Voor hun die engels kunnen lezen, is dit misschien wel interessant :
To Buy or Not to Buy, That is the Question!
A Brief Look at 2 Peter 2:1
By C. Matthew McMahon
http://www.apuritansmind.com/Arminianis ... ter2_1.htm
Proof texts can sometimes be useful. Well, maybe I should back up a moment and define the “proof text.â€
Arminiaanse prediking
Leg eens uit wat het verschil is ?Oorspronkelijk gepost door MiscanthusIk verbaas me over je verbazing.Oorspronkelijk gepost door mayflower
Ik sta er echt verbaasd van dat zoveel van jullie reformatorische christenenvan dit forum , die zijn opgegroeid met Gods Woord, drie formulieren van eenheid, en de werken van de oudvaders (en misschien puriteinen) zo geloven in de universele verzoeningsleer, en niet in de beperkte verzoeningsleer (L=limited atonement) wat naar mijn weten toch zeer reformatorisch is, of beter gezegt wat zeer schriftuurlijk is.
De uitspraak: "Ik zeg niet dat Jezus voor alle mensen gestorven is, maar wel dat er een gestorven Jezus voor alle mensen is."geeft de zaak toch heel helder weer?
Ik ben het met Mayflower eens dat sommigen hier de L uit TULIP (Limited Antonement) erg creatief uitleggen. Ik denk dat wat Misc bedoelt correct is, alleen de formulering vindt ik hoogst ongelukkig.Oorspronkelijk gepost door mayflowerLeg eens uit wat het verschil is ?Oorspronkelijk gepost door MiscanthusIk verbaas me over je verbazing.Oorspronkelijk gepost door mayflower
Ik sta er echt verbaasd van dat zoveel van jullie reformatorische christenenvan dit forum , die zijn opgegroeid met Gods Woord, drie formulieren van eenheid, en de werken van de oudvaders (en misschien puriteinen) zo geloven in de universele verzoeningsleer, en niet in de beperkte verzoeningsleer (L=limited atonement) wat naar mijn weten toch zeer reformatorisch is, of beter gezegt wat zeer schriftuurlijk is.
De uitspraak: "Ik zeg niet dat Jezus voor alle mensen gestorven is, maar wel dat er een gestorven Jezus voor alle mensen is."geeft de zaak toch heel helder weer?
De boodschap van het evangelie is niet dat Christus voor iedereen gestorven is. De boodschap is dat er voor iedereen die komt vergeving is. Dat áls je tot Hem komt, er vergeving is. Voor wie niet tot Hem komt is er geen vergeving. Voor hen is niets betaald. Christus stierf enkel en alleen voor de Zijnen (de discussie dat Christus wél mogelijk voor de erfschuld van allen is gestorven heb ik al een keer gevoerd, maar daar is nooit echt inhoudelijk op gereageerd)
De verdienste is dus gelimiteerd tot de uitverkorenen. En hoe weten we wie dat zijn? Well, dat zijn allen die Hem in een waar geloof aannemen. De daad van het geloof bevestigd de uitverkiezing, en dús het kindschap, en dús het erfgenaam zijn van de verdienste van Christus
[Aangepast op 20/12/2004 door memento]
Ik geloof niet dat het in de lijn van de bijbelse prediking is, om het uitverkiezingsdenken te predikem. Leerstellig is misschien waar, maar het vervolg is dat je gaat zeggen dat God de meeste mensen naar de hel wil hebben. En dat is in strijd met de geopenbaarde wil van God. Ik denk dat we erg moeten uitkijken met het stellige uitverkiezingsdenken. De uitverkiezing is een verborgenheid waar we niet al te veel over moeten speculeren, en beter is het om eerbiedig afstand te nemen, ook verstandelijk.
