extremisme ?
Geplaatst: 05 nov 2004, 16:10
Ik ben me ervan bewust, dat ik een delicaat onderwerp aansnij.
Het heeft met de actualiteit, maar ook met theologie te maken. Vandaar dat ik het in deze rubriek aan de orde stel.
Wanneer we de huidige politieke, maatschappelijke en religieuze situatie bekijken, valt op dat er in veel gevallen sprake is van radicalisering. Denk aan de extremistische ontwikkelingen van de Islam, de radicale seculier-humanistische oordelen over religie, maar ook het christelijk fundamentalisme.
Onder dat laatste versta ik de felle, onverzoenlijke christelijke retoriek tegen de moderniteit en vóór een (in mijn ogen) te beperkte opvatting van het christendom.
Maar ik wil hier niet discussieren over dit fundamentalistische gedachtengoed.
Het gaat mij om de vraag of er zich momenteel op enigerlei wijze een christelijk extremisme ontwikkelt.
Voor de goede orde: ik heb daar in Nederland eigenlijk (gelukkig) geen enkele aanwijzing voor.
Maar toch: er is grote verontwaardiging over de aanval op religie als zodanig. Denk aan Buttiglione. Denk ook aan het feit dat in de sala degli Orazi e Curiazi (Campidoglio) in Rome, waar op 29 oktober de europese grondwet werd ondertekend, wel even kort daarvoor het reusachtige borstbeeld van Constantijn werd verwijderd. (Constantijn reed op 29 oktober 312 zegevierend als eerst christelijke keizer Rome binnen). Een zeer opvallende symboliek als we weten dat er geen verwijzing naar het christendom in de grondwet mocht worden opgenomen.
Denk aan de pogingen om met het anti-discriminatieartikel christelijke scholen, partijen en personen aan banden te leggen. Denk aan het populisme van dit moment, dat op zoek is naar fundamentalisten om haar pijlen op te richten. Deze worden ook in christelijke kring gevonden en aangewezen.
Kortom: op het eerste gezicht zijn er ingredienten voor verontwaardiging aanwezig en voor angst voor de toekomst.
Nu weet ik best dat extremisme nog andere voedingsbodems heeft: armoede, uitsluiting, uitzichtsloosheid. Dat is niet van toepassing op christelijk Nederland, denk ik.
Echter, altijd moeten we waakzaam zijn, dat niet enkele jongeren hun verontwaardiging gepaard laten gaan met enigerlei vorm van gewelddadige reaktie op aanvallen van buitenaf.
Het is nooit met het christelijk geloof te combineren.
Hebben jullie aanwijzingen dat het klimaat wat dit aangaat aan het verharden is? Leidt de steeds verder oprukkende seculiere levensbeschouwing ergens in christelijk Nederland tot zulke spanningen, dat het wellicht niet meer bij woorden alleen blijft?
Intuitief denk ik dat veel christenen grote moeite hebben met de ontwikkelingen in de maatschappij.
Maar ik hoop, dat er niet net zo verbeten en krampachtig gereageerd wordt, als in sommige islamitische groepen, ook al willen sommigen die twee religies op een hoop gooien.
Als iemand een christelijk fundamentalisme herkent, dat wat dit betreft over de schreef gaat: meldt het dan.
Ons grootste krediet in een zich verhardende samenleving zou wel eens kunnen worden, dat we nooit, maar dan ook nooit met geweld reageren op onze tegenstanders, die ons van alle kanten beschuldigen.
gravo
Het heeft met de actualiteit, maar ook met theologie te maken. Vandaar dat ik het in deze rubriek aan de orde stel.
Wanneer we de huidige politieke, maatschappelijke en religieuze situatie bekijken, valt op dat er in veel gevallen sprake is van radicalisering. Denk aan de extremistische ontwikkelingen van de Islam, de radicale seculier-humanistische oordelen over religie, maar ook het christelijk fundamentalisme.
Onder dat laatste versta ik de felle, onverzoenlijke christelijke retoriek tegen de moderniteit en vóór een (in mijn ogen) te beperkte opvatting van het christendom.
Maar ik wil hier niet discussieren over dit fundamentalistische gedachtengoed.
Het gaat mij om de vraag of er zich momenteel op enigerlei wijze een christelijk extremisme ontwikkelt.
Voor de goede orde: ik heb daar in Nederland eigenlijk (gelukkig) geen enkele aanwijzing voor.
Maar toch: er is grote verontwaardiging over de aanval op religie als zodanig. Denk aan Buttiglione. Denk ook aan het feit dat in de sala degli Orazi e Curiazi (Campidoglio) in Rome, waar op 29 oktober de europese grondwet werd ondertekend, wel even kort daarvoor het reusachtige borstbeeld van Constantijn werd verwijderd. (Constantijn reed op 29 oktober 312 zegevierend als eerst christelijke keizer Rome binnen). Een zeer opvallende symboliek als we weten dat er geen verwijzing naar het christendom in de grondwet mocht worden opgenomen.
Denk aan de pogingen om met het anti-discriminatieartikel christelijke scholen, partijen en personen aan banden te leggen. Denk aan het populisme van dit moment, dat op zoek is naar fundamentalisten om haar pijlen op te richten. Deze worden ook in christelijke kring gevonden en aangewezen.
Kortom: op het eerste gezicht zijn er ingredienten voor verontwaardiging aanwezig en voor angst voor de toekomst.
Nu weet ik best dat extremisme nog andere voedingsbodems heeft: armoede, uitsluiting, uitzichtsloosheid. Dat is niet van toepassing op christelijk Nederland, denk ik.
Echter, altijd moeten we waakzaam zijn, dat niet enkele jongeren hun verontwaardiging gepaard laten gaan met enigerlei vorm van gewelddadige reaktie op aanvallen van buitenaf.
Het is nooit met het christelijk geloof te combineren.
Hebben jullie aanwijzingen dat het klimaat wat dit aangaat aan het verharden is? Leidt de steeds verder oprukkende seculiere levensbeschouwing ergens in christelijk Nederland tot zulke spanningen, dat het wellicht niet meer bij woorden alleen blijft?
Intuitief denk ik dat veel christenen grote moeite hebben met de ontwikkelingen in de maatschappij.
Maar ik hoop, dat er niet net zo verbeten en krampachtig gereageerd wordt, als in sommige islamitische groepen, ook al willen sommigen die twee religies op een hoop gooien.
Als iemand een christelijk fundamentalisme herkent, dat wat dit betreft over de schreef gaat: meldt het dan.
Ons grootste krediet in een zich verhardende samenleving zou wel eens kunnen worden, dat we nooit, maar dan ook nooit met geweld reageren op onze tegenstanders, die ons van alle kanten beschuldigen.
gravo
