Aangifte doen of niet

[memento]

Als de kerkelijke tucht goed functioneert, wil iemand die iets strafbaars gedaan heeft daarvan ook de straf dragen. Als iemand niet bereid is voor de aardse rechter de straf te ontvangen die zijn daden waardig zijn, dan is zijn berouw ook niet echt. Die bereidheid moet er altijd zijn. Of je tot aangifte over moet gaan, hangt af van de vraag of het rechtvaardig is om iemand ongestraft te laten gaan. Bv: als iemand 100 EUR jat, en betaald dat met een berouwvol hart terug, dan moet er m.i. geen aangifte gedaan worden. Is de schade echter niet-financieel, maar op het gebied van verwondingen (psychisch of lichamelijk) of op sexueel gebied, dan moet m.i. altijd aangifte gedaan worden.

In dit geval gaat het echter om iemand die verslaafd is. De grote vraag is: Zie je een verslaafde als slachtoffer, die zo "ziek" is dat hij hulp nodig heeft, en verminderd toerekeningsvatbaar is...

Hulp kan juist door een rechter verplicht worden opgelegd. Ik denk niet dat je verslaafde als slachtoffer moet zien, althans, niet een reden om hem daar dan niet voor te straffen. Drugsverslaafde zijn voor het overgrote deel verantwoordelijk voor diefstallen e.d., Sexverslaafde voor ontucht, verkrachtingen.. Gokverslaafde voor diefstallen en verduisteringen. Drankveslaafde voor rijden onder invloed. enz enzv

Het moet een combinatie zijn van hulp en vergelding. Hetzelfde heb je met psychiatrische ziekten. Gevangenissen zitten er vol van.

Het berouw hebben omdat ie gepakt is of omdat hij echt spijt heeft. Ik kom zoveel berouw tegen waarvan ik denk, ja, als je niet gepakt zou zijn, hoe berouwvol ben je dan.

De vraag is alleen: Als iemand ziek is, dat toegeeft, berouw heeft, en in de hulpverlening gaat, moet je hem dan nog als mede-broeders (als het alleen gaat om geld, dus geen diepere schade) voor de wereldlijke rechter vervolgen?

[JolandaOudshoorn]

Als de kerkelijke tucht goed functioneert, wil iemand die iets strafbaars gedaan heeft daarvan ook de straf dragen. Als iemand niet bereid is voor de aardse rechter de straf te ontvangen die zijn daden waardig zijn, dan is zijn berouw ook niet echt. Die bereidheid moet er altijd zijn. Of je tot aangifte over moet gaan, hangt af van de vraag of het rechtvaardig is om iemand ongestraft te laten gaan. Bv: als iemand 100 EUR jat, en betaald dat met een berouwvol hart terug, dan moet er m.i. geen aangifte gedaan worden. Is de schade echter niet-financieel, maar op het gebied van verwondingen (psychisch of lichamelijk) of op sexueel gebied, dan moet m.i. altijd aangifte gedaan worden.

In dit geval gaat het echter om iemand die verslaafd is. De grote vraag is: Zie je een verslaafde als slachtoffer, die zo "ziek" is dat hij hulp nodig heeft, en verminderd toerekeningsvatbaar is...

Hulp kan juist door een rechter verplicht worden opgelegd. Ik denk niet dat je verslaafde als slachtoffer moet zien, althans, niet een reden om hem daar dan niet voor te straffen. Drugsverslaafde zijn voor het overgrote deel verantwoordelijk voor diefstallen e.d., Sexverslaafde voor ontucht, verkrachtingen.. Gokverslaafde voor diefstallen en verduisteringen. Drankveslaafde voor rijden onder invloed. enz enzv

Het moet een combinatie zijn van hulp en vergelding. Hetzelfde heb je met psychiatrische ziekten. Gevangenissen zitten er vol van.

Het berouw hebben omdat ie gepakt is of omdat hij echt spijt heeft. Ik kom zoveel berouw tegen waarvan ik denk, ja, als je niet gepakt zou zijn, hoe berouwvol ben je dan.

De vraag is alleen: Als iemand ziek is, dat toegeeft, berouw heeft, en in de hulpverlening gaat, moet je hem dan nog als mede-broeders (als het alleen gaat om geld, dus geen diepere schade) voor de wereldlijke rechter vervolgen?

