Goed mensen de discussie is inmiddels losgebarsten.
Misschien kan iemand even samenvatten wat er tot nu toe aan meningen naar voren zijn gebracht.
Het lijkt me namelijk goed om even het hele overzicht te hebben en daarna de details te bespreken waar nog verschillen liggen.
Dus wie neemt het toetsenbord ter hand.
Remonstrants: wat is dat?
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Ik heb niet alleen gesproken over 'de reddingsboei' Pied, in mijn eerdere posting gaf ik aan dat datzelfde Woord (de reddingsboei) een kracht Gods tot zaligheid is. Waarom is dat Woord een kracht Gods tot zaligheid? Omdat Gods Geest datzélfde Woord gebruikt, tot zaligheid. Daarom spraken onze vaderen ook over een uitwendige (Zijn Woord) en inwendige roeping (Zijn bevestiging van dat Woord), maar wel zo dat de inwendige roeping nooit zonder de uitwendige roeping kan. Een inwendige roeping die gewerkt zonder die uitwendige roeping is géén zaligmakende roeping.Oorspronkelijk gepost door Pied
Het 'gereformeerd' remonstrantisme kan het nooit hebben als er gesproken wordt van een eenzijdig Godswerk, dat vindt ze te eenzijdig. Daarom wil ze graag dat er gesproken wordt over een reddingsboei, zodat mensen tenminste zelf ook nog wat moeten doen om zalig te worden.
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Adrianus,Oorspronkelijk gepost door Adrianus
Niek,
Het gaat in het genoemde hoofdstuk over het eenzijdige Godswerk in de levendmaking. Die doden grijpen daarbij echt geen reddingsboei aan.
[Aangepast op 24/2/04 door Adrianus]
Er is geen levendmaking zonder de geschonken hand van het geloof en er is geen geloof zonder de levendmaking.
Maar goed hier komen we op het terrein van onze dr. A. Comrie met zijn filosofische constructie van de 'habitus' en de 'actus'. Daarom zei ik onlangs dat ik wél respect heb voor Ds. Comrie, maar niet voor Dr. Comrie.
Groeten,
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
"... in mijn eerdere posting gaf ik aan dat datzelfde Woord (de reddingsboei) een kracht Gods tot zaligheid is. Waarom is dat Woord een kracht Gods tot zaligheid? Omdat Gods Geest datzélfde Woord gebruikt, tot zaligheid."
Een rookgranaat.
Dat het Woord een kracht Gods tot zaligheid is, wordt niet bestreden en heeft met deze discussie niets te maken.
Een rookgranaat.
Dat het Woord een kracht Gods tot zaligheid is, wordt niet bestreden en heeft met deze discussie niets te maken.
Ik ben niet met je eens dat ik geen bijdrage geleverd heb aan deze discussie, Zeeuw. De vraag "Remonstrants: wat is dat?" is door mij beantwoord in het eerste gedeelte en we zijn zojuist pas voorzichtig gestart met een tweede gedeelte.
Dat jou niet aanstaat wat ik zeg, is me wel duidelijk. Maar daarom hoef je nog niet te roepen dat ik moet zwijgen. Kijk liever eens naar de genuanceerde kreten van anderen.
Dat jou niet aanstaat wat ik zeg, is me wel duidelijk. Maar daarom hoef je nog niet te roepen dat ik moet zwijgen. Kijk liever eens naar de genuanceerde kreten van anderen.
Zeeuw, Adrianus, en ook Pied, ik kan het met jullie eens zijn.
Pied schijnt de reddingsboei niet gepast te vinden, well: geen enkel voorbeeld is volledig.
Misschien is het goed om onderscheid te maken tussen het zaad van het geloof, en het geloven (toch maar habitus en actus, sorry Niek). Zonder het zaad van het geloof in het hart te hebben kán een mens niet geloven. Net zoals de dorre doodsbeenderen niet konden horen zonder levendgemaakt te kunnen worden. Maar toch moest de profeet prediken tegen hen. En dat is nog steeds zo. Gepredikt word er tegen mensen die niet kunnen geloven. En het wonder is dat er nog steeds mensen zalig worden. Omdat Gods Geest nog steeds dorre doodsbeenderen levend maakt. En een levendgemaakt mens gaat geloven, dat kan niet anders, hij wil ook niet meer anders. Dat is een wonder. Een wonder waar we in de dogmatiek slechts een abstracte weergave van kunnen geven, waar we slechts van kunnen stamelen. Het meest onwaarschijnlijke gebeurd: doden horen, en blinden zien.
