Kenmerkentheologie is de tegenhanger van theocentiek.
Theocentriek wil zeggen: alle dingen zijn uit God.
Kenmerkentheologie wijst erop dat de bevinding te veel systeem bevat.
Kun je ook merken aan de bewoordingen van deze theologie.
Vaak worden deze woorden als ouderwets aangeschreven.
Kenmerkentheologie
-
Lecram
-
Majorca
Kenmerkentheologie is geen gangbare aanduiding binnen de theologie.
Als ik in Utrecht aan de theologische faculteit er iemand naar vraag, dan weet niemand waar ik het over heb.
Het kan wèl zijn dat het door sommigen als een scheldwoord gebruikt wordt om de prediking aan te duiden waarin ook kenmerken genoemd worden van genade, kenmerken van de weg die de Heere met Zijn volk gaat. Tja, dat is dan vijandschap. Als je die (Schriftuurlijk-bevindelijke prediking) aan meent te moeten duiden als "kenmerkentheologie", dan moet je de bijbel een "kenmerkenBoek" noemen.
En dat lijkt me nou niet de bedoeling.
Als ik in Utrecht aan de theologische faculteit er iemand naar vraag, dan weet niemand waar ik het over heb.
Het kan wèl zijn dat het door sommigen als een scheldwoord gebruikt wordt om de prediking aan te duiden waarin ook kenmerken genoemd worden van genade, kenmerken van de weg die de Heere met Zijn volk gaat. Tja, dat is dan vijandschap. Als je die (Schriftuurlijk-bevindelijke prediking) aan meent te moeten duiden als "kenmerkentheologie", dan moet je de bijbel een "kenmerkenBoek" noemen.
En dat lijkt me nou niet de bedoeling.
-
Lecram
Ik ga me geloof ik aangesproken voelen omdat ik de term heb gelanceerd.Oorspronkelijk gepost door Majorca
Kenmerkentheologie is geen gangbare aanduiding binnen de theologie.
Als ik in Utrecht aan de theologische faculteit er iemand naar vraag, dan weet niemand waar ik het over heb.
Het kan wèl zijn dat het door sommigen als een scheldwoord gebruikt wordt om de prediking aan te duiden waarin ook kenmerken genoemd worden van genade, kenmerken van de weg die de Heere met Zijn volk gaat. Tja, dat is dan vijandschap. Als je die (Schriftuurlijk-bevindelijke prediking) aan meent te moeten duiden als "kenmerkentheologie", dan moet je de bijbel een "kenmerkenBoek" noemen.
En dat lijkt me nou niet de bedoeling.
Ik vrees dat er veel (kenmerken)termen de wenkbrauwen doen fronsen in Utrecht. Dus dat is geen criterium.
Ik vrees ook dat jij niet goed mijn reacties leest. Nergens, maar dan ook nergens geef ik aan een tegenstander te zijn van kenmerken. Wel een tegenstander van kenmerken als voorbereiding op het geloof. Of als kenmerken belangrijker worden dan Christus.
En in de kwalificatie 'scheldwoord' herken ik mezelf ook niet. Dat suggereert dat ik me verbaal niet uit zou kunnen drukken. Dat lijkt mij niet een eigenschap die bij mij past.
-
Majorca
O, ik had jou helemaal niet op het oog, wist niet eens dat jij die term gebezigd had, toen ik bovenstaande schreef. Ik ga meer in op de openingsposting en op de term 'kenmerkenprediking" en "gemeentetheologie" die beiden wel degelijk als een soort scheldwoord gebruikt worden en waarmee regelmatig de Schriftuurlijk-bevindelijke prediking mee aangeduid wordt door sommigen. En dat lijkt me een kwalijke zaak.Oorspronkelijk gepost door LecramIk ga me geloof ik aangesproken voelen omdat ik de term heb gelanceerd.Oorspronkelijk gepost door Majorca
Kenmerkentheologie is geen gangbare aanduiding binnen de theologie.
