Leeruitspraken 1931 toevoeging of onderstreping?

[Toeschouwer]

Bert Mulder,
Dat God ons zoekt ben ik voor 100% met je eens. Ook dat Hij mij zoekt. Heerlijk om te weten dat ik, een ellendeling, die het elke dag weer verprutst mag weten dat de Heere mij zoekt.
Dan hangt de zaligheid niet van mij af, maar dan mag ik weten dat Hij genadig en zeer barmhartig is.

[Bert Mulder]

Dit is hoe God een mens bekeert, namelijk, niet dat wij Hem zoeken, hij zoekt ons.

... waardoor wij Hem gaan zoeken.
De genade is nooit op formule te brengen, noch de ene, noch de andere kant op.
Daarom, aan de ene kant: het aanbod van genade, de belofte van het Evangelie; aan de andere kant: de totale doodstaat van de mens, die uit en van zichzelf nooit de genade zal aannemen, nooit de belofte van het Evangelie zal geloven.

Ja, afgewezen, en ons verstand krachtiglijk door den Heiligen Geest verlicht, opdat wij recht zouden verstaan en onderscheiden die dingen, die des Geestes Gods zijn; maar Hij dringt ook in tot onze binnenste delen met de krachtige werking van denzelfden wederbarenden Geest; Hij opende ons hart, dat gesloten was; Hij vermurwt dat hard is; Hij besnijdt dat onbesneden is. In onze wil stort Hij nieuwe hoedanigheden en maakt dat onze wil, die dood was, levend is; die boos was, goed is; die niet wilde, nu metterdaad wil; die wederspannig was, gehoorzaam is; Hij beweegt en sterkt onze wil alzo, dat wij als een goede boom vruchten van goede werken kunnen voortbrengen.

Is het niet wonderbaarlijk? Zonder dat licht van de Heilige Geest kunnen we helemaal niets.

[Klavier]

Afgewezen, allereerst bedankt voor deze post!

Dat is waar. Maar wie ‘pleit op de beloften’, ís daarmee al een gelovige.

Precies! En daarom durf ik ook te stellen dat God Zijn Belofte dan zeker waarmaakt!

Maar een onbekeerde kan en zal nooit en te nimmer kunnen pleiten op Gods beloften.

Mee eens, maar de ware pleitende bidder weet zich nog geen gelovige. Dus in de praktijk kunnen we dit niet als regel hanteren. Want dan hebben we eerst geloofsvrucht nodig om vast te kunnen stellen dat er geloof is, alvorens iemand zou mogen pleiten. En dan hoeft het al niet meer.
Snap je het probleem?
Met een prima dogmatiek is de praktijk nog niet zo eenvoudig.
Dat is mijn punt.

Voor hém geldt wat in Psalm 50 door God tegen de goddeloze wordt gezegd: "Wat hebt gij Mijn inzettingen te vertellen en neemt Mijn verbond in uw mond?”
Wat moet een onbekeerde dán doen? Ja, dat is nu het punt. Hij kan niet, hij wil niet en toch moet hij. Dat moet hem in de engte drijven. Daar is geen pasklaar antwoord op te geven.

Je zegt het inderdaad zelf ook al.
Ik wil hier wel een pasklaar antwoord, want dat is wat mijn kinderen vragen!

Hoe kun je God anders zoeken dan door het gebed? Maar, zoals Geka terecht heeft opgemerkt, we kunnen niet bidden, net zo min als pleiten op de beloften. Wat dan? Ook hier geld weer, dat er geen passende oplossing is. Het betreft hier een onmogelijke zaak.

Deze nood moet inderdaad NOOD worden.
Maar wordt nood dan een voorwaarde?
Het Evangelie is onvoorwaardelijk. Dus dit is het niet.
Want ware nood, is ook al geloof.

Alleen, “wat bij de mensen onmogelijk is, dat is mogelijk bij God”.
Waar mijn punt ligt, is dit: wanneer we een onbekeerde opwekken om te bidden, de middelen te gebruiken, etc. en we gaan dat beschouwen als zíjn aandeel in het verbond, waarop God “dan zal doen wat Hij belooft”, ga je mogelijkheden in de onbekeerde mens leggen en ga je voorbij aan het feit dat die helemaal niets te pleiten heeft, zolang hij in zijn onbekeerde staat voortleeft. Dát bedoelde ik ook toen ik voortborduurde op de gelijkenis van de verloren zoon. Wat werd van hem gevraagd? Dat hij terugkeerde. En dat wordt ook van ons gevraagd. Niet: dat we de middelen waarnemen, maar dat we ons bekeren.

