Dat de aorta van het RD de Ger.Gem is dat bleek vanavond wel weer. Een artikel over de GBS met LMP. En een artikel van Ds. A. Moerkerken over Alexander Comrie.
Als je dit artikel leest zul je begrepen hebben wat de magnifieke prof. Blauwendraad bedoelde met :"Het is ingewikkeld geworden".
Het gaat over Zondag 7 van de HC en Comrie's verklaring daarop.
In het kort wordt er dus gezegd dat het verzekerde vertrouwen er wel is in de natuur van het geloof, maar de daad van dit vertrouwen vertoont zich niet altijd. Het vermogen van die daad is er wel in de natuur van het geloof maar behoeft er niet mee gepaard te gaan.
Later noemde Ds. G.H. Kersten dit het wezen en het welwezen des geloofs.
OSWérs dit is niet gereformeerd.
Luister naar Olevianus:
"Voorts zien wij hier vooreerst uit, dat de sterke verzekering van het geloof HAAR WEZENLIJKE EIGENSCHAP IS ...!!!!(Caspar Olevianus Het wezen van het genadeverbond)
Waarom toch dit artikel in het RD?
Wel zie het einde. Comrie heeft veel invloed in de Ger. Gem..... en dan komt het...: (in Nederland).
We worden hier voorbereid op een zoeken naar een gezamenlijk iets tussen de Ger. Gem en de uitgetredenen.
Dus de invloed van het RD baant de weg.
[Aangepast op 2/10/03 door Cornelius]
Wezen en welwezen des geloofs
-
Refojongere
Marcel
Jij leest het Gereformeerd Weekblad. Momenteel schrijft ds. M. Goudriaan daar over "Kanttekeningen bij het geloof". Afgelopen week ging het daar om het verschil tussen de Reformatoren en N. Reformatoren als het gaat om de zekerheid van het geloof.
Hij had vooral in de laatste alinea's duidelijke taal neergezet, uiterst evenwichtig. Evenwichtiger als wat Cornelius hier neerschreef.
Zou je dat voor ons op het forum kunnen plaatsen hier?
Groeten,
Refojongere
Jij leest het Gereformeerd Weekblad. Momenteel schrijft ds. M. Goudriaan daar over "Kanttekeningen bij het geloof". Afgelopen week ging het daar om het verschil tussen de Reformatoren en N. Reformatoren als het gaat om de zekerheid van het geloof.
Hij had vooral in de laatste alinea's duidelijke taal neergezet, uiterst evenwichtig. Evenwichtiger als wat Cornelius hier neerschreef.
Zou je dat voor ons op het forum kunnen plaatsen hier?
Groeten,
Refojongere
-
Cornelius
Wat is er niet evenwichtig?Oorspronkelijk gepost door Refojongere
Marcel
Jij leest het Gereformeerd Weekblad. Momenteel schrijft ds. M. Goudriaan daar over "Kanttekeningen bij het geloof". Afgelopen week ging het daar om het verschil tussen de Reformatoren en N. Reformatoren als het gaat om de zekerheid van het geloof.
Hij had vooral in de laatste alinea's duidelijke taal neergezet, uiterst evenwichtig. Evenwichtiger als wat Cornelius hier neerschreef.
Zou je dat voor ons op het forum kunnen plaatsen hier?
Groeten,
Refojongere
-
Refojongere
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
In het kort wordt er dus gezegd dat het verzekerde vertrouwen er wel is in de natuur van het geloof, maar de daad van dit vertrouwen vertoont zich niet altijd. Het vermogen van die daad is er wel in de natuur van het geloof maar behoeft er niet mee gepaard te gaan.
Later noemde Ds. G.H. Kersten dit het wezen en het welwezen des geloofs.
OSWérs dit is niet gereformeerd.
