Op refdag.nl viel mijn oog op dit bericht: http://www.refdag.nl/artikel/1449498/Ad ... ijbel.html
Deze mevrouw heeft als alleenstaande een kind geadopteerd. Zij is single, had een kinderwens en schreef zich in voor adoptie. Intussen heeft ze een zoontje geadopteerd. Over de reacties uit haar omgeving zegt ze:
Toen mijn kind er eenmaal was, reageerde mijn omgeving echter heel positief op zijn komst. Ook mijn kerkelijke gemeente, (...) Ik heb geen discussies over zijn komst hoeven voeren. Er is zelfs nooit gesuggereerd dat het niet Bijbels zou zijn. Inmiddels is Matthias gedoopt.
Haar motivatie voor het eenouderschap is dat het kind ook ouders had kunnen krijgen die een slecht huwelijk hebben. Of ouders die niet christelijk zijn.

Ik vraag me af of het allemaal wel zo simpel ligt. Nu is het probleem allereerst al dat ik niet voluit positief sta tegenover adoptie, ook niet door tweeoudergezinnen. Maar bij adoptie door een alleenstaande heb ik helemaal wel mijn vraagtekens. Is het kinderloos-zijn niet inherent aan het single-zijn? Is het goed om er zelf voor te kiezen om een kind zonder vader groot te brengen? Is het niet zo dat God alleen kinderen geeft binnen de relatie tussen man en vrouw? En mag je 'het had nog slechter gekund' gebruiken als motivatie voor eenouderadoptie?
Overigens heb ik alle begrip voor de kinderwens van alleenstaanden. Voor sommigen is het kinderloos-zijn een zwaarder kruis dan het single-zijn.
Overigens heb ik het artikel over die mevrouw alleen aangedragen als case, de discussie hoeft niet over haar specifieke geval te gaan.

Ik vind adoptie ook teveel 'kinderen nemen'.
Maar los daarvan lijken me niet veel bezwaren tegen een single-adoptie.
Hoveel kinderen groeien niet op in een één-oudergezin.

Mmmmm.......... waar heb ik deze discussie eerder gevoerd?

Haar motivatie vind ik niet geweldig zoals die hier is verwoord....
Maar ik neem meteen aan dat dit niet haar enige of belangrijkste motivatie is.

In de "eva" van heel lang geleden over de kinderwens bij singles stond ook zo'n case.
Iemand gaf deze vrouw het verwijt het kind een vader te onthouden, waarop zij antwoordde: "ik geef het kind een moeder".

Het ontvangen van eigen kinderen is inderdaad een zegen die binnen het huwelijk hoort.
Maar in dit soort gevallen heb je te maken met twee mensen:

> de een is een ongehuwde vrouw met een hart vol liefde voor kinderen, maar heeft deze niet zelf gekregen doordat ze niet tot een huwelijk kwam. Ze heeft de mogelijkheden en het grote hart om een kind of kinderen een warm thuis te geven.
> de ander is een kind dat is geboren op een plaats waar het niet blijven kan, voor dat kind wordt een thuis gezocht.

Waarom zou deze vrouw, met haar mogelijkheden, dit kindje dat thuis niet mogen geven?

En waarom zou kinderopvang, crisisopvang, tijdelijke opvang, weekendopvang, pleegzorg enzo allemaal wel mogen en adoptie niet?

Je huiverig staan t.o.v. adoptie herken ik, dat sta ik ook. Maar dat is een andere discussie denk ik.

Ik heb het gelezen en nogeens gelezen en vervolgens over nagedacht en gepraat, maar ik vind het heel moeilijk wat ik er van moet vinden. Een kind groeit meestal het beste op met een vader en moeder, maar .................
Er speelt bij mij ook mee dat ik niet louter positief t.o.v. adoptie sta.
Ik vond het trouwens open en eerlijke gesprekken in die bijlage. (even tussen haakjes)

Ik heb het inderdaad ook gelezen, herlezen en er over nagedacht. Ik wist eigenlijk niet eens dat dit mogelijk was voor een alleenstaande.
In dit voorbeeld wordt heel erg ingegaan op de kinderwens van de alleenstaande. Als ik eerlijk ben, vind ik adoptie door een alleenstaande om deze reden nogal 'ik-gericht'. Ik vraag me af of het welzijn van het kind niet over het hoofd gezien wordt? Het kind zal wellicht een vaderwens hebben/krijgen. Wat weegt dan zwaarder?

Bernadientje schreef:Ik heb het inderdaad ook gelezen, herlezen en er over nagedacht. Ik wist eigenlijk niet eens dat dit mogelijk was voor een alleenstaande.
In dit voorbeeld wordt heel erg ingegaan op de kinderwens van de alleenstaande. Als ik eerlijk ben, vind ik adoptie door een alleenstaande om deze reden nogal 'ik-gericht'. Ik vraag me af of het welzijn van het kind niet over het hoofd gezien wordt? Het kind zal wellicht een vaderwens hebben/krijgen. Wat weegt dan zwaarder?

waarin is dit ik-gerichter dan bij een echtpaar?

MarthaMartha schreef:

Bernadientje schreef:Ik heb het inderdaad ook gelezen, herlezen en er over nagedacht. Ik wist eigenlijk niet eens dat dit mogelijk was voor een alleenstaande.
In dit voorbeeld wordt heel erg ingegaan op de kinderwens van de alleenstaande. Als ik eerlijk ben, vind ik adoptie door een alleenstaande om deze reden nogal 'ik-gericht'. Ik vraag me af of het welzijn van het kind niet over het hoofd gezien wordt? Het kind zal wellicht een vaderwens hebben/krijgen. Wat weegt dan zwaarder?

waarin is dit ik-gerichter dan bij een echtpaar?