Daar ben ik het mee eens, maar daar gaat het mij niet om. Ik heb al een keer uitgelegd, dat er vaak in de bevindelijke geformeerde kringen erg hyper-calvinistisch en verkeerd word omgegaan met de uitverkiezing. Ik geloof dat men men het aanbod ruim moet brengen. Er is namelijk een gestorven Verlosser voor een ieder die als een verbrokenen zondaar tot Hem komt, maar dat is heel wat anders om te zeggen dat hij voor een ieder (die in z'n zonde verhard en Christus vewerp) is gestorven. Deze leer is arminiaans.Oorspronkelijk gepost door Gian
Ik geloof niet dat het in de lijn van de bijbelse prediking is, om het uitverkiezingsdenken te predikem. Leerstellig is misschien waar, maar het vervolg is dat je gaat zeggen dat God de meeste mensen naar de hel wil hebben. En dat is in strijd met de geopenbaarde wil van God. Ik denk dat we erg moeten uitkijken met het stellige uitverkiezingsdenken. De uitverkiezing is een verborgenheid waar we niet al te veel over moeten speculeren, en beter is het om eerbiedig afstand te nemen, ook verstandelijk.
Toch blijf ik het erg moeilijk vinden om in 2 Pet. 2:1 iets anders te lezen dan dat deze valse profeten, nadat ze gekocht zijn door God, de Heere verloochenen.
Uit de twee geciteerde verklaringen blijkt ook duidelijk dat calvinistische exegeten met deze tekst niet overweg kunnen. Om dezelfde waarheid te redden, nemen ze allebei een andere bocht. Owen 'concludeert' dat het woord "kopen" hier niet hetzelfde betekent als op andere plaatsen in het NT, McMahon hamert er juist op dat dit wel het geval is. Hij verklaart de tekst vervolgens door aan te nemen dat de valse profeten zelf denken dat ze gekocht zijn, en dat ze kennis van de Heere en Zaligmaker Jezus Christus hebben, terwijl dat in werkelijkheid niet zo is. Dat kan ik echter met de beste wil van de wereld nergens lezen. Er staat gewoon dat ze gekocht zijn, en kennis ontvangen hebben.
Toegegeven, ik weet ook niet wat ik met deze teksten aan moet. Liever geef ik echter gewoon toe dat er voorzover ik kan zien een duidelijke tegenspraak is met andere Bijbelgedeelten. Het minste wat we met deze tekst kunnen doen, is de waarschuwing ter harte nemen dat de weg terug, nadat we God bewust verlaten hebben, een heel moeilijke is. Zie ook Hebr. 10: 26, 29.
Uit de twee geciteerde verklaringen blijkt ook duidelijk dat calvinistische exegeten met deze tekst niet overweg kunnen. Om dezelfde waarheid te redden, nemen ze allebei een andere bocht. Owen 'concludeert' dat het woord "kopen" hier niet hetzelfde betekent als op andere plaatsen in het NT, McMahon hamert er juist op dat dit wel het geval is. Hij verklaart de tekst vervolgens door aan te nemen dat de valse profeten zelf denken dat ze gekocht zijn, en dat ze kennis van de Heere en Zaligmaker Jezus Christus hebben, terwijl dat in werkelijkheid niet zo is. Dat kan ik echter met de beste wil van de wereld nergens lezen. Er staat gewoon dat ze gekocht zijn, en kennis ontvangen hebben.
Toegegeven, ik weet ook niet wat ik met deze teksten aan moet. Liever geef ik echter gewoon toe dat er voorzover ik kan zien een duidelijke tegenspraak is met andere Bijbelgedeelten. Het minste wat we met deze tekst kunnen doen, is de waarschuwing ter harte nemen dat de weg terug, nadat we God bewust verlaten hebben, een heel moeilijke is. Zie ook Hebr. 10: 26, 29.
Wat Arminius zegt over de verkiezing is waarschijnlijk niet juist. Wat de DL erover zeggen is waarschijnlijk niet evenmin juist. We weten gewoon niet hoe God verkiest. Bij ieder aspect zijn zoveel vragen te stellen. De Dortsche vaderen hadden dat moeten erkennen: wij weten het ook niet.
