Kraamperikelen...
Geplaatst: 08 jan 2008, 14:13
Kraam column,
Het is rond 09.00 als ik bij de Familie Bouali aanbel. Mn eerste dag bij deze familie. Wat, wie en hoe tref je de familie aan? Ik kreeg te horen van het kraamcentrum dat mevrouw borstvoeding geeft, het gewicht van het kindje en waar de mensen wonen… als er specifieke wensen zijn of omstandigheden krijg je dat ook wel door, maar meestal is dat bij Marokkaanse mensen niet het geval, ja alleen dat er niet goed Nederlands gesproken wordt…
Ik bel aan en hoor gestommel achter de deur, een sleutel wordt omgedraaid en daar staat een vriendelijk ogende man, rond de 35 a 36 schat ik hem. Ik begroet hem en zeg, ´Goedemorgen, van harte gefeliciteerd, ik ben uw kraamverzorgende´ (even schiet er door me heen… moet ik deze man een hand geven? Zal hij dit niet als beledigend of als moeilijk ervaren? Vind hij me niet onbeleefd als ik het niet doe?) Ik stap naar binnen en geef hem (*toch maar) een hand en stel me voor. Hij schudt vriendelijk m’n hand en kijkt me afwachtend aan. Ik trek m’n jas uit en vraag maar direct of ik mn schoenen uit moet doen. Ik kreeg het antwoord, dat als ik dat zou willen moet ik dat zeker doen, maar als ik dat niet wil, dan hou je ze maar lekker aan! Ik koos voor het laatste. Ik had mn pantoffels ook wel in mn tas zitten maar mn schoenen aanhouden vind ik fijner!
Meneer spreekt bijzonder goed nederlands….
Mevrouw stond zich nog even te verzorgen in de badkamer dus liet ik haar nog maar even tutten. Ik vraag meneer waar het mooie kindje is. Hij loopt voor me uit en toont trots zijn zoon (*flinke kerel van zo’n 4500gram) Ahmed. Dit grote kleine manneke ligt totaal knock-out, had net gedronken, dus verzadigd.
Iets wat je bij buitenlandse mensen vaak tegen komt is het HEEL erg dik aankleden van de baby’tjes. Het liefste 2 dikke truitjes over elkaar aan, sokjes over de handjes (*want anders krijgen ze koude handjes denkt men), een mutsje en een jasje met capuchon en dan ook nog t liefst lekker onder het dekbed van papa en mama…
Dit grote kleine Ahmedmannetje ligt inderdaad dik aangekleed, mutsje op, sokjes aan de handjes en toch iets te ver naar mijn zin onder het dekbed… Ik besluit er nog even niets van te zeggen maar heb het dekbed wel even veilig teruggeslagen… (*dit uit wiegendoodpreventie).
Mevrouw is nog steeds bezig dus vroeg ik maar of meneer papieren en ‘het boek’ van ons had. ‘het boek’ is ons kraamdossier waarin we elke dag verhalen schrijven over de kindjes de moeders en eventueel natuurlijk de vaders en broers en zussen. Omdat deze mensen Marokkaans zijn en de taal niet goed beheersen hebben ze een speciaal kraamdossier gekregen. Een boek vol plaatjes die eigenlijk alleszeggend zijn.
Ik ga in de kamer aan tafel zitten en ga lezen… Mn collega die de vorige dag ‘de opstart’ heeft gedaan heeft bijzonder beknopt overgedragen… Behoorlijk irritant. Dat te bedenken dat deze kraamverzorgende zelf op teamoverleggend wel eens kritiek heeft geuit op haar collega’s over de manier van invullen van kraamdossiers en overdrachten… Maargoed, dat zij zo.
Ik hoor meneer praten in de keuken, mevrouw is klaar! Ik sta op, loop naar de keuken en zie daar een vrouw met hoofddoek staan. Ik vind t moeilijk om haar leeftijd te schatten, ze lijkt me wat ouder maar zeker weten doe ik het niet. Ik geef haar een hand, stel me voor en feliciteer haar! Jasmina 29jaar, 2 grote donkerbruine ogen en een vrij blanke huid. Eerst een meisje, nu een zoon! We lopen samen naar haar prachtige wonder toe en ik geef haar nog eens extra complimenten hoe mooi en lief die grote kleine Ahmed toch niet is! Ahmed ligt nog steeds heerlijk te slapen. Ik vertel dat Ahmed eigenlijk iets te dik is aangekleed en kleed hem (*onder een beetje knorrend protest van grote kleine Ahmed) een stukje uit. Mevrouw vind het prima en wil het beste voor haar zoon!
