Maar is dat nu niet juist het gevaar van onze 'zuivere leer'?
Ik lees nergens in de Bijbel dat mensen hier moeite mee hadden. Ze bekeerden zich en gaven God de eer, want Hij was het die het gedaan had.
Ik zeg niets over mensen die hier wel mee worstelen, want die zijn er inderdaad veel. Maar die schuiven dit ook niet opzij als ze er echt mee worstelen. Ik had het met name over mensen, die met hun vrome 'God-moet-het-doen' doorleven zoals ze leven. En daarmee God de schuld geven...
Herinnering
Re: Herinnering
Er zijn inderdaad veel mensen in de GerGem, die hiermee tobben. Voor hen is dit levende realiteit. Het probleem van het 'wakker schudden' van zulke mensen is dat ze heel veel waarschuwingen hebben gehad voor mensen, waar-het-zomaar-bij-gaat, waardoor er gauw achterdocht ontstaat als je het anders zegt dan de dominee zondags.Marco schreef:Dat is een beetje flauw, dat 'dooddoenertje'. Want veel mensen zitten er echt mee, en voor hen is het echt geen dooddoenertje.
Daarom denk ik dat naast 'wakker schudden' het gebed heel belangrijk is.
Wat kunnen we doen?
Openb 3:17-20
-Onderken de verontrustende realiteit.
-Bid
-Bereid je voor.
Re: Herinnering
Ja dank je!
't Gebed overwint alles!! En daarom is er nog hoop
(Sorry als ik mensen kwetste met m'n woorden)
't Gebed overwint alles!! En daarom is er nog hoop
(Sorry als ik mensen kwetste met m'n woorden)
Re: Herinnering
Namens wie spreek je nu?Mariaa schreef:Mja.. misschien inderdaad niet helemaal goed verwoord. Want aan de zuiverheid van de leer ligt het niet. We weten precies of de preek zuiver was, we weten precies hoe een mens bekeerd moet worden.
Maar ondanks dat we dat weten, zijn we in slaap gevallen. We hóren, maar we verstaan niet; we zien, maar we bemerken het niet. We leven met een verstandstheologie. Liefst blijven we urenlang discusieren of geloof aan wedergeboorte vooraf gaat of dat het andersom is, of de beloften van God in de Doop ook voor de niet-uitverkorenen zijn of niet, enz.
Maar de eis van bekering en geloof, zover die nog doorklinkt, schuiven we opzij met een dooddoenertje: "God moet het doen".
Laten zij die wél ontwaakt zijn niet anders doen dan de slapenden wakker te schudden. Niet dat zij dat zelf kunnen, maar omdat zij dat door de Geest die in hen is kunnen doen!
Re: Herinnering
In mijn openingstopic citeer ik een gedeelte uit de preek van ds. Huisman. Hij heeft er altijd de nadruk opgelegd, dat de oproep tot geloof moet klinken vanuit de opdracht om het Evangelie te verkondigen en in het geloof, dat de prediking vrucht zal dragen. Dat resulteerde bij hem althans in een vurige opwekkingsprediking. Dit tot ongenoegen vaak van veel mensen in de Ger. Gem. die hem (overigens ten onrechte) betichtten van arminianisme.
Maar nu de praktijk. En ik denk, dat veel mensen in de Ger. Gem. dáár nu zo mee worstelen.
Wat zal zo’n opwekkende prediking nu in concreto uitrichten? Ik denk het volgende: deze prediking vraagt indringend aan de mensen wat ze nu tegen de verlossing door Jezus kunnen inbrengen. Waarom laat men zich niet met God verzoenen? Wil je geen genade ontvangen? Waarom wend je je af, wanneer God het kostbaarste wat hij heeft je aanbiedt? Hier wordt dus een sterke nadruk gelegd op het feit, dat mensen van nature niet willen weten van genade, maar zichzelf willen handhaven. Het is een prediking, waarin dus heel concreet het zondig en verloren zijn van mensen wordt aangewezen. Niet abstract, niet algemeen, zodat je jezelf er buiten kunt houden. Maar heel persoonlijk. Je kent God niet? Je hebt Jezus niet nodig? Je laat alles maar over je heen komen? Vlijmscherp klinken dan de woorden: waarom eigenlijk niet? Waarom wil je dat niet?
Deze vraag naar wat je wilt is heel cruciaal. Want er bestaat de neiging om de zonde van de onwil van je af te schuiven met een beroep op “onze verdorven wil”. Dan wordt die “verdorven wil” een excuus om het verkeerde ervan niet onder ogen te zien. We verschuilen ons dan achter onze onmacht om het goede te doen: “een mens kan toch niets bijdragen…, een mens wil zich toch niet bekeren?”
