Zeeuw schreef:-DIA- schreef:CvdW schreef:Mara schreef:Daar sluit dit bericht op aan:
Ruim 10.000 mensen van 55 jaar en ouder willen hun leven beëindigen zonder dat zij ernstig ziek zijn. Dat blijkt uit het langverwachte onderzoek naar ‘voltooid leven’, dat vanmorgen is gepubliceerd. Enkele duizenden van hen willen bij het sterven ook hulp krijgen.
Een veel grotere groep, ongeveer 76.000 mensen van 55 jaar en ouder, is aanhoudend (een jaar of langer) levensmoe, zonder dat ze ondraaglijk lijden. Een deel van hen verlangt wel eens naar de dood en zo’n 43.000 mensen hebben al wat plannen gemaakt of stappen gezet. Denk aan gedachten over zelfdoding of een afspraak met de huisarts over een behandelverbod.
https://www.ad.nl/politiek/onderzoek-ti ... n~ae82c2fb
De vraag is, hoe stelt iemand zich de dood voor, dat hij of zij er zo naar verlangt?
Dit is alleen in Nederland? Zo ja, dan is goed om te kijken naar de cijfers in het buitenland. Oorzaak opzoeken. Psychische druk is erg hoog in Nederland.
En zo kun je denken aan de zorg, of beter, het ontbreken van goede zorg. Eenzaamheid wordt als groot probleem ervaren. Hebben we dat niet zelf over ons heen gehaald? Zorg lijkt (zoals ik gisteren hoorde op de autoradio) alleen maar minder te worden, en mensen worden meer op zichzelf teruggeworpen. Is het (even seculier gedacht) dan een wonder dat men de zin van het leven ontgaat?
Ook de liefde verkilt meer en meer. Dat ondervinden we hier zelf.
De zorg in Nederland is uitstekend. Eenzaamheid is wel een heel groot probleem. Steeds meer mensen wonen alleen, zijn alleen. Dat lijkt leuk als je 25 bent, maar wordt steeds minder aangenaam denk ik bij het ouder worden. Overigens is dit vaak wel een keuze. Er zijn mogelijkheden genoeg om in verenigings-, kerk-, werkleven met anderen actief te zijn.
Zal best goed zijn. Maar probeer eens in een 'bejaardenthuis' een plekje te vinden, en... dat erbij, de kosten van de zorg zijn wel vervijfvoudigd (zomaar een schatting) vergeleken met de jaren 70. Verder vormt mede door de vergrijzing de hulp een probleem (als je geen kinderen, of familie hebt, en dat was toen ook beter, want er waren gewoon meer jongeren. Verder merk je heel goed dat je haast verdwaalt in een oerwoud van regels. Het eenvoudige is gewoon weg.
Ik zei al (dat werd niet opgepakt) dat we dit over ons hebben uitgeroepen. Als een gezin 6 kinderen heeft werd dat gezin scheef aangekeken. Als je dan naar de leeftijdsopbouw kijkt zie je toch dat dit problemen moet geven? Wij hebben, en daar zijn we steeds verder in, in de scheppingsorde ingegrepen. We vonden zoveel kinderen een last, vrouwen wilden werken, en later moest het vanwege de toestand die we ons op de hals haalden. Wellicht staan jongeren daar niet zo bij stil en merken dat niet. Verder merk je dat de liefde verkilt. Als je nu naar een ziekenhuis moet gaat alles heel formeel. Alles in de puntjes geregeld. En de zorg is werk geworden die de liefdesdienst heeft vervangen.
Voorbeeld. Mijn moeder heeft veel in ziekenhuizen moeten zijn. Maar de ervaring in de jaren 50 en 60 was dat je het beste qua zorg in een Rooms-Katholiek ziekenhuis kon zijn. Daar werd er echt zorg aan je besteed. Liefdeszusters. Dat kon je merken. Dat zal nu, als er nog Roomse ziekenhuizen zijn) niet veel meer verschil meer maken.
Dan de zorgkosten... Waar is het ziekenfonds gebleven? Het wordt een keihard commercieel gevecht om de oude en behoeftige mens. Uren van huishoudelijke hulp worden bijna gehalveerd als ik zo'n tien jaar terug kijk. Fysiortherapie is beperkt tot een bepaald aantal behandelingen. Heb je meer nodig: Geen nood er is meer te krijgen. Maar dan wel
betálen! En niet weinig!
Alles is vercommercialiseerd. Tot het openbaar vervoer, de post, toe, en over de ruggen van mensen worden energiebedrijven een oorlog om je gunst. Er is geen rust meer, alles is in beweging, en als je bij dezelfde zorgverzekeraar wenst te blijven wordt je wel overspoeld met grijpgrage concurrenten die
jóu willen! Geld! Heel veel Geld! Dan gaat het wel, maar je moet wel een goed overzicht houden, want de verzorgingsstaat lijkt dood. En elk bedrijf weet je we; te vinden, als ze geld aan je kunnen verdienen. Waar is het liefdeswerk, het werk des barmhartigheid gebleven? Ja, dan moet je dus
flink betálen! Is dat nog liefdeswerk? En als je geen familie hebt, wat dan te denken van mantelzorg?
Ik noem maar een paar zaken, en er wordt niet opgemerkt welke kant het op gaat (en is gegaan). Eerst kinderbeperking, dan het bejaardenprobleem, samen met de secularisatie, roept om verruiming van de euthanasiewet. Maar we zien het niet... althans... hier niet, zo het lijkt. Moeten we nog noemen dat de gezinsstructuur uiteengerafeld wordt? En meer? Denk na! Wie niet oplet kan zomaar in armoede belanden. Denk aan veel schulden die mensen opbouwen.
Denk aan buitensporige belastingheffingen, denk aan torenhoge huurprijzen, en bijna geen cent rente meer voor je spaargeld. Geeft de auto het wegens bejaardheid op, dan zijn er mensen die zich geen nieuwe kunnen veroorloven. Ben je dan niet mobiel, en heb je geen familie, dan zit je ook.
En wat er nog gezegd word van om in verenigings-, kerk-, werkleven met anderen actief te zijn, daarvoor moet je toch ook een bepaalde fysieke conditie hebben. Iedereen kan dat ook niet meer.
Oké, er is voor de mens van nu dan ook niet voor niets een roep om verruiming van de euthanasiewet..... Er zou veel meer te noemen zijn, maar probeer in ieder geval de tijd te doorgronden.