Luister naar Olevianus:
"Voorts zien wij hier vooreerst uit, dat de sterke verzekering van het geloff HAAR WEZENLIJKE EIGENSCHAP IS ...!!!!(Caspar Olevianus Het wezen van het genadeverbond)
In mijn brief veroordeel ik ook A. Comrie niet. Ik ben het van harte met Comrie eens als hij schrijft 'het verzekerde vertrouwen er wel is in de natuur van het geloof, maar de daad van dit vertrouwen vertoont zich niet altijd.' Hiermee begeeft Comrie zich nog wel in het gereformeerde spoor. Dit doet Ds. Moerkerken niet meer. Waarom dit alles? Soms weet ik het ook niet. Echer Ds. Moerkerken spreekt duidelijk van geestelijk leven voor de bewuste geloofskennis van Christus. Daarmee verlaat hij het gereformeerde spoor. Altijd hebben onze Reformatoren en ook de Nadere Reformatoren vast willen houden aan de grondslag van de Reformatie 'justificatio ex fidei' rechtvaardiging uit het geloof. In dit kantelpunt wordt de zondaar ook vrijgesproken in de hemelhof. Waarin gelooft de zondaar dan? Ook hier heeft Ds. Moerkerken een oplossing 'in zijn ellende'. Nergens spreekt de Schrift over geloof in zonde. Wel dat al wat zonde is, dat is géén geloof.
Ds. Goudriaan zal wel evenwichtig spreken, want is er wel een nuance verschil over het geloof maar geen verschil dat het geloof verbonden is met het voorwerp van het geloof, Christus!
Later noemde Ds. G.H. Kersten dit het wezen en het welwezen des geloofs.
OSWérs dit is niet gereformeerd.
Luister naar Olevianus:
"Voorts zien wij hier vooreerst uit, dat de sterke verzekering van het geloff HAAR WEZENLIJKE EIGENSCHAP IS ...!!!!(Caspar Olevianus Het wezen van het genadeverbond)
In mijn brief veroordeel ik ook A. Comrie niet. Ik ben het van harte met Comrie eens als hij schrijft 'het verzekerde vertrouwen er wel is in de natuur van het geloof, maar de daad van dit vertrouwen vertoont zich niet altijd.' Hiermee begeeft Comrie zich nog wel in het gereformeerde spoor. Dit doet Ds. Moerkerken niet meer. Waarom dit alles? Soms weet ik het ook niet. Echer Ds. Moerkerken spreekt duidelijk van geestelijk leven voor de bewuste geloofskennis van Christus. Daarmee verlaat hij het gereformeerde spoor. Altijd hebben onze Reformatoren en ook de Nadere Reformatoren vast willen houden aan de grondslag van de Reformatie 'justificatio ex fidei' rechtvaardiging uit het geloof. In dit kantelpunt wordt de zondaar ook vrijgesproken in de hemelhof. Waarin gelooft de zondaar dan? Ook hier heeft Ds. Moerkerken een oplossing 'in zijn ellende'. Nergens spreekt de Schrift over geloof in zonde. Wel dat al wat zonde is, dat is géén geloof.
Ds. Goudriaan zal wel evenwichtig spreken, want is er wel een nuance verschil over het geloof maar geen verschil dat het geloof verbonden is met het voorwerp van het geloof, Christus!
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Cornelius
Heeft de Heere Jezus ooit gezegd tegen bijv. de Samaritaanse vrouw, of de Sunamietische of tegen Zacheus: Uw geloof heeft u behouden - ga zo door mijn zoon, mijn dochter u heeft nu het wezen, maar het welwezen van het geloof moet nog komen.......???
Of gaat dit te ver?
[Aangepast op 2/10/03 door Cornelius]
Of gaat dit te ver?
[Aangepast op 2/10/03 door Cornelius]
-
ndonselaar
- Berichten: 3105
- Lid geworden op: 29 dec 2001, 12:34
- Contacteer:
Je mag het schriftuurlijker en misschien scherper stellen Cornelius. Vinden we ooit in een bekeringsgeschiedenis in de Schrift dat er géén geloofskennis is van Christus en dat er toch geloof in beginsel geoefend wordt?
Ik spreek natuurlijk niet over heilshistorie.
Ik spreek natuurlijk niet over heilshistorie.
In necessariis unitatem custodiant, in non necessariis libertatem, in utrisque prudentiam et charitatem, in omnibus conscientiam inoffensam in diem Domini
-
Cornelius
Mee eens hoor !Oorspronkelijk gepost door ndonselaar
Je mag het schriftuurlijker en misschien scherper stellen Cornelius. Vinden we ooit in een bekeringsgeschiedenis in de Schrift dat er géén geloofskennis is van Christus en dat er toch geloof in beginsel geoefend wordt?