Hier kan ik mee instemmen:
Hier kan ik mee instemmen:
En later zal het allemaal wel duidelijk worden....citaat van memento
De verdienste is dus gelimiteerd tot de uitverkorenen. En hoe weten we wie dat zijn? Well, dat zijn allen die Hem in een waar geloof aannemen. De daad van het geloof bevestigd de uitverkiezing, en dús het kindschap, en dús het erfgenaam zijn van de verdienste van Christus
--------------
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
Voorts ben ik van mening dat portretten van oudvaders, reformatoren en andere theologen niet zouden moeten worden toegestaan als avatar.
-
Refojongere
Ik ben bang dat een bijbels-appelerende prediking al gauw het predikaat arminiaans krijgt in rechtse kringen.Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Om even terug te komen op de hoofdvraag: Wanneer kun je ene preek arminiaans noemen en wat is daar schadelijk aan of maakt het niet uit?
Ons wordt bevolen te geloven, dus moeten we dat ook prediken.
Anders (arminiaans) wordt het, als we menen dat God niets kan zolang wij niet willen. Met zo'n uitspraak heb je het direct over meewerkende genade.
Wat het altijd is met die spanning tussen verkiezing en verantwoordelijkheid, dat is het ontbrekende besef, dat we ten aanzien van de verkiezing eigenlijk niet zoveel weten.
Het blijft enerzijds een Bijbels gegeven, zij het niet systematisch uitgewerkt (de Bijbel lost het probleem van gelovigen en ongelovigen op door te vermelden dat God mensen kiest), anderzijds is het een theologische, enigszins scholastieke theoretische, maar onvermijdelijke constructie (als God dan kiest, dan kan niets of niemand daar tegenin gaan, dus is Gods uitverkiezing eerder, sterker en bepalender dan onze wil, ons geloof of onze eigen keuze).
Dat klinkt volstrekt logisch, maar het zegt echter nog niets over het waarom en hoe van Gods keuze.
Waarom de één wel en de ander niet? Hoe kiest God? In de eeuwigheid? Al of niet met argumenten? Nu of straks of toen? Wie kiest hij. Zijn het er veel of weinig?
Het is en blijft een grote verborgenheid en het mag, naar mijn mening, daarom ook niet meedoen in onze menselijke overwegingen. Het past er eenvoudig niet in, omdat het ons niet in handen is gegeven. We hebben er niets over te vermelden. We slaan per definitie de plank mis.
Daarom is het ook niet meer dan logisch en bijbels om ten aanzien van geloof gewoon de weg van de prediking met uitleg en oproep te volgen. Te zaaien om het eens NT-isch te zeggen.
En er blijft voor de hoorders niets anders over om gewoon antwoord te geven op de vraag of ik het nu wel of niet zal geloven. Gehoorzaam ik nu of niet. Neem ik die boodschap nu voor waar aan of niet.
Wanneer we de prediking niet zien als het woord van mensen alleen, maar als een woord van mensen, dat door de Heilige Geest tot Gods Woord gemaakt wordt, dan mogen we die prediking ook appelerend maken. Dat betekent: mensen tot een keuze brengen. Het uitstellen van die keuze verhoeden en mensen wijzen op hun verantwoordelijkheid. Zaaien, terwijl je in je achterhoofd heus wel weet, dat er steenachtige, ondiepe of onvruchtbare plekken zullen zijn. Maar om daar nu geen zaad te strooien is onbijbels, té tijdrovend en het heeft het gevaar, dat we zelf de grens gaan opzoeken: hier zal het zaad nog net wel, hier zal het zaad niet meer ontkiemen.
Separerende prediking is: met een theelepeltje zaaien door langs de randjes van je akker te lopen en bij elke stap oordelen of er op die plek nu wel of niet een plantje opkomt of op zal komen. Niet zaaien op de weg, niet op de steenachtige plaatsen en niet in de ondiepe grond (moet je zelf dus een oordeel gaan geven over de mate waarin grond te ondiep is om vruchtbaar te zijn: lijkt me moeilijk en gevaarlijk!)
