vogeltje schreef:Zomaar een vraag: Is het zo dat veel mensen die in een zwarte kousen gemeenschap opgegroeid zijn een soort identiteitscrisis krijgen bij het ouder worden/ of als ze in aanraking komen met andere kerkgenootschappen?
Identiteitscrisis klinkt nogal zwaar...
Mensen die langzaam maar zeker, vaak onbewust, verder af komen te staan van de bevindelijke prediking zullen veranderen.
Gods Woord doet iets, de Heilige Geest ontdekt door een prediking die Gods knechten brengen.
Komen die mensen onder een prediking die voorwerpelijk nog waarheid is, dan zullen sommigen, die de gave des ondercheids
hebben dit merken. Ze zullen iets opmerken,wat ze vaak zelf niet kunnen benoemen.
Anderzijds, de meerderheid moeten we helaas zeggen, hebben die onderscheidingsgave niet. Die horen wel het verschil, maar
merken niet dat de predikant niet bediend wordt door de Heilige Geest. Waarom? Omdat ze zelf de Geest des onderscheids missen.
Sommigen voelen zich als het ware 'bevrijd' onder zo'n prediking. Dan denken ze: Zo kan ik ook nog bekeerd worden.
Niet onderscheidende dat de weg ter bekering nooit anders is dan door de onmogelijkheid van 's mensen kant.
Ze worden opgebouwd door die predikkers, en soms al snel denken ze iets goeds van zichzelf, en gaan soms ook
aan het Heilig Avondmaal
Deze mensen die ik hier beschrijf zullen niet snel een identiteitscrisis ervaren,
Er zijn ook anderen.
Daar werkt het anders. Die mensen zijn overtuigd van de Waarheid. Maar door omstandigeheden, van welke aard ook, het
kan slechts een verhuizing zijn, waardoor ze onder een andere prediking komen, zullen ze iets missen in de prediking.
Ze kunnen het meestal niet echt benoemen. Maar de opmerking is er wel, en diep in hun hart verlangen ze weer naar een
ontdekkende prediking waar God op het hoogst wordt verheerlijkt en de mens op het diepst vernederd.
Ook al zullen ze dat zo niet onder woorden brengen. Dat kan een crisis uitmaken: Hoe ben ik aldus?
Ze begrijpen zichzelf niet meer. En de preek zegt hun ook weinig. De onderling samenkomsten zullen ze niet nalaten,
maar wat is het toch? Het is anders als vroeger, dat is het enige wat ze vaak kunnen zeggen.
Als daar een diepere kennis der Waarrheid bij komt en licht van de Heilige Geest, dan worden ze meer en meer
een vreemdeling op de aarde. Niet dat ze dat gerust stelt. Nee, helemaal niet, ze zoeken, maar weten niet hoe ze het
soms op de verkeerde plek zoeken. Ze zullen (vaak uit hoogachting voor de ambten) ook niet snel aan de voorgangers
twijfelen, wel aan zichzelf.
Dat is wat tegenwoordig op verschillende plaatsen gebeurt. Een geslacht dat opgegroeid id onder de bevindelijke waarheid
en nu terecht komt (zonder dat ze het gezocht hebben) onder een meer voorwerpelijke prediking.
Die mensen worden vaak zichzelf een raadsel. Dan is er maar Eén die hier licht in kan geven. En welgelukzalig is de mens
die dat mag gebeuren. Als Gods Geest ontdekkend werkt ziet men het ontbreken van de Geest (de leegheid in de prediking),
al zegt iedereen: wat heeft de dominee weer mooi gepreekt! Zij kunnen dat niet zien, al kunnen ze wel toestemmen dat het
op zich een 'schone rede' was, maar is was iets wat ze misten....
Als dat leidt tot een crisis, zou ik zeggen: Wel gefeliciteerd! Dan maakt God nog bemoeienissen met je. Waar duizenden bij
duizenden gerust hun weg vervolgen worden zij in de crisis van hun leven ingeleid. Als er dan ontdekkend Licht mag zijn
kan kan dat veel opheldering geven...
