Grappig dat je juist dit voorbeeld neemt. Want ook dit lied van Van Lodenstein werd al snel verbouwd tot " 't Oog omhoog en 't hart naar boven"...Klavier schreef:Als liefhebber van de zangkunst doet me het erg veel pijn, die aanpassingsdrang vanuit een vrome gedachte. Het is de boetvaardige zondaar zijn ademtocht ontnemen. Het ontneemt een eenvoudig lied de les om het hoofd omhoog te richten.
Hoog omhoog, het hart naar boven!
Eigenwijze Nederlanders veranderen liedteksten
-
Adorote
Dat is een wat simpele voorstelling van zaken.Adorote schreef:Het zo maar veranderen van teksten van liederen en gezangen is een getuigenis van groot disrespect tevens van eigenwillige godsdienst.Daar bij komt dat het verboden is het werk van dichters en tekstschrijvers zo maar te veranderen.
Even snel gekopieerd:
Hoe lang is het auteursrecht geldig?
Volgens artikel 37 van de Auteurswet vervalt het auteursrecht op een werk "door verloop van 70 jaren, te rekenen van de 1e januari van het jaar, volgende op het sterfjaar van de maker." Bij een werk gemaakt door een rechtspersoon geldt een tijdsduur van 70 jaren na de eerste publicatie er van.
In het verleden was deze termijn 50 jaar, maar de verlenging naar 70 jaar was retroactief.
Hoe weet ik of iets nog beschermd is?
Hiervoor moet je dus eerst nagaan of de auteur nog leeft. Is dat het geval, dan is het werk beschermd. Leeft deze niet meer, dan kun je gaan rekenen met de geldigheidstermijn uit artikel 37 (zie vorige vraag). Is dit niet te achterhalen, dan heb je een probleem.
Let op: een werk kan dan wel onbeschermd zijn, maar dat wil niet zeggen dat elke uitvoering daarvan dat ook is. Zo is bijvoorbeeld de Nachtwacht vrij van rechten, maar een foto van de Nachtwacht is dat niet (aangenomen dat de fotograaf nog geen 70 jaar dood is). Het is dus niet toegestaan om die foto te gebruiken. Je zult of de fotograaf moeten betalen, of zelf een foto gaan maken in het Rijksmuseum.
-
Bert Mulder
- Berichten: 9087
- Lid geworden op: 28 aug 2006, 22:07
- Locatie: Grace URC Leduc Alberta Canada
- Contacteer:
Door die liederen te veranderen onder het motto om het mogelijk arminiaanse er uit te halen, halen ze er ook alle persoonlijke geloofsbetuiging eruit.
Jammer
Het wordt dan zo abstract, het Evangelie is wel voor wat mensen waar, er is wel een Heiland voor anderen, maar niet voor mij.
Jammer
Het wordt dan zo abstract, het Evangelie is wel voor wat mensen waar, er is wel een Heiland voor anderen, maar niet voor mij.
Mijn enige troost is, dat ik niet mijn, maar Jezus Christus eigen ben, Die voor mijn zonden betaald heeft, en zo bewaart, dat alles tot mijn zaligheid dienen moet; waarom Hij mij ook door Zijn Heilige Geest van eeuwig leven verzekert, en Hem voortaan te leven van harte willig en bereid maakt.
Vrijdagavond was ik op een concert waarin het Orgelbüchlein van Bach centraal stond. (geweldige avond trouwens)
Kees van Houten speelde de eerste 19 koraalbewerkingen uit het Orgelbüchlein (en legde ze uit) en het Noord-Veluws Kamerkoor o.l.v. Maarten Seijbel zong de verzen.
We konden in het programmaboekje de tekst meelezen.
Bij het vers: Jesu meine Freude
zijn de laaste regels (vlg het programma)
Gottes Lamm, mein Bräutigam,
ausser dir soll mir auf Erden
nichts sonst Liebers werden.
Het koor zong in plaats van 'soll' kann.
Ook eigenwijs?
(ik weet de oorspronkelijke tekst niet)
Kees van Houten speelde de eerste 19 koraalbewerkingen uit het Orgelbüchlein (en legde ze uit) en het Noord-Veluws Kamerkoor o.l.v. Maarten Seijbel zong de verzen.
We konden in het programmaboekje de tekst meelezen.