Dit ben ik bijna helemaal met je eens.
De laatste alleen zin niet. We moeten het beeld van de gelijkenis niet verwarren met de realiteit. De realiteit is dat God middelijk werkt. Het is volgens mij: ons bekeren door ons in de weg van de daartoe ingezette middelen te zetten.
Vanuit zijn geopenbaarde Wil in Zijn Woord laat God zien dat het Evangelie gepredikt moet worden om de zondaar te overtuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel.
Dat middel gebruikt de Heere om de zondaar tot NOOD te brengen. Om vandaaruit de honger en dorst naar de gerechtigheid te werken. Het punt van de verloren zoon die terug denkt aan zijn vader en daadwerkelijk terug gaat.
Dat middel is de 'dwaasheid der prediking'; Het geloof is uit het gehoor.
Ik wil met klem de opmerking bestrijden dat niet zou worden gevraagd de middelen waar te nemen.
Het 'Zoekt en gij zult vinden' is het zoeken van Christus in het horen van de Prediking. DAAR wordt Hij gevonden.
En dan ben ik het ook met de post van Bert eens: Het is de Heere die het alles werkt. Onder en door Zijn Woord. Anders kunnen de predikanten wel stoppen met prediken voor de onbekeerden.
En wat betreft het bidden: Het feit dat een ongelovige binnen de gemeente gedoopt is, zou geen enkele betekenis hebben als de gedoopte, met teken en zegel, er niet mee naar God zou mogen gaan om te vragen om bekering en geloof. Het is des te meer een aansporing zou ik zeggen.

[Afgewezen]

Ik wil met klem de opmerking bestrijden dat niet zou worden gevraagd de middelen waar te nemen.

Je moet dat lezen in de context. God vraagt bekering, zei ik. Wij moeten dat niet afzwakken door te zeggen: nu ja, bekeren kan ik me niet, maar ik kan wel de middelen waarnemen.

Ik wil hier wel een pasklaar antwoord, want dat is wat mijn kinderen vragen!

Het kan geen kwaad als je eens géén pasklaar antwoord voor je kinderen hebt. Daar gaat misschien meer vanuit dan wanneer je altijd precies het juiste antwoord weet.

En wat betreft het bidden: Het feit dat een ongelovige binnen de gemeente gedoopt is, zou geen enkele betekenis hebben als de gedoopte, met teken en zegel, er niet mee naar God zou mogen gaan om te vragen om bekering en geloof. Het is des te meer een aansporing zou ik zeggen.

God vraagt bekering en geloof. Daar gaat het om in het verbond. Wij moeten dat niet veranderen of ‘gemakkelijker maken’ en zeggen, op grond van het verbond mogen we vragen om bekering en geloof. Nogmaals, of we nu gedoopt zijn of niet, zolang we in onze onbekeerde staat voortleven, valt er niets te pleiten op het verbond.

Mee eens, maar de ware pleitende bidder weet zich nog geen gelovige. Dus in de praktijk kunnen we dit niet als regel hanteren. Want dan hebben we eerst geloofsvrucht nodig om vast te kunnen stellen dat er geloof is, alvorens iemand zou mogen pleiten. En dan hoeft het al niet meer.
Snap je het probleem?

Ik snap het probleem, maar wees dan heel voorzichtig met het woord pleiten. Zo gauw wordt het vragen om bekering door een onbekeerde, ‘pleiten op de belofte’ genoemd.

[Erasmiaan]

@ Zonderling; het was mij niet te doen om een pasklaar antwoord; ik weet dat het er niet is. Het ging mij er om dat als iemand alles van een ander tegen spreekt hij dan zelf maar eens duidelijk moet maken hoe en waarom.

