Kandidaatstelling ambtsdragers (Uit Gereformeerde Gemeenten)

[Job]

Dit soort voorbeelden inderdaad.
Of gekozen kandidaten die door een rechtsere consulent werden gecanceld.

Wat bedoel je met cancellen?

Ik ben over het beroepingswerk als geestelijk proces ook genuanceerder gaan denken. Wij als vacante gemeente in de randstad zijn gezegend met vele gastpredikanten (en een actieve regelaar ). En dan hebben ook nog eens een zeer fijne consulent. Ik merk dat velen het onwillekeurig toch heel fijn vinden om zoveel verschillende personen op de preekstoel te hebben. Eerlijk: ik ook best wel. Ik ben er mijn kerkverband nog meer door gaan liefhebben.

Maar het gemis van een eigen dominee is daardoor niet al te erg nood bij velen (ik zeg niet bij iedereen). Ik kan een beroep vanuit onze gemeente dan ook niet altijd (!) een geestelijke roepstem noemen. Dat is natuurlijk niet goed te praten. Je vraagt iets terwijl je het niet eenparig meent. Principieel begreep ik wijlen dhr. Phillibert eigenlijk wel daarin. Niet dat het kerkelijk verantwoord was/is, zijn standpunt. Ik vind het wel een worsteling.

Dat komt door de mijns inziens heel spijtige gewoonte om een gemeente de hele zondag één predikant te laten horen. Ik begrijp ook niet zo goed waar dat vandaan komt. In andere kerken is dat al tientallen jaren niet meer de gewoonte, en terecht. Maar als de eigen predikant drie keer per maand preekt, zullen veel gemeenteleden een eigen predikant juist wél waardevol vinden.

Het zou gelijk veel werkdruk schelen. Is daar weleens een officiële vraag over gesteld/uitspraak over gedaan binnen de Gereformeerde Gemeenten eigenlijk?

[Tiberius]

Als je diep in het hart niet kan antwoorden op de vragen die gesteld worden, moet je het dan toch aannemen?

Dat is dus het 'niet vrijmoedig' excuus. Ja, dan mag je Gods roeping gebruiken om die roeping vast te maken. Natuurlijk mag er onzekerheid zijn: 'kan ik dat wel?', maar we mogen toch van harte geloven dat de Heere hen die Hij roept ook bekwaam zal maken.

Ik ken de worsteling van mensen die geen vrijmoedigheid hadden om het aan te nemen. Dat zal wellicht per kerkverband verschillend kunnen liggen. Ik blijf daar toch iets voorzichtig in.

Ja, die ken ik ook. Maar de basis is m.i. dat je daarmee de vrijmoedigheid neemt om een Goddelijk beroep af te wijzen. Tenzij er zware zonden, of zware praktische redenen zijn (wat betekent dat de kerkenraad haar leden maar slecht kent), blijf ik erbij dat 'geen vrijmoedigheid' geen reden mag zijn.

Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

[Tiberius]

Dit soort voorbeelden inderdaad.
Of gekozen kandidaten die door een rechtsere consulent werden gecanceld.

Wat bedoel je met cancellen?

Ik ben over het beroepingswerk als geestelijk proces ook genuanceerder gaan denken. Wij als vacante gemeente in de randstad zijn gezegend met vele gastpredikanten (en een actieve regelaar ). En dan hebben ook nog eens een zeer fijne consulent. Ik merk dat velen het onwillekeurig toch heel fijn vinden om zoveel verschillende personen op de preekstoel te hebben. Eerlijk: ik ook best wel. Ik ben er mijn kerkverband nog meer door gaan liefhebben.

Maar het gemis van een eigen dominee is daardoor niet al te erg nood bij velen (ik zeg niet bij iedereen). Ik kan een beroep vanuit onze gemeente dan ook niet altijd (!) een geestelijke roepstem noemen. Dat is natuurlijk niet goed te praten. Je vraagt iets terwijl je het niet eenparig meent. Principieel begreep ik wijlen dhr. Phillibert eigenlijk wel daarin. Niet dat het kerkelijk verantwoord was/is, zijn standpunt. Ik vind het wel een worsteling.

Dat komt door de mijns inziens heel spijtige gewoonte om een gemeente de hele zondag één predikant te laten horen. Ik begrijp ook niet zo goed waar dat vandaan komt. In andere kerken is dat al tientallen jaren niet meer de gewoonte, en terecht. Maar als de eigen predikant drie keer per maand preekt, zullen veel gemeenteleden een eigen predikant juist wél waardevol vinden.

