Curatorium GGiN woensdag 30 mei

[Oude Paden]

. Er wordt ook droefheid geuit over oppervlakkigheid in de prediking.
Maar moeten we hiermee ook niet bij onszelf beginnen? Een dominee is ook mens van zichzelf en moet ook van genade leven. Hoe vaak praten we niet over dominees en vergeten we ervoor te bidden?

We kunnen ons ook afvragen of de opervlakkigheid die wij denken te constateren , nu werkelijk opervlakkigheid is.
Ik denk dat we moeten uitkijken om zo negatief te denken over allerlei zaken.

- als we blijven roepen dat de prediking opervlakkig is dan geloven we het ook, en kunnen we niet met zegen onder de prediking verkeren.
- als we niet anders horen dat er weinig mensen meer bekeerd worden dan geloven we dat ook, en dan kan een mens zo aan het twijfelen gebracht worden of het werk wel waarheid is.
- als er steeds geroepen wordt dat er geen doorbrekend werk meer is , als gevolg daarvan gebeurd dat dan ook.

Wij zien opervlakkige prediking zo menigmaal, als bepaalde bevindelijke wegen ontbreken in de prediking, maar het zou pas opervlakkig zijn als Christus ontbreekt in de prediking.

En dan is het waar, er is ook opervlakkige prediking , waar de mens in het middelpunt gesteld wordt, waar de mens gewezen wordt op zijn bevindingen en gestaltes.
Waar een Christus gepredikt wordt , alleen aan bepaalde geadresseerden , die schuldig en verslagen moeten zijn voor dat ze tot Christus zouden mogen vluchten
Waar gronden gelegd worden in allerlei gestaltes, buiten de bewuste kennis aan Christus.


Wat een arme , opervlakkige prediking.

En dan is het ook waar dat we bij ons zelf moeten beginnen, en dat er gebed moet zijn voor de predikant, maar ook de prediker heeft een verantwoordelijkheid in deze.
Onder een opervlakkige prediking, kan een gemeente in slaap gesust worden.
Om zo in een bed van zorgeloze, dodelijke eigengerechtigde lijdelijkheid, voor eeuwig om te komen.

Een prediker zal moeten prediken als een stervende tot de stervenden.
Wat zal die appellerende prediking, onder Gods zegen, vruchten voortbrengen.

Ben het met je eens hoor! Maar toch denk ik zeker wel dat de prediking vervlakt. Juist die appelerende preken gaan steeds meer ontbreken. Het is veel meer beschouwend....of zoals al eens gezegd is: nagsproken bevinding.
Hoe noodzakelijk is een prediking waarin een predikant de nood van de zielen op z'n hart gebonden heeft! Dat geeft appellerende prediking! Prediking met "passie". Ook mis je in de prediking veel de oproep tot een heilige levenswandel! Men is bang om leden te verliezen als je ze te na aan het hart en levenswandel komt! Denk in dit verbad bv. aan preken van o.a. J. Edwards!

[Oude Paden]

Ik geloof, en daar ligt volgens mij in elk geval een van de oorzaken van het 'verval', dat er veel Christus wordt gepredikt zónder rechtvaardigmaking.
Dat geeft een preek vaak iets onbevredigends: er kan dan veel goeds worden gezegd, maar juist datgene wat erop aan komt, wordt gemist.

Ik denk dat je de kern hier wel raakt!!
Christus word als noodzakelijk gepreekt. Maar de toepassing en daardoor het leven in Christus hoor je zelden meer.
Dit bedoelde ik ook met prediking van de eerste ritselingen van Gods Geest in een mensenhart. De zaligheid ligt in een Ander.
Ik denk in dit verband aan bv. Ds. Verhoeks. Hoe kon hij verklaren de liefde van Christus tot Zijn bruid. Eens hoorde ik hem preken over: Ik zocht Hem die Mijn ziel liefheeft. Ik zocht Hem, maar ik vond Hem niet! Hij schetste daar de armoede van Gods volk zonder Christus. Dat was diepgang

