"Bloei in GB na 1 mei 04"

[Vincent]

Heel veel van deze z.g. "zwaren" waren geen eens lid (meer) van de G.B.

Wie zegt dat dan? Je leest alweer iets wat er niet staat. :shock:

is wel zo. Gekrookte Riet is niet voor niets opgericht. maar wat is zwaar he, alles is relatief

Tja dat is waar Vincent.
Ds Jac van Dijk zei een keer in zijn preek sommige vinden mij
een zware dominee maar dat zal wel mee vallen ben nog nergens
door de preekstoel gezakt.

:mrgreen: :mrgreen:

[Hendrikus]

[edit]Ik heb een onnodig beledigende betiteling van de uitspraak van een predikant weggehaald.
Gr.Mod

Dank je!

[J.C. Philpot]

[font=Arial] Aanbeveling:[/font] lees de laatste Waarheidsvriend eens, dan lezen jullie het e.e.a. in zijn verband, ook het verdriet van ds. Kamphuis over de scheuring. Dat artikel ademt een andere geest als de uit het verband gerukte citaten uit het ND.

[Vincent]

[font=Arial] Aanbeveling:[/font] lees de laatste Waarheidsvriend eens, dan lezen jullie het e.e.a. in zijn verband, ook het verdriet van ds. Kamphuis over de scheuring.

kun je t niet scannen en neerzetten.

[J.C. Philpot]

Sorry, ik heb geen scanner. Misschien iemand anders?

[Leopard]

neem een abbo
wie wil discusseren moet zich informeren.

[Vincent]

neem een abbo
wie wil discusseren moet zich informeren.

nee. er zijn belangrijker dingen om over geinformeerd te worden (vind ik) kan moeilijk overal op abboneren omdat er toevallig eens een keer een discussie over komt

[Hendrikus]

[font=Arial] Aanbeveling:[/font] lees de laatste Waarheidsvriend eens, dan lezen jullie het e.e.a. in zijn verband, ook het verdriet van ds. Kamphuis over de scheuring.

kun je t niet scannen en neerzetten.

Ik zal vanavond een waging pogen.

[Geka]

Los van de gehele context suggereert ds. Kamphuis toch duidelijk dat degenen die niet meekonden in de PKN en nu de HHK vormen verantwoordelijk waren voor de sluier over het geestelijk leven wat ds. Kamphuis meent te zien opbloeien.

Dan heb ik daar evenals Memento toch zeer gemengde gevoelens over, ik kan er niet anders dan een verwijt in lezen richting die zware herstelden waar we eindelijk van verlost zijn en die als geestelijke keurmeesters rondwaarden.

Ik weet, ik overdrijf nu ook, maar iets van de geest proef ik wel.

Helaas.

Misschien is het toch waar wat iemand eens zei: de scheuring manifesteert op sommige plaatsen meer dan een ecclesiologisch verschil..

[Hendrikus]

kun je t niet scannen en neerzetten.

Ik zal vanavond een waging pogen.

Sorry, gaat niet meer lukken vanavond. "Dankzij" het lettertype van de Waarheidsvriend zit de gescande tekst zó vol fouten dat ik er nog een poos mee bezig ben voordat het leesbaar is. Maar Hendrikus is moe, die gaat zo naar bedje toe.
Maybe tomorrow...

[elbert]

Via gereformeerdgezind, waar men ook over dit interview spreekt, kon ik in elk geval het volgende stukje achterhalen:

Het dieptepunt kan iedereen raden?

"Een fors dieptepunt, daar hoeven we niet lang over te praten. De kerkfusie en de kerkscheiding, ik zie ze in één.
Dat waren heftige tijden, met enorme consequenties, ook onder ons. De breuken in de gemeenten blijf je voelen en meedragen. Bij dieptepunt denk ik ook aan de aanvaarding van ordinantie 5.4 door de synode, over de mogelijkheid om andere dan huwelijkse relaties te laten zegenen. Daarover heb ik voortdurend een diepe teleurstelling ervaren. Temeer omdat de woorden van de Schrift over huwelijk en seksualiteit, over trouw en liefde, over zegen van God en gehoorzaamheid, niet op een zorgvuldige manier zijn gewogen, terwijl het huwelijk tussen man en vrouw naar mijn Schriftverstaan een inzetting van de Heere God is."

