Waarom hebben wij God verlaten?

[Mirror]

Hierbij een artikel vanuit het NRC:

http://www.nrc.nl/opinie/artikel/1096351701409.html

Aangezien waarschijnlijk niet iedereen op deze site geregistreerd is heb ik de tekst hieronder geplakt. Het artikel bevat soms confronterende passages, maar is denk ik een scherpe analyse van onze maatschappij zonder God.

Hazes is de psalmist van de moderne tijd

Het overweldigende rouwbeklag naar aanleiding van de dood van André Hazes is in feite één grote schreeuw naar Boven, meent Jessica Durlacher. God, waarom hebben wij U in 's hemelsnaam verlaten?

André Hazes is dood en op de televisie zag ik het volk huilen. Natuurlijk moest ik ook huilen, want ik huil altijd als er gehuild wordt, en zeker als iemand dood is. Maar er werd niet alleen gehuild, er werd soms ook heel even gelachen en gezongen, uit volle borst meegezongen - waarna iedereen opnieuw moest huilen. Overal zag je betraande, kwetsbare gezichten, verdrietige gezichten, ernstige gezichten - maar ook zag je geluk in de gezichten, geluk over het terugvinden van zoveel onschuld in het eigen hart, over de waarachtigheid van de eigen emoties.

Zoveel gevoel, zoveel diep verdriet, zoveel gemeenschappelijk gehuil. Ik zag de Arena vol, nee, bómvol hartstochtelijke mensen - allemaal huilend, allemaal meezingend wanneer de muziek daar aanleiding toe gaf, dankbaar voor de tranen, blij met de kans om ze te laten stromen, gelukkig dit te kunnen doen in het gezelschap van zovele anderen. En ik was wel geroerd maar vooral ook licht verbijsterd over de roes van al deze mensen, die ik zo nu en dan deelde, en dan weer even niet, de roes van een gospelkoor, de roes van de overgave aan iets eeuwigs, iets wat groter leek dan de som van al het grote verdriet dat hier bij elkaar gekomen was.

Gelééfd had Hazes, hoor je steeds. Bedoeld wordt: geleefd met drama, theatraal, met veel drank en affaires. Niet zo heel erg verantwoordelijk misschien, maar juist wel: met zoveel fouten en zwaktes dat iedereen hem tegen zichzelf in bescherming had willen nemen. Om die zogenaamde fouten en zwaktes hield men juist van hem. André zong fijne meezingliederen, maar zijn muziek was allang gaan samenvallen met drank en met onmacht en met zijn onburgerlijke onwil om een burgerlijke greep op zijn leven te krijgen. Als je hem hoorde zingen, was het bijna alsof je hem tegelijk hoorde drinken en roken, hoorde je als het ware dat hij zichzelf verwaarloosde en om zichzelf lachte, wat de tranen en de ontroering nog eens deden toenemen.

Dat het nu juist dit leven werd, dit roerend, spelend, theatraal drinkend leven dat een dergelijk magistraal spektakel bij zijn dood veroorzaakte, met een eredienst aan hem opgedragen: is dat verwonderlijk? Zo volmaakt geregisseerd, en zo vol gevoel maak je ze zelden mee.

Alsof erop werd gewacht, dacht ik, terwijl de tranen op mijn gezicht droogden.

Waar komt al die opluchting om zo te kunnen rouwen toch vandaan? Hoe vallen al die hartstocht en diepe snikken te verklaren? Door welke beklemming wil al dit verdriet heen breken? Is dit rouw in zijn naakte vorm, of is het meer? Want wat ik in die Arena zag leek niet meer en niet minder op de ontlading van iets wat collectief was opgekropt, een rouw die naakt was, bijna onverwerkbaar.