[Afgewezen]

Het gaat mij er niet eens zozeer om, dat altijd de rechtvaardigmaking bevindelijk gepreekt moet worden. Het gaat mij erom dat de rechtvaardiging de grondgedachte van de prediking moet zijn.
Pas als beseft wordt dat Christus onze Plaatsbekleder is, kunnen de heilsfeiten, vanaf het OT tot nu toe, in het juiste kader gezet worden.
Bij sommige preken krijg je de indruk dat Christus gekomen is 'om onze bekering mogelijk te maken'. Meer niet. En dan wordt er heel veel gezegd over Christus, dan wordt er ook geappelleerd en zo, maar ten diepste bevredigt het niet.
Omdat niet gezegd wordt waaróm Christus naar deze aarde moest komen. En waarom Zijn komst, Zijn lijden, sterven en opstanding zo'n geweldige reddende kracht hebben. Als dát gepredikt wordt, ja, dan worden de bronnen van het heil aangeboord! Dan komt alles in het juiste licht te staan. En dan is er voedsel en drinken te krijgen, door het Woord.

[Oude Paden]

Het gaat mij er niet eens zozeer om, dat altijd de rechtvaardigmaking bevindelijk gepreekt moet worden. Het gaat mij erom dat de rechtvaardiging de grondgedachte van de prediking moet zijn.
Pas als beseft wordt dat Christus onze Plaatsbekleder is, kunnen de heilsfeiten, vanaf het OT tot nu toe, in het juiste kader gezet worden.
Bij sommige preken krijg je de indruk dat Christus gekomen is 'om onze bekering mogelijk te maken'. Meer niet. En dan wordt er heel veel gezegd over Christus, dan wordt er ook geappelleerd en zo, maar ten diepste bevredigt het niet.
Omdat niet gezegd wordt waaróm Christus naar deze aarde moest komen. En waarom Zijn komst, Zijn lijden, sterven en opstanding zo'n geweldige reddende kracht hebben. Als dát gepredikt wordt, ja, dan worden de bronnen van het heil aangeboord! Dan komt alles in het juiste licht te staan. En dan is er voedsel en drinken te krijgen, door het Woord.

Toch vind ik je betoog wat vaag.
Ik zie niet waarom je niet kunt zeggen dat Christus door zijn komst onze bekering mogelijk maakt? Dat is toch juist een rijke boodschap. Dat is toch juist de redding!

Op zich is het m.i. geheel waar wat je verder schrijft.

[Afgewezen]

Ik zie niet waarom je niet kunt zeggen dat Christus door zijn komst onze bekering mogelijk maakt? Dat is toch juist een rijke boodschap. Dat is toch juist de redding!

Ik zeg niet dat je dat niet kunt zeggen. Maar als er niet méér gezegd wordt, is het te weinig. Jij zegt, heel terecht: "Dat is toch juist de redding."
Dat aspect van "redding" is nu juist wat naar mijn mening vaak onderbelicht blijft. De bekering (met alle ervaringen, standen, gemoedstoestanden) is dan doel in zichzelf geworden. Christus is dan niet meer de Middelaar Die ons tot God moet brengen, en niet meer Degene Die in onze plaats heeft gestaan, maar Hij is dan geworden tot - vergeef me de uitdrukking - een soort bekeringscoach.

[Oude Paden]

Ik zie niet waarom je niet kunt zeggen dat Christus door zijn komst onze bekering mogelijk maakt? Dat is toch juist een rijke boodschap. Dat is toch juist de redding!

Ik zeg niet dat je dat niet kunt zeggen. Maar als er niet méér gezegd wordt, is het te weinig. Jij zegt, heel terecht: "Dat is toch juist de redding."
Dat aspect van "redding" is nu juist wat naar mijn mening vaak onderbelicht blijft. De bekering (met alle ervaringen, standen, gemoedstoestanden) is dan doel in zichzelf geworden. Christus is dan niet meer de Middelaar Die ons tot God moet brengen, en niet meer Degene Die in onze plaats heeft gestaan, maar Hij is dan geworden tot - vergeef me de uitdrukking - een soort bekeringscoach.