Het zou gelijk veel werkdruk schelen. Is daar weleens een officiële vraag over gesteld/uitspraak over gedaan binnen de Gereformeerde Gemeenten eigenlijk?

Helemaal eens met DDD en Job.
Daar hoeft toch geen uitspraak over gedaan te worden? Waarom moet alles in regels vastgelegd worden?
Dat kan je gewoon als predikanten en gemeenten in klein verband regelen.

[DDD]

Precies. Een kleine gemeente kan ook een dominee beroepen voor twee preken in de maand.

[Zeeuw]

Dat is dus het 'niet vrijmoedig' excuus. Ja, dan mag je Gods roeping gebruiken om die roeping vast te maken. Natuurlijk mag er onzekerheid zijn: 'kan ik dat wel?', maar we mogen toch van harte geloven dat de Heere hen die Hij roept ook bekwaam zal maken.

Ik ken de worsteling van mensen die geen vrijmoedigheid hadden om het aan te nemen. Dat zal wellicht per kerkverband verschillend kunnen liggen. Ik blijf daar toch iets voorzichtig in.

Ja, die ken ik ook. Maar de basis is m.i. dat je daarmee de vrijmoedigheid neemt om een Goddelijk beroep af te wijzen. Tenzij er zware zonden, of zware praktische redenen zijn (wat betekent dat de kerkenraad haar leden maar slecht kent), blijf ik erbij dat 'geen vrijmoedigheid' geen reden mag zijn.

Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

M.i. is het beroep van de gemeente, mitsdien van Gods zelf, Gods stem.
En ja, ook dat vraagt zorgvuldigheid in de kandidaatstelling. Maar als een man normaal kerkelijk meeleeft, redelijke gaven mag hebben ontvangen en als ouderling en eigenlijk als diaken ook, aan het Avondmaal mag gaan, dan is dat voldoende om te beroepen. Dan moet er geen menselijk redeneren tussen gezet worden. De Heere maakt bekwaam, wat niet wil zeggen: perfect.

[Tiberius]

Ik ken de worsteling van mensen die geen vrijmoedigheid hadden om het aan te nemen. Dat zal wellicht per kerkverband verschillend kunnen liggen. Ik blijf daar toch iets voorzichtig in.

Ja, die ken ik ook. Maar de basis is m.i. dat je daarmee de vrijmoedigheid neemt om een Goddelijk beroep af te wijzen. Tenzij er zware zonden, of zware praktische redenen zijn (wat betekent dat de kerkenraad haar leden maar slecht kent), blijf ik erbij dat 'geen vrijmoedigheid' geen reden mag zijn.

Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

M.i. is het beroep van de gemeente, mitsdien van Gods zelf, Gods stem.
En ja, ook dat vraagt zorgvuldigheid in de kandidaatstelling. Maar als een man normaal kerkelijk meeleeft, redelijke gaven mag hebben ontvangen en als ouderling en eigenlijk als diaken ook, aan het Avondmaal mag gaan, dan is dat voldoende om te beroepen. Dan moet er geen menselijk redeneren tussen gezet worden. De Heere maakt bekwaam, wat niet wil zeggen: perfect.

Dit ben ik toch niet met je eens.
Het kan zijn dat iemand dat als zodanig ervaart (=Gods stem in de beroeping door de gemeente), en dan is dat goed.
Maar als dat niet het geval is, zou ik het ambt niet aannemen.
Het klassieke bevestigingsformulier vraagt zoiets als: 'voel je dat in je hart?'. Als je dat niet voelt, zou ik geen vrijmoedigheid hebben om daar 'ja' op te antwoorden.
Maar goed, misschien zie ik het wel verkeerd en denk ik er te zwaar over.

[Onbekende]

Wat bedoel je met cancellen?

"gezegend met vele gastpredikanten (en een actieve regelaar ). Ik merk dat velen het onwillekeurig toch heel fijn vinden om zoveel verschillende personen op de preekstoel te hebben. Eerlijk: ik ook best wel.

Maar het gemis van een eigen dominee is daardoor niet al te erg nood bij velen (ik zeg niet bij iedereen).

