kenbron der ellende als leefregel der dankbaarheid te beschrijven, waarbij het primair de leefregel der dankbaarheid is (de wet wordt behandeld in het stuk der dankbaarheid), maar ook bij de ontdekking der mens een plaats heeft.

Ook het "Alleen wie valt, krijgt genade" is typisch Luthers. Calvijn zou zeggen: "De vallende krijgt genade" of "Door een weg van vallen krijgt de mens genade". Ik denk dat dat beter is. Je zegt hetzelfde, alleen haal je het voorwaardelijke element eruit.

Het ging mij in deze citaten om de eenheid Wet en Evangelie in het werken van de zondekennis , en dat het oprechte berouw altijd gepaard gaat met een blik op Christus borgwerk. Dat kan een lichte en noodzakelijke correctie zijn op hoe wij denken.

memento schreef: Je zegt hetzelfde, alleen haal je het voorwaardelijke element eruit.

O, vandaar dat ik de citaten zo mooi vond.

Wat is het verschil tussen berouw hebben en oprecht berouw hebben? Hetzelfde geldt overigens voor veel andere christelijke begrippen, zoals geloof en waar geloof, etc.

Rambam schreef:Wat is het verschil tussen berouw hebben en oprecht berouw hebben? Hetzelfde geldt overigens voor veel andere christelijke begrippen, zoals geloof en waar geloof, etc.

Het is Bijbels om zulke onderscheidingen te maken zie b.v. Psalm 145:18 (Aanroepen wordt in waarheid aanroepen)

18 Koph. De HEERE is nabij allen, die Hem aanroepen, allen, die Hem aanroepen in der waarheid.

huisman schreef:

Rambam schreef:Wat is het verschil tussen berouw hebben en oprecht berouw hebben? Hetzelfde geldt overigens voor veel andere christelijke begrippen, zoals geloof en waar geloof, etc.

Het is Bijbels om zulke onderscheidingen te maken zie b.v. Psalm 145:18 (Aanroepen wordt in waarheid aanroepen)

18 Koph. De HEERE is nabij allen, die Hem aanroepen, allen, die Hem aanroepen in der waarheid.

Dat is niet zozeer een onderscheid, maar een dichterlijke vorm, waarbij aanroepen in der waarheid en aanroepen min of meer synoniemen zijn.

Ik vraag me af hoe we daar in de praktijk mee omgaan! Met berouw hebben.
Als ik na een tijd van slordig leven ( of iets anders) weer tot God ga, voel ik dat het niet goed zit.
Ik heb dan het idee dat ik eerst 'goed berouw' moet tonen, eer God me zal aannemen.

Daarom...wat is nou echt ( oprecht) berouw?
Is dat maakbaar door met je verstand op Christus te zien. Voegt de Heilige Geest Zich dan daarbij?

aritha schreef:Ik vraag me af hoe we daar in de praktijk mee omgaan! Met berouw hebben.
Als ik na een tijd van slordig leven ( of iets anders) weer tot God ga, voel ik dat het niet goed zit.
Ik heb dan het idee dat ik eerst 'goed berouw' moet tonen, eer God me zal aannemen.

Daarom...wat is nou echt ( oprecht) berouw?
Is dat maakbaar door met je verstand op Christus te zien. Voegt de Heilige Geest Zich dan daarbij?

Nee, zeker is dat niet maakbaar door het verstand. Oprecht berouw, evenals aanroepen in waarheid, is geen vrucht van mensenakker, maar het werk van Gods Geest, gewerkt door Zijn Woord.

Is een versje van:
niet de tranen die ik pleng
schoon ik ganse nachten ween
Het helpt allemaal nix. het geeft jezelf misschien een goed gevoel, maar is niets waard.

in ps 103 staat dat God weet wat van het maaksel te verwachten is. Hij weet dat we mens zijn en dat is fijn.
je hoeft je voor God niet op te dirken. dus niet mooier maken dan je bent maar ook niet met meer berouwgevoel dan je voelt.
maak van God niet een mens, Die alleen maar tevreden is als het 100% goed is. verwacht Hij helemaal niet.

utrech schreef:Is een versje van:
niet de tranen die ik pleng
schoon ik ganse nachten ween
Het helpt allemaal nix. het geeft jezelf misschien een goed gevoel, maar is niets waard.

in ps 103 staat dat God weet wat van het maaksel te verwachten is. Hij weet dat we mens zijn en dat is fijn.
je hoeft je voor God niet op te dirken. dus niet mooier maken dan je bent maar ook niet met meer berouwgevoel dan je voelt.
maak van God niet een mens, Die alleen maar tevreden is als het 100% goed is. verwacht Hij helemaal niet.

