Er zullen vast velen zijn, die het helemaal niet erg vinden, die er niet warm of koud van worden,
maar ik vind het wel eens vreselijk moeilijk, al die kerkelijke verdeeldheid in ons land.

De ene roept, die mensen aan de andere kant van de kerkmuur gaan allemaal naar de hel.
En de andere, die zware gemeente daar daar zitten van geen kinderen van God. ect. ect.

Maar zouden wij ons niet zeer moeten verootmoedigen voor de grote en heilige God?!
Als er iets duidelijk is in de brieven van Paulus, wees één , wees eensgezind, zie bijv. Efeze 3.
Maar ook in het Hogepriesterlijk gebed van Christus Jezus, op dat zij alleen één zijn!

De ene verwijt de andere, dat die in die kerk kunnen blijven, en de andere maakt er maar weer een kerk bij.
Ja, er is maar één kerk zullen er zeggen, dus? Is er in de bijbel ruimte voor verdeeldheid?

De Dordtse vaderen zouden zich werkelijk naar schrikken, de haren uit het hoofd trekken, als ze maar even zouden kunnen zien hoe het in onze tijd is, kerkelijk gezien. Hoeveel te meer, zal Christus niet zeer veel smart en verdriet hebben van zulke grove zonden?
Zou de satan zich niet kostelijk vermaken, zich in de handen wrijven, wat gaat dat daar goed in Nederland, ze gaan naar de kerk, maar uiteindelijk zijn ze niet één en eensgezind, ze strijden niet gezamelijk tegen mij,
hopend dat dat nogmaar lang zou mogen duren, of liever nog wat kerken erbij.


Nee doe maar geen discussie hier, des noods gelijk een slotje, maar moeten wij niet onze hand in eigen boezem steken? Ons verootmoedigen? Of zijn wij schuldeloos en de ander, of die of dat kerkverband de schuldige?

Moeten wij misschien wel met hart en mond belijden:

Wij hebben God op 't hoogst misdaan.
Wij zijn van 't heilspoor afgegaan;
Ja, wij en onze vaad'ren tevens,
Verzuimend'alle trouw en plicht,
Vergramden God, den God des levens,
Die zoveel wond'ren heeft verricht.


God heeft Zijn kandelaar nog niet weggehaald, maar zijn wij het niet zeer waard dat Hij dat zou doen, met Zijn grote en vreselijke oordelen komende?
Zou iedereen willen oproepen daar eens een moment bij stil te staan dit te overdenken, en niet met de vinger naar andere te wijzen, en als men er van overtuigd is dat een ander dwaalt, laat men dan voor diegene ook bidden!

En laten we ons bekeren van deze weg, en de grote en genadige gaarne vergevende God, om vergeving smeken.


In alle nederigheid, een zeer wel gemeende en hartelijke oproep,
hopende en biddende dat het zou worden:

Uw heilleer wordt door mij alom verbreid; (in woord maar niet minder dan ook in werken en in het leven!)
'k Bedwing mijn tong en lippen niet;
Gij weet het, HEER, die alles ziet.
Mijn hart verbergt nooit Uw gerechtigheid;
Uw waarheid doe ik horen;
Uw heil, den mens beschoren,
Vloeit dagelijks uit mijn mond;
Uw gunst, Uw trouw, Uw woord
En Godsgeheimen hoort
Uw talrijk volk in 't rond.


Men leze ook Ezechiel 18 vers 23 - 32

Ik steun je van harte!

Het probleem met je bijdrage is dat de meesten het zullen beamen, maar vervolgens gebeurt er niets. Een bestaande praktijk verander je maar niet zo een, twee, drie. En de meesten van ons zullen toch denken, maar "onze leer" die moeten we handhaven, hier kunnen we niet mee marchanderen.
Hoe sympathiek je stukje ook is, toch kan ik er niets mee.
Dan zouden we eerst een voorvraag moeten beantwoorden. Vooral Paulus stichtte gemeenten in allerlei plaatsen, we kunnen het lezen daar was ook soms veel verdeeldheid.
Nu kom ik aan mijn vraag: Stichtte Paulus ook kerken, instituten? Of waren die gemeente veelal kleine geloofsgemeenschappen, die alleen de Schrift en de brieven en prediking van Paulus gemeenschappelijk hadden en zeker geen grote organisaties op het oog hadden.
Juist door de organisaties met elk hun eigen (onopgeefbare) regels en dogma's is de verdeeldheid gekomen. We kunnen het niet terugdraaien, maar zouden wij in de geschiedenis kleinschaliger zijn gebleven dan hadden we ieder geval niet die grote kerkelijke organisaties gehad, die met alle vrijgestelden zo hun eigen dynamiek hebben.
Zouden we in de sporen van Paulus zijn gebleven dat was het niet zo gek dat voorgangers in hun eigen onderhoud moesten voorzien, dan hadden ze geen tijd om in allerlei concilies zo uit elkaar te groeien. Deze verdeeldheid waar wij in onze dagen mee te maken is mede een gevolg dat we de eenvoud van het Woord hebben losgelaten en meenden een "eigen" organisatie te moeten hebben.