Ik spreek natuurlijk niet over heilshistorie.
Ik voel me begrepen! Het gaat mij ook niet om de heilshistorie, maar om de praktische uitwerking die het wezen en welwezen heeft gehad onder de gereformeerde van de vorige eeuw. We nadere namelijk het Roomse spoor...
-
Refojongere
Over Comrie graag in een ander topic doordiscussieren
DE ZEKERHEID VAN HET GELOOF
Door ds. M. Goudriaan uit het Geref. Weekblad van 26 september (met dank aan Lecram)
"Altijd weer een heet hangijzer in ons denken over het geloof is. de verhouding tussen geloof en zekerheid. Hier liggen nogal wat vragen en ze zijn niet altijd makkelijk te beantwoorden. Zij die de Nadere Reformatie en het Puritanisme zien als een afwijking, in ieder geval een verzwakking van de Reformatie, zullen geneigd zijn om juist te wijzen op verschil in visie ten aanzien van dit punt. Anderen stellen dat er van een afwijking van de Reformatie geen sprake is en dat er hooguit om pastorale redenen wat andere accenten gelegd worden.
Verschillende keren heb ik in de vorige artikelen Hugo Binning geciteerd. (Overigens is dat vrij willekeurig want in zijn plaats zouden ook andere Schotten of Puriteinen genoemd kunnen worden). Hij bracht in zijn dagen met grote stelligheid naar voren, dat we bij geloof in eerste instantie niet moeten denken aan het zeker zijn van je deel aan Christus, maar aan het uitgaan naar Hem, het komen tot Hem om redding bij Hem te vinden., Maar staat dit niet op gespannen voet met wat onze Catechismus zegt over een "stellig weten en vast vertrouwen" dat gerechtigheid en zaligheid mij geschonken zijn om Christus' wil? Ligt hier geen spanning? In ieder geval is er in alle eeuwen geworsteld met de vragen van de zekerheid van het geloof, ook persoonlijk. In het algemeen moet gesteld worden dat door de Reformatoren meer en onbevangener is gesproken over de zekerheid, en dat men daarin later terughoudender is geworden. Soms sprak men over de zekerheid als een vrucht van het geloof en niet zozeer als een wezenlijk deel ervan. Wat moeten we hiermee? En is dit vandaag nog actueel? Dat er tot vandaag toe in het persoonlijk leven strijd gevoerd wordt met deze vragen is zeker. Daarom is er ook reden voor ons om wat nader op deze dingen in te gaan.
Zoveel is wel zeker dat vooral pastorale motieven sommigen ertoe gebracht hebben om wat afstand aan te brengen tussen geloof en zekerheid. Men ontmoette gemeenteleden van wie men aannam dat ze oprecht de Heere vreesden, maar die ondertussen zo moeilijk en zo laat soms tot de zekerheid van het geloof kwamen. Men wilde deze mensen te hulp komen en bemoedigen, zodat ze niet door bepaalde misvattingen tot wanhoop geraakten. "Word niet wanhopig als u deze stellige zekerheid (nog) mist"!
Nu is en wordt wel beweerd dat de vertegenwoordigers van de Nadere Reformatie en de Puriteinen op deze wijze concessies hebben gedaan aan de geloofspraktijk in hun dagen en dat zij zo veel van het reformatorische standpunt hebben ingeleverd. Ze hebben, zo wordt dan gezegd, teveel rekening gehouden met de praktijk zoals ze die voor ogen hadden en maakten geloof en zekerheid teveel los van elkaar. De Reformatoren zouden een andere weg bewandeld hebben. Hier liggen belangrijke vragen die alles te maken hebben met het geloofsleven en de prediking. Hebben we hier inderdaad te doen met een verzwakking, een afwijking wellicht van het reformatorische spoor? Of hadden juist omgekeerd de Reformatoren wat meer oog moeten hebben voor de pastorale vragen en worstelingen die zich in het mensenhart kunnen voordoen? Of moeten we denken aan accentsverschillen die alleszins verklaarbaar zijn als we letten op de verschillende omstandigheden?