Hij is wel alleen tevreden als het 100% goed is. Alleen in het offer van Christus is de volkomen genoegdoening. Wat dat betreft hebben we nooit genoeg berouw. Want de rechtvaardige eis ligt er.

Erasmiaan schreef:

utrech schreef:Is een versje van:
niet de tranen die ik pleng
schoon ik ganse nachten ween
Het helpt allemaal nix. het geeft jezelf misschien een goed gevoel, maar is niets waard.

in ps 103 staat dat God weet wat van het maaksel te verwachten is. Hij weet dat we mens zijn en dat is fijn.
je hoeft je voor God niet op te dirken. dus niet mooier maken dan je bent maar ook niet met meer berouwgevoel dan je voelt.
maak van God niet een mens, Die alleen maar tevreden is als het 100% goed is. verwacht Hij helemaal niet.

Hij is wel alleen tevreden als het 100% goed is. Alleen in het offer van Christus is de volkomen genoegdoening. Wat dat betreft hebben we nooit genoeg berouw. Want de rechtvaardige eis ligt er.

Maar berouw en tranen zijn geen voorwaarde eerder vrucht van de genade.

Tiberius schreef:

aritha schreef:Ik vraag me af hoe we daar in de praktijk mee omgaan! Met berouw hebben.
Als ik na een tijd van slordig leven ( of iets anders) weer tot God ga, voel ik dat het niet goed zit.
Ik heb dan het idee dat ik eerst 'goed berouw' moet tonen, eer God me zal aannemen.

Daarom...wat is nou echt ( oprecht) berouw?
Is dat maakbaar door met je verstand op Christus te zien. Voegt de Heilige Geest Zich dan daarbij?

Nee, zeker is dat niet maakbaar door het verstand. Oprecht berouw, evenals aanroepen in waarheid, is geen vrucht van mensenakker, maar het werk van Gods Geest, gewerkt door Zijn Woord.

Volgens mij zitten in oprecht berouw twee elementen:
- belijden van de zonden --> het constateren / weten dat je Gods geboden hebt overtreden en Hem om vergeving vragen. Dit is de meer 'verstandelijke' kant. Belijden is je zonden expliciet benoemen. Dus niet algemeen van vergeef mijn zonden. Bewust beseffen dat je het doel weer gemist hebt.
- Bekering. Het wilsbesluit nemen om afstand te doen van de zonden, breken met zonden, opruimen van verleidingen.

In beide zaken is de mens voluit betrokken. Maar zal bij beide merken dat het niet kan zonder Gods Geest. Je probeert zonden iets minder erg te maken. Je merkt dat breken met de zonden niet lukt.
Maar dat zal pas worden opgemerkt als je het doet. Uiteindelijk komt de zondaar dan bij God terecht en bid of Hij zelf de kracht en wil en oprechtheid wil geven. Maar ik denk dat het altijd gaande een proces is.

huisman schreef:

Erasmiaan schreef:

utrech schreef:Is een versje van:
niet de tranen die ik pleng
schoon ik ganse nachten ween
Het helpt allemaal nix. het geeft jezelf misschien een goed gevoel, maar is niets waard.

in ps 103 staat dat God weet wat van het maaksel te verwachten is. Hij weet dat we mens zijn en dat is fijn.
je hoeft je voor God niet op te dirken. dus niet mooier maken dan je bent maar ook niet met meer berouwgevoel dan je voelt.
maak van God niet een mens, Die alleen maar tevreden is als het 100% goed is. verwacht Hij helemaal niet.

Hij is wel alleen tevreden als het 100% goed is. Alleen in het offer van Christus is de volkomen genoegdoening. Wat dat betreft hebben we nooit genoeg berouw. Want de rechtvaardige eis ligt er.

Maar berouw en tranen zijn geen voorwaarde eerder vrucht van de genade.

ja, dat zeg ik ook eigenlijk.
ik begrijp wel waarom mensen zo ongelovig blijven. ik zie DIa net ergens schrijven dat
ze denken dat God alleen met 100% van ons tevreden is en dat is gelukkig niet zo. Hij weet van Zijn maakesel wat ervan te wachten is, zwak van moed en klein van krachten. en toch altijd voldoende vanwege het offer van Christus. zondag 23: alles is fout, maar toch is het waar.