Alexander CD schreef:
Eén VRAAG, heb je weleens de Talmoed gelezen wat voor vreselijke dingen daar over de Here Jezus in staan, en dan noem ik Zijn volgelingen niet eens
Begin er niet eens aan want je wordt misselijk!!!
Ik zal je advies opvolgen en de Talmoed niet lezen.
Maarre... wil je uitleggen wat je met deze opmerking bedoelt?
Is je kijk op de Joden niet wat te rooskleurig, en je kijk op Luther niet wat te negatief, ben jezelf niet een (beetje) partijdig?
En... ik kon de zegeningen wel citeren maar die zijn alleen in Christus, en de Joden hebben Jezus verworpen, maar alle die Hem weer zullen aannemen worden weer ingeplant.
En dan gelden weer de zegeningen, doch alleen door Jezus.
Alexander CD schreef:
Is je kijk op de Joden niet wat te rooskleurig, en je kijk op Luther niet wat te negatief, ben jezelf niet een (beetje) partijdig?
En... ik kon de zegeningen wel citeren maar die zijn alleen in Christus, en de Joden hebben Jezus verworpen, maar alle die Hem weer zullen aannemen worden weer ingeplant.
En dan gelden weer de zegeningen, doch alleen door Jezus.
Dat laatste heb ik al eerder onderschreven!
Mijn kijk op de Joden wat rooskleurig? Ik denk het wel. Dus ben ik partijdig. Mijn kijk op Luther is volstrekt niet negatief, wél op dit onderdeel van zijn werken. Verder lees ik graag iets van Luther, dus dat heeft mijn oordeel over de man zelf niet echt beïnvloed.
Maar nog steeds heb ik geen antwoord op mijn vragen of reactie op mijn opmerkingen.
Ik las het volgende artikel van de predikant dr. H. Vreekamp in "Woord en Dienst", dat toch wel heel erg ver verwijderd is van de visie van Calvijn. Maar heeft hij gelijk?
"De kerk als surrogaat
Het woord passeert regelmatig, maar wat bedoelen theologen in hemelsnaam met ‘vervangingstheologie’? Een korte cursus in zeven stappen.
Henk Vreekamp
Van Dale
‘Vervangingstheologie’ is heel erg. Je hoort er absoluut tegen te zijn, zeggen de Israël-fans. Waartegen precies? Laten we eens kijken in het woordenboek. De grote Van Dale laat het afweten. Het woord ‘vervangingstheologie’ komt niet voor.
Nu de Van Dale toch eenmaal op tafel ligt: nog een woord dat je tegenwoordig in verband met Israël geregeld hoort: ‘onopgeefbaar verbonden’. Het woord ‘onopgeefbaar’ bestaat volgens Van Dale ook al niet. Blijkbaar zijn wij nieuwe woorden aan het smeden als het gaat over onze relatie tot Israël. Vreemd.
Geliefde
Dan maar zonder woordenboek. De ‘vervangingstheologie’ gaat ervan uit dat God op een dag tegen zijn volk Israël heeft gezegd: “Ik stop ermee. Daar hebben jullie het helemaal naar gemaakt. Jullie hebben Jezus als mijn Messias niet erkend.” De liefde is op. God en Israël scheiden van tafel en bed, sterker: gaan voorgoed uit elkaar. Zijn geliefde Israël, nota bene! En dan? Dan vervangt God Israël door een nieuwe geliefde en laat Israël als ex dus lekker jaloers achter. God zelf blijft hoe dan ook niet alléén. Hij kan niet zonder mensen. Die nieuwe geliefde van God, jawel, dat is de kerk. Hoera. Wij kerkmensen, christenen, zijn nu de nieuwe en grote liefde van God. Met ons gaat Hij verder. Israël heeft het nakijken. Eigen schuld, dikke bult.
Surrogaat
Laten we voor een moment aannemen dat dit verhaal over de scheiding tussen God en Israël wáár is. Dat de kerk de plek van Israël heeft ingenomen, dat christenen het Joodse volk hebben vervangen.
