Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Deze discussie bevindt zich ver van de realiteit. Toch maar even een aandachtspuntenje, gewoon vanuit de theorie: als er in een gemeente nu twee mannen werkelijk geroepen worden (of doet de roeping in deze discussie niet mee?), hoe moet dat dan?
De roeping is in deze optiek als je door de kerkenraad (die een mandaat heeft van de hele gemeente) op tal gezet wordt. "Mitsgaders van Godswege geroepen". Je ziet dit ook in Handelingen 1.
Kan ver van de realiteit zijn, maar wel dicht bij de Bijbel.
Misschien is het inderdaad nog Bijbelser als niet de kerkenraad het tweetal stelt, maar dit tweetal tot stand komt door een paar rondes vrije stemming door de lidmatenvergadering.
Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Deze discussie bevindt zich ver van de realiteit. Toch maar even een aandachtspuntenje, gewoon vanuit de theorie: als er in een gemeente nu twee mannen werkelijk geroepen worden (of doet de roeping in deze discussie niet mee?), hoe moet dat dan?
Als we een gezonde gemeentevisie hebben Adrianus, dan is het zo dat we allen een roeping dragen, krachtens het ambt aller gelovigen. Natuurlijk zijn niet allen bekwaam tot het ambt van predikant. De roeping vindt dus allereerst plaats in het geloofsleven.
Zo zou het ook moeten zijn met de kerkenraad!
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Oorspronkelijk gepost door Majorca
Misschien is het inderdaad nog Bijbelser als niet de kerkenraad het tweetal stelt, maar dit tweetal tot stand komt door een paar rondes vrije stemming door de lidmatenvergadering.
Ik denk inderdaad Majorca dat dit Bijbelser is. Maar wie is er gerechtigd tot het stemmen over deze zaken?
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Deze discussie bevindt zich ver van de realiteit. Toch maar even een aandachtspuntenje, gewoon vanuit de theorie: als er in een gemeente nu twee mannen werkelijk geroepen worden (of doet de roeping in deze discussie niet mee?), hoe moet dat dan?
De roeping is in deze optiek als je door de kerkenraad (die een mandaat heeft van de hele gemeente) op tal gezet wordt. "Mitsgaders van Godswege geroepen". Je ziet dit ook in Handelingen 1.
Kan ver van de realiteit zijn, maar wel dicht bij de Bijbel.
Je bent heel duidelijk. Dus: een bijzondere persoonlijke roeping (los van het stellen van het tweetal is niet langer nodig. dat hebben we altijd fout gezien. Dat beweer je toch?
Adrianus ik vind het wel eerlijk dat je er nu tenminste mee komt. Er is volgens jouw een bijzondere persoonlijke roeping voor nodig. Ik zal niet ontkennen dat de Heere deze mannen gereed maakt voor dit ambt. Dit zal zeker ook samen gaan met een 'moeten'.
Toch Adrianus, éérst de roeping door het geloof. Daar dienen we te beginnen, óók met de kerkenraad. Zo zou er weer een gezonde gemeente ontstaan.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Deze discussie bevindt zich ver van de realiteit. Toch maar even een aandachtspuntenje, gewoon vanuit de theorie: als er in een gemeente nu twee mannen werkelijk geroepen worden (of doet de roeping in deze discussie niet mee?), hoe moet dat dan?
De roeping is in deze optiek als je door de kerkenraad (die een mandaat heeft van de hele gemeente) op tal gezet wordt. "Mitsgaders van Godswege geroepen". Je ziet dit ook in Handelingen 1.
Kan ver van de realiteit zijn, maar wel dicht bij de Bijbel.
Je bent heel duidelijk. Dus: een bijzondere persoonlijke roeping (los van het stellen van het tweetal is niet langer nodig. dat hebben we altijd fout gezien. Dat beweer je toch?
Natuurlijk is het een bijzondere persoonlijke roeping als je vanwege de gemeente Gods tot dit hoge ambt geroepen wordt!
Lees het formulier tot bevestiging van een Dienaar des Woords eens. Daar staat niet dat je geroepen wordt door het krijgen van een tekst, maar door de gemeente!
Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Zou jij ja zeggen als je uit het tweetal werd gekozen?
Hier kom je inderdaad bij een knelpunt in het "systeem" dat ik voorgesteld heb.
Als je Hand. 1 aandachtig leest, dan moet je denk ik toch tot de conclusie komen dat het hier om mannen ging waarvan a) bij de apostelen bekend was dat zij een waar geestelijk leven kenden en de daarbij behorende levensopenbaring en b) de apostelen min of meer wisten dat zij een betrekking hadden op dit ambt.
Ik denk dat de kerkenraad op die wijze ook in kan schatten wie er voor "in aanmerking" komt. Op die wijze wordt dan toch ook het werk van de Geest in persoonlijke bijzondere roeping gehonoreerd.
Dus zou het dan weer beter zijn als dit aan de kerkenraad (en niet aan de lidmaten) over gelaten wordt.
Oorspronkelijk gepost door Majorca het werk van de Geest in persoonlijke bijzondere roeping
OK, de roeping is niet helemaal weg uit je systeem. Gelukkig. Maar wat is dat volgens jou? In elk geval niet het krijgen van een tekst. Wat dan wel?
werkzaamheden mee en een betrekking op het ambt.
Prof. Wisse heeft hier helder over geschreven. Zijn visie is toch wel een tikkeltje anders dan die momenteel in de GG de boventoon voert. Op andere fronten citeren ze hem ook (zelfs wbt standen in het genadeleven) - laat men hem hierin ook volgen!
Volgens mij zijn dergelijke vergaande veranderingen in het 'systeem' helemaal niet nodig. Veel nuttiger zou het zijn indien er een eerlijke discussie op gang kwam over wat de criteria zijn waarop iemand al dan niet toegelaten wordt tot het ambt van predikant. Met andere woorden: de discussie over wat een 'roeping' is, zoals Adrianus vraagt. Mijns inziens ligt daar namelijk het grote punt, hoewel er ook organisotorisch natuurlijk dingen niet goed (gereformeerd) geregeld zijn rond het Curatorium.
Twee stellingen om de boel op te scherpen: 1. De kerk heeft niets te maken met de inwendige roeping van een predikant.
2. Roeping blijkt voornamelijk uit gaven en talenten. De beste manier om roeping vast te stellen is dan ook iemand pastorale taken binnen de gemeente te geven en af en toe te laten preken.
Oorspronkelijk gepost door David J
Volgens mij zijn dergelijke vergaande veranderingen in het 'systeem' helemaal niet nodig. Veel nuttiger zou het zijn indien er een eerlijke discussie op gang kwam over wat de criteria zijn waarop iemand al dan niet toegelaten wordt tot het ambt van predikant. Met andere woorden: de discussie over wat een 'roeping' is, zoals Adrianus vraagt. Mijns inziens ligt daar namelijk het grote punt, hoewel er ook organisotorisch natuurlijk dingen niet goed (gereformeerd) geregeld zijn rond het Curatorium.
Twee stellingen om de boel op te scherpen: 1. De kerk heeft niets te maken met de inwendige roeping van een predikant.
2. Roeping blijkt voornamelijk uit gaven en talenten. De beste manier om roeping vast te stellen is dan ook iemand pastorale taken binnen de gemeente te geven en af en toe te laten preken.
Bij wijze van toelichting van beide stellingen een citaat.
Calvijn zegt het volgende over het onderscheid tussen 'uiterlijke' en 'verborgen' roeping, zoals hij het noemt: "(...) Ik spreek over de uiterlijke en officiele roeping, die betrekking heeft op de orde der kerk; de verborgene echter, van welke elke dienaar zich voor God bewust is, en van welke hij de kerk niet tot getuige van node heeft ga ik voorbij. Zij is het goede getuigenis van het hart, dat wij het aangeboden ambt aannemen niet uit eerzucht, noch uit hebzucht, noch uit enige andere begeerte, maar uit een oprechte vreze Gods en uit lust om de kerk op te bouwen. Dit getuigenis is, zoals ik gezegd heb, voor een ieder van ons noodzakelijk, wanneer wij onze dienst bij God aangenaam willen maken. Maar toch is niettemin hij voor het aanschijn der kerk behoorlijk geroepen, die met een slecht geweten tot het ambt toetreedt (!), wanneer slechts zijn boosheid niet openlijk bekend is.