Je hebt gelijk. Dit gevaar dreigt als men blijft "hangen" in de weg der ontdekking. Dan word wel gesteld dat Christus noodzakelijk is, maar de rijke boodschap komt niet uit de verf. Dat is ook een beetje wat ik met vevlakking bedoel.

[geledu]

Het gaat mij er niet eens zozeer om, dat altijd de rechtvaardigmaking bevindelijk gepreekt moet worden. Het gaat mij erom dat de rechtvaardiging de grondgedachte van de prediking moet zijn.
Pas als beseft wordt dat Christus onze Plaatsbekleder is, kunnen de heilsfeiten, vanaf het OT tot nu toe, in het juiste kader gezet worden.
Bij sommige preken krijg je de indruk dat Christus gekomen is 'om onze bekering mogelijk te maken'. Meer niet. En dan wordt er heel veel gezegd over Christus, dan wordt er ook geappelleerd en zo, maar ten diepste bevredigt het niet.
Omdat niet gezegd wordt waaróm Christus naar deze aarde moest komen. En waarom Zijn komst, Zijn lijden, sterven en opstanding zo'n geweldige reddende kracht hebben. Als dát gepredikt wordt, ja, dan worden de bronnen van het heil aangeboord! Dan komt alles in het juiste licht te staan. En dan is er voedsel en drinken te krijgen, door het Woord.

Heeft dit alles niet te maken met het missen van een scherpe wetsprediking ,naast een sterk appellerende prediking ?

Want dat moet het uitgangspunt zijn : Wet en Evangelie, maar als daar in het evenwicht ontbreekt dan wordt zowel de ruimte die er is in Christus , als de ontstellende doodstaat waarin een mens door eigenschuld in verkeert , niet duidelijk gepredikt.
En in dat licht krijgt de gerechtigheid die te verkrijgen is in Christus te weinig aandacht.

[refo]

De Heere heeft Zijn Geest al uitgestort.

De prediking staat nu veelal in het teken van de 'inwachting van de werking van de Geest'. En daar ontstaat nu net het probleem. We schrijven de Geest op een bepaalde manier werk toe, wat Hij niet wil. Het is namelijk volgens de Reformatie: Sola Scriptura. Alleen het Woord, Dat vlees geworden is. De Geest werkt op de achtergrond. Maar is altijd bij het Woord ingesloten, omdat Het een drieënige God is.
Door te zeggen dat 'eerst' de Geest moet werken En dat Die aan de zonden moet ontdekken, krijg je gemeenten vol mensen, die zich al deze dingen niet aantrekken. En nog legaal ook. Zonden zijn pas écht zonden als je er aan ontdekt wordt. Dan is vergeving niet meer nodig. En het Woord is nog niet noodzakelijk geworden en dus niet nodig. En men wil dat best weten ook. Uitwendig zijn we geroepen, maar ja, nu nog inwendig, hè?
Een gebed wordt dan een vragen om ontdekkend licht, terwijl de prediking van het Woord het ontdekkend licht is. Gaan we God dan ook nog vertellen hoe we willen dat Hij een mens bekeert, dan kan het zomaar gebeuren dat Hij er niet meer is.

Afgezien van allerlei aanboddiscussies: een preek moet zijn een uitdelen van genade. De predikers hebben veel meer mandaat dan ze denken. Ze menen echt dat ze 'maar' kunnen prediken en dat de Geest dan er nog wat bij moet doen, wil het het echte werk zijn. Nee, hun verkondiging is het voertuig waarmee het heil wordt aangeboden.

