Bedekt en vergeven

[Psalm]

Ik lees: "Maar vele eersten zullen de laatsten zijn, en velen die de laatsten zijn, de eersten." Dat staat er niet voor niets, het zal dus niet makkelijk zijn om te zien wie (in schijn) de eerste zijn in uiterlijke godsdienstigheid en wie niet.

Wie kan dan de rechtvaardiging van de goddeloze uitleggen? Worden die je bent. Gemakkelijk gezegd. Een mens eist gestrengelijk loon op rechtvaardiging door een goede leer, een mooie post op forum, het juiste zicht op kerk en medemens enz. enz. Maar een mens spant voor zijn geestelijk gemak desnoods de gang van Petrus voor zijn karretje. Of die zucht van de tollenaar achterin de tempel. Buiten Christus en Zijn gerechtigheid is God een verterend Vuur. Ook al ben je net als Petrus een discipel, al heb je al je eigen vuur, vurig laten blijken.

Want nog even over Petrus dan:
Lukas 5 (begin omwandeling) staat: "En Simon Petrus, dat ziende, viel neder aan de knieën van Jezus, zeggende: Heere, ga uit van mij, want ik ben een zondig mens." en dan volgt: "En als zij de schepen aan land gestuurd hadden, verlieten zij alles en volgden Hem." Gods werk is en blijft onweerstaanbaar, net als bij Levi: "Volg Mij". "En opstaande, volgde Hem".

En dan spreekt Jezus in Matth. 19: "Want het is lichter dat een kemel gaat door het oog van een naald, dan dat een rijke in het Koninkrijk Gods ingaat. En die dit hoorden, zeiden: Wie kan dan zalig worden? En Hij zeide: De dingen die onmogelijk zijn bij de mensen, zijn mogelijk bij God." Dan wordt het Petrus te machtig, te wonderlijk, hij had Jezus toch hartelijk lief?! "En Petrus zeide: Zie, wij hebben alles verlaten en zijn U gevolgd. En Hij zeide tot hen: Voorwaar Ik zeg ulieden, dat er niemand is die verlaten heeft huis of ouders of broeders of vrouw of kinderen om het Koninkrijk Gods, Die niet zal veelvoudig wederontvangen in dezen tijd, en in de komende eeuw het eeuwige leven."
Hoe legt de Heere de rechtvaardiging van de goddeloze uit? Hij stelt altijd Zijn eigen Persoon en arbeid als Voorwerp van het geloof: "Een vrouw, wanneer zij baart, heeft droefheid, dewijl haar ure gekomen is; maar wanneer zij het kindeken gebaard heeft, zo gedenkt zij de benauwdheid niet meer, om de blijdschap dat een mens ter wereld geboren is. En gij dan hebt nu wel droefheid, maar Ik zal u wederom zien, en uw hart zal zich verblijden, en niemand zal uw blijdschap van u wegnemen." Dat was mooi, nu wisten de discipelen het. "Zijn discipelen zeiden tot Hem: Zie, nu spreekt Gij vrijuit en zegt geen gelijkenis. Nu weten wij dat Gij alle dingen weet, en Gij hebt niet van node dat U iemand vraagt. Hierom geloven wij dat Gij van God uitgegaan zijt." O, ze wisten het nu. Maar wat is de rechte uitleg van de Uitlegger? Hij laat het hen beleven: "Jezus antwoordde hun: Gelooft gij nu? Zie, de ure komt en is nu gekomen, dat gij zult verstrooid worden, een iegelijk naar het zijne, en gij Mij alleen zult laten. En nochtans ben Ik niet alleen; want de Vader is met Mij."

Over dat laatste kun je altijd wel blijven denken: Jullie discipelen, zullen Mij alleen laten. Maar de Vader is met Mij. Hij neemt genoegen in Mijn werk.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik je post niet kan volgen. Misschien ligt het aan mij, maar begrijp niet wat je hier precies mee wilt zeggen. Wat is in jouw stukje bedekte schuld en wat is vergeven schuld? Is een bedekte schuld een schuld die vanuit God gezien (dus de feitelijke situatie) een vergeven schuld? En is de vergeven schuld een schuld die ook naar de beleving van de mens vergeven is?

[DDD]

Het zou al een stuk passender zijn als men zou zeggen dat een vergeven schuld nog geen bedekte schuld is van de zijde van de mens.

Maar goed, dit soort spitsvondige uitdrukkingen doet zelden meer goed dan kwaad.

[Adagio]

Ik lees: "Maar vele eersten zullen de laatsten zijn, en velen die de laatsten zijn, de eersten." Dat staat er niet voor niets, het zal dus niet makkelijk zijn om te zien wie (in schijn) de eerste zijn in uiterlijke godsdienstigheid en wie niet.