Het vertrek van gemeenteleden heeft geen gevolgen?

"Gemeenten hebben opnieuw een balans moeten vinden, een nieuw evenwicht. Ik zie dat kerkenraden daar over het algemeen verstandig mee omgaan. De fusie betekent helemaal niet dat wij in een fase van vrijheid terecht zijn gekomen. Vanuit de Gereformeerde Bond hebben wij de oproep gedaan om met elkaar in het gereformeerde spoor te blijven, ook in gemeenten die fors gescheurd zijn. Ik zie wel dat in sommige gemeenten een zekere ruimte is gekomen, dat er ruimer geademd kan worden. Geloof dat net ontkiemde, kreeg soms geen kans, het werd gewantrouwd en kon zich niet ontwikkelen.
Je ziet nu soms rond avondmaalsvieringen dat er iets uitkomt dat blijk geeft van opbloeiend geestelijk leven, waar in het verleden een sluier over lag. Dat is een bijkomend effect van de kerkscheuring. Voor mij zit de gedachte er achter dat de Geest van God voortgaat, ook in diep gescheurde gemeenten. Dat er in een gebroken situatie weer geestelijk leven ontstaat, is een bevestiging van onze keus om de kerk niet te verlaten. De schaduw van de op handen zijnde scheiding is weg. We praten niet meer over Samen op Weg, maar kunnen ons weer met de kern van de zaak bezig houden.
Blijft staan dat wij pijn en verdriet over de scheuring hebben."

[ndonselaar]

Ik ben het met Geka eens. Deze opmerking van ds. Kamphuis geeft wel te denken.

Wanneer ik hier op doorredeneer vallen misschien bepaalde dingen op hun plaats.

Rondom de scheuring was er alle ruimte in de 'Waarheidsvriend' voor bepaalde predikanten. Ik noem dan bijvoorbeeld iemand als ds. Budding. Moest hij de 'twijfelaars' overhalen? Was dat dan het ultieme doel? Deze predikanten hoor ik nu niet of nauwelijks meer. Is hun missie ten einde? Stelt men er nu geen prijs meer op?

Als de predikanten en de broeders van de kerkenraad die niet meekonden een andere avondmaalspraktijk hebben, dan zou ik wel eens concrecte voorbeelden willen horen. Deze opmerking van ds. Kamphuis geeft twee ongewenste reacties. De eerste is uit de GB hoek: zie je wel, het was allemaal te zwaar en het leunde sterk op... vul zelf maar in. De andere reactie is uit de HHK: dat is nu de GB. Die noemt zich gereformeerd, maar ... vul ook zelf maar in.

Hoewel ik veel waardering heb voor de persoon van ds. Kamphuis, vind ik deze opmerking niet echt verstandig.

De GB kan zich beter bezig gaan houden met hun missie, namelijk de PKN herhaaldelijk de spiegel van Gods Woord voorhouden en deze kerk herinneren aan haar eigen belijdenis en aan de noodzaak te leven uit de inhoud van deze belijdenis. Dat is haar missie. Ik denk wel eens dat ze zich veel te veel bezighoudt met isolatie. Ze kan en wil er niet aan dat ze haar gemeenten deel uitmaken van deze kerk. Ze kan en wil er niet aan dat de kandidaten die bevestigd worden géén hervormde predikanten meer zijn, nee het zijn protestantse predikanten in een hervormde gemeente.

[Adorote]

Laat de GB maar blij zijn dat er wat bloei is , en men nu af is van het verstikkende klimaat binnen de GB, en laat zij ook is trouw zijn aan de Kerk waar zij deel van uit maakt de PKN.