Dus die thuislezers zijn zo gek nog niet!

Probleem is meestal dat men wijst naar de geschiedenis en aangeeft waarom die scheuring toch zo belangrijk was. Die anderen zaten fout dus kreeg je een scheuring. Maar zolang iedereen naar de ander wijst kom je geen stap dichter bij elkaar. Daarnaast, zelfs al wil je wel, dan is het nog niet makkelijk om eenheid te krijgen. Belangrijk is om eerst samen te gaan kijken naar wat je bindt we beginnen vaak te kijken naar waarin je verschilt. En samen in gebed naar God toegaan, schuld belijden, bidden etc. Wat ik van interkerkelijke diensten heel erg heb geleerd is dat dat je samen bindt. Als je samen moet werken, samen gaat bidden etc. ga je steeds meer die overeenkomsten zien. Daarom zou je eigen niet eerst jaren moeten praten en dan misschien nog eens samengaan of samenwerken, maar eerst eens beginnen met samenwerken en samen bidden. En dan na een paar jaar met elkaar in gesprek gaan.

Het probleem is dat we niet in ootmoet voor God en Zijn woord willen buigen!
Daarom ook de persoonlijke toon van dit stukje niet om allerlei beschouwingen
te krijgen, maar dat we eens persoonlijk zullen worden, ons zelf zullen onderzoeken,
zelf voor het eerst en op nieuw zullen buigen voor God en Zijn woord ook in deze zaak.

Medereiziger schreef:Dus die thuislezers zijn zo gek nog niet!

De thuislezers zijn de meest ernstige manifestatie van dit probleem. Die kunnen met geen enkele persoon omgaan, behalve misschien het eigen gezin. Is dat de liefde in Christus, en Zijn Lichaam, de Kerk?

Zodoende het Bijbelse gebod te verachten, om de samenkomsten niet te verzijmen.

Ben blij met je probleem, ik her ken me hier voledig in.
Als je je een beetje gaat verdiepen in kerkscheuringen dan gaat dit in de meeste gevallen om kleine nuance verschillen die zo opgeblazen worden dat het lijkt of het een onoverbrugbare kloof word.
Ook zie je om de kerk af te bakenen dat er allerlei leer uitspraken gedaan worden die kerken en personen uit elkaar drijven.
Wat ook mee speeld is de karakters en personen die er bij betrokken zijn vaak is het een eer geschil.

Toch als je deze dingen weg laat zijn de hoofdlijnen wel veel al het zelfde daarom snap ik een hoop verdeeldheid niet
Heb ooit eens een topic geopend over links en rechts.

Ben een keer naar een bidstond geweest over kerkelijke eenheid in de gereformeerde kerken de vrij gemaakte de nederlands en de christelijk.Helaas er waren maar weinig mensen.
Ik zou wel eens een bidstond willen houden in de ref kerken al zouden ze alleen al respect voor elkaar hebben.

WIE BID ER MEE ?

Ach, wat is schuldbesef waard, als er geen concrete stappen genomen worden om weer tot elkaar te komen?

memento schreef:Ach, wat is schuldbesef waard, als er geen concrete stappen genomen worden om weer tot elkaar te komen?

Gaat het hier ook niet over de volgorde? Eérst concrete stappen en dán schuldbesef? Ik denk dat JGW oproept tot éérst schuldbesef/ootmoed en dan volgen de concrete stappen ook.

Ik ondersteun de oproep van JGW van harte. Waar we kunnen moeten we de eenheid concreet bevorderen, waar we dat (nog) niet kunnen, bidden om eenheid en ootmoed. En niets verwachten van onze eigen pogingen.

eilander schreef:

memento schreef:Ach, wat is schuldbesef waard, als er geen concrete stappen genomen worden om weer tot elkaar te komen?

Gaat het hier ook niet over de volgorde? Eérst concrete stappen en dán schuldbesef? Ik denk dat JGW oproept tot éérst schuldbesef/ootmoed en dan volgen de concrete stappen ook.

Ik ondersteun de oproep van JGW van harte. Waar we kunnen moeten we de eenheid concreet bevorderen, waar we dat (nog) niet kunnen, bidden om eenheid en ootmoed. En niets verwachten van onze eigen pogingen.

Bidden moet inderdaad voorop gaan. Maar dat gebeurt al jáááren.

Het is net als met een scholier heel vaak en heel ernstig bid om een goed cijfer voor zn tentamen, maar ondertussen de schoolboeken dichtlaat... Het is als een man, die na een flinke ruzie met zn vrouw God schuld belijdt en bid om vergeving, en Hem vraagt of Hij hen beiden weer bij elkaar wil brengen, maar ondertussen geen excuses aan zijn vrouw aanbied, en haar niet vraagt hoe het weer goed gemaakt kan worden...

Ik moet onwillekeurig denken aan de wet uit het OT, waarbij iemand met zn offerkoe naar de tempel reist. Hij is al bijna in de tempel, als hij erachter komt dat er nog iemand wat tegen hem heeft. De wet gebied hem, om het eerst met die persoon goed te gaan maken, voordat hij tot God mag naderen met zn offer...