Wanneer we niet ruim prediken en gul zaaien, laten we de verborgenheid van de uitverkiezing toch weer toe in ons menselijk handelen, als was die uitverkiezing wel duidelijk en manifest.
Nee, dwing ze om in te gaan! Wanneer de te verwachten gasten niet komen: ga in de heggen en de sloppen (Wat?? zaaien in die onvruchtbare grond??) Ja, richt je niet op Gods verborgen besluit (stiekem aannemen, dat het er maar weinig zijn), maar richt je op Gods geopenbaarde wil: opdat mijn huis vol worde!
Hup! Prediken!
Wij moeten zaaien,
God doet het groeien!
Als je niks doet ( en je laat de akker liggen, zoals hij er bij ligt) dan kom je in het dilemma: zou God deze akker nu in z'n geheel hebben verworpen, omdat ik meen, dat hier niet gezaaid moet worden?
Kom! Die kronkels zijn niet uit God en ze brengen je af van de praktijk van de Evangelieprediking. Lees één keer het boek Handelingen achter elkaar uit en je bent verlost van al die theoretische bespiegelingen.
Nogmaals: het is nogal tijdrovend en het sticht niet (het sticht zeker geen nieuwe gemeenten).
gravo
[Aangepast op 22/12/04 door gravo]
[Aangepast op 22/12/04 door gravo]
Het blijft enerzijds een Bijbels gegeven, zij het niet systematisch uitgewerkt (de Bijbel lost het probleem van gelovigen en ongelovigen op door te vermelden dat God mensen kiest), anderzijds is het een theologische, enigszins scholastieke theoretische, maar onvermijdelijke constructie (als God dan kiest, dan kan niets of niemand daar tegenin gaan, dus is Gods uitverkiezing eerder, sterker en bepalender dan onze wil, ons geloof of onze eigen keuze).
Dat klinkt volstrekt logisch, maar het zegt echter nog niets over het waarom en hoe van Gods keuze.
Waarom de één wel en de ander niet? Hoe kiest God? In de eeuwigheid? Al of niet met argumenten? Nu of straks of toen? Wie kiest hij. Zijn het er veel of weinig?
Het is en blijft een grote verborgenheid en het mag, naar mijn mening, daarom ook niet meedoen in onze menselijke overwegingen. Het past er eenvoudig niet in, omdat het ons niet in handen is gegeven. We hebben er niets over te vermelden. We slaan per definitie de plank mis.
Daarom is het ook niet meer dan logisch en bijbels om ten aanzien van geloof gewoon de weg van de prediking met uitleg en oproep te volgen. Te zaaien om het eens NT-isch te zeggen.
En er blijft voor de hoorders niets anders over om gewoon antwoord te geven op de vraag of ik het nu wel of niet zal geloven. Gehoorzaam ik nu of niet. Neem ik die boodschap nu voor waar aan of niet.
Wanneer we de prediking niet zien als het woord van mensen alleen, maar als een woord van mensen, dat door de Heilige Geest tot Gods Woord gemaakt wordt, dan mogen we die prediking ook appelerend maken. Dat betekent: mensen tot een keuze brengen. Het uitstellen van die keuze verhoeden en mensen wijzen op hun verantwoordelijkheid. Zaaien, terwijl je in je achterhoofd heus wel weet, dat er steenachtige, ondiepe of onvruchtbare plekken zullen zijn. Maar om daar nu geen zaad te strooien is onbijbels, té tijdrovend en het heeft het gevaar, dat we zelf de grens gaan opzoeken: hier zal het zaad nog net wel, hier zal het zaad niet meer ontkiemen.