Ik geloof niet dat zoiets (geld dat van je ontvreemd wordt) nooit diepere schade zal hebben

[memento]

Als de kerkelijke tucht goed functioneert, wil iemand die iets strafbaars gedaan heeft daarvan ook de straf dragen. Als iemand niet bereid is voor de aardse rechter de straf te ontvangen die zijn daden waardig zijn, dan is zijn berouw ook niet echt. Die bereidheid moet er altijd zijn. Of je tot aangifte over moet gaan, hangt af van de vraag of het rechtvaardig is om iemand ongestraft te laten gaan. Bv: als iemand 100 EUR jat, en betaald dat met een berouwvol hart terug, dan moet er m.i. geen aangifte gedaan worden. Is de schade echter niet-financieel, maar op het gebied van verwondingen (psychisch of lichamelijk) of op sexueel gebied, dan moet m.i. altijd aangifte gedaan worden.

In dit geval gaat het echter om iemand die verslaafd is. De grote vraag is: Zie je een verslaafde als slachtoffer, die zo "ziek" is dat hij hulp nodig heeft, en verminderd toerekeningsvatbaar is...

Hulp kan juist door een rechter verplicht worden opgelegd. Ik denk niet dat je verslaafde als slachtoffer moet zien, althans, niet een reden om hem daar dan niet voor te straffen. Drugsverslaafde zijn voor het overgrote deel verantwoordelijk voor diefstallen e.d., Sexverslaafde voor ontucht, verkrachtingen.. Gokverslaafde voor diefstallen en verduisteringen. Drankveslaafde voor rijden onder invloed. enz enzv

Het moet een combinatie zijn van hulp en vergelding. Hetzelfde heb je met psychiatrische ziekten. Gevangenissen zitten er vol van.

Het berouw hebben omdat ie gepakt is of omdat hij echt spijt heeft. Ik kom zoveel berouw tegen waarvan ik denk, ja, als je niet gepakt zou zijn, hoe berouwvol ben je dan.

De vraag is alleen: Als iemand ziek is, dat toegeeft, berouw heeft, en in de hulpverlening gaat, moet je hem dan nog als mede-broeders (als het alleen gaat om geld, dus geen diepere schade) voor de wereldlijke rechter vervolgen?

Ik geloof niet dat zoiets (geld dat van je ontvreemd wordt) nooit diepere schade zal hebben

Daarom noem ik het er ook expliciet bij. Als er diepere schade geleden is, zal daarvoor een straf uitgezeten moeten worden.

De tekst over het elkaar niet voor de rechter slepen gaat trouwens over 2 christenen die onderling ruzie hebben. Dat geldt dus niet voor gevallen waarin 1 dader is, en de anderen onschuldig zijn.

[Bloempje28]

Het berouw hebben omdat ie gepakt is of omdat hij echt spijt heeft. Ik kom zoveel berouw tegen waarvan ik denk, ja, als je niet gepakt zou zijn, hoe berouwvol ben je dan.

Zou Manasse ook net zo berouwvol geweest zijn, wanneer hij niet gepakt zou zijn?

Het was Gods weg om hem op dezer manier stil te zetten. Manasse zat gevangen en dacht nooit maar dan ook nooit meer terug te komen op de troon. Niet iedereen heeft zo'n harde hand nodig om stil gezet te worden. God probeerde het vriendelijk maar Manasse was onhandelbaar. Het was Gods genade en geduld dat Manasses hart nog gebroken werd. Dat berouw was echt! God werkte het.
Maar ik weet ook zeker dat er mensen zijn die alleen maar 'berouw' krijgen als ze gepakt worden of betrapt worden. Dat is in mijn ogen een gemakkelijke weg. maar moeten wij daar over oordelen? Er zijn gevangenen in Amerika die in de gevangenis tot geloof komen, maar er zijn ook veel gevangenen die tot 'geloof' komen, om eerder vrij te komen. Wie zijn wij om over die harten te oordelen? Hoe weten wij wat echt en niet echt is? Uit hun gedrag zal het wel blijken! Bij Manasse bleek het wel.