Want het gekke is dat we leren dat de Geest moet werken, terwijl de gemeente in vermanende zin aanspreken als ze nog niet geloven. Waarmee ík niet zeg dat het geen schuld is. Juist degenen die ontdekkend licht voorstaan zeggen dat het schuld moet worden. Maar die is het al.

[Afgewezen]

De Heere heeft Zijn Geest al uitgestort.

De prediking staat nu veelal in het teken van de 'inwachting van de werking van de Geest'. En daar ontstaat nu net het probleem. We schrijven de Geest op een bepaalde manier werk toe, wat Hij niet wil. Het is namelijk volgens de Reformatie: Sola Scriptura. Alleen het Woord, Dat vlees geworden is.

Bijbel = Christus?

De Geest werkt op de achtergrond. Maar is altijd bij het Woord ingesloten, omdat Het een drieënige God is.

Waar staat dat?

Door te zeggen dat 'eerst' de Geest moet werken En dat Die aan de zonden moet ontdekken, krijg je gemeenten vol mensen, die zich al deze dingen niet aantrekken.

Wie zegt dat de Geest 'eerst' moet werken? Er wordt gesteld dát de Geest moet werken.

En nog legaal ook. Zonden zijn pas écht zonden als je er aan ontdekt wordt. Dan is vergeving niet meer nodig. En het Woord is nog niet noodzakelijk geworden en dus niet nodig. En men wil dat best weten ook. Uitwendig zijn we geroepen, maar ja, nu nog inwendig, hè?

??

Een gebed wordt dan een vragen om ontdekkend licht, terwijl de prediking van het Woord het ontdekkend licht is.

Klopt. We moeten er alleen oog voor krijgen. En dat werkt de Heilige Geest. Nee, niet in een ieder die het woord hoort. 2 Kor. 4:3-6.

Gaan we God dan ook nog vertellen hoe we willen dat Hij een mens bekeert, dan kan het zomaar gebeuren dat Hij er niet meer is.

Dat kan ook gebeuren als we het werk der bekering belachelijk maken.

Afgezien van allerlei aanboddiscussies: een preek moet zijn een uitdelen van genade. De predikers hebben veel meer mandaat dan ze denken. Ze menen echt dat ze 'maar' kunnen prediken en dat de Geest dan er nog wat bij moet doen, wil het het echte werk zijn. Nee, hun verkondiging is het voertuig waarmee het heil wordt aangeboden.

Klopt.

Want het gekke is dat we leren dat de Geest moet werken, terwijl de gemeente in vermanende zin aanspreken als ze nog niet geloven. Waarmee ík niet zeg dat het geen schuld is. Juist degenen die ontdekkend licht voorstaan zeggen dat het schuld moet worden. Maar die is het al.

??

[Klavier]

Ik geloof, en daar ligt volgens mij in elk geval een van de oorzaken van het 'verval', dat er veel Christus wordt gepredikt zónder rechtvaardigmaking.
Dat geeft een preek vaak iets onbevredigends: er kan dan veel goeds worden gezegd, maar juist datgene wat erop aan komt, wordt gemist.

Het geloof in Christus = het geloof dat tot rechtvaardiging wordt gerekend. De zondaar krijgt geen genade ingestort, maar wordt ingeplant in de Christus waar de genade is. Dat is het toekennen van Zijn gerechtigheid uit genade alleen. Het geloof doet één zijn met Christus, vanaf het allereerste allerkleinste geloof.
Dát is de leer van de reformatie. De rechtvaardigmaking is een leerstuk, geen doorlevingsstuk. Een leerstuk tot troost dat leert dat enkel door het geloof, zonder enig eigen werk er verzoening is met God in Christus.
Wie de rechtvaardigmaking als een andere zaak dan het geloof in Christus wil aanvoeren als onderscheidend voor een niet-oppervlakkige prediking verknipt te reformatorische leer.
De bevinding van de rechtvaardigmaking kan geen andere zijn dan de bevinding van het ware geloof. Het geloof dat zich kenmerkt door het grote gebod: de liefde tot God en de naaste.