Ik heb er ook jaaaren lang zo ingestaan, vond het wel fijn ook. Totdat ik zelf geestelijke vragen kreeg, toen miste ik toch wel erg een eigen predikant waarbij je terecht kon. De consulent was best een lieve man maar woonde een eindje uit de buurt en bleef wat afstandelijk. Later heb ik nog een nadeel ontdekt van geen eigen predikant: je hebt geen mogelijkheid tot vervolg-preken of series bijvoorbeeld een heel bijbelboek be(s)preken.

[CvdW]

Ja, die ken ik ook. Maar de basis is m.i. dat je daarmee de vrijmoedigheid neemt om een Goddelijk beroep af te wijzen. Tenzij er zware zonden, of zware praktische redenen zijn (wat betekent dat de kerkenraad haar leden maar slecht kent), blijf ik erbij dat 'geen vrijmoedigheid' geen reden mag zijn.

Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

M.i. is het beroep van de gemeente, mitsdien van Gods zelf, Gods stem.
En ja, ook dat vraagt zorgvuldigheid in de kandidaatstelling. Maar als een man normaal kerkelijk meeleeft, redelijke gaven mag hebben ontvangen en als ouderling en eigenlijk als diaken ook, aan het Avondmaal mag gaan, dan is dat voldoende om te beroepen. Dan moet er geen menselijk redeneren tussen gezet worden. De Heere maakt bekwaam, wat niet wil zeggen: perfect.

Dit ben ik toch niet met je eens.
Het kan zijn dat iemand dat als zodanig ervaart (=Gods stem in de beroeping door de gemeente), en dan is dat goed.
Maar als dat niet het geval is, zou ik het ambt niet aannemen.
Het klassieke bevestigingsformulier vraagt zoiets als: 'voel je dat in je hart?'. Als je dat niet voelt, zou ik geen vrijmoedigheid hebben om daar 'ja' op te antwoorden.
Maar goed, misschien zie ik het wel verkeerd en denk ik er te zwaar over.

Kan het volgende ook meegenomen worden?
Een kerkenraad stelt een groslijst op. Hier staan al niet alle mannelijke lidmaten op. (volgens mij gaat het hier al fout)
Hierna gaan de kerkenraadsleden meerdere namen noteren afkomstig van de groslijst. Uiteindelijk komt er een tweetal naar voren.
Mijn punt is dat een mannelijk lidmaat (onberispelijk) niet op tweetal kan komen, omdat de kerkenraad dit komt tegen te houden middels een niet complete groslijst.

[HHR]

Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

M.i. is het beroep van de gemeente, mitsdien van Gods zelf, Gods stem.
En ja, ook dat vraagt zorgvuldigheid in de kandidaatstelling. Maar als een man normaal kerkelijk meeleeft, redelijke gaven mag hebben ontvangen en als ouderling en eigenlijk als diaken ook, aan het Avondmaal mag gaan, dan is dat voldoende om te beroepen. Dan moet er geen menselijk redeneren tussen gezet worden. De Heere maakt bekwaam, wat niet wil zeggen: perfect.

Dit ben ik toch niet met je eens.
Het kan zijn dat iemand dat als zodanig ervaart (=Gods stem in de beroeping door de gemeente), en dan is dat goed.
Maar als dat niet het geval is, zou ik het ambt niet aannemen.
Het klassieke bevestigingsformulier vraagt zoiets als: 'voel je dat in je hart?'. Als je dat niet voelt, zou ik geen vrijmoedigheid hebben om daar 'ja' op te antwoorden.
Maar goed, misschien zie ik het wel verkeerd en denk ik er te zwaar over.

Kan het volgende ook meegenomen worden?
Een kerkenraad stelt een groslijst op. Hier staan al niet alle mannelijke lidmaten op. (volgens mij gaat het hier al fout)
Hierna gaan de kerkenraadsleden meerdere namen noteren afkomstig van de groslijst. Uiteindelijk komt er een tweetal naar voren.
Mijn punt is dat een mannelijk lidmaat (onberispelijk) niet op tweetal kan komen, omdat de kerkenraad dit komt tegen te houden middels een niet complete groslijst.

Normaal begint het met een vrije stemming.
Eventueel met bepaalde afspraken, bv geen familie in kerkenraad. Maar in principe kan een ambtsdrager in de eerste ronde elk mannelijk belijdend lid dat niet onder censuur staat stemmen.
Daarna is er een groslijst en wordt die lijst aangehouden om verder te stemmen.

[CvdW]

Zoals ik beschrijf is dit op de ledenvergadering uitgelegd.
In principe hoeft er vooraf geen vrije stemming te zijn.