Dat heeft Afgewezen bij deze naar volle tevredenheid gedaan. Op dit moment kan ik dan ook meer met Afgewezen mee gaan dan met Klavier. Dogmatisch is het misschien interessant om het antwoord te weten, laat het in de praktijk maar een zoeken blijven. En och, als ik dan alles moet missen en ik ga Gods troon bestormen met gebed, dan kom ik erachter dat ik nu helemaal niets waard ben dan zou ik zelfs niet durven pleiten. Want pleiten is voor een rechthebbende en we zijn rechtelozen. Daarom ben ik wel eens bang voor het woord pleiten. Maar de middelen waarnemen zoals Klavier aangeeft, nee daar kan ik geen problemen mee hebben. Uit die middelen komt toch wel naar voren dat ik onwaardig ben ondanks dat ik de middelen waar neem.

[Geka]

"Dat is waar. Maar wie ‘pleit op de beloften’, ís daarmee al een gelovige.
Maar een onbekeerde kan en zal nooit en te nimmer kunnen pleiten op Gods beloften. Voor hém geldt wat in Psalm 50 door God tegen de goddeloze wordt gezegd: "Wat hebt gij Mijn inzettingen te vertellen en neemt Mijn verbond in uw mond?”
Wat moet een onbekeerde dán doen? Ja, dat is nu het punt. Hij kan niet, hij wil niet en toch moet hij. Dat moet hem in de engte drijven. Daar is geen pasklaar antwoord op te geven."

Beste Afgewezen,

Bedankt voor deze reactie. Ik heb er weinig aan toe te voegen omdat ik in de woorden "en toch moet hij" bevestigd zie wat ik vooral duidelijk wilde maken. Als aanvulling: Hij moet, maar hij mag ook! De Heere verklaart dat een ieder ertoe welmenend genodigd wordt. Dit doet overigens niets af van het eerder door jouw gestelde inzake de onwil en onmacht van de natuurlijke mens.

Daarnaast zou ik Ps 50 niet willen gebruiken om het recht van toegang te blokkeren; naar mijn overtuiging gaat het hier om mensen die in de zonde blijven leven en tegelijkertijd zich vleien met Gods genadebeloften. In dat geval is Ps 50 inderdaad van toepassing. Voor een in zichzelf onbekeerde kan een onjuist gebruik van deze tekst soms ook afhouden van de troon der genade en het pleiten op Gods beloften. En daartoe is deze tekst juist allerminst bedoeld.

Mvg

[Klavier]

Je moet dat lezen in de context. God vraagt bekering, zei ik. Wij moeten dat niet afzwakken door te zeggen: nu ja, bekeren kan ik me niet, maar ik kan wel de middelen waarnemen.

Dan zijn we het hier eens! De middelen nauwgezet waarnemen is uiteindelijk ook gegeven en geen eigen werkzaamheid. Een onverschillig naar de kerk gaan omdat het moet is geen middelen waarnemen maar een willens en wetens verharden onder de prediking. Jouw opmerking neem ik over.

Ik wil hier wel een pasklaar antwoord, want dat is wat mijn kinderen vragen!

Het kan geen kwaad als je eens géén pasklaar antwoord voor je kinderen hebt. Daar gaat misschien meer vanuit dan wanneer je altijd precies het juiste antwoord weet.

Ik wil nog steeds een pasklaar antwoord. Ik weet dat het een voortdurend zoeken is. En dat de Heilige Geest door overtuiging van het geweten werkt. En dat dit door het gehoor gaat. Een extra verantwoording voor mij als ouder om te getuigen. En voor iedereen als gelovige binnen de gemeente. Mag ik het zo formuleren?
Geen recept voor bekering. Wel het sterke vertrouwen in de belofte dat de Heere door Zijn Geest de middelen wil zegenen.
Dat lijkt me de essentie van het Verbond. Wat ik geleerd heb als zijnde 'het erf van het Verbond', Daar waar de middelen zo rijkelijk aanwezig zijn en de bemoeienissen van de Heere zo groot.

God vraagt bekering en geloof. Daar gaat het om in het verbond. Wij moeten dat niet veranderen of ‘gemakkelijker maken’ en zeggen, op grond van het verbond mogen we vragen om bekering en geloof.