Ds. Huisman en anderen hebben nooit geaccepteerd, dat hiermee de verantwoordelijkheid, die door de prediking van het Evangelie bij mensen wordt neergelegd, weer kon worden teruggegeven. Nee, de onwil en de onmacht moet juist als een beschamende en verkeerde reactie op de prediking aan de kaak worden gesteld.
Kan de mens dus wél wat doen aan zijn zaligheid?
Ik denk , dat het zo zit: door indringend en met grote klem te verkondigen, dat wij kennelijk niet willen, dat God zich over ons ontfermt, wordt onze wil langzaam maar zeker omgebogen. Door steeds maar de vraag te herhalen: “waarom wil je het nu niet” wordt op een gegeven moment het punt bereikt, dat iemand zich realiseert, dat hij eigenlijk niets liever wil, dan verlost te worden van zijn verloren en verlopen leven. Wel, in die tusentijd is er dus een levenwekkende werking van Gods Geest in ons hart geweest. Onze wil wordt omgebogen. We zijn door de prediking hardhandig misschien, maar voortdurend en zonder er nog aan te kunnen ontsnappen voor God ingewonnen. We zijn gedwongen om in te gaan. We zijn met vele woorden overtuigd. Dat is natuurlijk helemaal Gods werk. Maar God doet dat niet zonder de prediking. Die prediking is een echte voorwaarde. Zo wil God kennelijk mensen benaderen. Het geloof is uit het gehoor.
Dat ombuigen van de wil vindt zonder ons in ons plaats. Daarmee is er in deze opvatting dus geen arminianisme. Maar er is wel een menselijke activiteit voor nodig. Niet van de ongelovige! Maar van de gelovige! Er is de menselijke activiteit van de prediker voor nodig. Zonder deze menselijke activiteit kan het niet. God werkt wedergeboorte en bekering door middel van het door mensen gepredikte Evangelie. Hiermee wordt dus de weg afgesneden, dat God ook buiten de verkondiging om direkt in ons hart gaat spreken, onze wil gaat ombuigen en ons gaat bekeren. Nee, dat is de fuik, waarin veel bevindelijken terechtkomen. Ze wachten op een direkte sprake van God in hun hart. Maar het gaat altijd via een de verklondiging door een mens. Lees maar hoe de gemeenten in de Vroeg Kerk werden gesticht. Dat vond alleen plaats wanneer apostelen op reis gingen en het Evangelie predikten. Dat is het aandeel van de mens in de zaligheid: dat hij het an anderen vertelt. Wie dit weet, zal ook heel veel belang hechten aan de momenten van verkondiging. Dáár moet de oproep geschieden, want dáár buigt God de wil van mensen om.
Ik denk dus, dat een opwekkende prediking, die in deze vruchten van de prediking gelooft, onontbeerlijk is voor het werk van Gods Geest. Het gaat niet buiten de prediking van dit Woord om. Dat heb ik onder anderen bij de prediking van ds. Huisman ervaren en geleerd. En dat wilde ik hier doorgeven.
Andersom is het denk ik ook waar. Waar de prediking verwordt tot een onpersoonlijke en theoretisch herhaling van hoe God een mens in het algemeen bekeert, zonder dat mensen bij herhaling worden opgeroepen om te geloven, ten einde hun onwil te breken, daar zullen ook geen vruchten van de Geest gevonden worden. Daar vindt men de onwil van mensen kennelijk geen al te groot probleem. Een bekering onder de prediking wordt dan helemaal niet meer verwacht. Men gaat dan bidden "of God er maar de naprediker van zou willen zijn", alsof de verkondiging zelf een krachteloze formaliteit is.
gravo
Maar nu de praktijk. En ik denk, dat veel mensen in de Ger. Gem. dáár nu zo mee worstelen.
Wat zal zo’n opwekkende prediking nu in concreto uitrichten? Ik denk het volgende: deze prediking vraagt indringend aan de mensen wat ze nu tegen de verlossing door Jezus kunnen inbrengen. Waarom laat men zich niet met God verzoenen? Wil je geen genade ontvangen? Waarom wend je je af, wanneer God het kostbaarste wat hij heeft je aanbiedt? Hier wordt dus een sterke nadruk gelegd op het feit, dat mensen van nature niet willen weten van genade, maar zichzelf willen handhaven. Het is een prediking, waarin dus heel concreet het zondig en verloren zijn van mensen wordt aangewezen. Niet abstract, niet algemeen, zodat je jezelf er buiten kunt houden. Maar heel persoonlijk. Je kent God niet? Je hebt Jezus niet nodig? Je laat alles maar over je heen komen? Vlijmscherp klinken dan de woorden: waarom eigenlijk niet? Waarom wil je dat niet?
