Mijn bloedend hart
Zit zo vol smart
De wonden zijn zo diep
Maar grote God Hoe vaak hebt Gij
mij al verhoord Wanneer ik tot U riep?

Ook nu buig ik mij neer
Heelt Gij toch deze kwaal
Want steeds probeer ik weer
Mijzelf weer te genezen
En merk ik dat ik faal

Als ik in eigen kracht
Mijn zonden wil bestrijden
Maar zonder Uwe kracht
Is het zo'n bitter lijden

O Heer' wil mij bevrijden
Van al mijn eigenwaan
Waarin ik tracht te strijden
Terwijl Gij Zélf toch sprak
Ík wilde voor u lijden

Dat ik toch steeds mocht zien
Dat Uwe last zo licht is
En Uw juk zo zacht
Opdat ik des te meer
Uw wegen mag gaan leren
Uw grote naam ter eer
En loven U den Heere!

'2005

Gelezen

'k Hield vastomsloten in mijn hand een schone edelsteen
zo zuiver en zo schitterend vond ik er nimmer een.
Het was mijn eigendom, mijn schat,
geschenk van God, de Heer'
geen ander die 't bewaken zou
zo liefdevol en teer.

Doch zie...daar vroeg op zek're dag
de Meester mijn juweel...
Ik smeekte Hem: "Ach, Vader nee!
dat niet, dat is te veel!"
Toen sprak de Meester zacht tot mij:
"Ik doe 't uit liefde, kind,
opdat gij eenmaal in mijn kroon
het schoner wedervindt."

"Ach Meester, 't is mijn grootste schat,
mijn wond're diamant;
ik zal er trouw voor zorgen Heer,
met liefdevolle hand."
"Dat weet Ik", sprak des Vaders stem,
"maar als men rooft uw steen?
Geen dief heeft ooit de drempel van
Mijn woning overschreën.

En waar uw dierbaar kleinood is
daar zal uw hart ook zijn,
uw schat is u slechts voorgegaan
en straalt in zonneschijn".
God sprak - mij trof een diepe blik
vol deernis, mild en zacht -
toen heeft Hij stil mijn kostb're schat
in veiligheid gebracht.

In 't vale, bleke morgenlicht,
stond ik, verblind van smart
en drukte toen de lege doos
zacht-schreiend aan mijn hart.
Toch sprak ik: "Meester ik vertrouw
op Uw onfeilbaar Woord:
ik weet dat nu mijn liefst bezit
ons beiden toebehoort".