De eis van bekering en geloof geldt ook buiten het Verbond.
Voor alle hoorders van Wet en Evangelie.
En zeker binnen het Verbond. Maar ik zou het verschil binnen en buiten het Verbond goed willen onderscheiden. Binnen het verbond ligt er meer dan een eis. Daar ligt ook een belofte. En een teken en zegel. Dat wil ik laten staan. En gebruiken!
Er ligt een spanning op het geheel, inderdaad. Enerzijds de eis tot bekering, anderzijds door onze dogmatische kennis op grond van Gods Woord de wetenschap het niet te kunnen.
Vanuit dat punt bedoel ik die nood, van te weten te moeten bekeren, te weten en ook de voelen niet te kunnen.
Dan zou ik graag op grond van Gods Eigen Woord zo'n zoekende willen aanwijzen wat er in bijvoorbeeld Jes. 55 staat.
En daarmee tot God gaan. Met de vraag om dat persoonlijk te mogen eigenen. Maar evengoed staat een ongelovige dan weer op het punt dat achteraf als gelovig kan worden benoemd.

Nogmaals, of we nu gedoopt zijn of niet, zolang we in onze onbekeerde staat voortleven, valt er niets te pleiten op het verbond.

Ik heb hier toch een aantal vraagtekens bij, Ik kan het niet direct van je overnemen. Er is onderscheid binnen en buiten het Verbond als ik 1 Kor 7:14 juist lees(?) Ik zal eens nazoeken wat er zoal over geschreven is.

Ik snap het probleem, maar wees dan heel voorzichtig met het woord pleiten. Zo gauw wordt het vragen om bekering door een onbekeerde, ‘pleiten op de belofte’ genoemd.

Dat spreekt vanzelf. Het is niet in een standaard formule te stoppen.
Bidden om bekering blijft een vreemde aanduiding, dat wil ik zeker niet ontkennen. Bidden om iets van Degene die het juist van jou persoonlijk vraagt. Maar het tekent wel waar we van nature liggen.

[Geka]

"Nogmaals, of we nu gedoopt zijn of niet, zolang we in onze onbekeerde staat voortleven, valt er niets te pleiten op het verbond. "

Beste Afgewezen,

Dit citaat van je las ik zojuist pas voor het eerst. Het wierp meer licht op jouw aanhaling van Ps 50 waar ik nog over na zat te denken. Als ik je goed interpreteer leg je die tekst zo uit dat onbekeerden op geen enkele manier 'werkzaam' mogen zijn met het genadeverbond.

Daar heb ik toch zeer grote moeite mee. Ps 50 -zoals aangegeven- verdedigt die gedachte zeker niet.

Ik vraag me af of je voldoende onderscheid maakt tussen het leven onder de aanbieding van de verbondsgoederen enerzijds in de bediening van het genadeverbond, en anderzijds het zaligmakende bezit van de verbondsgoederen in de weg van wedergeboorte en geloof in het wezen van het genadeverbond.

Wat ik in jouw postings vooral lees ik dat je het tweede zeer sterk benadrukt. Alleen de ware gelovigen hebben deel aan de verbondsgoederen en de Verbondsmiddelaar. In hen zullen Gods beloften alleen vervuld worden.

Daarmee kan ik op zich instemmen; met de opmerking dat het hier om de ene kant van de zaak gaat. De notie die ik in jouw visie mis is de plaats van de bediening van het genadeverbond. Deze bediening bestaat niet alleen uit de eis van de wet tot geloof en bekering, maar bestaat ook uit de nodiging tot de Verbondsmiddelaar en de aanbieding van de verbondsweldaden. In deze aanbieding geeft de Heere het recht van toegang tot de beloften van het verbond. Dat is tevens het verschil tussen gedoopten en de heidenen. De heidenen leven eveneens onder Gods eis van de wet tot bekering en geloof. Maar zonder Evangelieprediking missen zij de nodiging, terwijl de gedoopte kinderen niet alleen onder eis en nodiging leven, maar zelfs de verzegeling van Gods ernstige aanbieding aan hun voorhoofd mogen dragen. Ik weet ook wel dat we groot misbruik van de doop kunnen maken; maar misbruik heft het rechte gebruik niet op. Kinderen die in de gemeente geboren worden, kun je niet in alle dingen volledig gelijkstellen aan de heidenen. Zeker, zonder wedergeboorte en geloof is hun staat voor de eeuwigheid hetzelfde. Maar daarmee is niet alles gezegd: het ontzettende grote voorrecht van te leven onder de bediening van het verbond en het aanbod van genade wat in de doop betekend en verzegeld word, is hetgeen onderscheid maakt. Of zoals Fruytier het uitdrukte: het groot voorrecht van de christenkinderen.