Deze vraag naar wat je wilt is heel cruciaal. Want er bestaat de neiging om de zonde van de onwil van je af te schuiven met een beroep op “onze verdorven wil”. Dan wordt die “verdorven wil” een excuus om het verkeerde ervan niet onder ogen te zien. We verschuilen ons dan achter onze onmacht om het goede te doen: “een mens kan toch niets bijdragen…, een mens wil zich toch niet bekeren?”
Ds. Huisman en anderen hebben nooit geaccepteerd, dat hiermee de verantwoordelijkheid, die door de prediking van het Evangelie bij mensen wordt neergelegd, weer kon worden teruggegeven. Nee, de onwil en de onmacht moet juist als een beschamende en verkeerde reactie op de prediking aan de kaak worden gesteld.
Kan de mens dus wél wat doen aan zijn zaligheid?
Ik denk , dat het zo zit: door indringend en met grote klem te verkondigen, dat wij kennelijk niet willen, dat God zich over ons ontfermt, wordt onze wil langzaam maar zeker omgebogen. Door steeds maar de vraag te herhalen: “waarom wil je het nu niet” wordt op een gegeven moment het punt bereikt, dat iemand zich realiseert, dat hij eigenlijk niets liever wil, dan verlost te worden van zijn verloren en verlopen leven. Wel, in die tusentijd is er dus een levenwekkende werking van Gods Geest in ons hart geweest. Onze wil wordt omgebogen. We zijn door de prediking hardhandig misschien, maar voortdurend en zonder er nog aan te kunnen ontsnappen voor God ingewonnen. We zijn gedwongen om in te gaan. We zijn met vele woorden overtuigd. Dat is natuurlijk helemaal Gods werk. Maar God doet dat niet zonder de prediking. Die prediking is een echte voorwaarde. Zo wil God kennelijk mensen benaderen. Het geloof is uit het gehoor.
Dat ombuigen van de wil vindt zonder ons in ons plaats. Daarmee is er in deze opvatting dus geen arminianisme. Maar er is wel een menselijke activiteit voor nodig. Niet van de ongelovige! Maar van de gelovige! Er is de menselijke activiteit van de prediker voor nodig. Zonder deze menselijke activiteit kan het niet. God werkt wedergeboorte en bekering door middel van het door mensen gepredikte Evangelie. Hiermee wordt dus de weg afgesneden, dat God ook buiten de verkondiging om direkt in ons hart gaat spreken, onze wil gaat ombuigen en ons gaat bekeren. Nee, dat is de fuik, waarin veel bevindelijken terechtkomen. Ze wachten op een direkte sprake van God in hun hart. Maar het gaat altijd via een de verklondiging door een mens. Lees maar hoe de gemeenten in de Vroeg Kerk werden gesticht. Dat vond alleen plaats wanneer apostelen op reis gingen en het Evangelie predikten. Dat is het aandeel van de mens in de zaligheid: dat hij het an anderen vertelt. Wie dit weet, zal ook heel veel belang hechten aan de momenten van verkondiging. Dáár moet de oproep geschieden, want dáár buigt God de wil van mensen om.
Ik denk dus, dat een opwekkende prediking, die in deze vruchten van de prediking gelooft, onontbeerlijk is voor het werk van Gods Geest. Het gaat niet buiten de prediking van dit Woord om. Dat heb ik onder anderen bij de prediking van ds. Huisman ervaren en geleerd. En dat wilde ik hier doorgeven.
Andersom is het denk ik ook waar. Waar de prediking verwordt tot een onpersoonlijke en theoretisch herhaling van hoe God een mens in het algemeen bekeert, zonder dat mensen bij herhaling worden opgeroepen om te geloven, ten einde hun onwil te breken, daar zullen ook geen vruchten van de Geest gevonden worden. Daar vindt men de onwil van mensen kennelijk geen al te groot probleem. Een bekering onder de prediking wordt dan helemaal niet meer verwacht. Men gaat dan bidden "of God er maar de naprediker van zou willen zijn", alsof de verkondiging zelf een krachteloze formaliteit is.
gravo