In wat een alleenstaande tegenover een echtpaar een kind bieden kan. Een allenstaande vrouw biedt geen vaderschap aan een kind terwijl wanneer een echtpaar een kind adopteert het kind een vader en moeder krijgt. Het eenouder gezin (in dit geval), wat nu bewust gecreerd wordt, stuit me tegen de borst. Het lijkt nu net of dat normaal is en ik hoop dat we dat nooit normaal gaan vinden.

Bernadientje schreef:

MarthaMartha schreef:

Bernadientje schreef:Ik heb het inderdaad ook gelezen, herlezen en er over nagedacht. Ik wist eigenlijk niet eens dat dit mogelijk was voor een alleenstaande.
In dit voorbeeld wordt heel erg ingegaan op de kinderwens van de alleenstaande. Als ik eerlijk ben, vind ik adoptie door een alleenstaande om deze reden nogal 'ik-gericht'. Ik vraag me af of het welzijn van het kind niet over het hoofd gezien wordt? Het kind zal wellicht een vaderwens hebben/krijgen. Wat weegt dan zwaarder?

waarin is dit ik-gerichter dan bij een echtpaar?

In wat een alleenstaande tegenover een echtpaar een kind bieden kan. Een allenstaande vrouw biedt geen vaderschap aan een kind terwijl wanneer een echtpaar een kind adopteert het kind een vader en moeder krijgt. Het eenouder gezin (in dit geval), wat nu bewust gecreerd wordt, stuit me tegen de borst. Het lijkt nu net of dat normaal is en ik hoop dat we dat nooit normaal gaan vinden.

maar dat moet je niet ik-gericht noemen.... een alleenstaande kan net zo'n hart vol liefde hebben voor het kind als een echtpaar, dit gaat om het ontbreken van het vaderschap, niet over ik-gerichtheid.

En mag weekendopvang en pleegzorg enzo allemaal wel bij een alleenstaande?

Er zijn veeeeeeeeeeeeeeel te weinig gezinnen voor alle kinderen die een plekje nodig hebben.
Hebben jullie -voor zover voorzien van een man- je daar toch wel voor aangemeldt?
Anders hebben ze die alleenstaanden met een groot hart gewoon hard nodig...

MarthaMartha schreef:En mag weekendopvang en pleegzorg enzo allemaal wel bij een alleenstaande?

Er zijn veeeeeeeeeeeeeeel te weinig gezinnen voor alle kinderen die een plekje nodig hebben.
Hebben jullie -voor zover voorzien van een man- je daar toch wel voor aangemeldt?
Anders hebben ze die alleenstaanden met een groot hart gewoon hard nodig...

Zo is het maar net !!

Ik geloof dat God aan man en vrouw een onderscheiden rol heeft gegeven, zowel in de maatschappij als in het gezin. Geen van beide rollen is te missen. Ik geloof daarom (naast mijn andere bezwaren tegen adoptie, zoals dat het m.i. een ongepaste vorm is van "kinderen nemen") dat het niet goed is, om als single te adopteren.

Wat pleegzorg betreft: Als pleegzorg nodig is voor het kind, en er is geen andere keuze: Dan maar liever een onvolledig gezin. Dat is beter dan niets. Maar het is verre van ideaal...

Ik vraag me af: zo'n moeder moet toch ook werken om rond te komen? Waar laat ze op die momenten haar kindje? En als ze thuis zit van een uitkering, is dat eerlijk? Op die manier wil ik ook wel een stuk of 5 kinderen en lekker thuis zitten. (ik bedoel het niet vervelend of denigerend t.o. huismoeders, want die zie ik over het algemeen als gezinsmanagers, maar om het even duidelijk te maken.)

memento schreef:Ik geloof dat God aan man en vrouw een onderscheiden rol heeft gegeven, zowel in de maatschappij als in het gezin. Geen van beide rollen is te missen. Ik geloof daarom (naast mijn andere bezwaren tegen adoptie, zoals dat het m.i. een ongepaste vorm is van "kinderen nemen") dat het niet goed is, om als single te adopteren.

Wat pleegzorg betreft: Als pleegzorg nodig is voor het kind, en er is geen andere keuze: Dan maar liever een onvolledig gezin. Dat is beter dan niets. Maar het is verre van ideaal...

Maar wat is het verschil in deze, adoptie of pleegzorg? de nood van de kinderen kan net zo groot zijn...Ik bedoel waarom zou pleegzorg dan wel mogen en adoptie niet? of speelt daar je mening over adoptie in mee?

vlinder schreef:Ik vraag me af: zo'n moeder moet toch ook werken om rond te komen? Waar laat ze op die momenten haar kindje? En als ze thuis zit van een uitkering, is dat eerlijk? Op die manier wil ik ook wel een stuk of 5 kinderen en lekker thuis zitten. (ik bedoel het niet vervelend of denigerend t.o. huismoeders, want die zie ik over het algemeen als gezinsmanagers, maar om het even duidelijk te maken.)

Nou ik neem aan dat je geen uitkering krijgt omdat je een kind adopteert...

gertje schreef:

vlinder schreef:Ik vraag me af: zo'n moeder moet toch ook werken om rond te komen? Waar laat ze op die momenten haar kindje? En als ze thuis zit van een uitkering, is dat eerlijk? Op die manier wil ik ook wel een stuk of 5 kinderen en lekker thuis zitten. (ik bedoel het niet vervelend of denigerend t.o. huismoeders, want die zie ik over het algemeen als gezinsmanagers, maar om het even duidelijk te maken.)

Nou ik neem aan dat je geen uitkering krijgt omdat je een kind adopteert...

Dat wil ik dus aangeven. Blijft over dat de moeder moet werken voor inkomsten en dus opvang voor het kind moet hebben. Lijkt me geen wenselijke situatie....