[Rens]

Laat de GB maar blij zijn dat er wat bloei is , en men nu af is van het verstikkende klimaat binnen de GB, en laat zij ook is trouw zijn aan de Kerk waar zij deel van uit maakt de PKN.

ik bedenk me, dat niet-gereformeerden hier op het forum zich maar beter verre kunnen houden van het poneren van dergelijke inmengingen.

inmegingen in katholieke kerkelijke aangelegenheden door gereformeerden wordt ook niet echt in dank afgenomen........

dus, laat af Adorote!

[Hendrikus]

Maybe tomorrow...

Nou, daar komt-ie dan. Ik hoop dat ik alle scanfouten er nu uit heb gehaald...

Ds. Kamphuis treedt terug als GB-voorzitter

“Ik ben niet begonnen”

Een kleine tien jaar was hij voorzitter van de Gereformeerde Bond. Een decennium waarin veel is gebeurd. Eind deze maand wordt ds. G.D. Kamphuis weer gewoon bestuurslid; hij draagt de voorzittershamer over aan ds. H.J. Lam.

U bent sinds 1998 voorzitter van de Gereformeerde Bond en maakt sinds 1994 deel uit van het hoofdbestuur. Kunt u drie hoogtepunten noemen?

‘Dan denk ik allereerst aan het opnieuw starten van een bijzondere leerstoel in Leiden en daarna ook een in Kampen. Op die manier proberen we met de gereformeerde theologie aan de faculteiten present te zijn en er ook voor de studenten te zijn.
Een tweede hoogtepunt is de herziening van de Statenvertaling. Nu ik verkoopcijfers zie en waarneem hoe ze in de gemeenten functioneert, wordt dat besluit steeds meer een hoogtepunt. Toen we ervoor stonden, was het meer de vraag: Zal het mogen gaan? We hadden het besluit veel eerder moeten nemen, maar we wilden het zorgvuldig doen, zeker ook gezien het lot van de Tukkervertaling.
Als ik een derde hoogtepunt moet noemen, is dat de vertaling van de liturgische formulieren en de wijze waarop die een plek hebben gekregen’.

Het dieptepunt kan iedereen raden?

‘Een fors dieptepunt. Daar hoeven we niet lang over te praten. De kerkfusie en kerkscheiding, ik zie ze in één. Dat waren heftige tijden, met enorme consequenties, ook onder ons. De breuken in de gemeenten blijf je voelen en meedragen.
Bij dieptepunt denk ik ook aan de aanvaarding van ordinantie 5.4 door de synode, over de mogelijkheid om andere dan huwelijkse relaties te laten zegenen. Daarover heb ik voortdurend een diepe teleurstelling ervaren. Temeer omdat de woorden van de Schrift over huwelijk en seksualiteit, over trouw en liefde, over zegen van God en gehoorzaamheid, niet op een zorgvuldige wijze zijn gewogen, terwijl het huwelijk tussen man en vrouw naar mijn Schriftverstaan een inzetting van de Heere God is.’

In welke zin is de situatie voor de Hervormde gemeenten (in de Protestantse Kerk) na 1 mei 2004 veranderd?

‘Ik meen dat situatie ten diepste niet veranderd is. Hervormd-gereformeerde gemeenten hebben werkelijk alle ruimte om zich te ontplooien, net als voor I mei’.

Het vertrek van gemeenten heeft geen gevolgen?