Separerende prediking is: met een theelepeltje zaaien door langs de randjes van je akker te lopen en bij elke stap oordelen of er op die plek nu wel of niet een plantje opkomt of op zal komen. Niet zaaien op de weg, niet op de steenachtige plaatsen en niet in de ondiepe grond (moet je zelf dus een oordeel gaan geven over de mate waarin grond te ondiep is om vruchtbaar te zijn: lijkt me moeilijk en gevaarlijk!)
Wanneer we niet ruim prediken en gul zaaien, laten we de verborgenheid van de uitverkiezing toch weer toe in ons menselijk handelen, als was die uitverkiezing wel duidelijk en manifest.
Nee, dwing ze om in te gaan! Wanneer de te verwachten gasten niet komen: ga in de heggen en de sloppen (Wat?? zaaien in die onvruchtbare grond??) Ja, richt je niet op Gods verborgen besluit (stiekem aannemen, dat het er maar weinig zijn), maar richt je op Gods geopenbaarde wil: opdat mijn huis vol worde!
Hup! Prediken!
Wij moeten zaaien,
God doet het groeien!
Als je niks doet ( en je laat de akker liggen, zoals hij er bij ligt) dan kom je in het dilemma: zou God deze akker nu in z'n geheel hebben verworpen, omdat ik meen, dat hier niet gezaaid moet worden?
Kom! Die kronkels zijn niet uit God en ze brengen je af van de praktijk van de Evangelieprediking. Lees één keer het boek Handelingen achter elkaar uit en je bent verlost van al die theoretische bespiegelingen.
Nogmaals: het is nogal tijdrovend en het sticht niet (het sticht zeker geen nieuwe gemeenten).
gravo
[Aangepast op 22/12/04 door gravo]
[Aangepast op 22/12/04 door gravo]
-
jakobmarin
- Berichten: 3523
- Lid geworden op: 04 aug 2004, 13:42
Het gaat erom: Hebt gij Mij lief? (Johannes 21)
Ryle tekent hierbij aan:
Liefde tot Christus is het gemeenschappelijke punt waarop gelovigen van elke afdeling van Christus’ kerk op aarde elkaar kunnen vinden. Of zij nu oosters-orthodox of protestant, baptist of methodist, calvinist of arminiaan, luthers of gereformeerd, afgescheiden of dolerend, gereformeerd in binnen- of buitenverband, oud-gereformeerd of synodaal gereformeerd zijn, (-) op dit punt stemmen zij tenminste overeen. Op één punt zijn zij in elk geval één. Zij hebben allen een gemeenschappelijk gevoelen tot Hem op Wie zij hun hoop op de zaligheid bouwen. Zij hebben de Heere Jezus oprecht lief (Ef. 6:24 <#Eph 6.24>). Misschien weten velen van hen niet veel van de dogmatiek en kunnen ze weinig argumenten aanvoeren voor de verdediging van hun geloof. Maar zij weten allemaal wat zij voelen voor Hem Die stierf voor hun zonden. "Ik kan niet veel voor Christus spreken, meneer," zei een oude vrouw die geen schoolopleiding had genoten tegen Dr. Chalmers, "maar als ik voor Hem niet kan spreken, zou ik voor Hem kunnen sterven!"
Ryle tekent hierbij aan:
Liefde tot Christus is het gemeenschappelijke punt waarop gelovigen van elke afdeling van Christus’ kerk op aarde elkaar kunnen vinden. Of zij nu oosters-orthodox of protestant, baptist of methodist, calvinist of arminiaan, luthers of gereformeerd, afgescheiden of dolerend, gereformeerd in binnen- of buitenverband, oud-gereformeerd of synodaal gereformeerd zijn, (-) op dit punt stemmen zij tenminste overeen. Op één punt zijn zij in elk geval één. Zij hebben allen een gemeenschappelijk gevoelen tot Hem op Wie zij hun hoop op de zaligheid bouwen. Zij hebben de Heere Jezus oprecht lief (Ef. 6:24 <#Eph 6.24>). Misschien weten velen van hen niet veel van de dogmatiek en kunnen ze weinig argumenten aanvoeren voor de verdediging van hun geloof. Maar zij weten allemaal wat zij voelen voor Hem Die stierf voor hun zonden. "Ik kan niet veel voor Christus spreken, meneer," zei een oude vrouw die geen schoolopleiding had genoten tegen Dr. Chalmers, "maar als ik voor Hem niet kan spreken, zou ik voor Hem kunnen sterven!"
