Soms zie je pas later dat iets op je pad geplaatst is, is misschien bij deze mevrouw ook wel zo......jvdg schreef:M.i. is het principiële antwoord op die vraag, dat we volgens de scheppingsorde een kind alleen mogen aanvaarden als echtpaar, hoezeer ik me ook gevoelsmatig in kan leven in de (schreeuwende) kinderwens van alleengaanden.Zita schreef:da's pragmatisch. Maar dat is geen antwoord op de principiele vraag.Marie-Henriëtte schreef:Bij voorkeur groeit een kind op in een gezin met vader en moeder. Dat is mijn mening. In 2008 adopteerden 767 Nederlanders (bron cijfers http://www.adoptie.nl) een kindje, hoeveel zouden hiervan alleenstaand zijn geweest? Ik denk niet dat we het moeten gaan dramatiseren als er een keer een alleenstaande vrouw tussen zit die een kindje adopteert. Zeker niet wanneer het een christin betreft.Democritus schreef:Maar hoe kijk jij dan tegen de principiele lijn dat een gezin bestaat uit een vader en een moeder. Kun je daar alleen vanwege het relationele argument aan voorbij?
Daarbij weegt voor mij ook het belang van het kind heel zwaar.
Tegelijkertijd besef ik dat een kind beter af kan zijn met een single-ouder dan met een niet 'harmonieus' zelfzuchtig echtpaar, welk het alleen maar te doen is om een kind te "hebben".
Zelf geloof ik wel in situaties waarbij een kind heel duidelijk op de weg van een single wordt geplaatst, dusdanig dat er geen andere weg is om zo'n kind te helpen.
Dan, meen ik, dat het wel geoorloofd is om zo'n kind te verzorgen en te adopteren.
Ben ik single en komt er een vage kennis naar me toe die hoge nood heeft, ik zorg voor dit kind, vervolgens verdwijnt moeder, en komt kind onder voogdij...
Na jaren adopteer ik dit kind, enz...
Wat is het verschil met deze vrouw vraag ik me af..
En nog steeds vraag ik me af waarom er een verschil in adoptie en pleegzorg is?
Bio, pleeg of adoptie, al deze kinders zijn slechts te leen.. en wat zegt dan een achternaam