‘Gemeenten hebben opnieuw een balans moeten vinden, een nieuw evenwicht. Ik zie dat kerkenraden daar over het algemeen verstandig mee omgaan. De fusie betekent helemaal niet dat we in een fase van vrijheid zijn terechtgekomen.
Vanuit de Gereformeerde Bond hebben we de oproep gedaan om met elkaar in het gereformeerde spoor te blijven gaan, ook in gemeenten die fors gescheurd zijn.
Ik zie wel dat in sommige gemeenten een zekere ruimte is gekomen, dat er ruimer geademd kan worden. Geloof dat net ontkiemde, kreeg soms geen kans, het werd gewantrouwd en kon zich niet ontwikkelen. Je ziet nu soms rond avondmaalsvieringen dat er iets uitkomt dat blijk geeft van opbloeiend geestelijk leven, waar in het verleden een sluier over lag.
Dat is een bijkomend effect van de scheuring. Voor mij zit de gedachte erachter dat de Geest van God voortgaan, ook in diep gescheurde gemeenten. Dat er in een gebroken situatie weer geestelijk leven ontstaat, is een bevestiging van onze keus om de kerk niet te verlaten. De schaduw van de ophanden zijnde scheiding is weg. We praten niet meer over Samen op Weg, maar kunnen ons weer met de kern van de zaak bezighouden.
Blijft staan dat we pijn en verdriet over de scheuring hebben.

Is ook een gevolg dat ‘veel’ gemeenten momenteel ‘weinig’ predikanten beroepen?

‘Dat heeft naar mijn idee niet met de scheiding te maken, al is de vijver wel kleiner geworden omdat er predikanten zijn vertrokken. Ik zie dat als een proces dat zich al langer voltrekt. Ook in de jaren '90 zag je dat een kleine groep predikanten behoorlijk veel beroepen kreeg. Het baart mij zorgen.
Predikanten die niet direct beroepen krijgen, functioneren soms op een uiterst zorgvuldige wijze in hun gemeenten. Ze trekken misschien minder aandacht, maar werken zeer getrouw. Het zou kerkenraden sieren als ze daar oog voor zouden hebben en niet telkens in hetzelfde vijvertje visten.
Er wordt nogal op een bepaald soort gave gefocust: die van de welbespraaktheid en spontaniteit. In het Koninkrijk van God zijn ook ander gaven belangrijk - niet mindere gaven, maar andere. Op het moment dat kerkleraren meer doorvragen naar wat hun gemeente werkelijk nodig heeft, zouden ze ook wel eens bij een andere predikant uit kunnen komen. Bij predikanten die trouw in de pastorale arbeid zijn, die de gave van nabijheid in crisissituaties in mensenlevens hebben. Of die van het uitdiepen van de Schriftwoorden, dat is een andere gave dan die van welsprekendheid. Niemand heeft alle gaven. Predikanten mogen het doen met wat de Heere geeft. Gevarieerdheid in gaven is maar goed ook.
Dat communicatie belangrijk gevonden wordt, heeft alles met onze tijd te maken. Heel onze wereld is vol van communicatie. Predikanten moeten geen belemmeringen opwekken in de wijze waarop ze communiceren, maar dat is niet alles. Belangrijk is het krachtenveld van de Geest, de afhankelijkheid, het met de Heere God doen, ook als er minder gaven zijn.'

Hoe anders is 2007 dan 1998, de kerscheuring en –fusie buiten beschouwing gelaten?

‘De secularisatie heeft nog harder toegeslagen. Daar zijn christenen niet van gevrijwaard, wij zijn mensen van onze tijd. Ondanks sommige rapporten moetje zeggen dat dat proces zich voltrekt. We ervaren het in onze gemeenten, in onze kerk, onze gezinnen. De verwereldlijking is heftiger geworden en uit zich in diepe existentiële twijfel in het leven van mensen.
Een christelijke levenswandel staat haaks op de geest van onze tijd.
Dat heeft te maken met de botsing die ontstaat als we te midden van andere vormen van religiositeit een claim leggen op de utiliteit van de Naam van onze God. We staan voor de vraag om de weg van de Heere te gaan. Om werkelijk anders te zijn en de bereidheid te . hebben om daarvan consequenties te dragen. Niet om het anders-zijn, maar omwille van het Evangelie.
Voor de toekomst van de hervormd-gereformeerde beweging is het van belang om te staan voor de kracht van de Schriften. Het zal ons onschatbare diensten bewijzen om die te onderzoeken, want de Schrift zelf heeft dat in haar context ook gezochte.