Terug naar het woordenboek. Bij het woord ‘vervanging’ ontbreekt ‘vervangingstheologie’, maar vinden wij wel ‘vervangingsmiddel’ en ‘vervangingsproduct’. Die beide woorden zouden prima op de kerk kunnen slaan. De kerk als vervangingsmiddel en vervangingsproduct voor Israël.
Wat lees ik als betekenis van die beide woorden? Surrogaat! Die klap komt hard aan. De kerk die van zichzelf zegt dat zij de plaats van Israël heeft ingenomen, is als kerk niet meer dan surrogaat. Dat wil zeggen: een product dat een ander vervangt, maar dat van een mindere kwaliteit is. ‘Men raakte zo gewend aan sommige surrogaatmiddelen, dat men pas na de oorlog bemerkte hoe slecht de kwaliteit was geweest.’ Deze laatste zin, geplukt van internet, slaat angstig helder op de kerk. Na de Tweede Wereldoorlog ontdekten wij, hoe slecht de kwaliteit was geweest van de kerk als het zogenoemde ‘nieuwe Israël’. Maar toen was het te laat voor zes miljoen Joden.
Besnijdenis
Ik geef een voorbeeld van die slechte kwaliteit van de kerk. Met pijn in het hart, maar de zaak is te ernstig om te verzwijgen. Wanneer in de dorpskerk van mijn jeugd kinderen werden gedoopt, hoorde ik in de oude zestiende-eeuwse taal: ‘Dewijl dan nu de doop in de plaats van de besnijdenis is gekomen…’
De schaamte voorbij, denk ik nu. Zonder enige schroom beweert de kerk dat een oud onderdeel door een nieuw is vervangen. Het oude onderdeel ‘de besnijdenis’ - dat heeft nu écht zijn tijd gehad - is vervangen door het gloednieuwe ‘de doop’.
En al die Joodse jongetjes die nog altijd op de achtste dag het teken van de besnijdenis ontvangen? Jammer dan, zij hebben de boot gemist. Wat ze nodig hebben, is de christelijke doop.
Statenbijbel
Nog een voorbeeld van de slechte kwaliteit van de kerk, opnieuw met pijn in het hart. In de zeventiende-eeuwse Statenbijbel vind je naast de bijbeltekst zogenoemde ‘kanttekeningen’, aantekeningen in de kantlijn waarin uitleg van de tekst wordt gegeven.
Al jaren boeit mij de profeet Zacharia. Ik ben weg van zijn visioen over de toekomst van Jeruzalem, uit het veertiende hoofdstuk van zijn profetie. De toekomst van Jeruzalem dus. Wat lees ik in de ‘kanttekeningen’?
Volgens vers 8 ziet de profeet hoe ‘levende wateren’ uit Jeruzalem zullen stromen. In de kantlijn lees ik: ‘Hierdoor moet men verstaan de gaven van de Heilige Geest, die Christus overvloedig over zijn kerk uitstorten zou’. In vers 10 schetst Zacharia hoe Jeruzalem verhoogd zal worden temidden van het vlakke land. In de kantlijn: ‘De stad Jeruzalem, waardoor de kerk Gods hier wordt beduid, inzonderheid de kerk van het Nieuwe Testament’. Jeruzalem zal bewoond worden in haar plaats, vervolgt de profeet. De kanttekeningen vervolgen: ‘dat is, velen zullen zich tot de kerk begeven’.
Vers 12 beschrijft het optrekken van de volken tegen Jeruzalem. Dat zijn degenen, aldus de kantlijn, die de kerk van God bevochten en vervolgd hebben. En dan in vers 16 het grandioze visioen over de volken die als pelgrim optrekken naar Jeruzalem, om met het Joodse volk het Loofhuttenfeest te vieren. De kanttekening ziet het zo: ‘De Heere zal hen bekeren, alzo dat zij zich ook tot de Christelijke gemeente begeven zullen om de Heere te dienen. De profeet beschrijft hier de inwendige godsdienst van de kerk van het Nieuwe Testament door de uiterlijke godsdienst, die in het Oude Testament is gebruikelijk geweest’.