Antwoorden
Hier zou veel te zeggen en te schrijven zijn. Ik wil volstaan met een paar opmerkingen. Het valt niet te loochenen dat door de Reformatoren meer de vastheid, de zekerheid van het geloof en vooral van het Voorwerp van het geloof zijn benadrukt en dat later meer de vragen van de persoonlijke heilstoe-eigening met alle strijd vandien aan de orde kwamen. Daarbij moeten we niet vergeten dat de fronten wat verschoven waren. De Reformatoren hadden in de eerste plaats te maken met de Roomse opvattingen over het geloof, die gekenmerkt werden door onzekerheid. Eigenlijk kan bij Rome de mens niet zeker zijn van zijn heil. Je weet maar nooit wat er soms nog kort voor de dood gebeurt! Met kracht hebben de Reformatoren zich tegen deze gedachten gekeerd. Zo kwamen de vastheid en zeker
heid van het levend geloof sterk naar voren. Dat later de vragen van de heilszekerheid meer en luider gesteld werden, is volstrekt begrijpelijk. Dat geldt temeer wanneer later aan de dag komt dat het niet alles goud is wat er blinkt op het kerkelijk erf. Je zou kunnen zeggen dat de Reformatie meer de zekerheid van het Voorwerp van het geloof, Christus en Zijn werk, en de zekerheid van het Woord beklemtoont, terwijl men zich later vaak meer geplaatst zag voor de vraag hoe er persoonlijk zekerheid kan zijn van het delen in het heil van Christus.
Verder kan een nauwkeurig lezen van Luther en Calvijn leiden tot het inzicht, dat ook zij wel terdege oog hebben gehad voor de vragen en aanvechtingen die in een mensenhart kunnen bovenkomen en voor de strijd en twijfel die er kunnen leven. Liggen in de preken én in het hart van Luther zekerheid en bange strijd niet vaak dicht bij elkaar? Calvijn heeft er oog voor gehad dat twijfel nooit goedgepraat mag worden maar dat ze wel voorkomt in het hart en dat in het geestelijk leven niet alles in één dag geleerd wordt. En is het omgekeerd niet zo dat bij de mensen uit de latere tijd op zo'n wijze over het geloof gesproken wordt dat de zekerheid duidelijk aan de dag komt en schittert?
De vraag kan bovendien nog gesteld worden wat men verstaan heeft onder zekerheid. Het onderscheid tussen geloof en gevoel moet zeker in het oog gehouden worden. Mooi is de gedachte die nogal eens terugkomt bij de Puriteinen: dat geloof is het sterkste dat zich vastklemt aan de Heere, ook als het gevoel zo koud is als een steen. Ook onder de mannen van de Nadere Reformatie en het Puritanisme zijn er velen die scherp in het oog hielden, dat het geloof naar zijn aard een bepaalde zekerheid in zich heeft, betrokken als het is op het onwankelbare Woord van God, terwijl het bovendien verenigt met Hem Die de Waarheid is. Dit laatste is wat de Reformatoren vooral op het oog hadden.
De Westminster Confessie, de Geloofsbelijdenis die zo'n grote plaats inneemt in de Engelstalige wereld, spreekt over het groeien tot een volle zekerheid. Welnu, zegt Thomas Boston, hoe kan er van een groéien tot een volle zékerheid sprake zijn, als er niets van zekerheid is? Hij is het ook die stelt: "Als u betrouwen en verzekerdheid van het geloof wegdoet, houdt u geen geloof over. Het geloof kan gebeukt en geschud worden, doch niet als een golf, maar als een schip dat toch in de diepte verankerd is". De strijd en het
geslingerd worden zijn er inmiddels niet minder hevig om.
Het ligt wat in dezelfde lijn als Joh Owen enerzijds vasthoudt aan het gegeven dat de kiem van de zekerheid in het geloof ligt, terwijl hij anderzijds naar voren brengt dat het wezen van het geloof niet zozeer is dat je persoonlijk verzekerd bent, maar datje neerzinkt en betrouwt op Christus. Wanneer ik zo in een enkele penne streek naar voren breng wat de Puriteinen stelden, kan de vraag gesteld worden of het verschil met de Reformatoren nu wel zo fundamenteel is. Ik meen dat het verschil eerder een nuanceverschil is."
