Een poosje geleden werd er bij ons in de gemeente 'rouw in de kerk gebracht'. Het is voor onze gemeente op zich niet echt onbekend als het gedaan wordt, maar het komt wel steeds minder voor.
Ik vraag me al langere tijd af waar het vandaan komt, of het in alle kerkverbanden gedaan wordt, in heel Nederland (en eventueel daarbuiten) en is het gebaseerd op een Bijbels gegeven?

Wie kan hier meer over zeggen? Persoonlijk vind ik het nl. wel een passende afsluiting van de rouwdagen.

Rouwgebruiken zijn niet op de bijbel gegrond. Ik zou er niet één weten tenminste.

Vroeger werden er mensen ingehuurd om mee te huilen.

Allemaal cultuur gebonden, niets mis mee verder.

We lezen in de Bijbel veel over hoe het volk Israel rouw bedreef. Wat wij wel het meest hebben overgenomen is het wenen.

Rouw is iets wat we ook in de tijd van de Bijbel volop tegenkomen. Als Deborah de voedster van Rebekka gestorven is wordt ze begraven bij een eik, die in de LXX de naam krijgt: eik van gerouw. Vgl. ook de rouw over Jakob.

Alleen toen was de gemeente niet zoals vandaag de dag. De gemeente was bij Abraham een patriarchale aangelegenheid. En zo werd er gerouwd in het midden van de gemeente. Daar is niets vreemds aan. Ook nu niet. Rouwen doe je als gemeente. Dat is de gemeenschap der heiligen. Het wordt wel af te keuren als de persoon centraal staat. Vgl. de lijkrede's van een aantal eeuwen terug.

Het komt inderdaad voor en voornamelijk in de 'rechterflank' van het kerkelijk spectrum dat zondag na de begrafenis (een deel van) de familie in de kerk aanwezig is waar de predikant voor de familie bidt om kracht om het verlies te dragen.
Zelf maakte ik het wel mee dat voorafgaande aan de kerkdienst de predikant (voor de aanvang van de dienst) de gemeente vroeg om te gaan staan en dan werd de naam van de overledene genoemd en ter nagedachtenis werd dan een minuut stilte gehouden.

Hier wordt bij de afkondiging gevraagd om te gaan staan.... en na de mededeling wordt meestal een lied gezongen... in het gebed krijgt het uiteraard aandacht en de zondag na de begrafenis wordt meestal nog eens voor de nabestaanden gebeden.

Maar wat is precies "rouw de kerk in brengen"? Gaat dat op bepaalde manier ofzo? Het zegt me niets.

Zelf heb ik het met mijn ouders ook nog mee gemaakt rouw in de kerk brengen.
Toen was het de gewoonte ook nog niet dat er een rouwdienst voorafgaande aan de begrafenis
plaats vond.
De genodigde kwamen thuis of in de aula bijeen vandaar uit werd er begraven.
Dus denk ik dat vaak nu de rouwdienst op de dag van begraven bij velen rouw in de kerk vervangd.

"Rouw in de kerk brengen" werd vroeger gedaan op de zondag na de begrafenis. De rouwende familie giing dan samen naar de kerk, als eerste keer nadat de gestorvene er niet meer bij is.
In die tijd was het namelijk gebruikelijk, dat men zolang de overledene "boven aarde stond" (= nog niet begraven), zich niet in het openbaar vertoonde, dus ook niet naar de kerk ging. De begrafenisplechtigheid was een zaak van de familie; de dominee en eventueel andere ambtsdragers waren er wel bij, maar zij leidden de dienst niet.

Tegenwoordig vindt er voorafgaande aan de uitvaart een rouwdienst plaats, onder verantwoordelijkheid van de kerkenraad van de gemeente waar overledene lid was. Daardoor is het gebruik "rouw in de kerk brengen" een beetje in onbruik geraakt, alhoewel je het zo af en toe nog wel eens meemaakt.

Oke, bedankt voor de uitleg!

--

Kan je omschrijven wat dat is, wat er precies van uit gaat?

Marnix schreef:Kan je omschrijven wat dat is, wat er precies van uit gaat?

De ernst van het leven...

Oke. En wat gebeurde er dan voor de dienst? Bidden, bemoedigen, troost bieden vanuit het Woord?

Tiberius, weet je toevallig ook waarom het toen de gewoonte was om niet naar de kerk te gaan als de overledene nog niet begraven was?

Kislev schreef:In de (grote) GerGem waar ik ben opgegroeid was het regelmatig rouw in de kerk brengen. De zondag na de begrafenis zat dan de familie (in het zwart) op het podium rondom de kansel. Ging toch altijd wel wat van uit.

In de (grote) GerGem waar ik ben opgegroeid was (en is het denk ik nog) gebruikelijk om, als er in de achterliggende week een sterfgeval was geweest, als eerste psalm in de ochtenddienst 103: 8 of 89: 19 te zingen. Op zich is daar wel iets voor te zeggen, maar omdat het een grote gemeente is, gaat er vrijwel geen week voorbij of er overlijdt wel iemand. Met als gevolgd dat de eerste psalm in de ochtenddienst maar zelden niét een van de twee juistgenoemde is. Hoe goed ook bedoeld, de zeggingskracht van zo'n ritueel (want dat is het in feite) gaat teloor wanneer het week in, week uit terugkeert.