Als ik in Utrecht aan de theologische faculteit er iemand naar vraag, dan weet niemand waar ik het over heb.
Het kan wèl zijn dat het door sommigen als een scheldwoord gebruikt wordt om de prediking aan te duiden waarin ook kenmerken genoemd worden van genade, kenmerken van de weg die de Heere met Zijn volk gaat. Tja, dat is dan vijandschap. Als je die (Schriftuurlijk-bevindelijke prediking) aan meent te moeten duiden als "kenmerkentheologie", dan moet je de bijbel een "kenmerkenBoek" noemen.
En dat lijkt me nou niet de bedoeling.
Ik vrees dat er veel (kenmerken)termen de wenkbrauwen doen fronsen in Utrecht. Dus dat is geen criterium.
Ik vrees ook dat jij niet goed mijn reacties leest. Nergens, maar dan ook nergens geef ik aan een tegenstander te zijn van kenmerken. Wel een tegenstander van kenmerken als voorbereiding op het geloof. Of als kenmerken belangrijker worden dan Christus.
En in de kwalificatie 'scheldwoord' herken ik mezelf ook niet. Dat suggereert dat ik me verbaal niet uit zou kunnen drukken. Dat lijkt mij niet een eigenschap die bij mij past.
-
Zeeuw
Kenmerkentheologie veronderstelt een complete theologie rondom de kenmerken.
Dat lees je niet in de Schrift.
De Schrift spreekt wel over kenmerken, maar: altijd vanuit de geloofsverbinding met Christus. Daaruit vloeien de kenmerken voort. Denk aan de 1e zendbrief van Johannes.
Kenmerken behoren dus in een Bijbelse prediking aan de orde te komen als toetsteen voor hen die belijden in Christus te zijn.
Wanneer mensen op grond van kenmerken menen bekeerd te zijn zonder de Zaligmaker nodig te hebben is dat mi niet Schriftuurlijk te noemen.
Het kwaad zit dus niet in de kenmerken, maar in de plaats die ze krijgen.
Het is net als met de goede werken: ook die zijn noodzakelijk volgens de Schrift (denk aan Jacobus). Maar nooit als grond, maar als vrucht van het geloof.
Zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen. Maar een geloof zonder werken is een dood geloof.
De puriteinen hadden een mooie uitspraak:
Het werkverbond zegt: doe dat en gij zult leven.
Het genadeverbond zegt: leef, en doe dat.
Dat lees je niet in de Schrift.
De Schrift spreekt wel over kenmerken, maar: altijd vanuit de geloofsverbinding met Christus. Daaruit vloeien de kenmerken voort. Denk aan de 1e zendbrief van Johannes.
Kenmerken behoren dus in een Bijbelse prediking aan de orde te komen als toetsteen voor hen die belijden in Christus te zijn.
Wanneer mensen op grond van kenmerken menen bekeerd te zijn zonder de Zaligmaker nodig te hebben is dat mi niet Schriftuurlijk te noemen.
Het kwaad zit dus niet in de kenmerken, maar in de plaats die ze krijgen.
Het is net als met de goede werken: ook die zijn noodzakelijk volgens de Schrift (denk aan Jacobus). Maar nooit als grond, maar als vrucht van het geloof.
Zonder geloof is het onmogelijk Gode te behagen. Maar een geloof zonder werken is een dood geloof.
De puriteinen hadden een mooie uitspraak:
Het werkverbond zegt: doe dat en gij zult leven.
Het genadeverbond zegt: leef, en doe dat.
De term kenmerkentheologie is een term, die misschien niet in de brede theologische wetenschap wordt gehanteerd, maar die wel degelijk in de betrekkelijk kleine kring van bevindelijk gereformeerden gebruikt wordt.
Het heeft daar ook een eigen lading en connotatie gekregen. Vaak wordt het negatief gebruikt. Tegenover een goede theologie (men bedoelt: een evenwichtige theologie) staat dan de kenmerkentheologie, die onterecht teveel aandacht vraagt voor de kenmerken van een waar christen.