Strafrechtelijke vervolging heeft tot doel: inkeer. Dus als dat doel bereikt wordt, wat willen we dan nog meer? Maar om op dit manier tot inkeer te komen is wel een weg vol schaamte!

[Bloempje28]

De vraag is alleen: Als iemand ziek is, dat toegeeft, berouw heeft, en in de hulpverlening gaat, moet je hem dan nog als mede-broeders (als het alleen gaat om geld, dus geen diepere schade) voor de wereldlijke rechter vervolgen?

Ik denk het niet. Alles wat afgehandeld kan worden zonder rechter is denk ik veel beter. En dat is ook onze taak als christen. Iemand die om vergeving vraagt en terug geeft wat niet van hem is, vergeven. En als je vergeeft, past daar geen strafrechtelijke vervolging meer na.
Maar inderdaad, het ligt er wel aan wat er is gebeurd. Maar in mijn ogen is het belangrijk wat de houding van de dader is. Als iemand keer op keer in dezelfde fout stapt, hoef je niet te blijven vergeven en het toe te dekken met de mantel der liefde. Dan moet je op een gegeven moment verder gaan, omdat iemand niet meer te vertrouwen is. Blijft iemand geld stelen... ja dan moet je toch een keer aangifte gaan doen, ook al zit ie al in de hulpverlening.
En ik vind het ook nog een verschil welke functie iemand in de maatschappij heeft. Als iemand een publieke functie heeft en publiek zondigt, dan kan je niet zomaar vrijuit gaan. Als je bijvoorbeeld geld ontvreemd uit de de kas van de SGP (bestaat die???) dan vind ik ontslag op zijn minst op zijn plek. En strafrechtelijke vervolging ook, want het gaat wel om volksgelden. Mijn geld dus... zo iemand steelt van alle nederlanders... dat ligt bij mij dus nog een stuk dieper.

[Jacobse]

Een louter praktische opmerking. Misschien wel goed om hierbij te attenderen op het verschil tussen het burgerlijk recht en het strafrecht. Een zaak heeft nogal eens beide zijden tegelijk. Bij de bovenstaand genoemde diefstal van geld zou het burgerlijk recht, waar het recht van eigendom is beschreven, meebrengen, dat hij/zij die steelt, dat gestolene teruggeeft of vergoedt aan de bestolen eigenaar. Terwijl het strafrecht, bij diefstal van geld of goed, het primair er om gaat dat de wettelijk ( wetboek van strafrecht )beschreven publiekrechtelijke rechtsorde geschaad is en dat zulks niet onbestraft/niet onvergolden mag blijven.
Voor ieder bestolene is er dan de vraag of en in hoeverre hij/zij daar "werk van maakt " . Er kunnen zeker omstandigheden zijn, of denkbaar zijn,dat een bestolene - terecht of onterecht -van mening is dat het "maar moet blijven rusten ";dat zal zich nogal eens voor kunnen doen in familiale verhoudingen.
Thomas

[JolandaOudshoorn]

Een louter praktische opmerking. Misschien wel goed om hierbij te attenderen op het verschil tussen het burgerlijk recht en het strafrecht. Een zaak heeft nogal eens beide zijden tegelijk. Bij de bovenstaand genoemde diefstal van geld zou het burgerlijk recht, waar het recht van eigendom is beschreven, meebrengen, dat hij/zij die steelt, dat gestolene teruggeeft of vergoedt aan de bestolen eigenaar. Terwijl het strafrecht, bij diefstal van geld of goed, het primair er om gaat dat de wettelijk ( wetboek van strafrecht )beschreven publiekrechtelijke rechtsorde geschaad is en dat zulks niet onbestraft/niet onvergolden mag blijven.
Voor ieder bestolene is er dan de vraag of en in hoeverre hij/zij daar "werk van maakt " . Er kunnen zeker omstandigheden zijn, of denkbaar zijn,dat een bestolene - terecht of onterecht -van mening is dat het "maar moet blijven rusten ";dat zal zich nogal eens voor kunnen doen in familiale verhoudingen.
Thomas

Je maakt daar een goede opmerking aan het eind. Wat wordt al niet te veel gezegd: we laten het maar rusten omwille van de familie vrede. Waarbij dan soms geeneens materieel gestolen wordt (geld) maar ook wel op lichamelijk gebeid (ontucht)
Ik begin zo onderhand een hekel te krijgen aan dat zwijgen om wille van die "lieve" vrede.