De conclusie is onontkoombaar: Jeruzalem is vervangen door de kerk ofwel de christelijke gemeente. Als klap op de vuurpijl krijgt het Oude Testament de uiterlijke godsdienst toegeschoven, terwijl de kerk van het Nieuwe Testament zich mag verheugen in een inwendige godsdienst. Drie keer raden wat de voorkeur verdient: uiterlijk of inwendig?
Zenuw
Hier raken we een christelijke zenuw. Stel, je moet op het bekende onbewoonde eiland kiezen tussen twee boeken: Oude Testament of Nieuwe Testament. Als christen zou ik zonder aarzelen kiezen voor het Oude Testament. Ook voor christenen is het Oude Testament de eigenlijke Bijbel. Het Nieuwe Testament is het commentaar daarop in de naam van Jezus.
Streamer
Nooit en nergens is vernomen dat God het verbond met Israël heeft opgezegd.
Dit is natuurlijk de christelijke wereld op z’n kop. In onze Bijbels heb je eerst het Oude Testament en daarna het Nieuwe. In die volgorde lezen we ook. En dan? Heb je dan de Bijbel uit? Nee, het Nieuwe Testament zet je terug in de wereld van het Oude Testament. En wel zó, dat de inhoud van dat Oude Testament onverwacht gloednieuw voor je is. ‘Nieuw’ betekent hier dus niet ‘vervanging’ maar ‘bevestiging’ van het oude: stempel erop, handtekening eronder, zegel eraan.
Zo is het ook met het volk van het Oude Testament, met Israël. Jeremia heeft het in hoofdstuk 31 van zijn profetie over een nieuw verbond. Een nieuw verbond met wie? Met een ánder dan Israël, met een nieuwe partner? Nee, een nieuw verbond met het huis van Juda, met het huis van Israël. Van een andere partner is geen sprake. Het nieuwe verbond is als de nieuwe maan. Dezelfde maan opnieuw. Nooit en nergens is vernomen dat God het verbond met Israël heeft opgezegd. Wél dat in Israël alle volken van de aarde mee-bedoeld zijn. En dus ook de kerk uit die volken.
Naast de synagoge
Niets maakt zo gelukkig als je plaats te kennen, schreef Tom Naastepad. Een gelukkige kerk is een kerk die haar plaats kent: naast de synagoge. Niet ‘vervanging’ maar ‘verhouding’ is het trefwoord. Jaren heb ik gewerkt met de Raad voor de verhouding van Kerk en Israël. Vervanging, dat is de dood voor de ander. Verhouding, dat is het leven voor de ander. Dat is volgens onze kerkorde ‘delen in de aan Israël geschonken verwachting van het Koninkrijk van God’.
Daarmee is de ‘vervangingstheologie’ vervangen. Eindelijk, in onze dagen.
Ik vind het een wat mistig artikel. En de manier waarop hier de 'vervangingstheologie' getekend wordt, is natuurlijk zo karikaturaal, dat iedereen zal zeggen: nee, dááááár ben ik het niet mee eens.
Nu, ik ook niet.
- in de theologie zullen wel meer woorden voorkomen die niet in Van Dale staan; vind ik niet echt boeiend, als we zelf tenminste maar goed kunnen uitleggen wat we er mee bedoelen;
- doop in plaats van besnijdenis: laatst ondernam ik een poging om een artikel van ds. Abma in Christenen voor Israël met dezelfde boodschap als dr. Vreekamp te weerleggen. Ik vond dat op grond van de bijbel nogal moeilijk. Het staat echter wel in onze belijdenisgeschriften, dus voor mij bindend. Hier wordt er denk ik wel een karikatuur van gemaakt. Hebben de Joodse jongetjes de boot gemist, zoals dr. Vreekamp schrijft? Ja, als ze niet Jezus als de Christus en Messias erkennen, buiten Hem is geen zaligheid;
- kanttekeningen: ik ben het in grote lijnen met dr. Vreekamp eens: de kanttekeningen ademen nogal eens de klassieke vervangingstheologie zonder een betekenis voor het natuurlijke Israël altijd te noemen. Wel in lijn met Calvijn, niet helemaal met Nadere Reformatie;
- het verbond met Israël is naar mijn overtuiging niet opgezegd; wel zijn (in de beeldspraak van Romeinen 11) de natuurlijke takken tijdelijk afgebroken. Wilde takken (heidenen) worden ingeënt, maar ook de van oorsprong natuurlijke takken worden weer geënt;
- als dr. Vreekamp met zijn opmerking "naast de synagoge" een twee-wegenleer bedoelt (Joden hebben een eigen weg van zalig worden), kan ik dat niet als Bijbels zien.