Over de vraag of habitus en actus in tijd gescheiden zijn vind ik dat we voorzichtig moeten zijn. Een net vernieuwde wil wilt m.i. direct het goede, en beoefend daarmee het geloof (actus). Ik denk, Adrianus, dat de werking van het geloof niet afhankelijk is van de toe-eigening van het heil. Op het moment dat een mens vernieuwd is (habitus), kán hij niet meer verloren gaan. God verlaat nooit de werken van Zijn hand. Het kennen van dat Christus zelfs mijn zonden wil vergeven (wat een feit is) staat hier los van.
Maargoed, volgens mij hebben we die discussie (nl. of de zaligheid bestaat in de habitus, of in de daadwerkelijk toe-eigenen van het geloof) al vaker gevoerd
Pied schijnt de reddingsboei niet gepast te vinden, well: geen enkel voorbeeld is volledig.
Misschien is het goed om onderscheid te maken tussen het zaad van het geloof, en het geloven (toch maar habitus en actus, sorry Niek). Zonder het zaad van het geloof in het hart te hebben kán een mens niet geloven. Net zoals de dorre doodsbeenderen niet konden horen zonder levendgemaakt te kunnen worden. Maar toch moest de profeet prediken tegen hen. En dat is nog steeds zo. Gepredikt word er tegen mensen die niet kunnen geloven. En het wonder is dat er nog steeds mensen zalig worden. Omdat Gods Geest nog steeds dorre doodsbeenderen levend maakt. En een levendgemaakt mens gaat geloven, dat kan niet anders, hij wil ook niet meer anders. Dat is een wonder. Een wonder waar we in de dogmatiek slechts een abstracte weergave van kunnen geven, waar we slechts van kunnen stamelen. Het meest onwaarschijnlijke gebeurd: doden horen, en blinden zien.
Over de vraag of habitus en actus in tijd gescheiden zijn vind ik dat we voorzichtig moeten zijn. Een net vernieuwde wil wilt m.i. direct het goede, en beoefend daarmee het geloof (actus). Ik denk, Adrianus, dat de werking van het geloof niet afhankelijk is van de toe-eigening van het heil. Op het moment dat een mens vernieuwd is (habitus), kán hij niet meer verloren gaan. God verlaat nooit de werken van Zijn hand. Het kennen van dat Christus zelfs mijn zonden wil vergeven (wat een feit is) staat hier los van.
Maargoed, volgens mij hebben we die discussie (nl. of de zaligheid bestaat in de habitus, of in de daadwerkelijk toe-eigenen van het geloof) al vaker gevoerd
"Lezen Pied; ik zeg nergens dat je moet zwijgen, integendeel; ik nodig je hartelijk uit mee te doen. Maar dan wel op een volwassen wijze en niet telkens zomaar tussendoor ergens een persoonlijke steek of stoot."
Je hoeft mij niet te vertellen hoe ik zoiets lezen moet, Zeeuw. De wijze waarop je het zei laat niets aan duidelijkheid over. Ook al zou je dat ontkennen.
En de opmerking die ik maakte vond ik zinvol in het verband van deze discussie. Ik vind de stoot niet onvolwassen en ook niet op ene persoon gericht (wel op een hele groep personen, dat zal ik niet ontkennen).
Onvolwassen persoonlijke steken en stoten worden hier bovendien dagelijks uitgedeeld, dus daar hoef je nu ook niet ineens mee op de proppen te komen.
[Aangepast op 24/2/04 door Pied]
Je hoeft mij niet te vertellen hoe ik zoiets lezen moet, Zeeuw. De wijze waarop je het zei laat niets aan duidelijkheid over. Ook al zou je dat ontkennen.
En de opmerking die ik maakte vond ik zinvol in het verband van deze discussie. Ik vind de stoot niet onvolwassen en ook niet op ene persoon gericht (wel op een hele groep personen, dat zal ik niet ontkennen).
Onvolwassen persoonlijke steken en stoten worden hier bovendien dagelijks uitgedeeld, dus daar hoef je nu ook niet ineens mee op de proppen te komen.
[Aangepast op 24/2/04 door Pied]