Bent u zelf veranderd?

‘Dat zouden anderen moeten beoordelen. Als je niet verandert, leefde niet echt. Dingen die je gedaan hebt, doen wat ketje. Ik heb geleerd, van huis uit al, om heel breed en diep in de kerk te staan, in alle gebondenheid. Dat heb ik in deze tijd ook geprobeerd in praktijk te brengen, met alle moeite die de crisissituatie met zich meebracht. Daarin ben ik verdiept. Ik heb geleerd het gesprek binnen de kerk te voeren, zoals vorig jaar met voorzitter ds. J.G. Offringa van Op Goed Gerucht. In
mijn eerste jaar als voorzitter had ik dat wellicht niet gedaan. Ik heb in deze jaren een stuk bagage meegekregen, dingen ontvangen van het hoofdbestuur en het dagelijks bestuur van de Gereformeerde Bond, uit alle contacten in het land.

Hebt u spijt van bepaalde dingen?

‘In de moeilijkste momenten van de afgelopen jaren heb ik soms gedacht: Was ik er maar nooit aan begonnen. Maar ik heb dat ook steeds weer in Gods handen kunnen geven’.

Klopt de these dat het belijdend deel van de GB toekomst in de Protestantse Kerk heeft?

‘Ja, dat denk ik zeker. In elk geval hoop ik dat hartstochtelijk. Het is een calculerende stelling, maar voor mij veel meer een geloofsvisie. Naarmate onze wereld in seculariserende zin voortgaan, houd je het alleen als je werkelijk leeft uit de heilsfeiten, uit de kracht van het belijden van het geloof van de kerk der eeuwen.
Dat is de enige route die bestendig. Geloven is veel krachtiger dan emoties. Geloven heeft een body, een gebinte en dat is juist nodig.
Het belijders geloof verduurt de tijd’.

Waar ziet u theologisch gezien de fronten de komende tijd?

‘Het gaat me niet alleen om het front, maar ook om de uitdaging die daarbij hoort. Behalve bij de secularisatie ligt het front bij de emotiecultuur van onze tijd. Het ligt in de egalisering van alle nadrukkelijke theologische thema's.
Daarmee bedoel ik dat de theologische bezinning op de kernthema's van het christelijk geloof haar kracht en diepte dreigen te verliezen. Centrale thema's zoals de rechtvaardiging, de voldoening door verzoening, de triniteit moeten we helder voor het voetlicht halen. Dat die theologische doordenking minder is geworden, heeft te maken met de emotiecultuur en met het feit dat de theologie van het midden weg is. Theologen van de middenorthodoxie, zoals Miskotte
en Noordmans, en ook Van Ruler stimuleerden de gereformeerde theologische doordenking, we haalden ons hart eraan op een botsten ertegen. Het is zaak in die theologische leegte te springen en .heel krachtig belijdende thema’s voor het voetlicht te halen.
De theologische discussies zullen vooral gaan over de utiliteit van Christus, de positie van Christus in de relatie tot God. Hoe ken ik God hoe komt God tot ons, waar ontmoet ik God? Daarachter zit de openbaring en het spitst zich toe op netwerk van de Geest. Daar is onder ons theologische doordenking over nodig.
Er zullen verder diverse ethische thema’s op de agenda komen.
Homofilie, huwelijk, samenwonen, het staan als christen in deze maatschappij. Onder alle discussies is voortdurend het Schriftgezag aanwezig. Ook onder ons kan er van alles insluipen waardoor het Schriftgezag naar de achtergrond verdwijnt. Bezinning daarover wordt telkens nieuw leven ingeblazen. Ik ben wat dat betreft dankbaar met het proefschrift van dr. H. van den Belt.

