Remonstrants of toch niet?

[Lapressa]

Caprice, dit zegt dominee van de Heiden: "Op jonge leeftijd had de Heere mijn ogen geopend en ben ik zondaar voor God geworden."

God opent de ogen en dan pas wordt ingezien wat de werkelijke staat voor God is. Dus eerst komt God en niet eerst onze ellendekennis.

[Marnix]

In de Schrift wordt een ieder tot het heil geroepen. Ook bij de Reformatoren, en veel Nadere Reformatoren en Puriteinen. Ongeacht of zij hun zonden kennen. Iedereen is bij Hem welkom.

Dat alleen zij daadwerkelijk komen die hun zonden en ellende kennen, doet daar niets toe of af. Maar ellendekennis is geen voorwaarde. De oproep komt tot iedereen, met en zonder ellendekennis, hartelijk en welgemeend. Een ieder is bij Hem welkom. En wie tot Hem komt, zal Hij geenszins uitwerpen. Wie gaat zitten afwachten tot ellendekennis hem een keer ingestort wordt, of wie andersinds meent zich eerst toe te moeten bereiden, veracht het woord van God. Slechts in het gehoorzamen aan het woord, en het gehoorzamen van de oproep tot bekering en geloof, kunnen wij Gods zegen verwachten. Om er in die weg achter te komen dat wij uit onszelf tot God niet kunnen naderen, en dat onze zonde scheiding maakt tot God en ons, en dat wij volledig afhankelijk zijn van Zijn genade, en Zijn werk in ons, en Zijn verzoening in Christus.

Maar wie meent door met zn armen over elkaar af te wachten Gode meer te behagen dan door een komen tot Christus, veracht het woord, en dus ook de God die dat woord spreekt. Elke bekering begint met gehoorzaamheid. Met het vragen: Heere, wat wilt U dat ik doe. Neem Abraham, neem Paulus tot een voorbeeld. Dat is een weg die door ellende tot God leidt. Maar het begint met een horen naar, en gehoorzamen van Gods woord. Opdat het Woord u wijs make tot zaligheid!

Het is absoluut geen zaak van met de armen over elkaar zitten en wachten, maar met de zielsgestalte zoals die verwoordt wordt in Psalm 42 vers 3: Mijn ziel dorst naar God, naar den levenden God; wanneer zal ik ingaan, en voor Gods aangezicht verschijnen?
Als de dichter spreekt over dat dorsten, gaat het over dat diepe verlangen. De kanttekening zegt over dorsten: Dat is, verlangt uitermate zeer.

Juist zij zijn het ook die genodigd worden in Jesaja 55 vers 1: O alle gij dorstigen, komt tot de wateren, en gij die geen geld hebt, komt, koopt en eet, ja, komt, koopt zonder geld en zonder prijs, wijn en melk.

Hier staat toch duidelijk wie er genodigd worden tot de Fontein. De Heere werkt het bij Zijn volk in het hart op Zijn tijd en wijzen. Voor hen die er niets van kennen is het noodzaak om de Heere er over aan te roepen; ach Heere, dat dorstig zijn, dat mis ik. Ik moet gewaar worden dat ik dat niet heb, en dat is zo erg, want daardoor veracht ik die Fontein. Schenk me er ook wat van.

Ellendekennis is dus wel een voorwaarde, ofwel, ontdekt te worden aan die dorst, want anders zul je dat levende water ook nooit benodigen.

1. Dat neigt naar Remonstrants. God kiest zijn kinderen uit op basis van ellendekennis.
2. "ach Heere, dat dorstig zijn, dat mis ik. Ik moet gewaar worden dat ik dat niet heb, en dat is zo erg, want daardoor veracht ik die Fontein. Schenk me er ook wat van.": Wie niet dorstig is, mist niet dat hij dorstig is. Wie beseft dat hij de Fontein mist, is al dorstig, en zal dit dus niet zo bidden.

En dan weet ik wel: je moet ontdekt worden. Maar het principe dat aan een voorwaarde voldaan moet zijn voordat je tot geloof kunt komen is eng, en neigt naar Remonstrants.

Daar komt bij dat echte ellendekennis niet aan het geloof vooraf kán gaan. Wie niet gelooft, beseft niet hoe groot de liefde van God is. Hij beseft dus ook niet, hoe erg het is om die liefde te verwerpen en tegen God in te gaan. Pas wie gelooft, wie in de liefde van God staat kan beginnen te beseffen hoe erg het is om ook maar in het minste tegen die liefde in te willen gaan. En die zal dus naarmate hij groeit in het geloof ook groeien in ellendekennis.