Bij het vers: Jesu meine Freude
zijn de laaste regels (vlg het programma)
Gottes Lamm, mein Bräutigam,
ausser dir soll mir auf Erden
nichts sonst Liebers werden.
Het koor zong in plaats van 'soll' kann.
Ook eigenwijs?
(ik weet de oorspronkelijke tekst niet)
Tja, men vindt blijkbaar teveel zekerheid en actief zijn in die liederen zitten, de mens ligt immers in de ellende en kan er niet uitkomen en moet hopen dat het onverdiende gebeurt, dat God hem uit de ellende trekt. Dat de liederen voor hen bedoeld zijn die uit die ellende getrokken zijn vergeet men blijkbaar omdat dit voor het grootste deel tegenwoordig niet meer opgaat.
Do not waste time bothering whether you ‘love’ your neighbor; act as if you did. As soon as we do this we find one of the great secrets. When you are behaving as if you loved someone, you will presently come to love him."
Ik heb geen enkele tekst kunnen vinden waar "soll" vervangen is door "kann".helma schreef:We konden in het programmaboekje de tekst meelezen.
Bij het vers: Jesu meine Freude
zijn de laaste regels (vlg het programma)
Gottes Lamm, mein Bräutigam,
ausser dir soll mir auf Erden
nichts sonst Liebers werden.
Het koor zong in plaats van 'soll' kann.
Ook eigenwijs?
(ik weet de oorspronkelijke tekst niet)
De Elburgers hebben kennelijk een Veluwse Versie gehad. Maar waar die op stoelt? Keine Ahnung :roll:
Als het geval op waarheid berust (en volledig weergegeven is), is er sprake van een uiterst trieste wantoestand.helma schreef:Ik las vanmorgen in het ND dat niet alleen de tekst belangrijk is, maar ook het volume waarmee men zingt
Kosters die graag zingen kunnen dat maar beter niet te hard doen...... :roll:
Iets om ons plaatsvervangend voor te schamen.
Overigens heb ik tijdens het zingen zelf ook altijd een lichte vorm van medelijden met de mensen die voor me in de kerk zitten. Maar ik ben geen (hulp-)koster.
De zingende koster
door mr. E. Bos
Het was warm in de rechtszaal. De vrolijke zon buiten deed de rechter verlangen naar zijn vakantie over enkele dagen. De afgelopen tijd was hectisch geweest. Veel korte gedingen, pleidooizittingen en niet te vergeten het vonnissen schrijven. Een cursus management daartussendoor had hem stukken van zijn nachtrust gekost. Hij onderdrukte een geeuw en dwong zich weer naar de advocaat van de eiser te luisteren. De zaak was op zich bizar genoeg. De in de zaal aanwezige zes in een zwart pak geklede mannen met hun eveneens in het zwart gehulde advocaten symboliseerden een voor hem wat duistere wereld. De partijen, leden van een gereformeerde gemeente, waren bijbelgetrouwe en kerkse mensen, die de zaken van hun geloof ernstig namen. De groep bestond uit vijf ouderlingen en een hulpkoster. In zijn dagvaarding had de advocaat van de hulpkoster de door de kerkenraad genomen maatregelen onrechtmatig genoemd en geëist dat ze onmiddellijk werden opgeheven.
,,Meneer de president”, betoogde de advocaat, ,,stelt u zich eens voor dat u als strikt gelovig man een brief van uw kerkenraad kreeg, zoals mijn cliënt heeft ontvangen. U zou zich niet alleen beledigd voelen, maar ook volkomen uit het lood geslagen. U zou niet meer weten hoe u het had, en dan daaroverheen ontslag als koster en de eerste trap van censuur. Letterlijk een trap achterna.”
De rechter wierp een blik op de brief die voor hem lag. ’t Was inderdaad nogal heftig wat daarin stond: ,,De kerkenraad heeft besloten middels dit schrijven haar ernstige verontrusting en ongenoegen te uiten over uw gedrag tijdens de eredienst. Een en ander maal is er, onder andere vanaf de kansel, verzocht, om eerbiedig en eenparig met het orgel mee te zingen. Wij moeten helaas met droefheid constateren dat u dit alles negeert. Dit neemt zelfs zulke vormen aan dat u met extreme stemverheffing ,,meeschreeuwt” tot grote ergernis van andere kerkgangers. Derhalve zien we ons genoodzaakt u hierover ernstig te vermanen. Indien u blijft volharden in uw gedrag, ziet de kerkenraad zich genoodzaakt om verdere tuchtmaatregelen te nemen. We hopen echter dat de Heere u daarvoor wil bewaren en dat u zich onderwerpt aan deze kerkelijke vermaning.”