[Aangepast op 6/10/03 door Refojongere]
DE ZEKERHEID VAN HET GELOOF
Door ds. M. Goudriaan uit het Geref. Weekblad van 26 september (met dank aan Lecram)
"Altijd weer een heet hangijzer in ons denken over het geloof is. de verhouding tussen geloof en zekerheid. Hier liggen nogal wat vragen en ze zijn niet altijd makkelijk te beantwoorden. Zij die de Nadere Reformatie en het Puritanisme zien als een afwijking, in ieder geval een verzwakking van de Reformatie, zullen geneigd zijn om juist te wijzen op verschil in visie ten aanzien van dit punt. Anderen stellen dat er van een afwijking van de Reformatie geen sprake is en dat er hooguit om pastorale redenen wat andere accenten gelegd worden.
Verschillende keren heb ik in de vorige artikelen Hugo Binning geciteerd. (Overigens is dat vrij willekeurig want in zijn plaats zouden ook andere Schotten of Puriteinen genoemd kunnen worden). Hij bracht in zijn dagen met grote stelligheid naar voren, dat we bij geloof in eerste instantie niet moeten denken aan het zeker zijn van je deel aan Christus, maar aan het uitgaan naar Hem, het komen tot Hem om redding bij Hem te vinden., Maar staat dit niet op gespannen voet met wat onze Catechismus zegt over een "stellig weten en vast vertrouwen" dat gerechtigheid en zaligheid mij geschonken zijn om Christus' wil? Ligt hier geen spanning? In ieder geval is er in alle eeuwen geworsteld met de vragen van de zekerheid van het geloof, ook persoonlijk. In het algemeen moet gesteld worden dat door de Reformatoren meer en onbevangener is gesproken over de zekerheid, en dat men daarin later terughoudender is geworden. Soms sprak men over de zekerheid als een vrucht van het geloof en niet zozeer als een wezenlijk deel ervan. Wat moeten we hiermee? En is dit vandaag nog actueel? Dat er tot vandaag toe in het persoonlijk leven strijd gevoerd wordt met deze vragen is zeker. Daarom is er ook reden voor ons om wat nader op deze dingen in te gaan.
Zoveel is wel zeker dat vooral pastorale motieven sommigen ertoe gebracht hebben om wat afstand aan te brengen tussen geloof en zekerheid. Men ontmoette gemeenteleden van wie men aannam dat ze oprecht de Heere vreesden, maar die ondertussen zo moeilijk en zo laat soms tot de zekerheid van het geloof kwamen. Men wilde deze mensen te hulp komen en bemoedigen, zodat ze niet door bepaalde misvattingen tot wanhoop geraakten. "Word niet wanhopig als u deze stellige zekerheid (nog) mist"!
Nu is en wordt wel beweerd dat de vertegenwoordigers van de Nadere Reformatie en de Puriteinen op deze wijze concessies hebben gedaan aan de geloofspraktijk in hun dagen en dat zij zo veel van het reformatorische standpunt hebben ingeleverd. Ze hebben, zo wordt dan gezegd, teveel rekening gehouden met de praktijk zoals ze die voor ogen hadden en maakten geloof en zekerheid teveel los van elkaar. De Reformatoren zouden een andere weg bewandeld hebben. Hier liggen belangrijke vragen die alles te maken hebben met het geloofsleven en de prediking. Hebben we hier inderdaad te doen met een verzwakking, een afwijking wellicht van het reformatorische spoor? Of hadden juist omgekeerd de Reformatoren wat meer oog moeten hebben voor de pastorale vragen en worstelingen die zich in het mensenhart kunnen voordoen? Of moeten we denken aan accentsverschillen die alleszins verklaarbaar zijn als we letten op de verschillende omstandigheden?