En als er ergens iets aan wordt gedaan en er een plek komt waar men uit allerlei kerkverbanden samenkomt om één te zijn in Christus wordt hen verweten dat de samenkomt niet onder leiding en toezicht van een kerkenraad plaatsvindt...

Dat zie ik als het grootste obstakel. Kerkcentrisme in plaats van Hem centraal stellen. Dan wordt alles wat buiten je kerk gebeurt, al het interkerkelijke enzo, vanzelf eng.

memento schreef:

eilander schreef:

memento schreef:Ach, wat is schuldbesef waard, als er geen concrete stappen genomen worden om weer tot elkaar te komen?

Gaat het hier ook niet over de volgorde? Eérst concrete stappen en dán schuldbesef? Ik denk dat JGW oproept tot éérst schuldbesef/ootmoed en dan volgen de concrete stappen ook.

Ik ondersteun de oproep van JGW van harte. Waar we kunnen moeten we de eenheid concreet bevorderen, waar we dat (nog) niet kunnen, bidden om eenheid en ootmoed. En niets verwachten van onze eigen pogingen.

Bidden moet inderdaad voorop gaan. Maar dat gebeurt al jáááren.

Het is net als met een scholier heel vaak en heel ernstig bid om een goed cijfer voor zn tentamen, maar ondertussen de schoolboeken dichtlaat... Het is als een man, die na een flinke ruzie met zn vrouw God schuld belijdt en bid om vergeving, en Hem vraagt of Hij hen beiden weer bij elkaar wil brengen, maar ondertussen geen excuses aan zijn vrouw aanbied, en haar niet vraagt hoe het weer goed gemaakt kan worden...

Ik moet onwillekeurig denken aan de wet uit het OT, waarbij iemand met zn offerkoe naar de tempel reist. Hij is al bijna in de tempel, als hij erachter komt dat er nog iemand wat tegen hem heeft. De wet gebied hem, om het eerst met die persoon goed te gaan maken, voordat hij tot God mag naderen met zn offer...

onderschat de kracht van het gebed niet. Wees blij dat men al jaren bid. Daar staat ook een belofte tegenover: Wie bidt in Mijn Naam zal het ontvangen.
Verder, laten we bij onszelf beginnen. Hier op RF zie je soms al een kleine vorm van eenheid, waar hervormden, herstelden, gergemmers, oud-gergemmers, cgk-ers en weet ik niet wat voor denominaties elkaar kunnen vinden. Ik geloof dat ware eenheid van onderaf komt en niet van bovenaf, opgelegd door synodes ed.

Helemaal mee eens, vooral ook je laatste zin! Mooi gesproken.

JolandaOudshoorn schreef:

memento schreef:

eilander schreef:

memento schreef:Ach, wat is schuldbesef waard, als er geen concrete stappen genomen worden om weer tot elkaar te komen?

Gaat het hier ook niet over de volgorde? Eérst concrete stappen en dán schuldbesef? Ik denk dat JGW oproept tot éérst schuldbesef/ootmoed en dan volgen de concrete stappen ook.

Ik ondersteun de oproep van JGW van harte. Waar we kunnen moeten we de eenheid concreet bevorderen, waar we dat (nog) niet kunnen, bidden om eenheid en ootmoed. En niets verwachten van onze eigen pogingen.

Bidden moet inderdaad voorop gaan. Maar dat gebeurt al jáááren.

Het is net als met een scholier heel vaak en heel ernstig bid om een goed cijfer voor zn tentamen, maar ondertussen de schoolboeken dichtlaat... Het is als een man, die na een flinke ruzie met zn vrouw God schuld belijdt en bid om vergeving, en Hem vraagt of Hij hen beiden weer bij elkaar wil brengen, maar ondertussen geen excuses aan zijn vrouw aanbied, en haar niet vraagt hoe het weer goed gemaakt kan worden...

Ik moet onwillekeurig denken aan de wet uit het OT, waarbij iemand met zn offerkoe naar de tempel reist. Hij is al bijna in de tempel, als hij erachter komt dat er nog iemand wat tegen hem heeft. De wet gebied hem, om het eerst met die persoon goed te gaan maken, voordat hij tot God mag naderen met zn offer...

onderschat de kracht van het gebed niet. Wees blij dat men al jaren bid. Daar staat ook een belofte tegenover: Wie bidt in Mijn Naam zal het ontvangen.
Verder, laten we bij onszelf beginnen. Hier op RF zie je soms al een kleine vorm van eenheid, waar hervormden, herstelden, gergemmers, oud-gergemmers, cgk-ers en weet ik niet wat voor denominaties elkaar kunnen vinden. Ik geloof dat ware eenheid van onderaf komt en niet van bovenaf, opgelegd door synodes ed.

Weet wat je bedoeld, en ben het met je eens. Toch komt die eenheid van bovenaf, namelijk, van God zelf. Door de Waarheid in de harten van Zijn volk te werken. Zodat ook de liefde voor elkaar in hun harten bezig is.