Naar mijn stellige overtuiging moeten wij ons als eerste bezighouden met de geopenbaarde dingen, in dezen: de bediening van het genadeverbond. Juist Gods volmacht in de aanbieding van het verbond is de grond voor het zaligmakend geloof wat door de Geest gewerkt wordt. En juist voor hen, die de onmogelijkheid van zalig worden van hun zijde beleven, is het ontzaglijk wonder als de H. Geest laat zien dat de grond om te geloven en tot Christus te mogen komen niet ligt in de beschouwing van eigen bevinding, in de wetenschap wedergeboren te zijn, etc (juist die zaken missen ze immers..), maar de grond ligt in de onvoorwaardelijke en welmenende nodiging van het Evangelie: Komt, koopt zonder geld en zonder prijs. Dat is het middel wat de Geest gebruikt om zondaren tot geloof te brengen en zo te leiden in het wezen van het genadeverbond en in het bezit van de beloofde verbondsgoederen.

[Geka]

"Je doet het nu voorkomen alsof de eis tot geloof en bekering en wat je daarna noemt onderscheiden boodschappen voor onbekeerden zijn."

In de prediking mag de eis van geloof en bekering nooit losgemaakt worden van het aanbod van genade, in die zin ben ik het me je bovenstaande citaat eens. Echter, theologisch is er wel onderscheid: al Gods eisen, zowel de eis tot onderhouding van de wet als de eis en het bevel tot geloof en bekering, komen theologisch voort vanuit de wet. Het Evangelie daarentegen is belovend van karakter en is een aanbieding en uitnodiging van de belovende God in Christus. Theologisch gezien vind ik het belangrijk dit te onderscheiden om Wet en Evangelie niet te vermengen. Dat neemt -nogmaals- niet weg dat het een zonder het ander verkondigd kan worden. Wet en Evangelie behoren beide verkondigd te worden aan de gehele gemeente.

"los van het feit dat ik niet geloof dat die eis tot geloof en bekering wordt gepredikt aan heidenen."

Of de eis gepredikt wordt, zal bij heidenen niet het geval zijn aangezien zij niet met de prediking in aanraking komen. Echter, de heidenen liggen evenals alle andere mensen wel degelijk onder de eisen van Gods wet. Zoals hierboven uitgelegd, zie ik ook de eis tot geloof en bekering als behorende bij de wet. Zeker, het Middel van geloof, Christus, heeft God in Zijn souvereinitiet niet aan de heidenen laten verkondigen. Maar daarmee is de eis niet weggenomen.

"Verder wil ik er met nadruk op wijzen dat de aanbieding van de verbondsweldaden begrepen is in de nodiging tot de Verbondsmiddelaar. En die aanbieding staat in zoverre los van de hier al vaak genoemde verbondsbeloften, dat die slechts diegenen gelden die door wederbarende genade in de weg van geloof en bekering worden geleid. Laten we dat alsjeblieft vasthouden, ook om te voorkomen dat onbekeerden zich met wat gevoels- en verstandswerk iets toeëigenen waarvoor niet in een weg van ontdekking (zo werkt die Heere immers in die weg van geloof en bekering) plaats is gemaakt."

Dat de aanbieding van de verbondsweldaden los staat van de verbondsbeloften lijkt me in de eerste plaats onschriftuurlijk, en daarnaast ook een in zichzelf tegenstrijdige uitspraak.
Juist in de aanbieding van de verbondsweldaden opent God voor alle hoorders de toegang tot de verbondsbeloften. Aan allen worden zij aangeboden, ik wil daar niets vanaf doen.

Evenzeer blijft staan dat het onmogelijk is dat iemand het recht van bezit op de verbondsbeloften heeft, zonder geloof en bekering. De weg van geloof en bekering is de van God verordineerde weg om in het bezit te komen van de beloofde verbondsgoederen. Die beloften zijn overigens ook nooit los te omhelzen door het geloof, maar altijd in Christus in Wie alle beloften ja en amen zijn.