Antwoorden
Hier zou veel te zeggen en te schrijven zijn. Ik wil volstaan met een paar opmerkingen. Het valt niet te loochenen dat door de Reformatoren meer de vastheid, de zekerheid van het geloof en vooral van het Voorwerp van het geloof zijn benadrukt en dat later meer de vragen van de persoonlijke heilstoe-eigening met alle strijd vandien aan de orde kwamen. Daarbij moeten we niet vergeten dat de fronten wat verschoven waren. De Reformatoren hadden in de eerste plaats te maken met de Roomse opvattingen over het geloof, die gekenmerkt werden door onzekerheid. Eigenlijk kan bij Rome de mens niet zeker zijn van zijn heil. Je weet maar nooit wat er soms nog kort voor de dood gebeurt! Met kracht hebben de Reformatoren zich tegen deze gedachten gekeerd. Zo kwamen de vastheid en zeker
heid van het levend geloof sterk naar voren. Dat later de vragen van de heilszekerheid meer en luider gesteld werden, is volstrekt begrijpelijk. Dat geldt temeer wanneer later aan de dag komt dat het niet alles goud is wat er blinkt op het kerkelijk erf. Je zou kunnen zeggen dat de Reformatie meer de zekerheid van het Voorwerp van het geloof, Christus en Zijn werk, en de zekerheid van het Woord beklemtoont, terwijl men zich later vaak meer geplaatst zag voor de vraag hoe er persoonlijk zekerheid kan zijn van het delen in het heil van Christus.
Verder kan een nauwkeurig lezen van Luther en Calvijn leiden tot het inzicht, dat ook zij wel terdege oog hebben gehad voor de vragen en aanvechtingen die in een mensenhart kunnen bovenkomen en voor de strijd en twijfel die er kunnen leven. Liggen in de preken én in het hart van Luther zekerheid en bange strijd niet vaak dicht bij elkaar? Calvijn heeft er oog voor gehad dat twijfel nooit goedgepraat mag worden maar dat ze wel voorkomt in het hart en dat in het geestelijk leven niet alles in één dag geleerd wordt. En is het omgekeerd niet zo dat bij de mensen uit de latere tijd op zo'n wijze over het geloof gesproken wordt dat de zekerheid duidelijk aan de dag komt en schittert?
De vraag kan bovendien nog gesteld worden wat men verstaan heeft onder zekerheid. Het onderscheid tussen geloof en gevoel moet zeker in het oog gehouden worden. Mooi is de gedachte die nogal eens terugkomt bij de Puriteinen: dat geloof is het sterkste dat zich vastklemt aan de Heere, ook als het gevoel zo koud is als een steen. Ook onder de mannen van de Nadere Reformatie en het Puritanisme zijn er velen die scherp in het oog hielden, dat het geloof naar zijn aard een bepaalde zekerheid in zich heeft, betrokken als het is op het onwankelbare Woord van God, terwijl het bovendien verenigt met Hem Die de Waarheid is. Dit laatste is wat de Reformatoren vooral op het oog hadden.
De Westminster Confessie, de Geloofsbelijdenis die zo'n grote plaats inneemt in de Engelstalige wereld, spreekt over het groeien tot een volle zekerheid. Welnu, zegt Thomas Boston, hoe kan er van een groéien tot een volle zékerheid sprake zijn, als er niets van zekerheid is? Hij is het ook die stelt: "Als u betrouwen en verzekerdheid van het geloof wegdoet, houdt u geen geloof over. Het geloof kan gebeukt en geschud worden, doch niet als een golf, maar als een schip dat toch in de diepte verankerd is". De strijd en het
geslingerd worden zijn er inmiddels niet minder hevig om.
Het ligt wat in dezelfde lijn als Joh Owen enerzijds vasthoudt aan het gegeven dat de kiem van de zekerheid in het geloof ligt, terwijl hij anderzijds naar voren brengt dat het wezen van het geloof niet zozeer is dat je persoonlijk verzekerd bent, maar datje neerzinkt en betrouwt op Christus. Wanneer ik zo in een enkele penne streek naar voren breng wat de Puriteinen stelden, kan de vraag gesteld worden of het verschil met de Reformatoren nu wel zo fundamenteel is. Ik meen dat het verschil eerder een nuanceverschil is."
[Aangepast op 6/10/03 door Refojongere]
-
Refojongere
Het heeft alleen niets met het welwezen en wezen des geloofs te maken, een beetje dan. Het hoofdpunt was dat er geen geestelijk leven is buiten de bewuste geloofsvereniging met Christus en dat had hij redelijk eenvoudig uitgelegd, heel helder stuk! En dat van iemand uit de Gereformeerde Gemeenten he!
Ik weet niet of het verschil tussen een waar gelovige en een tijdgelovige het vertrouwen is dat zijn zonden vergeven zijn. Immers, er zijn zat tijdgelovigen die dat geloven, alleen die dat doen buiten de geloofsvereniging met Christus om.