Als je niet beter wist leek dit wel een Latijnse natie, een land waar de emotie onmiddellijk onder het oppervlak klaar ligt en de mis en de processies en de kaarsen het gevoel in rechte banen leiden. Maar wij waren zo'n natie niet, hadden wij eeuwen geleden zelf verklaard. Wij waren calvinisten. Wij hielden de grote gevoelens en de grote gebaren eeuwenlang verborgen onder de wetten van zuinigheid en rede. Wij gingen naar kale kerken en luisterden naar preken die eenvoud prezen. Want de God van Calvijn hield alleen van het kleine, het bescheidene, het introverte.

Dat is voorbij.

Volkseducatie en welvaart leidden tot ontkerkelijking, en ontkerkelijking heeft de kerken doen sluiten. De God van Calvijn is vertrokken. De emoties worden nu niet meer in kale kerken bewerkt en ingeperkt door donderpreken over hel en verdoemenis, dood en verderf. En wat blijkt? Nu zijn er stadions waarin over de liefde wordt gezongen, liefde die zich opent als een bloem of door een misverstand wordt vertrapt of miskend of door verlegenheid nooit tot wasdom komt. Calvijns God heeft plaatsgemaakt voor de Liefde van Borsato en Hazes - ofwel: misschien is er helemaal niets waar van die ontkerkelijking maar moest God opnieuw worden uitgevonden in de psalmen van onze tijd: de simpele meezingers zonder een straffende God maar met een Groot Goddelijk Gevoel dat in een drie minuten durend liedje bestaat.

De gevoelsuitbarstingen bij Diana, bij Fortuyn en Hazes zijn onversneden religieus van aard. Het zijn rituele pogingen om de dood ongedaan te maken, en dat is de absolute essentie van elke religie. Nu werd André, verborgen in zijn door rode rozen overdekte kist, zelfs midden tussen de mensen gezet en werd hij toegesproken en toegezongen alsof hij ons kon horen.

Rouwen als godsdienstig ritueel ondanks zijn bijna volledige doofheid (de zanger die niet meer kan horen - een klassiek gegeven). En ook al werd het woord 'God' bij mijn weten niet uitgesproken, toch ging André op weg, zeiden de sprekers, maar niet naar Hem. Sommigen maakten alvast een afspraak met André om straks het glas met hem te heffen in die Hemelse Bruine Kroeg die ons aller lotsbestemming is. De God van Calvijn is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor de God van Grolsch.

Er bestaan enkele opvallende overeenkomsten tussen Diana, Fortuyn en Hazes. Alledrie zijn ze gevallen in een strijd, om precies te zijn: tegen het Britse koningshuis, de Haagse kliek of tegen zichzelf (Hazes ging in zijn eigen poel van gevoel ten onder). Ze waren ijdel maar transparant in hun ijdelheden. Hun emoties konden immer op hun gezicht worden afgelezen, en ze toonden zonder vrees voor een God passies en zwakheden. Ze hebben geleden.

Hun begrafenissen zijn wijdingen. Deze grote rituelen vertellen ons, met de middelen van 2004, dat het hevige heden alleen - we want it all and we want it now - uiteindelijk toch een illusie is. Tenslotte wacht de dood, en deze valt niet te verdragen zonder iets transcendentaals voor de levenden.

In feite missen we Hem, maar dat weten we niet echt. We zijn verdrietig, nu we Hem niet meer hebben om de dood onschadelijk te maken, en ook daarvan zijn we ons nauwelijks bewust. Maar als iemand dood gaat die net zo leed als wij, die misschien wel als een martelaar voor ons heeft geleden, zoals Hazes en Fortuyn, dan huilen we met ons allen en zijn we blij dat we met zoveel zijn, eindelijk, en vragen we ons af: God, waarom hebben wij U in 's hemelsnaam verlaten?

[zonnebloem]

Vandaag vertelden enkele collega's dat ook zij de ceremonie ontroerend vonden.
Nou, bij het binnendragen van de kist werd er ole, ole, ole geschreeuwd. Is dat ontroering? Ontroerend...

[Grace]

Fijn dat je dit stuk geplaatst hebt Mirror. Valt me niet tegen van het NRC.

gr, Grace

[memento]

Wow, eindelijk eens een eerlijk beeld van een natie zonder God...

[Lecram]

Oorspronkelijk gepost door memento
Wow, eindelijk eens een eerlijk beeld van een natie zonder God...

Dat is het postieve. Het negatieve is dat er gesproken wordt over een straffend God i.p.v. een liefdevol, ontfermend God én Vader.

[memento]

Oorspronkelijk gepost door Lecram

Oorspronkelijk gepost door memento
Wow, eindelijk eens een eerlijk beeld van een natie zonder God...

Dat is het postieve. Het negatieve is dat er gesproken wordt over een straffend God i.p.v. een liefdevol, ontfermend God én Vader.

Ach ja, God is een toornend God, die de zonde haat, en de zondaar zwaar straft. Het is onzin om Gods liefde en Gods toorn tegenover elkaar te zetten. Het zijn 2 dingen die beiden waar zijn. En ja, de prediking die in zonde-levend Nederland nodig is, is juist de prediking van hel en verdoemenis indien men zich niet bekeerd. De prediking van liefde is alleen voor hen die van Christus zijn. Buiten Christus is God een verterend vuur.

[Barryvrouw]

André Hazes / Een ware heiligverklaring
De ruim 40000 mensen die maandagavond in de Arena zanger André Hazes uitzongen, uitwave-den en uitdronken koesteren wellicht maar vage, postmoderne of zelfs helemaal geen gedachten over het religieuze. Sober was het niet, maar wel was er veel afgekeken van de eeuwenoude leveranciers van ritueel en liturgie: de kerken.

Twee jaar geleden, bij de uitvaart van prins Claus, ging het anders. Koningin Beatrix rouwde in de kerk om haar man nog, zoals het vroeger hoorde, verborgen achter een dikke, zwarte voile. In de Arena laten grote stoere bomen van mannen de tranen vrijelijk stromen voor André, voor hun H6, daar op de middenstip -die seculiere versie van het snijvlak van dwars- en middenschip in een kathedraal.

Onder rozen bedolven, met licht, processie, samenzang, een gemeente van tienduizenden -alles afgekeken van de eeuwenoude leveranciers van ritueel en liturgie: de kerken. Maar soberheid, mismoed, twijfel aan eigen kunnen zitten deze laatste in de weg. Fans en regisseurs hebben precies van deze kerkelijke gêne geen last; onbekommerd zijn de elementen van emotie inzetbaar, met lak aan wie onbeschaamde gevoelens irrationeel, onecht vinden.

Ooit gooiden de kerken hun eigen glazen in door de dode, of de achterblijvers, of allebei, op het moment van het afscheid nog eens stevig de oren te wassen dat ze allemaal niet deugden. Tegenwoordig zoekt de goede uitvaart eerder naar een evenwicht. Een hartelijk en vooral positief portret, maar met sobere vermeldingen van moeizaamheden in karakter of perioden. In de Arena waren we getuigen van een ware heiligverklaring, met burgemeester Cohen als de eerste 'promotor', zoals zo iemand bij de katholieken heet.

Wierookwolken, zou je zeggen. En even verlangde je naar zo'n ouderwetse dominee die nog eens stevig uithaalde naar hoe het met je afloopt en wat je achterblijvers aandoet als drank meer kapotmaakt dan je lief is. Nee, burgemeester Cohen vluchtte in zijn verkleinwoordjes: André die aan z'n barretje z'n biertje dronk, z'n sigaretje rookte.

Ach, die drank. Paul de Leeuw had een hemels visioen: André die met Juliana een kaakje doopte in de thee-,,met een wit schuimkraagje''. Voor Ieren, Polen, Russen en anderen is het geenszins ongepast de dode die ervan hield met onbekrompen maat naar zijn laatste rustplaats toe te drinken. Bezuiden de grote rivieren blijven begrafenisrituelen ook niet kurkdroog, en waarom zouden ze ook? Maar bier dat bijna als een communiedrank rondgaat en de dorst van de gemeente lest, bier als een soort wijwater om in gedachte de kist te besprenkelen-het is wat ongewoon, maar volop een ritueel van de postmoderne religie.

Bij een afscheidsdienst krijgt de bezoeker vaak een boekje met de liedjes: om mee te zingen, te hummen of te lezen. Alleen de geroutineerde kent immers alles en heeft het niet nodig. Wie is er tegenwoordig nog geroutineerd en wie kent al het repertoire? In de Arena leek geen Orde van Dienst nodig: één maat vooraf, één beginregel, gezongen door Trijntje Oosterhuis, René Froger, Paul de Leeuw en iedereen viel in: Kleine jongen..., Droomland. Uit het hoofd, als katholieken de oude Latijnse mis en protestanten hun psalmhits.

Zelfs veel kerkbezoekers blijven tegenwoordig het antwoord schuldig op vragen naar het hiernamaals. Is er iets? En hoe dan? Een reünie van goede bekenden? Eten en drank te over? Muziek en zang? In de Arena kreeg het Paradijs opnieuw onbekommerd duidelijker contouren dan menig predikant zou durven: Hou een plaatsje voor mij vrij. Je vlieger is te kort. Sms'jes kennen ze er niet. Waar je ook bent: zing, zing. De hemel als eerder een lange, lange smartlappenmedley dan als een oord voor de eeuwige aanschouwing Gods.

Misschien was de grootste religieus-rituele verrassing de ene minuut dat de Arena doodstil was. Misschien was men zelf wel zo verrast en verbouwereerd dat bij de 'ereronde' en het uitvaren van de kist, het moment voor een uitbundig Hazes' In Paradisum, het eigenlijk zo devoot en stil bleef. Ten slotte weet ook de Hazes-gemeente geen raad.

[gerrit de 2e]

mag ik jullie attenderen op het rd van vandaag (28-9) en dan vervolgens een ingezonden brief van theo visser uit rotterdam

Is het een lange brief?
Misschien kan je het even overtikken, ben wel benieuwd.....

[Adorote]

Oorspronkelijk gepost door Mirror
Hierbij een artikel vanuit het NRC:

http://www.nrc.nl/opinie/artikel/1096351701409.html

Aangezien waarschijnlijk niet iedereen op deze site geregistreerd is heb ik de tekst hieronder geplakt. Het artikel bevat soms confronterende passages, maar is denk ik een scherpe analyse van onze maatschappij zonder God.

Hazes is de psalmist van de moderne tijd

Het overweldigende rouwbeklag naar aanleiding van de dood van André Hazes is in feite één grote schreeuw naar Boven, meent Jessica Durlacher. God, waarom hebben wij U in 's hemelsnaam verlaten?

André Hazes is dood en op de televisie zag ik het volk huilen. Natuurlijk moest ik ook huilen, want ik huil altijd als er gehuild wordt, en zeker als iemand dood is. Maar er werd niet alleen gehuild, er werd soms ook heel even gelachen en gezongen, uit volle borst meegezongen - waarna iedereen opnieuw moest huilen. Overal zag je betraande, kwetsbare gezichten, verdrietige gezichten, ernstige gezichten - maar ook zag je geluk in de gezichten, geluk over het terugvinden van zoveel onschuld in het eigen hart, over de waarachtigheid van de eigen emoties.

Zoveel gevoel, zoveel diep verdriet, zoveel gemeenschappelijk gehuil. Ik zag de Arena vol, nee, bómvol hartstochtelijke mensen - allemaal huilend, allemaal meezingend wanneer de muziek daar aanleiding toe gaf, dankbaar voor de tranen, blij met de kans om ze te laten stromen, gelukkig dit te kunnen doen in het gezelschap van zovele anderen. En ik was wel geroerd maar vooral ook licht verbijsterd over de roes van al deze mensen, die ik zo nu en dan deelde, en dan weer even niet, de roes van een gospelkoor, de roes van de overgave aan iets eeuwigs, iets wat groter leek dan de som van al het grote verdriet dat hier bij elkaar gekomen was.

Gelééfd had Hazes, hoor je steeds. Bedoeld wordt: geleefd met drama, theatraal, met veel drank en affaires. Niet zo heel erg verantwoordelijk misschien, maar juist wel: met zoveel fouten en zwaktes dat iedereen hem tegen zichzelf in bescherming had willen nemen. Om die zogenaamde fouten en zwaktes hield men juist van hem. André zong fijne meezingliederen, maar zijn muziek was allang gaan samenvallen met drank en met onmacht en met zijn onburgerlijke onwil om een burgerlijke greep op zijn leven te krijgen. Als je hem hoorde zingen, was het bijna alsof je hem tegelijk hoorde drinken en roken, hoorde je als het ware dat hij zichzelf verwaarloosde en om zichzelf lachte, wat de tranen en de ontroering nog eens deden toenemen.

Dat het nu juist dit leven werd, dit roerend, spelend, theatraal drinkend leven dat een dergelijk magistraal spektakel bij zijn dood veroorzaakte, met een eredienst aan hem opgedragen: is dat verwonderlijk? Zo volmaakt geregisseerd, en zo vol gevoel maak je ze zelden mee.

Alsof erop werd gewacht, dacht ik, terwijl de tranen op mijn gezicht droogden.

Waar komt al die opluchting om zo te kunnen rouwen toch vandaan? Hoe vallen al die hartstocht en diepe snikken te verklaren? Door welke beklemming wil al dit verdriet heen breken? Is dit rouw in zijn naakte vorm, of is het meer? Want wat ik in die Arena zag leek niet meer en niet minder op de ontlading van iets wat collectief was opgekropt, een rouw die naakt was, bijna onverwerkbaar.

Als je niet beter wist leek dit wel een Latijnse natie, een land waar de emotie onmiddellijk onder het oppervlak klaar ligt en de mis en de processies en de kaarsen het gevoel in rechte banen leiden. Maar wij waren zo'n natie niet, hadden wij eeuwen geleden zelf verklaard. Wij waren calvinisten. Wij hielden de grote gevoelens en de grote gebaren eeuwenlang verborgen onder de wetten van zuinigheid en rede. Wij gingen naar kale kerken en luisterden naar preken die eenvoud prezen. Want de God van Calvijn hield alleen van het kleine, het bescheidene, het introverte.

Dat is voorbij.

Volkseducatie en welvaart leidden tot ontkerkelijking, en ontkerkelijking heeft de kerken doen sluiten. De God van Calvijn is vertrokken. De emoties worden nu niet meer in kale kerken bewerkt en ingeperkt door donderpreken over hel en verdoemenis, dood en verderf. En wat blijkt? Nu zijn er stadions waarin over de liefde wordt gezongen, liefde die zich opent als een bloem of door een misverstand wordt vertrapt of miskend of door verlegenheid nooit tot wasdom komt. Calvijns God heeft plaatsgemaakt voor de Liefde van Borsato en Hazes - ofwel: misschien is er helemaal niets waar van die ontkerkelijking maar moest God opnieuw worden uitgevonden in de psalmen van onze tijd: de simpele meezingers zonder een straffende God maar met een Groot Goddelijk Gevoel dat in een drie minuten durend liedje bestaat.

De gevoelsuitbarstingen bij Diana, bij Fortuyn en Hazes zijn onversneden religieus van aard. Het zijn rituele pogingen om de dood ongedaan te maken, en dat is de absolute essentie van elke religie. Nu werd André, verborgen in zijn door rode rozen overdekte kist, zelfs midden tussen de mensen gezet en werd hij toegesproken en toegezongen alsof hij ons kon horen.

Rouwen als godsdienstig ritueel ondanks zijn bijna volledige doofheid (de zanger die niet meer kan horen - een klassiek gegeven). En ook al werd het woord 'God' bij mijn weten niet uitgesproken, toch ging André op weg, zeiden de sprekers, maar niet naar Hem. Sommigen maakten alvast een afspraak met André om straks het glas met hem te heffen in die Hemelse Bruine Kroeg die ons aller lotsbestemming is. De God van Calvijn is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor de God van Grolsch.

Er bestaan enkele opvallende overeenkomsten tussen Diana, Fortuyn en Hazes. Alledrie zijn ze gevallen in een strijd, om precies te zijn: tegen het Britse koningshuis, de Haagse kliek of tegen zichzelf (Hazes ging in zijn eigen poel van gevoel ten onder). Ze waren ijdel maar transparant in hun ijdelheden. Hun emoties konden immer op hun gezicht worden afgelezen, en ze toonden zonder vrees voor een God passies en zwakheden. Ze hebben geleden.

Hun begrafenissen zijn wijdingen. Deze grote rituelen vertellen ons, met de middelen van 2004, dat het hevige heden alleen - we want it all and we want it now - uiteindelijk toch een illusie is. Tenslotte wacht de dood, en deze valt niet te verdragen zonder iets transcendentaals voor de levenden.

In feite missen we Hem, maar dat weten we niet echt. We zijn verdrietig, nu we Hem niet meer hebben om de dood onschadelijk te maken, en ook daarvan zijn we ons nauwelijks bewust. Maar als iemand dood gaat die net zo leed als wij, die misschien wel als een martelaar voor ons heeft geleden, zoals Hazes en Fortuyn, dan huilen we met ons allen en zijn we blij dat we met zoveel zijn, eindelijk, en vragen we ons af: God, waarom hebben wij U in 's hemelsnaam verlaten?

Dit land zakt steeds dieper weg,hoe zou dat toch komen,wellicht kan de Kerk dat zichzelf aanrekenen.

Een onbetaalde rekening?

[memento]

Dit land zakt steeds dieper weg,hoe zou dat toch komen,wellicht kan de Kerk dat zichzelf aanrekenen.

Een onbetaalde rekening?

Het grote probleem is dat de kerk de boodschap heeft aangepast aan de mensen. In plaats van de boodschap: jij bent zondaar, bekeer je, want anders ga je voor eeuwig verloren werd het een prediking die God afschilderde als iemand die van alle mensen hield, of op zn minst van alle brave kerkmensen.

Ik zal niet zeggen dat het de schuld is van de kerk alleen. Maar toch blijf ik het opvallend vinden dat hoe aangepaster de diensten, des te leger de kerken. Kijk naar de GG/OGG/GGiN die met een zware prediking en weinig ruimte voor aanpassingen volle kerken weten te trekken, en ook hun leden weten vast te houden.

Ik denk dat het probleem ontstaan is toen de mensen hoger opgeleid werden. Men ging vragen stellen op theologisch gebied, die niemand ooit hardop had durven stellen. Op die vragen werd veelal een rationeel antwoord gezocht, wat bij Kuyper en de GK leidde tot het zalig verklaren van elke gedoopte (iig in de praktijk), of bij vele anderen leidde tot een liberale Schriftuitleg.

Kortom, waar men de praktisch Schriftuurlijke leer verlaat lopen de kerken leeg. Omdat de kerken leegliepen probeerde men door de wereld in de kerk te halen de mensen bij de kerk te houden.

[Lambertus]

Wordt er niet wat hard geoordeeld over deze zanger ? Mogen of beter gezegd kunnen wij dat ?

Ik mocht deze zanger graag horen en de artikelen in het RD en NRC vind ik wel wat overtrokken! valt het julie niet op dat er enkel en alleen maar kwaad gesproken wordt en dat er niets maar dan ook niets positiefs gezegd word ?

Veel mensen vonden troost bij zijn liedjes (okay ik niet en julie ook niet wij halen onze troost bij God) maar laat die mensen toch waarom dat afkraken. Ik denk dat ie vaak genoeg gewezen is op zijn ongezonde levensstijl maar hij koos er zelf voor! En heeft God ons niet de vrijheid gegeven om keuzes te maken ??