caprice schreef:DWW schreef:Het is werkelijk niet gering welk een afgoderij er op dint punt in de kerken bedreven wordt. Er zijn heden ten dage schier weinigen meer onder Gods verloste volk die vanuit de rechtvaardigingsleer van de apostel Paulus spreken.
Het gaat niet over spreken erover, maar hoe zit het met de beleving? Zou het ontbreken hieraan volgens u niet een oorzaak hebben? Zou God niet met Zijn oordelen bezig zijn, beginnende bij het huis Gods? Hoe staat het er bij in ons hart en leven als we de zonden van land en volk aanschouwen, waar wij deel van uitmaken? Is ons kussen nog wel eens nat? Ik vrees dat het daar aan hapert. Als de schuld wel eens gevoeld wordt in ons geweten, is dat nog een voorrecht dat we nog niet geheel losgelaten zijn, maar het is wat anders om met die schuld, persoonlijk onder God te mogen komen en alles recht te mogen keuren. Als God werkelijk met Zijn recht in het leven van een zondaar komt, dan zullen we in de eenzaamheid, in de binnenkamer uitgedreven worden. Dan heeft een ander het niet meer gedaan, en staan we niet boven een slecht mens, maar dan is het:
'Ik, ja ik heb tegen u zwaar en menigmaal misdreven'. De godsdienst kan praten, maar als de Heere ons werkelijk door Zijn Geest gaat overtuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel, dan gaat onze mond dicht. Dan mag een mens verwaardigd worden om de schuld over te nemen.
Het is groot wanneer je dit doorleefd mag hebben, Caprice. Indien nog niet, zodat je vanuit het 'horen en zeggen' spreekt, mag je wel vanuit de wens spreken om die zaak ooit eens te verkrijgen uit vrije genade om niet, maar moet we anderen niet beleren waar we zelf nog nooit geweest zijn. Ten tweede, koppelen velen de vraag aan dit bovengenoemde van jouw hand:
'hoe diep moet deze zaak nu doorleefd worden...??' Daarop antwoord ik, hoeveel barensweeen moet een moeder krijgen om een kind te baren. Wat in deze in het aardse geldt, zo ook met de geestelijke barensweeen. Hoe dieper de nood, hoe groter de uitkomst! Twee moeders baren een kind, de ene moeder in een paar uur, de andere moeder doet er 24 uur over. Beiden baren een kind, maar bij de moeder die de diepste nood en pijnen heeft moeten ondergaan, is ook het meest verblijd en verwonderd wanneer haar kindje op haar borsten wordt gelegd.
Die in de nood uw Redder is geweest, was ook de zielsdoorleving van Lydia de purperverkoopster toen God haar hart opende.
Caprice: Als wij zo die schuld mogen eigenen gaan we niet de straat op, gaan we niet het internet op om andere mensen te overtuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel. Nee, dan leren we werkelijk dat dat het werk van Gods Geest is.
Dit kan inderdaad alleen Gods Heilige Geest ons leren, Joh. 16:8-15. Maar wat nu als je vele mensen (waar dan ook) ontmoet, die het geestelijke leven alrede onder de overtuigingen der wet gevonden hebben. Moet je hen dan ongewaarschuwd verder laten gaan...?? Bedenk dat het leven onder de wet geen leven baart, maar slechts dood en verderfenis. God bracht bij Zijn aards verkoren Israel de dood over hun diensthuis, niet tot verlossing, maar tot gerechtigheid. Het verderf wat God over Egypteland bracht zou overal zijn intrede doen waar geen bloed gestreken was. Het slachten van het paaslam, het eten van het vlees van het gebraden paaslam, en het bloed aan de deurposten van het paaslam, daarin lag de behoudenis van Israel. Dit bloed was niet nodig, wanneer God de dood en het verderf niet over het diensthuis had gebracht. Zo ook geestelijk. Israel mocht het vlees van het paaslam niet rauw eten. Het geestelijk verkoren Israel ook niet, beste Caprice. Maar wanneer ik lees wat velen hier schrijven, dan ben ik weleens bevreesd, dat zeer velen het vlees van het meerdere Paaslam nog niet gebraden gegeten hebben...
)
)