[Tiberius]

Ik begin zo onderhand een hekel te krijgen aan dat zwijgen om wille van die "lieve" vrede.

Dan ben je niet de enige hoor: de meeste kerkverbanden zijn begonnen met die uitspraak.

[Josephus]

Een louter praktische opmerking. Misschien wel goed om hierbij te attenderen op het verschil tussen het burgerlijk recht en het strafrecht. Een zaak heeft nogal eens beide zijden tegelijk. Bij de bovenstaand genoemde diefstal van geld zou het burgerlijk recht, waar het recht van eigendom is beschreven, meebrengen, dat hij/zij die steelt, dat gestolene teruggeeft of vergoedt aan de bestolen eigenaar. Terwijl het strafrecht, bij diefstal van geld of goed, het primair er om gaat dat de wettelijk ( wetboek van strafrecht )beschreven publiekrechtelijke rechtsorde geschaad is en dat zulks niet onbestraft/niet onvergolden mag blijven.
Voor ieder bestolene is er dan de vraag of en in hoeverre hij/zij daar "werk van maakt " . Er kunnen zeker omstandigheden zijn, of denkbaar zijn,dat een bestolene - terecht of onterecht -van mening is dat het "maar moet blijven rusten ";dat zal zich nogal eens voor kunnen doen in familiale verhoudingen.

Vergeet alleen niet dat diefstal geen 'klachtdelict' is. Met andere woorden: om over te gaan tot strafrechtelijke vervolging is een aangifte niet per se noodzakelijk. Dus ook als de bestolene de zaak wil laten rusten, is de mogelijkheid nog steeds aanwezig dat het OM de verdachte toch gaat vervolgen (bijvoorbeeld omdat het OM op een andere manier van de diefstal kennis heeft genomen). In die zin kun je je afvragen of het slim is om strafrechtelijke aangifte achterwege te laten, maar wel een civiele vordering in te stellen.

[BJD]

Een louter praktische opmerking. Misschien wel goed om hierbij te attenderen op het verschil tussen het burgerlijk recht en het strafrecht. Een zaak heeft nogal eens beide zijden tegelijk. Bij de bovenstaand genoemde diefstal van geld zou het burgerlijk recht, waar het recht van eigendom is beschreven, meebrengen, dat hij/zij die steelt, dat gestolene teruggeeft of vergoedt aan de bestolen eigenaar. Terwijl het strafrecht, bij diefstal van geld of goed, het primair er om gaat dat de wettelijk ( wetboek van strafrecht )beschreven publiekrechtelijke rechtsorde geschaad is en dat zulks niet onbestraft/niet onvergolden mag blijven.
Voor ieder bestolene is er dan de vraag of en in hoeverre hij/zij daar "werk van maakt " . Er kunnen zeker omstandigheden zijn, of denkbaar zijn,dat een bestolene - terecht of onterecht -van mening is dat het "maar moet blijven rusten ";dat zal zich nogal eens voor kunnen doen in familiale verhoudingen.

Vergeet alleen niet dat diefstal geen 'klachtdelict' is. Met andere woorden: om over te gaan tot strafrechtelijke vervolging is een aangifte niet per se noodzakelijk. Dus ook als de bestolene de zaak wil laten rusten, is de mogelijkheid nog steeds aanwezig dat het OM de verdachte toch gaat vervolgen (bijvoorbeeld omdat het OM op een andere manier van de diefstal kennis heeft genomen). In die zin kun je je afvragen of het slim is om strafrechtelijke aangifte achterwege te laten, maar wel een civiele vordering in te stellen.

Hoe vaak komt dit voor, als de benadeelde af ziet van het doen van aangifte dat OM toch gaat vervolgen. De benadeelde die dan een verklaring aflegt dat hij afziet van het doen van aangifte om die en die reden..... geen rechter zal de 'dief' dan nog veoordelen.