Mijns inziens moet er blijvend verschil gemaakt worden tussen de zekerheid van het geloof, dus dat je 'neerzinkt en betrouwt op Christus' (Owen) en tussen de zekerheid dat je een waar geloof hebt. Dat eerste is nodig, dat tweede is het welwezen.
Ik weet niet of het verschil tussen een waar gelovige en een tijdgelovige het vertrouwen is dat zijn zonden vergeven zijn. Immers, er zijn zat tijdgelovigen die dat geloven, alleen die dat doen buiten de geloofsvereniging met Christus om.
Mijns inziens moet er blijvend verschil gemaakt worden tussen de zekerheid van het geloof, dus dat je 'neerzinkt en betrouwt op Christus' (Owen) en tussen de zekerheid dat je een waar geloof hebt. Dat eerste is nodig, dat tweede is het welwezen.
-
Refojongere
Eenvoudige en toch moeilijke vragen:
We zeggen dat geloof verder gaat dan het verstand, je bent er helemaal bij betrokken, dus ook je gevoel.
Heeft een christen altijd geloof?
Kun je alleen van geloof spreken als je de geloofszaken ervaart,
of kun je met Luther (en anderen) zeggen dat het geloof juist sterk blijkt te zijn als het zonder gevoel/ervaring/beleving enkel op het Woord geworpen wordt?
Is het geloof dan geen verstandsgeloof, hoe moet ik dat zien?
Ik vind het moeilijk om me in deze zaken een beetje helder uit te drukken, ik hoop dat iemand een antwoord heeft.
Groeten,
Refojongere
We zeggen dat geloof verder gaat dan het verstand, je bent er helemaal bij betrokken, dus ook je gevoel.
Heeft een christen altijd geloof?
Kun je alleen van geloof spreken als je de geloofszaken ervaart,
of kun je met Luther (en anderen) zeggen dat het geloof juist sterk blijkt te zijn als het zonder gevoel/ervaring/beleving enkel op het Woord geworpen wordt?
Is het geloof dan geen verstandsgeloof, hoe moet ik dat zien?
Ik vind het moeilijk om me in deze zaken een beetje helder uit te drukken, ik hoop dat iemand een antwoord heeft.
Groeten,
Refojongere
-
SecorDabar
- Berichten: 1541
- Lid geworden op: 14 okt 2011, 16:18
Re:
Het wezen van het geloof, dus het wezenlijke, dat is het ware geloof, wat we vinden omschreven en beleden in zondag 7 van de catechismus.Refojongere schreef:Eenvoudige en toch moeilijke vragen:
We zeggen dat geloof verder gaat dan het verstand, je bent er helemaal bij betrokken, dus ook je gevoel.
Heeft een christen altijd geloof?
Kun je alleen van geloof spreken als je de geloofszaken ervaart,
of kun je met Luther (en anderen) zeggen dat het geloof juist sterk blijkt te zijn als het zonder gevoel/ervaring/beleving enkel op het Woord geworpen wordt?
Is het geloof dan geen verstandsgeloof, hoe moet ik dat zien?
Ik vind het moeilijk om me in deze zaken een beetje helder uit te drukken, ik hoop dat iemand een antwoord heeft.
Groeten,
Refojongere
Het welwezen des geloofs, dus de welstand van het geloof, hetgeen we op dit moment gevoelen, vinden we verklaard in zondag 23.
In zondag 7: wat geloven en belijden wij als een waar geloof?
In zondag 23: hoe is het innerlijk op dit moment in onze ziel gesteld?
Het geloof is niet gescheiden van het welwezen, de welstand van het geloven, maar wel onderscheiden.
Zonder geloof,, is het onmogelijk de Heere te behagen.
Dat hoeft geen groot geloof te zijn, het kan een geloof zijn als een mosterdzaadje.
Secor Dabar = Gedenkt het Woord (Psalm 119:49)
Al kunnen wij niets doen zonder de Geest,
toch zal de Geest niets doen zonder het Woord.
(Ds. Ebenezer Erskine)
Al kunnen wij niets doen zonder de Geest,
toch zal de Geest niets doen zonder het Woord.
(Ds. Ebenezer Erskine)