Het is daarom een onjuiste gedachte wanneer de prediking van Gods beloften in het het recht van toegang wordt gezien als het openen van een mogelijkheid waarbij onbekeerden op grond van gevoelswerk zich de zaligheid toeeigenen. Ook aan jou zou ik dezelfde vraag willen stellen als aan Afgewezen:

Welke plaats heeft het recht van toegang tot de verbondsbeloften, zoals de Erskines daar over spreken in het door Kersten uitgegeven en zelfs in Louter Genade aangehaalde werkje, in jouw optiek?

De gedachte als zou een onbekeerd mens die leeft onder de bediening van het verbond, niets met Gods verbondsbeloften van doen hebben, lijkt me zeer onschriftuurlijk.
Waarom worden als kinderen Ps 81 als eerste geleerd?

En wat zegt Ledeboer over de doop als verzegeling van de pleitgrond? En wat bedoelde Kersten als hij in 1948 de Erskines uitgeeft die ook heel duidelijk zowel recht van toegang als recht van bezit onderscheiden?

Tenslotte, en dat is mijn belangrijkste drijfveer: Juist voor een mens, die in zichzelf slechts 1 bonk ongeloof, verdorvenheid en onbekeerdheid ziet, is het een onuitsprekelijk wonder dat de Heere welmenend en onvoorwaardelijk nodigt, om te vluchten tot Hem in Christus, en tot Zijn beloften die in Christus ja en amen zijn.

[Afgewezen]

Zoals ik aantoonde roepen zij namelijk wel op grond van het recht van toegang alle hoorders op om werkzaam te zijn met de beloften. Ik zie het geluid van de Erskines hierin -ondanks het feit dat je wel aangeeft het eens met hen te zijn- inhoudelijk op geen manier naar voren komen.

Daar ligt dus mijn punt: mensen moeten niet worden opgewekt om ‘werkzaam te zijn met de beloften’. Het kan allemaal goed bedoeld zijn, maar ik vind dat je op zo’n manier de onwedergeboren mens aan het werk zet, en dat onder de ‘vlag’ van het verbond.

Dat dacht ik niet: de inhoud van de belofte is: dat een iegelijk die in de gekruiste Christus gelooft niet zal verderven, maar zalig worden.
Kort samengevat, wat moet je dan geloven? Geloof in de Heere Jezus Christus, en gij zult zalig worden!

Is geloven in de Heere Jezus Christus wat anders dan geloven in de belofte? Is de inhoud van de belofte ‘geloven dat je als je in de Heere Jezus gelooft, behouden bent’. Nee toch? In feite is er dan geen sprake van een belofte, maar van een mededeling: als dit… dan dat.

[Geka]

"Daar ligt dus mijn punt: mensen moeten niet worden opgewekt om ‘werkzaam te zijn met de beloften’. Het kan allemaal goed bedoeld zijn, maar ik vind dat je op zo’n manier de onwedergeboren mens aan het werk zet, en dat onder de ‘vlag’ van het verbond."

Prima, je mening is helder; maar dan komt je eerdere opmerking over je instemming met de Erskines en het door hen verwoordde recht van toegang me toch merkwaardig over.
Geef dan gewoon aan dat je anders denkt dan hen.

"Is geloven in de Heere Jezus Christus wat anders dan geloven in de belofte? Is de inhoud van de belofte ‘geloven dat je als je in de Heere Jezus gelooft, behouden bent’. Nee toch? In feite is er dan geen sprake van een belofte, maar van een mededeling: als dit… dan dat."

Nee, geloven in de belofte is geloven in Christus. Dat is duidelijk.
De belofte die aan alle mensen moet worden verkondigd, is dat zij zalig zullen worden; indien zij in Christus geloven. Die belofte moet hen worden gedaan, met daarbij het bevel om daadwerkelijk te geloven en te bekeren.

Jij noemt het een mededeling: als dit...dan dat. De DLR noemen eerst de belofte: het 'dan dat' is voor alle mensen, indien zij althans geloven. Alle nadruk ligt op de belofte van God waarin niemand buitengesloten wordt.

Eerlijk gezegd onbegrijpelijk dat je moeite hebt met dit erfgoed van de gereformeerde theologie. Hoe komt dat toch?

[schaap]

Vergeet niet dat de beloften niet in de lucht hangen, maar uit Gods mond komen.