Ik vind het onbegrijpelijk dat hij de openbaring in Jezus Christus (zoals we die kennen in het Nieuwe Testament) reduceert tot niets meer dan een handtekening onder het Oude Testament, en dat hij stelt dat ook voor christenen het Oude Testament de eigenlijke bijbel is. Ik kan daar onmogelijk in meegaan. Het Nieuwe Testament brengt ons toch echt iets geheel nieuws, ja zelfs de openbaring van een persoon, de persoon van Jezus Christus. En dat voor Jood én niet-Jood gelijkelijk. Er is GEEN ANDERE NAAM, zei reeds de jood Petrus.
Overigens geloof ik niet dat dr. Vreekamp een aanhanger is van de tweewegenleer. Dat kun je volgens mij niet uit zijn artikel aflezen.
Klaio schreef:Ik vind het onbegrijpelijk dat hij de openbaring in Jezus Christus (zoals we die kennen in het Nieuwe Testament) reduceert tot niets meer dan een handtekening onder het Oude Testament, en dat hij stelt dat ook voor christenen het Oude Testament de eigenlijke bijbel is. Ik kan daar onmogelijk in meegaan. Het Nieuwe Testament brengt ons toch echt iets geheel nieuws, ja zelfs de openbaring van een persoon, de persoon van Jezus Christus. En dat voor Jood én niet-Jood gelijkelijk. Er is GEEN ANDERE NAAM, zei reeds de jood Petrus.
Overigens geloof ik niet dat dr. Vreekamp een aanhanger is van de tweewegenleer. Dat kun je volgens mij niet uit zijn artikel aflezen.
Dat laatste lees ik er ook wel in, hoor.
En verder is het een heel vreemd artikel.
Klaio schreef:Ik vind het onbegrijpelijk dat hij de openbaring in Jezus Christus (zoals we die kennen in het Nieuwe Testament) reduceert tot niets meer dan een handtekening onder het Oude Testament, en dat hij stelt dat ook voor christenen het Oude Testament de eigenlijke bijbel is. Ik kan daar onmogelijk in meegaan. Het Nieuwe Testament brengt ons toch echt iets geheel nieuws, ja zelfs de openbaring van een persoon, de persoon van Jezus Christus. En dat voor Jood én niet-Jood gelijkelijk. Er is GEEN ANDERE NAAM, zei reeds de jood Petrus.
Overigens geloof ik niet dat dr. Vreekamp een aanhanger is van de tweewegenleer. Dat kun je volgens mij niet uit zijn artikel aflezen.
Dat laatste lees ik er ook wel in, hoor.
En verder is het een heel vreemd artikel.
Ik vind het vreemd in die zin dat het nogal "verward" overkomt en niet echt stoelt op de politieke realiteit van destijds (en de niet echt historische weergave van de situatie in 1948; ik doel daarbij op de compromissen tussen schuldgevoel en politiek).
Afgewezen schreef:Ik vind het een wat mistig artikel. En de manier waarop hier de 'vervangingstheologie' getekend wordt, is natuurlijk zo karikaturaal, dat iedereen zal zeggen: nee, dááááár ben ik het niet mee eens.
Nu, ik ook niet.