Klopt, wat punt 2 betreft, bidden om ellendekennis is wat vreemd. Waaruit kennen we onze ellende? Niet door de Geest van God ofzo, maar door de wet van God. Als iemand bidt om ellendekennis, dat dorstig zijn mist, moet hij naar de wet kijken en zich daaraan toetsen. Wie dat doet kan niet zonder schuldbesef blijven.... Wie schuldbesef heeft weet dat hij het van God moet verwachten en wordt dorstig.

[Afgewezen]

Caprice, dit zegt dominee van de Heiden: "Op jonge leeftijd had de Heere mijn ogen geopend en ben ik zondaar voor God geworden."

God opent de ogen en dan pas wordt ingezien wat de werkelijke staat voor God is. Dus eerst komt God en niet eerst onze ellendekennis.

Dat zal niemand ontkennen. Maar als God komt om de ogen te openen voor onze ellende, is dat toch wat anders dan wanneer God onze ogen komt te openen voor de Zaligmaker.

[Lapressa]

Denk jij, dat als God in jou komt om je ellende te laten zien, dat Hij daarna Zijn handen van je af zal trekken om j evervolgens daarin te laten zitten?
God heeft volgens mij 1 groot doel: zoveel mogelijk mensen tot Hem trekken.

[freek]

Denk jij, dat als God in jou komt om je ellende te laten zien, dat Hij daarna Zijn handen van je af zal trekken om j evervolgens daarin te laten zitten?
God heeft volgens mij 1 groot doel: zoveel mogelijk mensen tot Hem trekken.

Jammer Lapressa, je bent bepaald geen ambassadeur voor stichting Jijdaar

[Afgewezen]

Denk jij, dat als God in jou komt om je ellende te laten zien, dat Hij daarna Zijn handen van je af zal trekken om j evervolgens daarin te laten zitten?

Dat denk ik niet. Maar het zal er toch op aankomen dat je tot geloof komt. Niet bij iedereen komt het tot die doorbraak.
Je kunt niet zeggen: nu heeft God mij mijn ellende laten zien, nu komt de rest ook wel. Zo werkt dat niet. Daar heb je zelf trouwens ook niets aan. Het gaat er niet om dat je weet dat God met je begonnen is, het gaat erom dat je God ként, teruggebracht ben in Zijn gemeenschap.

[Tiberius]

Denk jij, dat als God in jou komt om je ellende te laten zien, dat Hij daarna Zijn handen van je af zal trekken om j evervolgens daarin te laten zitten?

Dat zal Hij zeker niet doen. Maar daar kan een ontwaakte zondaar echt niet uit leven.

God heeft volgens mij 1 groot doel: zoveel mogelijk mensen tot Hem trekken.

De uitverkorenen.

Jammer Lapressa, je bent bepaald geen ambassadeur voor stichting Jijdaar

Met zulke ambassadeurs heb je geen opponenten meer nodig.

[Lapressa]

Dat ben ik ook niet Freek en het zou fijn zijn als iedereen hier is stopt mijn woorden gelijk te trekken met die van JijDaar. Ga dan in gesprek met de mensen in de organisatie. Dan krijg je waarschijnlijk een veel beter beeld dan al die 1000 jongeren die daar de avonden bezoeken.

@ Tiberius, dat weet ik dat iemand op dat moment niets mee kan, maar vaak is dat voor de mensen die de persoon bijstaan wel een teken van wat er werkelijk speelt. Ik geloof niet dat God Zijn handen halverwege het 'proces ' van iemand aftrekt. Omdat Hij niet zal verlaten het werk wat Hij zelf begon. Daar uit mag je dan toch troost bieden naar iemand die hier in worstelt. Je mag dan iemand helpen hier in?

[Lapressa]

Denk jij, dat als God in jou komt om je ellende te laten zien, dat Hij daarna Zijn handen van je af zal trekken om j evervolgens daarin te laten zitten?

Dat denk ik niet. Maar het zal er toch op aankomen dat je tot geloof komt. Niet bij iedereen komt het tot die doorbraak.
Je kunt niet zeggen: nu heeft God mij mijn ellende laten zien, nu komt de rest ook wel. Zo werkt dat niet. Daar heb je zelf trouwens ook niets aan. Het gaat er niet om dat je weet dat God met je begonnen is, het gaat erom dat je God ként, teruggebracht ben in Zijn gemeenschap.