[Geytenbeekje]

Zoals ik beschrijf is dit op de ledenvergadering uitgelegd.
In principe hoeft er vooraf geen vrije stemming te zijn.

In de GG wellicht niet maar in veel HHG gemeenten heb je dit wel.

[CvdW]

Altijd een beetje lastig. We zitten in topic GG.

[Tiberius]

Zoals ik beschrijf is dit op de ledenvergadering uitgelegd.
In principe hoeft er vooraf geen vrije stemming te zijn.

In de GG wellicht niet maar in veel HHG gemeenten heb je dit wel.

In de meeste GG's wel overigens.

[CvdW]

Zoals ik beschrijf is dit op de ledenvergadering uitgelegd.
In principe hoeft er vooraf geen vrije stemming te zijn.

In de GG wellicht niet maar in veel HHG gemeenten heb je dit wel.

In de meeste GG's wel overigens.

@Tiberius, kun je mij uitleggen wat de rol is van een vrije stemming - groslijst - stemming?

[Zeeuw]

Ja, die ken ik ook. Maar de basis is m.i. dat je daarmee de vrijmoedigheid neemt om een Goddelijk beroep af te wijzen. Tenzij er zware zonden, of zware praktische redenen zijn (wat betekent dat de kerkenraad haar leden maar slecht kent), blijf ik erbij dat 'geen vrijmoedigheid' geen reden mag zijn.

Ik begrijp wat je zegt, Zeeuw, maar ben het niet met je eens.
Het is inderdaad zeker waar dat God roept dóór de roeping van de gemeente heen. Maar als dat het enige is, zou ik zo'n beroep toch niet aannemen, in welk ambt dan ook. En ik zou mensen desgevraagd ook afraden om zo'n beroep aan te nemen.
Ik zou ook daarbij duidelijk Gods roeping (of in ieder geval: Zijn bevestiging van de roep van de gemeente) willen ervaren vanuit Zijn Woord; vóór of na de stemming.

Die twee lichten moeten allebei op groen staan.
Zo niet, dan moet je m.i. een beroep niet aannemen.

Het kan zijn dat je een roeping ervaart, maar er geen beroep/bevestiging van de gemeente komt.
Maar het kan ook andersom: dat er een beroep van de gemeente komt, maar je ervaart daar Gods stem niet in. Dat laatste kan je bestempelen als 'geen vrijmoedigheid'.

M.i. is het beroep van de gemeente, mitsdien van Gods zelf, Gods stem.
En ja, ook dat vraagt zorgvuldigheid in de kandidaatstelling. Maar als een man normaal kerkelijk meeleeft, redelijke gaven mag hebben ontvangen en als ouderling en eigenlijk als diaken ook, aan het Avondmaal mag gaan, dan is dat voldoende om te beroepen. Dan moet er geen menselijk redeneren tussen gezet worden. De Heere maakt bekwaam, wat niet wil zeggen: perfect.

Dit ben ik toch niet met je eens.
Het kan zijn dat iemand dat als zodanig ervaart (=Gods stem in de beroeping door de gemeente), en dan is dat goed.
Maar als dat niet het geval is, zou ik het ambt niet aannemen.
Het klassieke bevestigingsformulier vraagt zoiets als: 'voel je dat in je hart?'. Als je dat niet voelt, zou ik geen vrijmoedigheid hebben om daar 'ja' op te antwoorden.
Maar goed, misschien zie ik het wel verkeerd en denk ik er te zwaar over.

Het lastige is, dan laat je het heel erg van 'gevoel' afhangen. Terwijl we volgens mij het eens zijn dat geloof bv niet afhankelijk van het 'gevoel' gemaakt moet worden. Ik ken ook ouderlingen die het echt heel moeilijk hadden met 'ben ik geroepen' en door de Heere ruim gezegend zijn. Het is een worsteling, maar ik wil vooral aangeven dat 'geen vrijmoedigheid het aan te nemen', omgedraaid moet worden naar 'heb ik vrijmoedigheid om nee te zeggen tegen een roep van de gemeente en daarmee de Heere?'.

Ik was ooit op een ledenvergadering, waar een man, die nu dominee mag worden, werd gekozen tot ouderling: 'met de hulp van de Heere, van Hem alleen, durf ik het aan te nemen'. Ik vond dat op dat moment een erg mooie getuigenis.