,,Mijn cliënt heeft schriftelijk en mondeling geprotesteerd tegen deze brief, die volgens hem een onjuiste voorstelling van zaken geeft”, ging de advocaat verder. ,,Maar niets hielp. Hij kreeg enkele maanden later een verbod tot zingen en werd gelijk uit zijn functie van hulpkoster ontheven. Bovendien werd hij onder de eerste trap van censuur geplaatst. Dat de kerkenraad fout zat bleek uit het feit, dat hij naderhand de eerste trap van censuur herriep en omzette in zogenaamde stille censuur. Mijn cliënt, die volstrekt niet begreep en nog steeds niet begrijpt wat hij fout gedaan heeft, graag zingt en zich van harte inzet om de kerk te dienen, heeft daartegen beroep ingesteld bij de classis. Toen dat werd verworpen, is hij zelfs in appel gegaan bij de particuliere synode, maar ook die is de kerkenraad bijgevallen. Gesprekken met de kerkenraad werden eerst afgehouden, omdat mijn cliënt er een adviseur bij wilde hebben. Toen dit later toch werd toegestaan, hield de kerkenraad in de gesprekken spijkerhard vast aan zijn standpunt en dreigde zelfs met verdere tuchtmaatregelen. Dat is trouwens niet bij woorden gebleven, zoals u uit de correspondentie kunt zien, mijn cliënt staat inmiddels weer onder de eerste trap van censuur. Alles duurt nu al meer dan twee jaar. Al die tijd mocht mijn cliënt niet meer naar het avondmaal, geen kosterdienst doen en niet meer zingen. Wat rest hem nog? Hij is ten einde raad en slaapt er niet meer van. Daarom roept hij vol vertrouwen uw hulp in.”
De advocaat ging met een verdrietige blik zitten en nam een slok water uit zijn glas.
Nadat de president de advocaat van de kerkenraad een knikje had gegeven, begon deze met de stelling dat de rechter niet bevoegd was, noch naar kerkelijk, noch
naar burgerlijk recht. Uitvoerig lichtte hij dit toe. ,,Het gaat hier om een kerkelijk geschil dat niet bij de rechter thuishoort. Het kerkgenootschap waartoe mijn cliënt hoort, heeft een eigen rechtsgang en die heeft eiser niet helemaal afgelopen. Hij kan nog naar de generale synode gaan, en ook tegen de laatste maatregel staat nog beroep op de classis open. Maar belangrijk is dat het gelovigen naar 1 Korintiërs 6 verboden is om hun onderlinge geschillen voor de burgerlijke rechter te brengen”, zo sloot hij af, ,,en dat moet eiser die zelf zegt naar de Bijbel te willen handelen, weten.”
De rechter zuchtte eens. Hij was niet zo Bijbelvast en voelde er weinig voor om zich op theologisch gebied te begeven. Ten slotte keek hij de koster aan. ,,Waarom gaat u niet meer in beroep bij een van uw kerkelijke colleges?’’
De koster stond op en zei met krachtige stem, waarin inderdaad iets loeiends doorklonk: ,,Meneer, dat is één pot nat, ze kennen elkaar allemaal en houden elkaar de hand boven het hoofd.”
Dat was niet aan dovemansoren gezegd. De advocaat van de kerkenraad sprong op: ,,Hiertegen moet ik ten stelligste protesteren. De rechtsgang is volgens de kerkorde, zoals ik u heb uitgelegd, een exemplaar van de regeling heb ik u gegeven.”
,,Maar”, vroeg de rechter, ,,als de leden van die colleges elkaar kennen, is er dan wel voldoende objectiviteit?”
De advocaat ontkende niet dat de mensen elkaar soms kenden. ,,Het gaat hier nu eenmaal om een klein kerkgenootschap, maar dat sluit niet uit dat door de verschillende colleges zo objectief en onpartijdig mogelijk wordt gehandeld en geoordeeld”, zo eindigde hij.