Ik vraag haar hoe het met haar gaat. Goet goet, niet goet slaap vannacht, Ahmed veel huilen, veel eten, ik bang hij niet genoeg eet krijgt… (*ik begreep inmiddels dat het kraamdossier ’kraamzorg in beeld’ dus weldegelijk nodig is!). Ik vraag wat verder maar echt wijzer word ik er niet van. Ik stel voor om de volgende voeding (*wat dus rond 10.00 moet plaatsvinden) af te wachten. Wellicht heb ik nog wat tips, aanwijzingen om het kindje beter aan te leggen. Ook kan ik dan redelijk goed bepalen hoe het nu zit met die borstvoeding van mevrouw.
Ondertussen vraag ik verder hoe haar bevalling is geweest, of ze nog last heeft van dr hechtingen… Maar bij het woord hechtingen zag ik grote vraagtekens boven haar hoofd verschijnen… ‘wat is hechtingen?’… Ik besluit het ‘kraamzorg in beeld’ zorgplan erbij te gaan halen en wijs het plaatje aan… AH! Zegt mevrouw en begint te vertellen. Zoals je begrijpt, zal ik niet melden wat ze hier op antwoordde. Ik doe ondertussen haar controles.
Ik vraag me af waar ik nu mee ga beginnen qua huishouden. Het bed staat niet op klossen (*zoals bij de meeste buitenlandse gezinnen) dus bed verschonen zit dan niet in het ‘pakketje’ van de kraamzorg. Ik loop het flat rond en probeer te zien wat mijn hand moet vinden. Meneer staat in de keuken af te wassen… Ondertussen begint grote kleine Ahmed wat te mopperen en mevrouw denkt dat hij eten wil. Komt goed uit! Ik kijk hoe mevrouw aan legt en geef haar nog wat aanwijzingen die ze dankbaar opvolgt. Ondertussen is meneer er ook bij komen staan! Gezellige man. De thee is klaar. Of ik Marokkaanse thee wil? GRAAG, want als er iets is wat ik lekker vind is het Marokkaanse thee! Heerlijk. Ik krijg een klein glaasje met hete thee op een schoteltje. De thee is heerlijk zoet, er drijven onderop de bodem wat kleine theeblaadjes maar daar probeer ik omheen te drinken… (*als je begrijpt wat ik bedoel). Ik complimenteer over de thee en we praten verder over de grote kleine Ahmed.
Kletsen is leuk maar er moet ook gewerkt worden… Ik zie dat de wasmachine klaar is en vraag Jasmina waar de wasknijpers zijn. Deze blijkt ze niet te hebben maar wel gewoon een was rek. Oké, dan gooi ik het maar over het was rek op t balkon. Ondertussen hoor ik Arabische muziek… het blijkt uit de telefoon van mevrouw te komen. Een vriendin van mevrouw. Ik versta er niets van, ach, het is ook niet voor mijn oren bestemd! Ik zet nog maar een wasje aan en doe de badkamer en wc… De woon en slaapkamer zien er prima uit dus die laat ik voor wat ze zijn…
Nadat de voeding bij grote kleine Ahmed gezakt is mocht de grote kleine man lekker in bad. Brullen bij het uitkleden, ja hij bezit pit deze Ahmed! Ondertussen controleer ik het manneke op kleur en keur zn naveltje. Eenmaal in bad vind dhr Ahmed zn rust weer en sukkelt bijna in slaap! Voor korte duur… Daphne is bikkelhard… Ahmed kan niet de hele dag in bad liggen dus droog ik hem af. Eenmaal zn kleertjes weer aan zijn we weer dikke vrienden! Ik maak het even goed met hem en geef hem snel aan zn mama die vertederd toe staat te kijken.
Ik ga schrijven (uitgebreider dan mijn collega uiteraard) en geef nog de nodige GVO (*gezondheid voorlichting en opvoeding) wat informatie betekend. De 3 uur zijn om, ik sluit af, neem afscheid en trek de deur achter me dicht. Zo, dat was weer een 3 uurszorg… nu maar afwachten wat er vanmiddag weer gaat komen qua zorg!
Daphne
Ps. alle namen en een aantal gegevens zijn veranderd.
Het is rond 09.00 als ik bij de Familie Bouali aanbel. Mn eerste dag bij deze familie. Wat, wie en hoe tref je de familie aan? Ik kreeg te horen van het kraamcentrum dat mevrouw borstvoeding geeft, het gewicht van het kindje en waar de mensen wonen… als er specifieke wensen zijn of omstandigheden krijg je dat ook wel door, maar meestal is dat bij Marokkaanse mensen niet het geval, ja alleen dat er niet goed Nederlands gesproken wordt…
Ik bel aan en hoor gestommel achter de deur, een sleutel wordt omgedraaid en daar staat een vriendelijk ogende man, rond de 35 a 36 schat ik hem. Ik begroet hem en zeg, ´Goedemorgen, van harte gefeliciteerd, ik ben uw kraamverzorgende´ (even schiet er door me heen… moet ik deze man een hand geven? Zal hij dit niet als beledigend of als moeilijk ervaren? Vind hij me niet onbeleefd als ik het niet doe?) Ik stap naar binnen en geef hem (*toch maar) een hand en stel me voor. Hij schudt vriendelijk m’n hand en kijkt me afwachtend aan. Ik trek m’n jas uit en vraag maar direct of ik mn schoenen uit moet doen. Ik kreeg het antwoord, dat als ik dat zou willen moet ik dat zeker doen, maar als ik dat niet wil, dan hou je ze maar lekker aan! Ik koos voor het laatste. Ik had mn pantoffels ook wel in mn tas zitten maar mn schoenen aanhouden vind ik fijner!
Meneer spreekt bijzonder goed nederlands….
Mevrouw stond zich nog even te verzorgen in de badkamer dus liet ik haar nog maar even tutten. Ik vraag meneer waar het mooie kindje is. Hij loopt voor me uit en toont trots zijn zoon (*flinke kerel van zo’n 4500gram) Ahmed. Dit grote kleine manneke ligt totaal knock-out, had net gedronken, dus verzadigd.
Iets wat je bij buitenlandse mensen vaak tegen komt is het HEEL erg dik aankleden van de baby’tjes. Het liefste 2 dikke truitjes over elkaar aan, sokjes over de handjes (*want anders krijgen ze koude handjes denkt men), een mutsje en een jasje met capuchon en dan ook nog t liefst lekker onder het dekbed van papa en mama…
Dit grote kleine Ahmedmannetje ligt inderdaad dik aangekleed, mutsje op, sokjes aan de handjes en toch iets te ver naar mijn zin onder het dekbed… Ik besluit er nog even niets van te zeggen maar heb het dekbed wel even veilig teruggeslagen… (*dit uit wiegendoodpreventie).
Mevrouw is nog steeds bezig dus vroeg ik maar of meneer papieren en ‘het boek’ van ons had. ‘het boek’ is ons kraamdossier waarin we elke dag verhalen schrijven over de kindjes de moeders en eventueel natuurlijk de vaders en broers en zussen. Omdat deze mensen Marokkaans zijn en de taal niet goed beheersen hebben ze een speciaal kraamdossier gekregen. Een boek vol plaatjes die eigenlijk alleszeggend zijn.
Ik ga in de kamer aan tafel zitten en ga lezen… Mn collega die de vorige dag ‘de opstart’ heeft gedaan heeft bijzonder beknopt overgedragen… Behoorlijk irritant. Dat te bedenken dat deze kraamverzorgende zelf op teamoverleggend wel eens kritiek heeft geuit op haar collega’s over de manier van invullen van kraamdossiers en overdrachten… Maargoed, dat zij zo.
Ik hoor meneer praten in de keuken, mevrouw is klaar! Ik sta op, loop naar de keuken en zie daar een vrouw met hoofddoek staan. Ik vind t moeilijk om haar leeftijd te schatten, ze lijkt me wat ouder maar zeker weten doe ik het niet. Ik geef haar een hand, stel me voor en feliciteer haar! Jasmina 29jaar, 2 grote donkerbruine ogen en een vrij blanke huid. Eerst een meisje, nu een zoon! We lopen samen naar haar prachtige wonder toe en ik geef haar nog eens extra complimenten hoe mooi en lief die grote kleine Ahmed toch niet is! Ahmed ligt nog steeds heerlijk te slapen. Ik vertel dat Ahmed eigenlijk iets te dik is aangekleed en kleed hem (*onder een beetje knorrend protest van grote kleine Ahmed) een stukje uit. Mevrouw vind het prima en wil het beste voor haar zoon!
Ik vraag haar hoe het met haar gaat. Goet goet, niet goet slaap vannacht, Ahmed veel huilen, veel eten, ik bang hij niet genoeg eet krijgt… (*ik begreep inmiddels dat het kraamdossier ’kraamzorg in beeld’ dus weldegelijk nodig is!). Ik vraag wat verder maar echt wijzer word ik er niet van. Ik stel voor om de volgende voeding (*wat dus rond 10.00 moet plaatsvinden) af te wachten. Wellicht heb ik nog wat tips, aanwijzingen om het kindje beter aan te leggen. Ook kan ik dan redelijk goed bepalen hoe het nu zit met die borstvoeding van mevrouw.
Ondertussen vraag ik verder hoe haar bevalling is geweest, of ze nog last heeft van dr hechtingen… Maar bij het woord hechtingen zag ik grote vraagtekens boven haar hoofd verschijnen… ‘wat is hechtingen?’… Ik besluit het ‘kraamzorg in beeld’ zorgplan erbij te gaan halen en wijs het plaatje aan… AH! Zegt mevrouw en begint te vertellen. Zoals je begrijpt, zal ik niet melden wat ze hier op antwoordde. Ik doe ondertussen haar controles.
Ik vraag me af waar ik nu mee ga beginnen qua huishouden. Het bed staat niet op klossen (*zoals bij de meeste buitenlandse gezinnen) dus bed verschonen zit dan niet in het ‘pakketje’ van de kraamzorg. Ik loop het flat rond en probeer te zien wat mijn hand moet vinden. Meneer staat in de keuken af te wassen… Ondertussen begint grote kleine Ahmed wat te mopperen en mevrouw denkt dat hij eten wil. Komt goed uit! Ik kijk hoe mevrouw aan legt en geef haar nog wat aanwijzingen die ze dankbaar opvolgt. Ondertussen is meneer er ook bij komen staan! Gezellige man. De thee is klaar. Of ik Marokkaanse thee wil? GRAAG, want als er iets is wat ik lekker vind is het Marokkaanse thee! Heerlijk. Ik krijg een klein glaasje met hete thee op een schoteltje. De thee is heerlijk zoet, er drijven onderop de bodem wat kleine theeblaadjes maar daar probeer ik omheen te drinken… (*als je begrijpt wat ik bedoel). Ik complimenteer over de thee en we praten verder over de grote kleine Ahmed.
Kletsen is leuk maar er moet ook gewerkt worden… Ik zie dat de wasmachine klaar is en vraag Jasmina waar de wasknijpers zijn. Deze blijkt ze niet te hebben maar wel gewoon een was rek. Oké, dan gooi ik het maar over het was rek op t balkon. Ondertussen hoor ik Arabische muziek… het blijkt uit de telefoon van mevrouw te komen. Een vriendin van mevrouw. Ik versta er niets van, ach, het is ook niet voor mijn oren bestemd! Ik zet nog maar een wasje aan en doe de badkamer en wc… De woon en slaapkamer zien er prima uit dus die laat ik voor wat ze zijn…
Nadat de voeding bij grote kleine Ahmed gezakt is mocht de grote kleine man lekker in bad. Brullen bij het uitkleden, ja hij bezit pit deze Ahmed! Ondertussen controleer ik het manneke op kleur en keur zn naveltje. Eenmaal in bad vind dhr Ahmed zn rust weer en sukkelt bijna in slaap! Voor korte duur… Daphne is bikkelhard… Ahmed kan niet de hele dag in bad liggen dus droog ik hem af. Eenmaal zn kleertjes weer aan zijn we weer dikke vrienden! Ik maak het even goed met hem en geef hem snel aan zn mama die vertederd toe staat te kijken.
Ik ga schrijven (uitgebreider dan mijn collega uiteraard) en geef nog de nodige GVO (*gezondheid voorlichting en opvoeding) wat informatie betekend. De 3 uur zijn om, ik sluit af, neem afscheid en trek de deur achter me dicht. Zo, dat was weer een 3 uurszorg… nu maar afwachten wat er vanmiddag weer gaat komen qua zorg!
Daphne
Ps. alle namen en een aantal gegevens zijn veranderd.