Oorspronkelijk gepost door Lassie
mijn vriendin haar vader heeft een aantal jaren geleden zelfmoord gepleegd. Door de kerk wordt keihard en bikkelhard gezegd dat hij niet in de Hemel kan zijn.
Pas geleden is haar oom (jongere broer van haar vader) op jonge leeftijd overleden. Tijdens de rouwdienst werd er gezegd dat haar oom bij haar vader in de hemel is.
Mijn vriendin wist niet wat ze hoorde. Ze heeft het hier heel moeilijk mee. Elke keer vraagt ze het aan mij. En wil ze een bevestiging.
Wat zou ik mijn vriendin mee kunnen geven? (zelf is zit ze ook erg in de put)
Dit is vreselijk moeilijk natuurlijk. Wij kunnen niet vaststellen of die man in de hemel is of niet. Op die prangende vraag zal nooit een antwoord komen, deze zaken blijven voor ons tot de jongste dag verborgen (en dan nog, wij zijn van gisteren en weten niet).
Toch mogen we wel zeggen dat er ook voor de vader van dat meisje de hoop is die er voor iedereen is. Als hij Jezus kende als de grote Middelaar zal God hem bij zijn verschijnen voor de rechterstoel begroet hebben en naar binnen gehaald bij Hem in de hemel. Omdat hij dan door het geloof de verdiensten van Christus deelachtig is. Ook waar de verdrukking het grootst is, zal de genade van God genoeg zijn. Als de Heere in die man Zijn werk begonnen was zal Hij hem nooit losgelaten hebben, ook niet op het moment dat die man zichzelf om het leven bracht. Ook voor die man is het waar wat we lezen in Psalm 42:
6
'k Zal tot God, mijn steenrots, spreken:
"Waarom, HEER', vergeet Gij mij?
'k Ga in 't zwart, door rouw bezweken,
Om mijns vijands dwinglandij,
Die mij hoont, mij 't hart doorboort,
Dat gestaag deez' lastring hoort:
Waar is God, op Wien gij bouwdet,
En aan Wien g' uw zaak vertrouwdet?"
7
O mijn ziel, wat buigt g' u neder?
Waartoe zijt g' in mij ontrust?
Voed het oud vertrouwen weder;
Zoek in 's Hoogsten lof uw lust;
Menigwerf heeft Hij uw druk
Doen verandren in geluk;
Hoop op Hem, sla 't oog naar boven.
Ik zal God, mijn God, nog loven.
Als het waar is voor die man zal hij zijn God nog loven tot in de eeuwigheid. Dus het gaat er voor die man maar om of hij Christus persoonlijk kende. En de wijze waarop hij aan zijn levenseinde gekomen is doet er dan niet zoveel toe. Kijk, vele nabestaanden worstelen met die gedachten. Maar het meisje waar het over gaat hoeft er geen worsteling aan toe te voegen omdat het een geval van suicide betreft.
Het kan goed zijn om over de overledenen te spreken. Het laat vaak zien, zo ook in dit geval, dat er een band van liefde is. En dat is mooi. Maar, uiteindelijk zullen ook wij, ieder van ons, voor diezelfde rechterstoel van God moeten verschijnen. En dan is voor ons de vraag of wij Christus als Middelaar aan onze zijde hebben staan. Zodat we de Heere God onze Vader kunnen noemen, en niet alléén onze Rechter. Laat het meisje, laten jullie, je daar maar op richten. Want als je mag leven (en als je dat samen mag doen is 't helemaal mooi) uit een persoonlijke geloofsrelatie met de Heere zul je ook de vragen waar het meisje mee loopt beter een plaatsje kunnen geven. Dan kun je eindigen met de wetenschap: Wat God doet, dat is welgedaan. Voor het meisje, dus ook voor jou, zou ik willen zeggen: sterkte, het Goede toegewenst!