Interessant is mijns inziens, datgene wat met de term wordt gesuggereerd.
In het algemeen zijn kenmerken onderscheidende tekenen. Ze vertellen iemand, of hij al of niet te maken heeft met wat hem/ haar voor ogen staat. Het zijn echtheidscertificaten, keurmerken of goedkeuringen.
Zou, zo bezien, de theologie, die vooral kenmerken centraal stelt, niet eigenlijk een theologie zijn, die zich bezig houdt met allerlei onzekerheden? Een theologie, die gevormd wordt door tal van twijfels, bedenkingen, wantrouwen, schroom en onzekerheid?
Want alleen bij twijfel moet je gaan zoeken naar kenmerken. Zou het dit zijn? Zou het dat zijn? Is het nu echt of niet? Weten we het nu wel zeker?
Ik denk zelf, dat de term kenmerkentheologie inderdaad iets heel onthullends zegt over de kern van zo'n theologie. Namelijk: er blijft altijd twijfel.
Want het ene kenmerk roept het andere weer op. Nu weten we dan wel dat we dit of dat hebben geconstateerd, maar nu missen we nog.... enz. enz.
Of: ja, maar we moeten onderscheid maken... en dan volgt er weer een nadere uitsplitsing van een kenmerk, waardoor de aangenomen zekerheid weer ter discussie staat. Nooit zeker zijn van je zaak lijkt het devies van de kenmerkentheologie.
Wordt er niet vaak ook zo over iemands persoonlijke geloof gesproken in bepaalde kring?
Ik kan het er niet voor houden.
Ik mis wat.
Het zit een turf te hoog.
Graaf maar dieper mens...
Laat het maar eens overwinteren.
Een gestolen Jezus.
Een Jezus van 5 letters.
Dat kan iedereen wel zeggen.
Ben je wel in de vierschaar geweest..
Ben je al aan het einde gebracht.
Heb je al een walg (nee niet zomaar wat spijt, maar een echte walg) gekregen...
enz. enz.
Altijd is er wel een kenmerk van levensbelang te noemen, waarvan weer volop betwijfeld wordt of dat nu al gekend is of niet.
Ik begrijp dus heel goed, dat men kenmerkentheologie als negatief duidt.
Kijk, om andermans geloof steeds weer te betwijfelen of om iemand anders steeds weer nieuwe kenmerken voor te houden en vragen te stellen over de echtheid of zuiverheid, dat is nog wel aardig om te doen. We zijn er goed in geworden. Velen vinden het de gewoonste zaak van de wereld. Niet te snel voor waar aannemen. Voorzichtifg aan. Er is zoveel schijn en zoveel geveins. Niet een ieder die Heere, Heere....
Nooit zullen we openlijk en volmondig iemands geloof als waar zalig makend benoemen. Die lat hebben we onbereikbaar hoog gelegd.
Zie maar eens hoe er soms gedraaid wordt op begrafenissen om toch vooral geen valse hoop te wekken.
Voor mensen die de overledene hebben gekend komt dit vaak over als twijfel en onzekerheid zaaien. Zij hebben helemaal geen reden om aan het geloof van de dierbare te twijfelen. En toch wordt het met het grootste gemak en met een grote vanzelfsprekendheid gedaan. We weten het niet, dus laten we ons er niet over uit. Twijfel, twijfel. Niet alle kenmerken zijn herkend, dus tja.
Maar als het ons zelf gaat betreffen. Ja, dan wordt het pijnijk, heel pijnlijk. Als je zelf in je pril geloof geconfronteerd wordt met een lange rij kenmerken, waaraan je bij lange na niet kan voldoen, dan voel je pas hoe dodelijk en onverschillig deze kenmerkenleer met eenvoudige gelovigen omspringt. Je kunt geen kant op. Niemand biedt je de zekerheid, waar je ziel zo naar zoekt. En als je dan eens opgebeurd wordt door een bijbelwoord, dan komt die automatische rem weer in werking: bedrieg je toch niet voor de eeuwigheid.