Wie zegt 'er is geen waarheid' heeft groot gelijk, want die bestaat wél.
-
Miscanthus
- Berichten: 5306
- Lid geworden op: 30 okt 2004, 14:38
- Locatie: Heuvelrug
Prachtig. Luther preekte ook niet separerend. Paulus ook niet. En toch hoor ik vaak zeggen dat er separerend gepredikt moet worden. (ik hoef niet te zeggen wie en waar). Ik vermoed dat het nogal eens verward word met het prediken van twee wegen, zonde en genade, wel en wee.Oorspronkelijk gepost door gravo
Wat het altijd is met die spanning tussen verkiezing en verantwoordelijkheid, dat is het ontbrekende besef, dat we ten aanzien van de verkiezing eigenlijk niet zoveel weten.
Het blijft enerzijds een Bijbels gegeven, zij het niet systematisch uitgewerkt (de Bijbel lost het probleem van gelovigen en ongelovigen op door te vermelden dat God mensen kiest), anderzijds is het een theologische, enigszins scholastieke theoretische, maar onvermijdelijke constructie (als God dan kiest, dan kan niets of niemand daar tegenin gaan, dus is Gods uitverkiezing eerder, sterker en bepalender dan onze wil, ons geloof of onze eigen keuze).
Dat klinkt volstrekt logisch, maar het zegt echter nog niets over het waarom en hoe van Gods keuze.
Waarom de één wel en de ander niet? Hoe kiest God? In de eeuwigheid? Al of niet met argumenten? Nu of straks of toen? Wie kiest hij. Zijn het er veel of weinig?
Het is en blijft een grote verborgenheid en het mag, naar mijn mening, daarom ook niet meedoen in onze menselijke overwegingen. Het past er eenvoudig niet in, omdat het ons niet in handen is gegeven. We hebben er niets over te vermelden. We slaan per definitie de plank mis.
Daarom is het ook niet meer dan logisch en bijbels om ten aanzien van geloof gewoon de weg van de prediking met uitleg en oproep te volgen. Te zaaien om het eens NT-isch te zeggen.
En er blijft voor de hoorders niets anders over om gewoon antwoord te geven op de vraag of ik het nu wel of niet zal geloven. Gehoorzaam ik nu of niet. Neem ik die boodschap nu voor waar aan of niet.
Wanneer we de prediking niet zien als het woord van mensen alleen, maar als een woord van mensen, dat door de Heilige Geest tot Gods Woord gemaakt wordt, dan mogen we die prediking ook appelerend maken. Dat betekent: mensen tot een keuze brengen. Het uitstellen van die keuze verhoeden en mensen wijzen op hun verantwoordelijkheid. Zaaien, terwijl je in je achterhoofd heus wel weet, dat er steenachtige, ondiepe of onvruchtbare plekken zullen zijn. Maar om daar nu geen zaad te strooien is onbijbels, té tijdrovend en het heeft het gevaar, dat we zelf de grens gaan opzoeken: hier zal het zaad nog net wel, hier zal het zaad niet meer ontkiemen.
Separerende prediking is: met een theelepeltje zaaien door langs de randjes van je akker te lopen en bij elke stap oordelen of er op die plek nu wel of niet een plantje opkomt of op zal komen. Niet zaaien op de weg, niet op de steenachtige plaatsen en niet in de ondiepe grond (moet je zelf dus een oordeel gaan geven over de mate waarin grond te ondiep is om vruchtbaar te zijn: lijkt me moeilijk en gevaarlijk!)
Wanneer we niet ruim prediken en gul zaaien, laten we de verborgenheid van de uitverkiezing toch weer toe in ons menselijk handelen, als was die uitverkiezing wel duidelijk en manifest.
