Open verklaring, géén excuus.
Geplaatst: 17 jun 2006, 08:53
Ik heb een aantal reacties gekregen waaruit blijkt dat men mijn gedrag niet begrijpt.
Tot op heden heb ik daar min of meer het zwijgen toe gedaan omtrent de achtergronden daarvan.
Ik voel me nu uiteindelijk gedwongen om hier openlijk tot een verklaring te komen, een soort "openheid van zaken" te geven, die echter niet moeten worden opgevat als een excuus, maar eerder het beter begrijpen waarom ik op bepaalde zaken reageer zoals dat gebeurd (is), en waarom ik handel zoals ik handel.
Nou het is even simpel als dat het evenzo moeilijk is: ik heb de zwaarste vorm van borderlinestoornis, plus een meervoudige persoonlijkheidsstoornis, daarnaast een volledige persoonlijkheidsstoornis NAO én een niet aangeboren hersenletsel (door een zwaar auto-ongeval door een dronken automobilist veroorzaakt).
Daardoor kan ik plotseling van het ene uiterste in het andere vallen, en er ook volledig voor gáán. Daar heb jezelf geen controle over, en je kan ook niet door anderen gecorrigeerd worden. Wél als je een lichte(re) vorm van borderline hebt.
Uiteindelijk "zwiep" je dus continu tussen uitersten in, en dat komt nooit tot stilstand. Je wordt er vaak zélf horendol van, laat staan dat anderen er horendol van worden. Ook in het uitingspatroon verval je soms tegen je eigen wil in tot bijtend sarcasme of gewoon woedeaanvallen.
Maar ik kan er geen mallemoeder aan doen, het gebéúrd gewoon zonder dat je er zélf invloed op uit kunt oefenen. Helaas.
Kun je nu IETS beter begrijpen dat ik soms ook heel plotseling dingen kan doen en zeggen die niemand snapt?
Uiteindelijk, als je weer eens in het ándere uiterste "gezwiept" bent, kom je na enige tijd weer tot "stilstand", en ga je héél moeizaam de weg naar je bron weer terug bevechten.
Het "wegzwiepen naar het andere uiterste" kan in enkele minuten tot stand komen, het "terugvechten naar je beginpunt" kan weken of maanden duren. Soms weet je al na een aantal dagen dat je weer zo'n aanval hebt gehad, maar de terugweg is er niet minder moeizaam om.
Het is geen excuus, maar een uitleggen hoe sommige dingen bij mij werken.
Ik hoop dat er nu wat méér begrip is voor mijn "handel en wandel", hoewel het tóch moeilijk is om zó in de openbaarheid te treden met zaken die je liever in het verborgene had gehouden. Maar er was zo langzamerhand té veel onbegrip gerezen.
Daarom deze, bovenstaande, openheid van zaken.
Tot op heden heb ik daar min of meer het zwijgen toe gedaan omtrent de achtergronden daarvan.
Ik voel me nu uiteindelijk gedwongen om hier openlijk tot een verklaring te komen, een soort "openheid van zaken" te geven, die echter niet moeten worden opgevat als een excuus, maar eerder het beter begrijpen waarom ik op bepaalde zaken reageer zoals dat gebeurd (is), en waarom ik handel zoals ik handel.
Nou het is even simpel als dat het evenzo moeilijk is: ik heb de zwaarste vorm van borderlinestoornis, plus een meervoudige persoonlijkheidsstoornis, daarnaast een volledige persoonlijkheidsstoornis NAO én een niet aangeboren hersenletsel (door een zwaar auto-ongeval door een dronken automobilist veroorzaakt).
Daardoor kan ik plotseling van het ene uiterste in het andere vallen, en er ook volledig voor gáán. Daar heb jezelf geen controle over, en je kan ook niet door anderen gecorrigeerd worden. Wél als je een lichte(re) vorm van borderline hebt.
Uiteindelijk "zwiep" je dus continu tussen uitersten in, en dat komt nooit tot stilstand. Je wordt er vaak zélf horendol van, laat staan dat anderen er horendol van worden. Ook in het uitingspatroon verval je soms tegen je eigen wil in tot bijtend sarcasme of gewoon woedeaanvallen.
Maar ik kan er geen mallemoeder aan doen, het gebéúrd gewoon zonder dat je er zélf invloed op uit kunt oefenen. Helaas.
Kun je nu IETS beter begrijpen dat ik soms ook heel plotseling dingen kan doen en zeggen die niemand snapt?
Uiteindelijk, als je weer eens in het ándere uiterste "gezwiept" bent, kom je na enige tijd weer tot "stilstand", en ga je héél moeizaam de weg naar je bron weer terug bevechten.
Het "wegzwiepen naar het andere uiterste" kan in enkele minuten tot stand komen, het "terugvechten naar je beginpunt" kan weken of maanden duren. Soms weet je al na een aantal dagen dat je weer zo'n aanval hebt gehad, maar de terugweg is er niet minder moeizaam om.
Het is geen excuus, maar een uitleggen hoe sommige dingen bij mij werken.
Ik hoop dat er nu wat méér begrip is voor mijn "handel en wandel", hoewel het tóch moeilijk is om zó in de openbaarheid te treden met zaken die je liever in het verborgene had gehouden. Maar er was zo langzamerhand té veel onbegrip gerezen.
Daarom deze, bovenstaande, openheid van zaken.