Met welke "vervangingstheologie" ben jij het dan wel eens? Vreekamp mag dan in bepaalde opzichten wat kort door de bocht gaan en daardoor een, zoals jij het noemt, karikatuur maken, toch schetst hij wel, weliswaar in grove pennenstreken, de grondlijnen van de vervangingstheologie en de consequenties daarvan. Of niet?
Vreekamp schreef:Dan maar zonder woordenboek. De ‘vervangingstheologie’ gaat ervan uit dat God op een dag tegen zijn volk Israël heeft gezegd: “Ik stop ermee. Daar hebben jullie het helemaal naar gemaakt. Jullie hebben Jezus als mijn Messias niet erkend.”
Jezus heeft gezegd dat het Koninkrijk van Israël zal genomen worden en aan een volk gegeven dat zijn vruchten voortbrengt. Dat klopt. Inderdaad omdat zij de Messias niet erkend hebben. Dat klopt ook.
Dat is iets anders dan dat God: "Ik stop ermee." Zie onder.
Vreekamp schreef:De liefde is op. God en Israël scheiden van tafel en bed, sterker: gaan voorgoed uit elkaar. Zijn geliefde Israël, nota bene! En dan?
Zou Gods liefde ten opzichte van Israël op zijn? Was de liefde van Jezus op, toen Hij tranen weende over Jeruzalem? Mag er zó over deze ontzagwekkende zaken gesproken worden?
Vreekamp schreef: Dan vervangt God Israël door een nieuwe geliefde en laat Israël als ex dus lekker jaloers achter. God zelf blijft hoe dan ook niet alléén. Hij kan niet zonder mensen. Die nieuwe geliefde van God, jawel, dat is de kerk. Hoera. Wij kerkmensen, christenen, zijn nu de nieuwe en grote liefde van God. Met ons gaat Hij verder. Israël heeft het nakijken. Eigen schuld, dikke bult.
Deze manier van spreken vind ik om te beginnen stuitend. En God 'vervangt' Israël niet door een nieuwe geliefde. God blijft Israël in het oog houden. De gemeente moet Israël tot jaloersheid verwekken. Zó kan Israël tot de zaligheid komen. Dat is wat anders dan "Israël lekker jaloers achterlaten".
God heeft altijd verder gekeken dan Israël. Het was van meet af Zijn bedoeling de heidenen ook te vergaderen. Maar God heeft Israël nooit afgeschreven, maar de weg tot het heil (Christus!) opengelaten, ondanks dat ze Zijn Messias verworpen hebben!
Klaio schreef:Ik vind het onbegrijpelijk dat hij de openbaring in Jezus Christus (zoals we die kennen in het Nieuwe Testament) reduceert tot niets meer dan een handtekening onder het Oude Testament, en dat hij stelt dat ook voor christenen het Oude Testament de eigenlijke bijbel is. Ik kan daar onmogelijk in meegaan. Het Nieuwe Testament brengt ons toch echt iets geheel nieuws, ja zelfs de openbaring van een persoon, de persoon van Jezus Christus. En dat voor Jood én niet-Jood gelijkelijk. Er is GEEN ANDERE NAAM, zei reeds de jood Petrus.
Overigens geloof ik niet dat dr. Vreekamp een aanhanger is van de tweewegenleer. Dat kun je volgens mij niet uit zijn artikel aflezen.
Het is niet juist dat het nieuwe testament iets nieuws brengt!
Het oude en het nieuwe testament is'één geheel, Christus Jezus is heel duidelijk aanwezig in het oude testament, ook in het oude testament zagen ze al op Jezus als de komende Messias.
Hij openbaart Zich als de Engel des Heeren.
We mogen nooit het nieuwe testament los zien van het oude Gods kerk zit in beide verbonden.
Dat de Hebreënschrijver zegt dat we in het nieuwe verbond een beter verbond is met betere beloften, wil niet zeggen dat het oude verbond slecht was nee het oude verbond is ook goed.
Want de schaduwen van de oude bediening wezen naar het nieuwe.