Nee, dwing ze om in te gaan! Wanneer de te verwachten gasten niet komen: ga in de heggen en de sloppen (Wat?? zaaien in die onvruchtbare grond??) Ja, richt je niet op Gods verborgen besluit (stiekem aannemen, dat het er maar weinig zijn), maar richt je op Gods geopenbaarde wil: opdat mijn huis vol worde!
Hup! Prediken!
Wij moeten zaaien,
God doet het groeien!
Als je niks doet ( en je laat de akker liggen, zoals hij er bij ligt) dan kom je in het dilemma: zou God deze akker nu in z'n geheel hebben verworpen, omdat ik meen, dat hier niet gezaaid moet worden?
Kom! Die kronkels zijn niet uit God en ze brengen je af van de praktijk van de Evangelieprediking. Lees één keer het boek Handelingen achter elkaar uit en je bent verlost van al die theoretische bespiegelingen.
Nogmaals: het is nogal tijdrovend en het sticht niet (het sticht zeker geen nieuwe gemeenten).
gravo
Separerend prediken is m.i. onmisbaar bij een rechte evangelie verkondiging. Separeren is niets anders dan een ieder die buiten Christus leeft waarschuwen voor het onheil waarin ze verkeren, en hen ernstig en dringend aan te sporen om te gaan geloven in Chirstus Jezus!Prachtig. Luther preekte ook niet separerend. Paulus ook niet. En toch hoor ik vaak zeggen dat er separerend gepredikt moet worden. (ik hoef niet te zeggen wie en waar). Ik vermoed dat het nogal eens verward word met het prediken van twee wegen, zonde en genade, wel en wee.
-
Miscanthus
- Berichten: 5306
- Lid geworden op: 30 okt 2004, 14:38
- Locatie: Heuvelrug
Mee eens. Maar wat bedoelt Gravo dan met "separerend"?Oorspronkelijk gepost door mementoSeparerend prediken is m.i. onmisbaar bij een rechte evangelie verkondiging. Separeren is niets anders dan een ieder die buiten Christus leeft waarschuwen voor het onheil waarin ze verkeren, en hen ernstig en dringend aan te sporen om te gaan geloven in Chirstus Jezus!Prachtig. Luther preekte ook niet separerend. Paulus ook niet. En toch hoor ik vaak zeggen dat er separerend gepredikt moet worden. (ik hoef niet te zeggen wie en waar). Ik vermoed dat het nogal eens verward word met het prediken van twee wegen, zonde en genade, wel en wee.
Ik denk dat Memento een wat andere betekenis aan separeren geeft.Oorspronkelijk gepost door MiscanthusMee eens. Maar wat bedoelt Gravo dan met "separerend"?Oorspronkelijk gepost door mementoSeparerend prediken is m.i. onmisbaar bij een rechte evangelie verkondiging. Separeren is niets anders dan een ieder die buiten Christus leeft waarschuwen voor het onheil waarin ze verkeren, en hen ernstig en dringend aan te sporen om te gaan geloven in Chirstus Jezus!Prachtig. Luther preekte ook niet separerend. Paulus ook niet. En toch hoor ik vaak zeggen dat er separerend gepredikt moet worden. (ik hoef niet te zeggen wie en waar). Ik vermoed dat het nogal eens verward word met het prediken van twee wegen, zonde en genade, wel en wee.
Separeren is onderscheidt maken en houden in de prediking tussen wel en niet. Wedergeboren en niet-wedergeboren.
In veel afgescheiden kerken is er een hyperseparerende prediking. Voorbeeld: Het preken van talloze (onbijbelse) kenmerken die de ware vromen wel niet moeten hebben. Het Evangelie en de woorden van Jezus zijn al meer dan separerend. Bij de juiste evangelieverkondiging wordt je als onwedergeborene vanzelf uitgesloten. Bvb gelijkenis van de rijke jongeling.