Bloemen bij/op een begrafenis

[Oude-Waarheid]

geen bloemen

Hem alleen de eer :!:

Op mijn begravenis mogen ze zingen:

Mijn God,U zal ik eeuwig loven,
Omdat Gij 't hebt gedaan;
'k Verwacht Uw trouwe hulp van boven,
Uw waarheid zal bestaan;
Uw naam is voor 't oprecht gemoed
Van al Uw gunstvolk goed

[Herman]

Maar goed, is dat ook de reden dat er, zoals ik onlangs hoorde, gemeenten zijn waar niet gezongen wordt tijdens rouwdiensten?

Niet dat ik weet. Wel dat in het in de bevindelijke kring gebruikelijk was om alleen dan een psalmvers tijdens te begrafenis te zingen als de overledene een goed getuigenis in zijn leven had gegeven. Stukje cultuur dus.

[geledu]

We moeten niet vergeten dat de dood door de zonde in de wereld is gekomen.
De dood is altijd nog “de bezoldiging der zonde” Rom 6
Het is de laatste vijand , vanuit dat oogpunt geredeneerd past het niet om de dood “liefelijker “ te maken door bloemen.
Ook voor Gods volk is dat niet anders, hoewel de dood een doorgang is tot het eeuwige leven, blijft er niets over in hun vlees om te roemen

Bedankt voor je antwoord, maar het is alleen maar onduidelijker geworden.
Bloemen bedoeld om de dood lieflijker te maken? Je zorgt toch ook dat de rest goed geregeld is, dus een nette kist, nette kleding, koffie en/of maaltijd na afloop etc. Wordt de dood lieflijker door het gegeven dat er ook "schoonheid" en "netheid" aanwezig is?
Bloemen bedoeld om "in het vlees van de overledene te roemen"?
Met alle respect, dit komt op mij toch wel erg gezocht over hoor!

Maar goed, is dat ook de reden dat er, zoals ik onlangs hoorde, gemeenten zijn waar niet gezongen wordt tijdens rouwdiensten?

Liefelijker is misschien een wat verkeerd woord, het gaat om het feit dat we de dood als iets afschrikwekkends moeten laten staan ,de laatste verschrikking, we kunnen het niet mooier, (minder erg) door een zee van bloemen te gebruiken.
Een begrafenis waardig te laten verlopen door de dingen die jij benoemt is een andere zaak.

Ook bv het laten zakken van de kist door dennentakken die over het graf gelegd zijn komt bij mij over als het niet de realiteit willen zien.

Het is natuurlijk ook heel moeilijk als je diegene die je lief is ziet neerdalen in het koude kille graf, maar juist dat moet een prediking op zich zijn.

Wat het zingen betreft daar heb ik nog nooit van gehoord.
In de gemeente waar ik lid ben is het altijd wel gebruikelijk.
Meestal wordt er ook op de begraafplaats nog een psalm gezongen.

[JolandaOudshoorn]

Ik denk dat het voor iedereen erg persoonlijk is. Laten we elkaar hierin vrij houden. Het belangerijkste is, denk ik, wat willen de nabestaanden? En wat zou die persoon zelf graag hebben gewild? Het klinkt misschien luguber, maar ik denk dat het goed is als we nu al laten weten hoe onze begrafenis moet worden ingevuld. Wel of geen bloemn, wel of geen toespraken, wel og geen liederen/psalmen en zo ja welke liederen, welk schriftgedeelte en het belangerijkste: kunnen wij onze nabestaanden de troost geven dat het met ons eeuwig goed is?

[memento]

Ik vind het erg opvallend dat er in deze topic alleen maar gevoels-argumenten genoemt worden voor of tegen bloemen....

[JolandaOudshoorn]

Ik vind het erg opvallend dat er in deze topic alleen maar gevoels-argumenten genoemt worden voor of tegen bloemen....

Ik denk dat het ook een kwestie van gevoel is.

[memento]

Ik vind het erg opvallend dat er in deze topic alleen maar gevoels-argumenten genoemt worden voor of tegen bloemen....

Ik denk dat het ook een kwestie van gevoel is.

Een ethisch vraagstuk mag nooit beantwoord worden door 'gevoel' alleen.

Het probleem is namelijk niet dat mensen liever geen bloemen hebben, het wordt door sommigen ook als 'slecht' en 'zondig', of anders 'minder goed' gezien. Zulke uitspraken zijn alleen gerechtvaardigd wanneer gegrond op Gods woord, of andere goede argumenten.

[Oude-Waarheid]

Ik vind het erg opvallend dat er in deze topic alleen maar gevoels-argumenten genoemt worden voor of tegen bloemen....

Ik denk dat het ook een kwestie van gevoel is.

Een ethisch vraagstuk mag nooit beantwoord worden door 'gevoel' alleen.

Het probleem is namelijk niet dat mensen liever geen bloemen hebben, het wordt door sommigen ook als 'slecht' en 'zondig', of anders 'minder goed' gezien. Zulke uitspraken zijn alleen gerechtvaardigd wanneer gegrond op Gods woord, of andere goede argumenten.

Zelf vind ik bloemen prachtig bij een verjaardag of jubileum enz.
Wat hebben bloemen voor zin op een begrafenis? voor de buitenwereld? of voor je geweten? (te sussen)
De overledene heeft er zelf niets meer aan toch?

[geledu]

Ik vind het erg opvallend dat er in deze topic alleen maar gevoels-argumenten genoemt worden voor of tegen bloemen....

Ik denk dat deze zaken ook cultuur gebonden zijn en dat daarom ook veel gevoelsargumenten gegeven worden.
Bloemen worden over het algemeen toch gezien als iets feestelijks en dat gevoel past in onze traditie niet bij de dood.
Als bloemen een andere betekenis hadden gehad dan spelen deze zaken ook niet.

Als je bv zwart als rouwkleur ter discussie stelt kan je ook wijzen op gedeelten in de wereld waar wit de rouwkleur is.
Ook een kist is/was cultuur gebonden , in Oosterse landen werden de doden zonder kist begraven.
Dan zijn er ook nog de plaatselijke verschillen als bv de kist wel of niet in de kerk.

Zo zijn er uiteraard vele cultuurgebonden zaken die idd een middelmatig karakter dragen.
Een gevoelargument hoeft niet altijd verkeerd te zijn, vaak is het een denken die al generatie's lang is gevormd vanuit eerbied tot God en Zijn inzettingen.
Wel is het frapant dat er velen zijn die in een gevoels argument reden zien om allerlei zaken dan maar radicaal te wijzigen.

Met meestal alle gevolgen van dien....

[Miscanthus]

bloemen leggen is een teken van afscheid. Het is niet meer dan een handeling, een gebaar, wat per cultuur weer verschillend is zoals geledu terecht opmerkt. Het is geen kwestie van goed of verkeerd, dus is het geen ethische kwestie.
Het wordt eng en zwaar als men daar wel een ethische kwestie van gaat maken.
Het gaat er dus niet zozeer om hoe anderen er over denken, maar hoe je zelf aan je gevoelens uiting geeft. De een is daar wat uitbundiger of stijlvoller in dan een ander. Het past wel bij je of het past niet bij je. De één houdt zijn handen in zijn zakken (al dan niet gebald tot een vuist) en een ander opent zijn hand en laat een bloem los. Symbolisch voor het loslaten van de geliefde overledene.

[memento]

Het wordt eng en zwaar als men daar wel een ethische kwestie van gaat maken.

Het probleem is dat dit helaas wel gebeurt in de ger. gez.

OW: Nu wil ik niet alles (lees: reformatorische traditie) afschrijven wat gebaseerd is op gevoelsargumenten. Echter, wél als er een etische waarde aan toegekend wordt (iets doen of laten wordt, op basis van gevoelsargumenten, zonder bijbelse en/of redelijke onderbouwing, goed of slecht genoemd). In zulke gevallen geldt er een bijbels gebod wat staat boven al ons gevoel, namelijk dat wij elkander vrij laten moeten.

Wat betreft de bloemen vind ik het oud-christelijke symbool, van bloemen als teken van de goede werken die het leven van de gestorvene gesierd hebben, erg mooi. Vanuit dat gezichtspunt zou ik het gebruik van bloemen mooi vinden.

M.i. past op een christelijke begrafenis een eerbiedig blijde stemming, vanwege dat God een kind van Hem heeft thuis gehaald. De begrafenis van een onbekeerde zou m.i. een sobere en verdrietige stemming passen, vanwege de eeuwige rampzaligheid van de overledene. M.i. moeten dus ook de symbolen die men mogelijk wil gebruiken daarop afgestemd worden: tekenen van vrede en schoonheid passen immers niet bij een onbekeerde, en aan de andere kant passen tekenen van hopeloze verdrietigheid niet bij iemand die in Christus ontslapen is.