Zou hét kenmerk van een waar geloof niet moeten zijn, dat er in de benadering van eender welk mens de gezindheid heerst, die ook in Christus Jezus was? Voor een ieder had Hij het juiste en levenreddende woord paraat. Vermanend of vertroostend, maar altijd trefzeker, gunnend en gericht op geloof en bevrijding.
gravo
Het heeft daar ook een eigen lading en connotatie gekregen. Vaak wordt het negatief gebruikt. Tegenover een goede theologie (men bedoelt: een evenwichtige theologie) staat dan de kenmerkentheologie, die onterecht teveel aandacht vraagt voor de kenmerken van een waar christen.
Interessant is mijns inziens, datgene wat met de term wordt gesuggereerd.
In het algemeen zijn kenmerken onderscheidende tekenen. Ze vertellen iemand, of hij al of niet te maken heeft met wat hem/ haar voor ogen staat. Het zijn echtheidscertificaten, keurmerken of goedkeuringen.
Zou, zo bezien, de theologie, die vooral kenmerken centraal stelt, niet eigenlijk een theologie zijn, die zich bezig houdt met allerlei onzekerheden? Een theologie, die gevormd wordt door tal van twijfels, bedenkingen, wantrouwen, schroom en onzekerheid?
Want alleen bij twijfel moet je gaan zoeken naar kenmerken. Zou het dit zijn? Zou het dat zijn? Is het nu echt of niet? Weten we het nu wel zeker?
Ik denk zelf, dat de term kenmerkentheologie inderdaad iets heel onthullends zegt over de kern van zo'n theologie. Namelijk: er blijft altijd twijfel.
Want het ene kenmerk roept het andere weer op. Nu weten we dan wel dat we dit of dat hebben geconstateerd, maar nu missen we nog.... enz. enz.
Of: ja, maar we moeten onderscheid maken... en dan volgt er weer een nadere uitsplitsing van een kenmerk, waardoor de aangenomen zekerheid weer ter discussie staat. Nooit zeker zijn van je zaak lijkt het devies van de kenmerkentheologie.
Wordt er niet vaak ook zo over iemands persoonlijke geloof gesproken in bepaalde kring?
Ik kan het er niet voor houden.
Ik mis wat.
Het zit een turf te hoog.
Graaf maar dieper mens...
Laat het maar eens overwinteren.
Een gestolen Jezus.
Een Jezus van 5 letters.
Dat kan iedereen wel zeggen.
Ben je wel in de vierschaar geweest..
Ben je al aan het einde gebracht.
Heb je al een walg (nee niet zomaar wat spijt, maar een echte walg) gekregen...
enz. enz.
Altijd is er wel een kenmerk van levensbelang te noemen, waarvan weer volop betwijfeld wordt of dat nu al gekend is of niet.
Ik begrijp dus heel goed, dat men kenmerkentheologie als negatief duidt.
Kijk, om andermans geloof steeds weer te betwijfelen of om iemand anders steeds weer nieuwe kenmerken voor te houden en vragen te stellen over de echtheid of zuiverheid, dat is nog wel aardig om te doen. We zijn er goed in geworden. Velen vinden het de gewoonste zaak van de wereld. Niet te snel voor waar aannemen. Voorzichtifg aan. Er is zoveel schijn en zoveel geveins. Niet een ieder die Heere, Heere....
Nooit zullen we openlijk en volmondig iemands geloof als waar zalig makend benoemen. Die lat hebben we onbereikbaar hoog gelegd.
Zie maar eens hoe er soms gedraaid wordt op begrafenissen om toch vooral geen valse hoop te wekken.