[refo]

Een louter praktische opmerking. Misschien wel goed om hierbij te attenderen op het verschil tussen het burgerlijk recht en het strafrecht. Een zaak heeft nogal eens beide zijden tegelijk. Bij de bovenstaand genoemde diefstal van geld zou het burgerlijk recht, waar het recht van eigendom is beschreven, meebrengen, dat hij/zij die steelt, dat gestolene teruggeeft of vergoedt aan de bestolen eigenaar. Terwijl het strafrecht, bij diefstal van geld of goed, het primair er om gaat dat de wettelijk ( wetboek van strafrecht )beschreven publiekrechtelijke rechtsorde geschaad is en dat zulks niet onbestraft/niet onvergolden mag blijven.
Voor ieder bestolene is er dan de vraag of en in hoeverre hij/zij daar "werk van maakt " . Er kunnen zeker omstandigheden zijn, of denkbaar zijn,dat een bestolene - terecht of onterecht -van mening is dat het "maar moet blijven rusten ";dat zal zich nogal eens voor kunnen doen in familiale verhoudingen.
Thomas

Je maakt daar een goede opmerking aan het eind. Wat wordt al niet te veel gezegd: we laten het maar rusten omwille van de familie vrede. Waarbij dan soms geeneens materieel gestolen wordt (geld) maar ook wel op lichamelijk gebeid (ontucht)
Ik begin zo onderhand een hekel te krijgen aan dat zwijgen om wille van die "lieve" vrede.

Dat is waar. Het kan alleen met instemming van het slachtoffer, als deze de instemming heeft gegeven zonder wat voor druk ook door wie dan ook.

[Tiberius]

Een louter praktische opmerking. Misschien wel goed om hierbij te attenderen op het verschil tussen het burgerlijk recht en het strafrecht. Een zaak heeft nogal eens beide zijden tegelijk. Bij de bovenstaand genoemde diefstal van geld zou het burgerlijk recht, waar het recht van eigendom is beschreven, meebrengen, dat hij/zij die steelt, dat gestolene teruggeeft of vergoedt aan de bestolen eigenaar. Terwijl het strafrecht, bij diefstal van geld of goed, het primair er om gaat dat de wettelijk ( wetboek van strafrecht )beschreven publiekrechtelijke rechtsorde geschaad is en dat zulks niet onbestraft/niet onvergolden mag blijven.
Voor ieder bestolene is er dan de vraag of en in hoeverre hij/zij daar "werk van maakt " . Er kunnen zeker omstandigheden zijn, of denkbaar zijn,dat een bestolene - terecht of onterecht -van mening is dat het "maar moet blijven rusten ";dat zal zich nogal eens voor kunnen doen in familiale verhoudingen.
Thomas

Je maakt daar een goede opmerking aan het eind. Wat wordt al niet te veel gezegd: we laten het maar rusten omwille van de familie vrede. Waarbij dan soms geeneens materieel gestolen wordt (geld) maar ook wel op lichamelijk gebeid (ontucht)
Ik begin zo onderhand een hekel te krijgen aan dat zwijgen om wille van die "lieve" vrede.

Dat is waar. Het kan alleen met instemming van het slachtoffer, als deze de instemming heeft gegeven zonder wat voor druk ook door wie dan ook.

Dat laatste (zonder druk door wie dan ook) is bijna onmogelijk.

[Josephus]

Vergeet alleen niet dat diefstal geen 'klachtdelict' is. Met andere woorden: om over te gaan tot strafrechtelijke vervolging is een aangifte niet per se noodzakelijk. Dus ook als de bestolene de zaak wil laten rusten, is de mogelijkheid nog steeds aanwezig dat het OM de verdachte toch gaat vervolgen (bijvoorbeeld omdat het OM op een andere manier van de diefstal kennis heeft genomen). In die zin kun je je afvragen of het slim is om strafrechtelijke aangifte achterwege te laten, maar wel een civiele vordering in te stellen.

Hoe vaak komt dit voor, als de benadeelde af ziet van het doen van aangifte dat OM toch gaat vervolgen. De benadeelde die dan een verklaring aflegt dat hij afziet van het doen van aangifte om die en die reden..... geen rechter zal de 'dief' dan nog veoordelen.