Ik vraag mij heel sterk af (en al heel lang) of je eigenlijk niet het moment dat God in jou komt, het moment van bekering moet zien. Als je het moment dat jij tot dat besef komt aanhoud, begrijp ik dat best. maar mijn twijfels hierbij is, dat je dan eigenlijk te kort doet aan het werk wat God daarvoor al in jou heeft gedaan.

hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel. Is lastig te omschrijven.

[Afgewezen]

Ik vraag mij heel sterk af (en al heel lang) of je eigenlijk niet het moment dat God in jou komt, het moment van bekering moet zien. Als je het moment dat jij tot dat besef komt aanhoud, begrijp ik dat best. maar mijn twijfels hierbij is, dat je dan eigenlijk te kort doet aan het werk wat God daarvoor al in jou heeft gedaan.

hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel. Is lastig te omschrijven.

Ik denk dat ik je wel begrijp, maar hierin gaan onze wegen dan ook uiteen. Het gaat niet om het proces van de bekering (is God begonnen, oké, dan is het goed), het gaat om het resultaat van dat proces: ben ik met God verzoend, heb ik Christus leren kennen.
Dat betekent niet dat je voor die tijd nooit eens adem mag scheppen en hopen mag dat God begonnen is en ook op Zijn tijd het licht zal laten doorbreken, maar daar kun je nooit en te nimmer conclusies uit trekken en je kunt er al helemaal niet uit gaan leven.

[Lapressa]

Natuurlijk gaat het ook om het resultaat. Alleen als je dan terug kijkt, wanneer noem jij dan het moment van bekering. (begrijp ook wel dat je dat neit halverwege al gaat vast stellen) Is dat dan het moment dat jij tot dat besef kwam of het moment dat God in je begon te werken?

[Afgewezen]

Natuurlijk gaat het ook om het resultaat. Alleen als je dan terug kijkt, wanneer noem jij dan het moment van bekering. (begrijp ook wel dat je dat neit halverwege al gaat vast stellen) Is dat dan het moment dat jij tot dat besef kwam of het moment dat God in je begon te werken?

De uitdrukking 'tot het besef komen' is niet juist.
Het gaat erom dat je tot geloof komt. Dat is een wezenlijke verandering, van de duisternis in het licht, van de dood in het leven.
Dat is iets heel anders dan slechts tot het besef komen dat God met je begonnen is.

[Tiberius]

Ik vraag mij heel sterk af (en al heel lang) of je eigenlijk niet het moment dat God in jou komt, het moment van bekering moet zien. Als je het moment dat jij tot dat besef komt aanhoud, begrijp ik dat best. maar mijn twijfels hierbij is, dat je dan eigenlijk te kort doet aan het werk wat God daarvoor al in jou heeft gedaan.

hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel. Is lastig te omschrijven.

Ik denk dat ik je wel begrijp, maar hierin gaan onze wegen dan ook uiteen. Het gaat niet om het proces van de bekering (is God begonnen, oké, dan is het goed), het gaat om het resultaat van dat proces: ben ik met God verzoend, heb ik Christus leren kennen.
Dat betekent niet dat je voor die tijd nooit eens adem mag scheppen en hopen mag dat God begonnen is en ook op Zijn tijd het licht zal laten doorbreken, maar daar kun je nooit en te nimmer conclusies uit trekken en je kunt er al helemaal niet uit gaan leven.

Hier kan ik niet helemaal in mee.
Ik denk dat ik me wat dat betreft toch meer achter Brakel wil scharen. Elke geloofsdaad, ook het toevluchtnemend geloof, is rechtvaardigend van aard. Ook al voor het punt van de bewuste rechtvaardiging.

Maar dat terzijde.

[Lapressa]

oke, als je dat woord dan veranderd in tot geloof komen, welk moment zou je dan aanhouden als mensen vragen: wanneer ben jij bekeerd?

[Tiberius]

oke, als je dat woord dan veranderd in tot geloof komen, welk moment zou je dan aanhouden als mensen vragen: wanneer ben jij bekeerd?

Pas als je je laatste adem uitblaast.

Dat geldt voor de bekering in ruimere zin.
Als de persoon in kwestie de 1e bekering bedoelt, kan je antwoorden wanneer God in je leven is gekomen.
Overigens kan je je afvragen wat een ander daar mee te maken heeft.