Voor mensen die de overledene hebben gekend komt dit vaak over als twijfel en onzekerheid zaaien. Zij hebben helemaal geen reden om aan het geloof van de dierbare te twijfelen. En toch wordt het met het grootste gemak en met een grote vanzelfsprekendheid gedaan. We weten het niet, dus laten we ons er niet over uit. Twijfel, twijfel. Niet alle kenmerken zijn herkend, dus tja.
Maar als het ons zelf gaat betreffen. Ja, dan wordt het pijnijk, heel pijnlijk. Als je zelf in je pril geloof geconfronteerd wordt met een lange rij kenmerken, waaraan je bij lange na niet kan voldoen, dan voel je pas hoe dodelijk en onverschillig deze kenmerkenleer met eenvoudige gelovigen omspringt. Je kunt geen kant op. Niemand biedt je de zekerheid, waar je ziel zo naar zoekt. En als je dan eens opgebeurd wordt door een bijbelwoord, dan komt die automatische rem weer in werking: bedrieg je toch niet voor de eeuwigheid.
Zou hét kenmerk van een waar geloof niet moeten zijn, dat er in de benadering van eender welk mens de gezindheid heerst, die ook in Christus Jezus was? Voor een ieder had Hij het juiste en levenreddende woord paraat. Vermanend of vertroostend, maar altijd trefzeker, gunnend en gericht op geloof en bevrijding.
gravo
-
SecorDabar
- Berichten: 1541
- Lid geworden op: 14 okt 2011, 16:18
Re:
gravo schreef:De term kenmerkentheologie is een term, die misschien niet in de brede theologische wetenschap wordt gehanteerd, maar die wel degelijk in de betrekkelijk kleine kring van bevindelijk gereformeerden gebruikt wordt.
Het heeft daar ook een eigen lading en connotatie gekregen. Vaak wordt het negatief gebruikt. Tegenover een goede theologie (men bedoelt: een evenwichtige theologie) staat dan de kenmerkentheologie, die onterecht teveel aandacht vraagt voor de kenmerken van een waar christen.
Interessant is mijns inziens, datgene wat met de term wordt gesuggereerd.
In het algemeen zijn kenmerken onderscheidende tekenen. Ze vertellen iemand, of hij al of niet te maken heeft met wat hem/ haar voor ogen staat. Het zijn echtheidscertificaten, keurmerken of goedkeuringen.
Zou, zo bezien, de theologie, die vooral kenmerken centraal stelt, niet eigenlijk een theologie zijn, die zich bezig houdt met allerlei onzekerheden? Een theologie, die gevormd wordt door tal van twijfels, bedenkingen, wantrouwen, schroom en onzekerheid?
Want alleen bij twijfel moet je gaan zoeken naar kenmerken. Zou het dit zijn? Zou het dat zijn? Is het nu echt of niet? Weten we het nu wel zeker?
Ik denk zelf, dat de term kenmerkentheologie inderdaad iets heel onthullends zegt over de kern van zo'n theologie. Namelijk: er blijft altijd twijfel.
Want het ene kenmerk roept het andere weer op. Nu weten we dan wel dat we dit of dat hebben geconstateerd, maar nu missen we nog.... enz. enz.
Of: ja, maar we moeten onderscheid maken... en dan volgt er weer een nadere uitsplitsing van een kenmerk, waardoor de aangenomen zekerheid weer ter discussie staat. Nooit zeker zijn van je zaak lijkt het devies van de kenmerkentheologie.
Wordt er niet vaak ook zo over iemands persoonlijke geloof gesproken in bepaalde kring?
Ik kan het er niet voor houden.
Ik mis wat.
Het zit een turf te hoog.
Graaf maar dieper mens...
Laat het maar eens overwinteren.
Een gestolen Jezus.
Een Jezus van 5 letters.
Dat kan iedereen wel zeggen.
Ben je wel in de vierschaar geweest..
Ben je al aan het einde gebracht.
Heb je al een walg (nee niet zomaar wat spijt, maar een echte walg) gekregen...
enz. enz.