Afgewezen schreef:Vreekamp schreef:
Dan vervangt God Israël door een nieuwe geliefde en laat Israël als ex dus lekker jaloers achter. God zelf blijft hoe dan ook niet alléén. Hij kan niet zonder mensen. Die nieuwe geliefde van God, jawel, dat is de kerk. Hoera. Wij kerkmensen, christenen, zijn nu de nieuwe en grote liefde van God. Met ons gaat Hij verder. Israël heeft het nakijken. Eigen schuld, dikke bult.
Deze manier van spreken vind ik om te beginnen stuitend. En God 'vervangt' Israël niet door een nieuwe geliefde. God blijft Israël in het oog houden. De gemeente moet Israël tot jaloersheid verwekken. Zó kan Israël tot de zaligheid komen. Dat is wat anders dan "Israël lekker jaloers achterlaten".
Juist, vervangingstheologie is niet het woord, het is alleen door tegenstanders gebruikt om de bijbelse leer zwart te maken.
De beloften aan Israël zijn niet vervallen, maar niet allen zij Israël die van Israël zijn.
Uitbreidingstheologie zou een beter woord zijn, Gods beloften zijn vanuit Israël uitgebreid naar alle volken, talen en natiën.
En deze vormen samen het Israël Gods, Ieder die in Jezus Christus is !
Deze tekst uit Jesaja vind ik altijd mooi licht werpen op God's plan: Verder zeide Hij: Het is te gering, dat Gij Mij een Knecht zoudt zijn, om op te richten de stammen van Jakob, en om weder te brengen de bewaarden in Israël; Ik heb U ook gegeven tot een Licht der heidenen, om Mijn heil te zijn tot aan het einde der aarde.
Zijn er oudtestamentische beloften die uitsluitend hun vervulling nog zullen vinden in (het volk) Israël en geen betrekking hebben op de gemeente? Dit in het licht van wat Paulus schrijft: "Want zovele beloften Gods als er zijn, die zijn in Christus ja, en zijn in Hem amen, Gode tot heerlijkheid door ons." Calvijn wil hier namelijk niet van weten. Na 1948 wordt dit onderscheid tussen Israël en de gemeente echter alom aanvaard.
Klaio schreef:Zijn er oudtestamentische beloften die uitsluitend hun vervulling nog zullen vinden in (het volk) Israël en geen betrekking hebben op de gemeente? Dit in het licht van wat Paulus schrijft: "Want zovele beloften Gods als er zijn, die zijn in Christus ja, en zijn in Hem amen, Gode tot heerlijkheid door ons." Calvijn wil hier namelijk niet van weten. Na 1948 wordt dit onderscheid tussen Israël en de gemeente echter alom aanvaard.
Mijns inziens kun je dat alleen stellen als je ervan uitgaat dat er náást de lijn die het NT ons aangeeft, nog een lijn is waarlangs beloften uit het OT in vervulling zouden gaan. Ik denk dat wij niet het recht hebben een dergelijke lijn te veronderstellen, daar de Geest ons hiervan in het NT niets leert.
Paulus, die zich intensief met Israël bezighoudt, zegt ervan in Rom. 10: "De toegenegenheid mijns harten, en het gebed dat ik tot God voor Israël doe, is tot hun zaligheid."
Het gaat dus ook bij Israël om de zaligheid en niet meer om een aards land, met een aardse tempel, etc. etc.
En in Rom. 11 schrijft hij: "En dit is hun een verbond van Mij, als Ik hun zonden zal wegnemen."
Ook hier weer een geestelijk heil, net als voor de gelovigen uit de heidenen.
Zakelijk gezien zou ik op de stelling 'eens' moeten antwoorden. Maar ik denk dat dit weinig zinvol is. Mijn stellingname heeft niets met Calvijn te maken. De stichting van de staat Israël is geen vervulling van de terugkeerprofetie. In historisch en actueel opzicht zie ik het als een onherstelbaar drama, omdat de Joden en de Arabieren in het kader van de stichting van de staat Israel een speelbal zijn geworden van de internationale politiek. In bijbels-profetisch opzicht moet het wel samenhangen met een toekomstige ontknoping van de wereldgeschiedenis.