Het onderscheid tussen beloften en Christus zie ik niet zo. Het gaat om het vertrouwen op Hem. En dat doet je voornamelijk door zijn woorden te aanvaarden. Ik snap wat je bedoelt, maar toch klopt het maar half.

Hoe zou je een belofte zonder Hem kunnen invullen?

Ik moest denken aan:
Zoekt en gij zult vinden. Als je hierop vertrouwt, dan vertrouw je dus op de Persoon die dit zegt. Anders kan je er niets mee. Dus dit is een vorm van geloof.
Hoewel, het bewuste kennen van Christus zal nog kunnen/moeten volgen.

[Marnix]

God vraagt bekering en geloof. Daar gaat het om in het verbond. Wij moeten dat niet veranderen of ‘gemakkelijker maken’ en zeggen, op grond van het verbond mogen we vragen om bekering en geloof. Nogmaals, of we nu gedoopt zijn of niet, zolang we in onze onbekeerde staat voortleven, valt er niets te pleiten op het verbond.

Zolang we niet geloven en God niet willen dienen en volgen valt er niets te pleiten...... Maar God geeft belofte en vraatg geloof van ons en wie gelooft krijg van God wat Hij belooft...

En kijk overigens eens hoe Mozes pleit op Gods verbond nadat het volk massaal zich voor het gouden kalf bogen..... En God luisterde toch.

[memento]

God vraagt bekering en geloof. Daar gaat het om in het verbond. Wij moeten dat niet veranderen of ‘gemakkelijker maken’ en zeggen, op grond van het verbond mogen we vragen om bekering en geloof. Nogmaals, of we nu gedoopt zijn of niet, zolang we in onze onbekeerde staat voortleven, valt er niets te pleiten op het verbond.

Ik denk dat het goed is om de spanning te laten staan. God belooft wat Hij eist: namelijk geloof en bekering. Voordat we aan die eis hebben voldaan, valt er niets te pleiten. En zónder te pleiten op die beloften valt er niet te voldoen aan die eis.

[Polemicus]

We zijn bezig om verklaringen te zoeken, analyses die je zou kunnen samenvatten met de vraag van een bekend boek: Afwachten of verwachten?

Maar als het nood wordt en een zondaar een direct antwoord nodig heeft, valt er niks te analyseren. En dan klinkt het op de vraag van de stokbewaarder kort maar krachtig: Geloof in de Heere Jezus en gij zult zalig worden! Want het zal zijn dat een iegelijk die de naam des Heeren zal aanroepen, zalig zal worden. Dan gaan wij dat woord lief krijgen: een iegelijk. Het sluit mij dus ook in, ongeacht wie ik ben en wat ik ervaar. Ik behoef mijzelf niet te onderzoeken of ik voldoe aan een bepaalde stand of staat.

Dan zeggen wij met de psalmist:

Ik blijf den HEER' verwachten;
Mijn ziel wacht ongestoord;
Ik hoop, in al mijn klachten,
Op Zijn onfeilbaar woord;
Mijn ziel, vol angst en zorgen,
Wacht sterker op den HEER',
Dan wachters op den morgen;
Den morgen; ach, wanneer?

Het zijn de befaamde woorden van dr Martin Lloyd Jones, die een probaat middel zijn tegen lijdelijkheid en activisme en ons een praktische handreiking geven in deze zaken: een zondaar kiest niet voor Jezus, Hij vlucht tot Hem.

Dan ben ik met dr Maarten Luther blij, dat er niet staat: Want alzo lief heeft God Maarten Luther gehad, maar: de wereld. Want anders zou ik nog denken, zo zegt Luther, dat het wel een andere Maarten Luther zou zijn. Maar nu ben ik een onderdeel van de wereld en komt Gods liefde in het Evangelie ook tot mij. Met bevel van geloof en bekering.

Dan is het zoals Mozes de slang in de woestijn heeft verhoogd, zo moet ook Christus worden verhoogd. En ik, gebetene van de slangen, mag kijken, al was het met een brekend oog. Dan houdt al het redeneren op en is het: Geef mij Jezus, of ik sterf. Dan zal ik in het kruis eeuwig roemen. En geen wet zal mij verdoemen. Want Jezus heeft genoeg gedaan!