Na de zitting sloot de rechter zich op in zijn werkkamer om voor zijn vakanties de laatste zaken af te maken. De griffier had al enkele conceptvonnissen klaargelegd. Als rechter hoefde hij alleen nog maar de beoordeling en de uitspraak op te schrijven. Hij noteerde in de zaak van de koster wel bevoegd te zijn, maar verklaarde hem niet ontvankelijk, omdat hij de interne kerkelijke rechtsgang nog niet uitgeputtend had gevolgd. Hij voegde daaraan toe dat de burgerlijke rechter in kerkelijke geschillen zeer terughoudend diende te zijn.
De koster zou voorlopig niet zingen.
door mr. E. Bos
Het was warm in de rechtszaal. De vrolijke zon buiten deed de rechter verlangen naar zijn vakantie over enkele dagen. De afgelopen tijd was hectisch geweest. Veel korte gedingen, pleidooizittingen en niet te vergeten het vonnissen schrijven. Een cursus management daartussendoor had hem stukken van zijn nachtrust gekost. Hij onderdrukte een geeuw en dwong zich weer naar de advocaat van de eiser te luisteren. De zaak was op zich bizar genoeg. De in de zaal aanwezige zes in een zwart pak geklede mannen met hun eveneens in het zwart gehulde advocaten symboliseerden een voor hem wat duistere wereld. De partijen, leden van een gereformeerde gemeente, waren bijbelgetrouwe en kerkse mensen, die de zaken van hun geloof ernstig namen. De groep bestond uit vijf ouderlingen en een hulpkoster. In zijn dagvaarding had de advocaat van de hulpkoster de door de kerkenraad genomen maatregelen onrechtmatig genoemd en geëist dat ze onmiddellijk werden opgeheven.
,,Meneer de president”, betoogde de advocaat, ,,stelt u zich eens voor dat u als strikt gelovig man een brief van uw kerkenraad kreeg, zoals mijn cliënt heeft ontvangen. U zou zich niet alleen beledigd voelen, maar ook volkomen uit het lood geslagen. U zou niet meer weten hoe u het had, en dan daaroverheen ontslag als koster en de eerste trap van censuur. Letterlijk een trap achterna.”
De rechter wierp een blik op de brief die voor hem lag. ’t Was inderdaad nogal heftig wat daarin stond: ,,De kerkenraad heeft besloten middels dit schrijven haar ernstige verontrusting en ongenoegen te uiten over uw gedrag tijdens de eredienst. Een en ander maal is er, onder andere vanaf de kansel, verzocht, om eerbiedig en eenparig met het orgel mee te zingen. Wij moeten helaas met droefheid constateren dat u dit alles negeert. Dit neemt zelfs zulke vormen aan dat u met extreme stemverheffing ,,meeschreeuwt” tot grote ergernis van andere kerkgangers. Derhalve zien we ons genoodzaakt u hierover ernstig te vermanen. Indien u blijft volharden in uw gedrag, ziet de kerkenraad zich genoodzaakt om verdere tuchtmaatregelen te nemen. We hopen echter dat de Heere u daarvoor wil bewaren en dat u zich onderwerpt aan deze kerkelijke vermaning.”
,,Mijn cliënt heeft schriftelijk en mondeling geprotesteerd tegen deze brief, die volgens hem een onjuiste voorstelling van zaken geeft”, ging de advocaat verder. ,,Maar niets hielp. Hij kreeg enkele maanden later een verbod tot zingen en werd gelijk uit zijn functie van hulpkoster ontheven. Bovendien werd hij onder de eerste trap van censuur geplaatst. Dat de kerkenraad fout zat bleek uit het feit, dat hij naderhand de eerste trap van censuur herriep en omzette in zogenaamde stille censuur. Mijn cliënt, die volstrekt niet begreep en nog steeds niet begrijpt wat hij fout gedaan heeft, graag zingt en zich van harte inzet om de kerk te dienen, heeft daartegen beroep ingesteld bij de classis. Toen dat werd verworpen, is hij zelfs in appel gegaan bij de particuliere synode, maar ook die is de kerkenraad bijgevallen. Gesprekken met de kerkenraad werden eerst afgehouden, omdat mijn cliënt er een adviseur bij wilde hebben. Toen dit later toch werd toegestaan, hield de kerkenraad in de gesprekken spijkerhard vast aan zijn standpunt en dreigde zelfs met verdere tuchtmaatregelen. Dat is trouwens niet bij woorden gebleven, zoals u uit de correspondentie kunt zien, mijn cliënt staat inmiddels weer onder de eerste trap van censuur. Alles duurt nu al meer dan twee jaar. Al die tijd mocht mijn cliënt niet meer naar het avondmaal, geen kosterdienst doen en niet meer zingen. Wat rest hem nog? Hij is ten einde raad en slaapt er niet meer van. Daarom roept hij vol vertrouwen uw hulp in.”