[geledu]

Het wordt eng en zwaar als men daar wel een ethische kwestie van gaat maken.

Het probleem is dat dit helaas wel gebeurt in de ger. gez.

OW: Nu wil ik niet alles (lees: reformatorische traditie) afschrijven wat gebaseerd is op gevoelsargumenten. Echter, wél als er een etische waarde aan toegekend wordt (iets doen of laten wordt, op basis van gevoelsargumenten, zonder bijbelse en/of redelijke onderbouwing, goed of slecht genoemd). In zulke gevallen geldt er een bijbels gebod wat staat boven al ons gevoel, namelijk dat wij elkander vrij laten moeten.

Eens, enige vrijheid past in dit soort zaken, hoewel ik in veel zaken het belangrijk vind om te bewaren wat altijd gebruikelijk onder ons was.
Al is het alleen maar voor de rust.

Wat betreft de bloemen vind ik het oud-christelijke symbool, van bloemen als teken van de goede werken die het leven van de gestorvene gesierd hebben, erg mooi. Vanuit dat gezichtspunt zou ik het gebruik van bloemen mooi vinden.

Oud Christelijk symbool van bloemen als teken van goede werken ?
Kun je deze stelling onderbouwen, of is het een oud RKK symbool ?
Zeker in het licht dat al onze goede werken met zonden bevlekt zijn verbaasd het me dat er dan wel in de dood naar deze werken gewezen wordt met bloemen.

M.i. past op een christelijke begrafenis een eerbiedig blijde stemming, vanwege dat God een kind van Hem heeft thuis gehaald. De begrafenis van een onbekeerde zou m.i. een sobere en verdrietige stemming passen, vanwege de eeuwige rampzaligheid van de overledene. M.i. moeten dus ook de symbolen die men mogelijk wil gebruiken daarop afgestemd worden: tekenen van vrede en schoonheid passen immers niet bij een onbekeerde, en aan de andere kant passen tekenen van hopeloze verdrietigheid niet bij iemand die in Christus ontslapen is.

Gezien het oordeel niet aan ons is en dat er mensen zijn waar het niet zo duidelijk ligt , lijkt het me geen goede zaak om deze gewoonte in te voeren.
Volgens mij zijn we er ook over eens dat het niet gepast is om op een begrafenis van iemand die geen getuigenis heeft gegeven van de hoop die in hem of haar was, te oordelen over de staat van de overledene.

[Tiberius]

Uit een recent uitgevoerd onderzoek van Centraal Beheer Achmea blijkt, dat 45% van de Nederlanders graag een feestelijke uitvaart wil. Het moet een goed feest zijn, met bloemen en muziek die past bij de smaak van de overledene of recht doet aan de relatie tussen de gever en de overledene.

De keus voor een feest als afsluiting, in plaats van een sobere rouwplechtigheid, illustreert de behoefte aan het verbloemen van de dood, letterlijk.
Hierachter ligt ook het ontkennen van de oorzaak van de dood. Van nature hoort de dood niet bij het leven. De dood is een indringer, maar dan wel een die de mens zichzelf op de hals heeft gehaald. Wie de diepte van de zonde voelt, en de notie dat de bezoldiging van de zonde de dood is, vergaat de lust tot feesten als hij opgeroepen om rekenschap af te leggen voor Hem, Die gezeten is op die grote witte troon. Voor degenen die onverzoend de eeuwigheid binnentreden, is er geen reden tot feest.

Zalig zijn de doden die in de Heere sterven. Voor hen is de dood de laatste vijand. En na de dood is het leven hen bereid.

[Daphne]

Sja... ik denk dat ieder zelf moeten weten wat hij/zij doet. Het kan een stukje verwerking zijn om bloemen neer te leggen. Zelf vind ik het mooi als er alleen een mooi groot bloemstuk op een kist staat. Ik heb eens bij een begravenis gestaan waarbij alle mensen een bloem op de al gezakte kist mochten gooien... zelf vond ik het naar om te doen. Het confronteerd mij extra hoe ´diep´ iemand in de grond gezakt is en hoe definitief het is. Maar het grootste punt was het `bonken` van alle bloemen op de kist. Wel eens bij een dienst voor een crematie geweest.... daar mochten wel allemaal een bloem op de kist leggen. Dit vind ik een tederder (?) gebaar. Zand of steentjes op de kist vind ik vreselijk :|
Ik denk dat t echt persoonlijk is en dat het een keuze is aan de nabestaanden of de persoon zelf.