Ik beschik niet over cijfers. Maar wat ik slechts wilde aangeven is dat een aangifte helemaal niet noodzakelijk is voor een (succesvolle) vervolging. Als twee mensen zien dat een junk mijn fiets steelt, is dat in principe voldoende. Een verklaring dat ik afzie van het doen van aangifte, hoeft door het OM niet meegewogen worden. En dat een rechter die verklaring zoveel waarde geeft dat de verdachte niet wordt veroordeeld, valt ook nog maar te bezien. Diefstal is immers niet alleen een inbreuk op iemands eigendom, maar ook een aantasting van de rechtsorde.

[refo]

Vergeet alleen niet dat diefstal geen 'klachtdelict' is. Met andere woorden: om over te gaan tot strafrechtelijke vervolging is een aangifte niet per se noodzakelijk. Dus ook als de bestolene de zaak wil laten rusten, is de mogelijkheid nog steeds aanwezig dat het OM de verdachte toch gaat vervolgen (bijvoorbeeld omdat het OM op een andere manier van de diefstal kennis heeft genomen). In die zin kun je je afvragen of het slim is om strafrechtelijke aangifte achterwege te laten, maar wel een civiele vordering in te stellen.

Hoe vaak komt dit voor, als de benadeelde af ziet van het doen van aangifte dat OM toch gaat vervolgen. De benadeelde die dan een verklaring aflegt dat hij afziet van het doen van aangifte om die en die reden..... geen rechter zal de 'dief' dan nog veoordelen.

Ik beschik niet over cijfers. Maar wat ik slechts wilde aangeven is dat een aangifte helemaal niet noodzakelijk is voor een (succesvolle) vervolging. Als twee mensen zien dat een junk mijn fiets steelt, is dat in principe voldoende. Een verklaring dat ik afzie van het doen van aangifte, hoeft door het OM niet meegewogen worden. En dat een rechter die verklaring zoveel waarde geeft dat de verdachte niet wordt veroordeeld, valt ook nog maar te bezien. Diefstal is immers niet alleen een inbreuk op iemands eigendom, maar ook een aantasting van de rechtsorde.

Inderdaad. In het oude Israel was het al zo dat een dief die schuld bekende het gestolene 120% moest vergoeden.

[BJD]

Vergeet alleen niet dat diefstal geen 'klachtdelict' is. Met andere woorden: om over te gaan tot strafrechtelijke vervolging is een aangifte niet per se noodzakelijk. Dus ook als de bestolene de zaak wil laten rusten, is de mogelijkheid nog steeds aanwezig dat het OM de verdachte toch gaat vervolgen (bijvoorbeeld omdat het OM op een andere manier van de diefstal kennis heeft genomen). In die zin kun je je afvragen of het slim is om strafrechtelijke aangifte achterwege te laten, maar wel een civiele vordering in te stellen.

Hoe vaak komt dit voor, als de benadeelde af ziet van het doen van aangifte dat OM toch gaat vervolgen. De benadeelde die dan een verklaring aflegt dat hij afziet van het doen van aangifte om die en die reden..... geen rechter zal de 'dief' dan nog veoordelen.

Ik beschik niet over cijfers. Maar wat ik slechts wilde aangeven is dat een aangifte helemaal niet noodzakelijk is voor een (succesvolle) vervolging. Als twee mensen zien dat een junk mijn fiets steelt, is dat in principe voldoende. Een verklaring dat ik afzie van het doen van aangifte, hoeft door het OM niet meegewogen worden. En dat een rechter die verklaring zoveel waarde geeft dat de verdachte niet wordt veroordeeld, valt ook nog maar te bezien. Diefstal is immers niet alleen een inbreuk op iemands eigendom, maar ook een aantasting van de rechtsorde.

in dat geval van die junk. Heb je geen verklaring van een benadeelde wordt het toch echt moeilijk. Vorig jaar hadden wij ook afspraken met het OM. Namelijk deze
Als een fiets uiterlijke kenmerken heeft van diefstal (slot opengebroken, framenummer weg, en nog wat van dergelijke kenmerken) er is geen eigenaar bekend en de houder geeft na cauti toe dat hij hem gejat heeft zou het OM tot vervolging overgaan. De rechter heeft al deze zaken naar de prullenbak verwezen.