Welke toekomst ziet u voor de Gereformeerde Bond?

‘Voor de Gereformeerde Bond is nadrukkelijk een taak weggelegd om het gereformeerde belijden en het gereformeerde geloofsleven voortdurend de Protestantse Kerk in te blijven dragen. Niet in een antihouding, maar in een creatieve, open houding. We staan voor het gereformeerde belijden en zijn trouw aan de Schrift zoals in het belijden is vertolkt.
We zoeken ook in eigen kring de verdieping van het gereformeerde geloofsleer, in het besef dat die bronnen vruchtbaar zijn in huidige tijd en de toekomst.’

Is de Gereformeerde Bond niet teveel naar binnen gericht?

‘Het is lastig om als Gereformeerde Bond voldoende ‘kerk’ te zijn.
Kerk tussen aanhalingstekens: we zijn een vereniging. Als gemeente is het moeilijk het kerkelijke gesprek te voeren. Het is daarom zaak dat vertegenwoordigers zoveel mogelijk participeren in klassikale vergaderingen, synodale vergaderingen, kerkelijke commissies enzovoort, en daar ook hun zorgvuldig doordachte inbreng te hebben. Geestelijke moed en vrijheid om roepingen vanuit de kerk te verstaan lijken van onschatbare waarde. Ik hoop vurig dat het besef dat we er voor de hele kerk zijn, en niet alleen voor onszelf onder ons krachtig en levendig is.
Rond 1 mei 2004 was dat ook een nadrukkelijk aspect. Wij kiezen er niet voor om in die brede kerk te staan, we aanvaarden het als onze roeping. Te midden van verscheidenheid nemen we onze plaats in.’

Welke adviezen heeft u voor uw opvolger?

Zoek heel bewust, samen met het hele bestuur en de vereniging, de weg te gaan van het tot zegen zijn voor heel de kerk. Ik denk aan het tarwegraan dat geen vrucht draagt als het niet in de aarde valt en sterft. Maar als het sterft, komen er nieuwe aren uit. Sta zo met het Woord van de Heere God, met het belijden, de overgeleverde schatten, in de hele kerk. En zoek de verdieping van het gereformeerd belijden in de gemeenten vorm te geven.’

Wat is uw reactie op de volgende onderwerpen?
De Waarheidsvriend.

“Die heeft een positieve ontwikkeling meegemaakt, onder andere door de nieuwe vormgeving. Het is van belang dat we de schatten van de Schrift en van het gereformeerde belijden in kleingeld vertalen.
Daarbij willen we nadrukkelijk aandacht hebben voor gewone gemeenteleden.

Hoogleraren.
‘De hoogleraren van de Gereformeerde Bond staan op de voorbijgeschoten posities in het theologisch veld. Ze moeten het wetenschappelijk gesprek voeren, present zijn aan de universiteiten.
Onze hoogleraren linnen van grote waarde zijn voor de hervormd-gereformeerde beweging, voor de toekomstige predikanten en voor de kerk in haar geheel’.

Gemeentepredikant of voorzitter?
‘Gemeentepredikant. Uiteindelijk ligt daar mijn roeping. Het voorzitterschap is op mijn weg gekomen, maar in hart en nieren ben ik gemeentepredikant. Onder andere hierom wil ik nu de gemeente weer helemaal dienen; ik hoefde nog niet te stoppen van het bestuur’.

Uw liefste bijbelboek.

‘De eerste Johannesbrief. Die heeft me enorm geraakt toen ik in Hoevelaken predikant werd. ‘Hierin is de liefde, niet dat wij God liefgehad hebben, maar dat Hij ons heeft liefgehad, en Zijn Zoon gezonden heeft tot een verzoening voor onze zonden.’ Niet ik maar Hij. Ik ben nooit begonnen, Hij is met ons begonnen.’

Tineke van der Waal

De Waarheidsvriend, 18 mei 2007