Altijd is er wel een kenmerk van levensbelang te noemen, waarvan weer volop betwijfeld wordt of dat nu al gekend is of niet.
Ik begrijp dus heel goed, dat men kenmerkentheologie als negatief duidt.
Kijk, om andermans geloof steeds weer te betwijfelen of om iemand anders steeds weer nieuwe kenmerken voor te houden en vragen te stellen over de echtheid of zuiverheid, dat is nog wel aardig om te doen. We zijn er goed in geworden. Velen vinden het de gewoonste zaak van de wereld. Niet te snel voor waar aannemen. Voorzichtifg aan. Er is zoveel schijn en zoveel geveins. Niet een ieder die Heere, Heere....
Nooit zullen we openlijk en volmondig iemands geloof als waar zalig makend benoemen. Die lat hebben we onbereikbaar hoog gelegd.
Zie maar eens hoe er soms gedraaid wordt op begrafenissen om toch vooral geen valse hoop te wekken.
Voor mensen die de overledene hebben gekend komt dit vaak over als twijfel en onzekerheid zaaien. Zij hebben helemaal geen reden om aan het geloof van de dierbare te twijfelen. En toch wordt het met het grootste gemak en met een grote vanzelfsprekendheid gedaan. We weten het niet, dus laten we ons er niet over uit. Twijfel, twijfel. Niet alle kenmerken zijn herkend, dus tja.
Maar als het ons zelf gaat betreffen. Ja, dan wordt het pijnijk, heel pijnlijk. Als je zelf in je pril geloof geconfronteerd wordt met een lange rij kenmerken, waaraan je bij lange na niet kan voldoen, dan voel je pas hoe dodelijk en onverschillig deze kenmerkenleer met eenvoudige gelovigen omspringt. Je kunt geen kant op. Niemand biedt je de zekerheid, waar je ziel zo naar zoekt. En als je dan eens opgebeurd wordt door een bijbelwoord, dan komt die automatische rem weer in werking: bedrieg je toch niet voor de eeuwigheid.
Zou hét kenmerk van een waar geloof niet moeten zijn, dat er in de benadering van eender welk mens de gezindheid heerst, die ook in Christus Jezus was? Voor een ieder had Hij het juiste en levenreddende woord paraat. Vermanend of vertroostend, maar altijd trefzeker, gunnend en gericht op geloof en bevrijding.
gravo
Beste Gravo,
Voor een groot deel ben ik het met u eens.
Al is het een tijd geleden, toch is uw antwoord wel actueel op dit moment op Refoforum.
We moeten geen kenmerken gaan stellen buiten het Woord.
Maar ook niet in bijbelse kenmerken alleen blijven steken,
als deze als voorwaarde of conditioneel worden gesteld in de prediking.
De gelovige rust niet in zijn kenmerken, maar rust in het volbrachte werk van Christus.
En toch heeft zulk een ziel de zaligsprekingen van de Heere Jezus Christus uit Mattheus 5 zo lief, door Christus onderwezen.
Secor Dabar = Gedenkt het Woord (Psalm 119:49)
Al kunnen wij niets doen zonder de Geest,
toch zal de Geest niets doen zonder het Woord.
(Ds. Ebenezer Erskine)
Al kunnen wij niets doen zonder de Geest,
toch zal de Geest niets doen zonder het Woord.
(Ds. Ebenezer Erskine)
Re: Kenmerkentheologie
Gravo is verdwenen.
Re: Kenmerkentheologie
Wie is er nog wel van de hele pagina ?refo schreef:Gravo is verdwenen.
“Wij prediken tot mensen alsof zij zich ervan bewust zijn stervende zondaars te zijn; dat zijn zij niet; zij hebben een goede tijd, en ons spreken over wedergeboren worden ligt op een domein waarvan zij niets weten. De natuurlijke mens wil niet wedergeboren worden”.
- Oswald Chambers -
- Oswald Chambers -