Met pleegt ook te zeggen, dat ook particulieren personen tot het ambt geroepen zijn, van wie men ziet, dat ze geschikt en bekwaam zijn om het te bekleden, en wel omdat geleerdheid verbonden met vroomheid en met de overige gaven van een goed herder een zekere voorbereiding er toe is. Want hen, die de Here to een zo groot ambt bestemd heeft, rust Hij eerst toe met de wapenen, die tot de vervulling ervan vereist worden, opdat ze niet ledig en onvoorbereid komen." (Institutie IV, hfst. III, 11.)
Merk op dat Calvijn er van uit gaat, dat de uitwendige roeping eerst komt, en ook de belangrijkste is. Iemand is geroepen, omdat hij door een gemeente beroepen wordt. In feite is de inwendige roeping niet meer dan het goede geweten van de geroepene. Verderop merkt hij op, dat van mensen met de gaven tot een ambt gezegd kan worden dat ze tot dat ambt geroepen zijn. Calvijn heeft het hier overigens niet specifiek over de roeping van een predikant, maar van elke ambtsdrager in het algemeen. De formulieren om de ambtsdragers te bevestigen sluiten hierbij aan: zij zeggen over de roeping van predikanten precies hetzelfde als over die van diakenen en ouderlingen. "Of gij niet erkend, dat gij van Gods gemeente en mitsdien (d.i. daarom ook) door God geroepen zijt." De ambten zijn gelijkwaardig, ook in de roeping.
Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Zou jij ja zeggen als je uit het tweetal werd gekozen?
Hier kom je inderdaad bij een knelpunt in het "systeem" dat ik voorgesteld heb.
Als je Hand. 1 aandachtig leest, dan moet je denk ik toch tot de conclusie komen dat het hier om mannen ging waarvan a) bij de apostelen bekend was dat zij een waar geestelijk leven kenden en de daarbij behorende levensopenbaring en b) de apostelen min of meer wisten dat zij een betrekking hadden op dit ambt.
Ik denk dat de kerkenraad op die wijze ook in kan schatten wie er voor "in aanmerking" komt. Op die wijze wordt dan toch ook het werk van de Geest in persoonlijke bijzondere roeping gehonoreerd.
Dus zou het dan weer beter zijn als dit aan de kerkenraad (en niet aan de lidmaten) over gelaten wordt.
Het is geen knelpunt hoor Majorca. Het gaat erom hoe [nogmaals] onze gemeente is ingericht. Is onze gemeente [met alle spanning] een gemeente des HEEREN? Zijn onze lidmaten, zoals onze Kort Begrip dat aanheft, lidmaten die er van doordrongen zijn dat ze met belijdenis des geloofs toegang hebben gevraagd / gekregen tot de tafel des HEEREN?
Als dat zo is, dan is het in onze gemeente net als ten tijde van Petrus. Het ging bij dat tweetal niet om de vraag óf ze gelovigen waren! Nee, het ging om de vraag wie de HEERE verkoren had tot het apostelschap.
Deze visie op de gemeente is niet onreformatorisch [lees de catechismusverklaring van Th. v.d. Groe], maar helaas wordt deze visie in onze tijd niet meer gedeeld. Men is door huiver voor 'afdrijven' uitgeweken naar de andere kant. Zo kan de gemeente geen gemeente meer zijn en zal haar kaars langzaam maar zeker uitdoven. Natuurlijk zal in Nederland de zogeheten rechtzinnigheid het nog even uithouden, maar ook die kaars zal langzaam maar zeker uitgaan. De kerk is géén zoutend zout en een lichtend licht meer, ze is koud nog heet, en ze zal uitgespuwd worden.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