De advocaat ging met een verdrietige blik zitten en nam een slok water uit zijn glas.
Nadat de president de advocaat van de kerkenraad een knikje had gegeven, begon deze met de stelling dat de rechter niet bevoegd was, noch naar kerkelijk, noch
naar burgerlijk recht. Uitvoerig lichtte hij dit toe. ,,Het gaat hier om een kerkelijk geschil dat niet bij de rechter thuishoort. Het kerkgenootschap waartoe mijn cliënt hoort, heeft een eigen rechtsgang en die heeft eiser niet helemaal afgelopen. Hij kan nog naar de generale synode gaan, en ook tegen de laatste maatregel staat nog beroep op de classis open. Maar belangrijk is dat het gelovigen naar 1 Korintiërs 6 verboden is om hun onderlinge geschillen voor de burgerlijke rechter te brengen”, zo sloot hij af, ,,en dat moet eiser die zelf zegt naar de Bijbel te willen handelen, weten.”
De rechter zuchtte eens. Hij was niet zo Bijbelvast en voelde er weinig voor om zich op theologisch gebied te begeven. Ten slotte keek hij de koster aan. ,,Waarom gaat u niet meer in beroep bij een van uw kerkelijke colleges?’’
De koster stond op en zei met krachtige stem, waarin inderdaad iets loeiends doorklonk: ,,Meneer, dat is één pot nat, ze kennen elkaar allemaal en houden elkaar de hand boven het hoofd.”
Dat was niet aan dovemansoren gezegd. De advocaat van de kerkenraad sprong op: ,,Hiertegen moet ik ten stelligste protesteren. De rechtsgang is volgens de kerkorde, zoals ik u heb uitgelegd, een exemplaar van de regeling heb ik u gegeven.”
,,Maar”, vroeg de rechter, ,,als de leden van die colleges elkaar kennen, is er dan wel voldoende objectiviteit?”
De advocaat ontkende niet dat de mensen elkaar soms kenden. ,,Het gaat hier nu eenmaal om een klein kerkgenootschap, maar dat sluit niet uit dat door de verschillende colleges zo objectief en onpartijdig mogelijk wordt gehandeld en geoordeeld”, zo eindigde hij.
Na de zitting sloot de rechter zich op in zijn werkkamer om voor zijn vakanties de laatste zaken af te maken. De griffier had al enkele conceptvonnissen klaargelegd. Als rechter hoefde hij alleen nog maar de beoordeling en de uitspraak op te schrijven. Hij noteerde in de zaak van de koster wel bevoegd te zijn, maar verklaarde hem niet ontvankelijk, omdat hij de interne kerkelijke rechtsgang nog niet uitgeputtend had gevolgd. Hij voegde daaraan toe dat de burgerlijke rechter in kerkelijke geschillen zeer terughoudend diende te zijn.
De koster zou voorlopig niet zingen.
Ik denk dat het een fictieve casus is. Het verhaal illustreert wel hoe machteloos je als eenling staat tegenover een stelsel waarin kerkelijke overheden elkaar nooit zullen afvallen. Je hebt geen schijn van kans.
Het hoeft je niks te verwonderen als de stemverheffing van de hulpkoster slechts een stok was om mee te slaan. Want, laten we eerlijk zijn, omwille van het stemvolume kun je iemand niet onder censuur zetten. Waarschijnlijk sympathiseerde hij met Van der Zwaag :roll:
Het hoeft je niks te verwonderen als de stemverheffing van de hulpkoster slechts een stok was om mee te slaan. Want, laten we eerlijk zijn, omwille van het stemvolume kun je iemand niet onder censuur zetten. Waarschijnlijk sympathiseerde hij met Van der Zwaag :roll:
