'Ik heb een kind van mijn verkrachter'

Sabine is 16 jaar en volgt een sociaal pedagogische opleiding. Op het eerste gezicht een normale puber, hooguit wat stil en verlegen. Wie haar beter kent, komt erachter dat in Sabine een wereld schuilt van geschaad vertrouwen en een gebroken jeugd. Ze raakte zwanger na een verkrachting. Inmiddels is ze moeder van een meisje van vijf maanden.

Toen Sabine 15 was, ontmoette ze een jongen op het station. Ze moest eerst niets van hem hebben, maar hij was vriendelijk en aardig en de twee raakten aan de praat. Sabine gaf hem haar mobiele nummer om een afspraakje te maken om ergens iets te drinken.

Sabine: „Het afspraakje was gezellig. We hadden ergens iets gegeten en hij vroeg of ik nog even mee ging koffiedrinken bij zijn vrienden. Die woonden in de buurt. Ik zocht daar niets achter en ging met hem mee."
Eenmaal binnen in dat huis ging het mis. Sabine werd verkracht.
Thuisgekomen vertelde Sabine het gelijk aan haar ouders. Kort daarna deed ze een zwangerschapstest en ontdekte dat ze zwanger was.

„Toen raakte ik wel erg in paniek. Ik was pas zestien en dan al moeder worden…" Ze durfde het niet gelijk aan haar ouders te vertellen, maar ging eerst naar een vertrouwenspersoon op school. Samen hebben ze het toen aan haar moeder verteld. „Ik heb die jongen ge-sms’t dat ik zwanger van hem was. Ik was heel boos op hem. Hij sms-te terug dat hij er spijt van had, van mij hield en met mij wilde trouwen. Maar dat wilde ik niet."

Dikke buik
Hoewel Sabine soms het liefst binnen bleef, zodat niemand haar dikke buik hoefde te zien, nam haar moeder haar regelmatig mee naar de stad, of naar de supermarkt. „Ik zag dan hoe mensen uit hun ooghoeken keken en ik voelde hen denken: ‘zo jong al een kind…’"

Ook ging Sabine nog gewoon naar school. Haar vriendinnen waren erg lief voor haar. Maar toen haar kindje, dat ze Patty noemde, er eenmaal was, bleven ze weg. „Ze zijn een keer wezen kijken en ik heb ze daarna nog een keer gebeld, maar niets meer van ze gehoord. Dat vind ik heel moeilijk. Ik denk dat zij ook niet weten wat ze ermee aan moeten."

Als ze op school is, hoort ze leerlingen wel eens roepen: ‘hoer’. „Dat doet pijn, heel veel pijn." Gelukkig heeft Sabine een goede vriendin die nog wel steeds komt. Ook vanuit de kerk leven de mensen met haar mee. „Ze vinden het heel erg wat er gebeurd is en proberen mij ook te steunen."

Nachtmerries
„Soms wil ik wel dat ik gewoon weer een meisje van zestien ben. Dat ik uit kan gaan, met vriendinnen lol kan maken. Mijn moeder past graag op en zegt ook dat ik gewoon moet gaan winkelen als ik dat wil. Maar aan de andere kant, dat kan niet. Ik moet volwassen zijn, ik ben moeder en moet voor mijn kind zorgen. Natuurlijk ben ik blij met Patty en hou ik van haar. Maar het is ook heel moeilijk. Bovendien lijkt ze heel veel op haar vader. Ik heb nog vaak nachtmerries, waarin de verkrachting zich weer een keer afspeelt. Als ik dan wakker word, ligt Patty naast me. Dat is heel moeilijk."

Vlinder
Sabine is, na alles wat er met haar gebeurd is, erg veranderd. Ze was al niet zo’n prater, maar vindt dat nu helemaal moeilijk. „Ik houd mensen op een afstand. Mijn vertrouwen in mensen is weg. Als een onbekende een praatje met me maakt, ben ik heel wantrouwend. Daar moet ik niets van hebben."
Ook haar geloof in God heeft een behoorlijke deuk opgelopen. „Na de verkrachting wilde ik niet meer in God geloven. Want hoe kon dit met mij gebeuren, en dan ook nog zwanger? Op een nacht, net na de bevalling, vloog er ineens een vlinder door mijn kamer. Vlinders zie je alleen met mooi weer als het licht is. Bovendien zat het raam dicht. Maar die vlinder liet mij zien dat God mij niet in de steek laat. Op dat moment wist ik dat God bij me is. Nu kan ik meer op Hem vertrouwen."

Wiegendood
Vanaf het moment dat Sabine ontdekte dat ze zwanger was, wist ze dat ze het kindje wilde houden. „Abortus is moord, ook al ben je zwanger na een verkrachting. En je hoort vaak genoeg dat mensen die abortus hebben laten plegen, het daar later heel moeilijk mee hebben. Bovendien hebben mijn ouders hun eerste kindje verloren aan wiegendood. Dan kijk je al heel anders tegen abortus aan."

In het begin van haar zwangerschap wilde Sabine wel graag een jongetje. „Dan zou hij niet verkracht kunnen worden. Tenminste, de kans is dan veel kleiner. Tegen de tijd van de bevalling maakte het me eigenlijk weinig meer uit of het een jongetje of meisje zou zijn. En nu het een meisje is, ben ik daar ook wel weer blij om. Een jongetje zou misschien nog meer op zijn vader lijken."

Kleuterjuf
Over de toekomst van haar en Patty kan ze weinig zeggen. „Ik weet niet hoe het gaat lopen." Wat ze heel moeilijk vindt, is dat er een moment komt dat Patty door gaat krijgen dat ze geen vader heeft. „Moet ik dan gelijk alles vertellen en hoe zal ze daar op reageren?"

Ook is Sabine heel bang dat haar verkrachter Patty komt halen. Dat hij aanspraak op haar kan maken, omdat hij de vader is. „Ik weet wel dat hij geen recht heeft op haar, maar het maakt me wel bang. Zijn vrienden wonen hier ook nog in de buurt. Ik ben heel bang dat ik hem een keer tegenkom."
Sabine probeert zoveel mogelijk bij de dag te leven. Ze gaat iedere morgen naar school. Haar moeder past dan op. ‘s Middags is ze thuis en verzorgt ze Patty zelf. Het liefst wil ze kleuterjuf worden, maar of dat gaat lukken, weet ze niet.

door Mirjam Hollebrandse
in 'Visie', EO

Ik was eigenlijk best onder de indruk van dit artikel.
Wat vinden jullie?

Ja, ik vind het knap hoe ze alles heeft doorstaan. Maar ik vraag me wel af, heeft ze de verkrachting aangegeven? Dan zou die vader de bak in kunnen, tja waarschijnlijk niet voor lang. En sowieso geen aanspraak kunnen doen op het kind.

Toch vind ik dat als iemand verkracht is dat er wel abortus gepleegt mag worden, zeker als je er zo snel al achter komt dan zijn de hersenen nog niet ontwikkelt dus voelt het niets....

Kan die baby er wat aan doen, dat haar vader haar moeder heeft verkracht?
Nee toch? Geef dan ook zo'n kind, zo'n schepsel van God, de kans om te leven...
Hoe moeilijk het ook is. Ik geloof echt wel dat het heel wat is om zo jong een kind te moeten krijgen...

Nee zo'n kind kan er niks aan doen, maar de psychologische gevolgen voor de moeder? En waarschijnlijk ook voor het kind als het later hoort dat het onstaan is uit een verkrachting..

Ik zeg ook niet dat ze een abortus had moeten plegen, vind het knap dat ze het gehouden heeft. Maar ik ben er niet tegen als iemand abortus pleegt nadat ze verkracht is...

En de psychologische gevolgen voor de moeder als ze een abortus heeft gepleegd? Denk je dat die niet zwaar zijn?
Afgezien van principiele bezwaren...

Abortus blijft moord, hoe je het ook went of keert. Ik vind het heel knap van Sabine zoals zij de hele situatie opgevangen heeft.

Abortus blijft zeker moord. Er mag alleen abortus gedaan worden als het leven van de moedere in gevaar komt.
Wil dit zeggen lichamelijk, of kun je dit ook geestelijk opvatten. Kijk, als het leven van de moeder lichamelijk in gevaar komt is helder.
Alleen geestelijk. Hoe ver kun je dan gaan. Hoe ver kun je dan met de bijbel in de hand een abortus tegenhouden.


Wiccangirl: gepost op 6/3/03 op 19:22
Ja, ik vind het knap hoe ze alles heeft doorstaan. Maar ik vraag me wel af, heeft ze de verkrachting aangegeven? Dan zou die vader de bak in kunnen, tja waarschijnlijk niet voor lang. En sowieso geen aanspraak kunnen doen op het kind.

Is dat zo??? Kan die man niet via juridische stappen toch nog recht hebben op dat kind??? Hopelijk niet. Zal mij niets verbazen dat er wel weer ergens een maasje in de wet zit.


tukkertje

Het lijkt mij als iemand een veroordeelde verkrachter is dat hij niet echt makkelijk een kind kan opeisen wat ontstaan is uit een verkrachting... Lijkt me iig erg bizar..

Tja ik heb zoiets van als het zenuwstelsel nog niet ontstaan is, dat het dan nog niet echt leven is, dat het dan dus ook niks voelt. Dat je dan dus wel abortus mag plegen.. zeker in zo'n situatie.

Ik heb geen idee wat de psychische gevolgen zijn van abortus plegen, maar ik heb wel het gevoel dat die minder groot zijn dan de gevolgen van het kind houden.. aangezien dan je hele leven op je kop staat. Je eigenlijk niet meer kan doen wat je had willen doen...
Maar ik denk dat beide gevolgen niet fijn zijn... En zeker als je christen bent en zoiets hebt van het is leven vanaf de eerste seconde dat de psychische gevolgen groot zijn bij abortus, groter dan bij iemand die net zoals ik het pas leven vind als het zenuwstelsel ontstaan is...

Ik vind het zeer bewonderenswaardig dat ze het kindje gehouden heeft, ook al zal het af en toe lastig zijn. Persoonlijk vind ik dat een baby niet het slachtoffer mag worden van het feit dat haar vader een verkrachter is, zo'n kindje heeft daar niet om gevraagd. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat God je dan de kracht geeft om het kindje alsnog een goed leven te geven. Hoe klein ook, het is en blijft een schepsel van de Heer. Ook al zal het later zwaar zijn als het kind erachter komt hoe het verwekt is, zal het misschien ook weer des te meer respect en liefde voor de moeder krijgen.

Je eerste bericht is meteen een goeie Doortje. Welkom trouwens hier.

Even een vraag van een volslagen leek op "dit" gebied [gelukkig maar]. Ik meen ooit eens ergens gelezen of gehoord te hebben dat het aantal zwangerschappen na een verkrachting verwaarloosbaar klein is, omdat de "vrouw in kwestie" zich geestelijk afsluit voor de "daad" en daar dan ook lichamelijk op reageert. Hoe en wat er dan allemaal gebeurt of juist niet gebeurt weet ik niet, maar met zoveel deskundigheid op dit forum moet ik toch voor 15:00 vandaag antwoord hebben . Verder vraag ik mij ook af waarom Sabine geen aangifte heeft gedaan. Het is een te algemeen verhaal zonder wederhoor, laat ook die jongen eens spreken. Waarbij ik niet wil zeggen dat ik haar niet geloof. Ik heb zelf de neiging om in zulke gevallen de vrouwen/meisjes eerder te geloven dan de jongens. Maar ook de realiteit van de laatste tijd dwingt ons tot nadenken. Hoevaak hebben we de afgelopen jaren geen getuigenissen gehad van verkrachtingen die achteraf gelogen waren?

Wat mij opvalt in dat verhaal is dat ze gelijk aan haar ouders heeft verteld. Zij had de zwangerschap kunnen voorkomen om gelijk naar de huisarts te gaan. Want op het moment dat zij verkracht word/werd dan hoeft er nog geen bevruchting plaats te vinden. Men kan dan nog bevruchting voorkomen...

Ik zeg niet dat ik het verhaal niet goed vindt. Maar heb wel een aantal vraag tekens....

Maar ook de realiteit van de laatste tijd dwingt ons tot nadenken. Hoevaak hebben we de afgelopen jaren geen getuigenissen gehad van verkrachtingen die achteraf gelogen waren?

Hallo Egbert,

Je hebt hier volkomen gelijk in. Toch denk ik dat we nooit uit mogen gaan van een verzonnen verhaal: beter een fout in de richting van naïviteit en wél geloven dan de fout te begaan iets waargebeurds niet te geloven.

Hallo Anna,

Het gaan naar de huisarts zou een drempel kunnen zijn, denk ik.

Groetjes van Loïs.

Nog ff een ouwe topic aan het lezen. Wordt ineens weer heel actueel. Lees maar eens ff door.