Wie kan dan de rechtvaardiging van de goddeloze uitleggen? Worden die je bent. Gemakkelijk gezegd. Een mens eist gestrengelijk loon op rechtvaardiging door een goede leer, een mooie post op forum, het juiste zicht op kerk en medemens enz. enz. Maar een mens spant voor zijn geestelijk gemak desnoods de gang van Petrus voor zijn karretje. Of die zucht van de tollenaar achterin de tempel. Buiten Christus en Zijn gerechtigheid is God een verterend Vuur. Ook al ben je net als Petrus een discipel, al heb je al je eigen vuur, vurig laten blijken.

Want nog even over Petrus dan:
Lukas 5 (begin omwandeling) staat: "En Simon Petrus, dat ziende, viel neder aan de knieën van Jezus, zeggende: Heere, ga uit van mij, want ik ben een zondig mens." en dan volgt: "En als zij de schepen aan land gestuurd hadden, verlieten zij alles en volgden Hem." Gods werk is en blijft onweerstaanbaar, net als bij Levi: "Volg Mij". "En opstaande, volgde Hem".

En dan spreekt Jezus in Matth. 19: "Want het is lichter dat een kemel gaat door het oog van een naald, dan dat een rijke in het Koninkrijk Gods ingaat. En die dit hoorden, zeiden: Wie kan dan zalig worden? En Hij zeide: De dingen die onmogelijk zijn bij de mensen, zijn mogelijk bij God." Dan wordt het Petrus te machtig, te wonderlijk, hij had Jezus toch hartelijk lief?! "En Petrus zeide: Zie, wij hebben alles verlaten en zijn U gevolgd. En Hij zeide tot hen: Voorwaar Ik zeg ulieden, dat er niemand is die verlaten heeft huis of ouders of broeders of vrouw of kinderen om het Koninkrijk Gods, Die niet zal veelvoudig wederontvangen in dezen tijd, en in de komende eeuw het eeuwige leven."
Hoe legt de Heere de rechtvaardiging van de goddeloze uit? Hij stelt altijd Zijn eigen Persoon en arbeid als Voorwerp van het geloof: "Een vrouw, wanneer zij baart, heeft droefheid, dewijl haar ure gekomen is; maar wanneer zij het kindeken gebaard heeft, zo gedenkt zij de benauwdheid niet meer, om de blijdschap dat een mens ter wereld geboren is. En gij dan hebt nu wel droefheid, maar Ik zal u wederom zien, en uw hart zal zich verblijden, en niemand zal uw blijdschap van u wegnemen." Dat was mooi, nu wisten de discipelen het. "Zijn discipelen zeiden tot Hem: Zie, nu spreekt Gij vrijuit en zegt geen gelijkenis. Nu weten wij dat Gij alle dingen weet, en Gij hebt niet van node dat U iemand vraagt. Hierom geloven wij dat Gij van God uitgegaan zijt." O, ze wisten het nu. Maar wat is de rechte uitleg van de Uitlegger? Hij laat het hen beleven: "Jezus antwoordde hun: Gelooft gij nu? Zie, de ure komt en is nu gekomen, dat gij zult verstrooid worden, een iegelijk naar het zijne, en gij Mij alleen zult laten. En nochtans ben Ik niet alleen; want de Vader is met Mij."

Over dat laatste kun je altijd wel blijven denken: Jullie discipelen, zullen Mij alleen laten. Maar de Vader is met Mij. Hij neemt genoegen in Mijn werk.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik je post niet kan volgen. Misschien ligt het aan mij, maar begrijp niet wat je hier precies mee wilt zeggen. Wat is in jouw stukje bedekte schuld en wat is vergeven schuld? Is een bedekte schuld een schuld die vanuit God gezien (dus de feitelijke situatie) een vergeven schuld? En is de vergeven schuld een schuld die ook naar de beleving van de mens vergeven is?

De discipelen konden het ook niet volgen, de farizeeën konden het niet volgen, Nicodémus niet, Ruth kon Boaz niet volgen, Onesimus moest Filemons reactie maar afwachten. Maria vroeg ook, hoe dat zal wezen, en Esther wist niet hoe het uitpakte bij Ahasveros. En ik hou niet van hokjes, van een systeem of optelsom van vroomheid, niet van lijdelijkheid, niet van eerlijk onbekeerd en evenmin van eens bekeerd, altijd bekeerd.

[Ad Anker]

Ik vind je reacties ook wat vaag Adagio. Is jouw reactie op mijn opmerking met citaat van dr. Kohlbrugge een aanvulling, een bevestiging? Ik begrijp het niet helemaal.

[Psalm]

De discipelen konden het ook niet volgen, de farizeeën konden het niet volgen, Nicodémus niet, Ruth kon Boaz niet volgen, Onesimus moest Filemons reactie maar afwachten. Maria vroeg ook, hoe dat zal wezen, en Esther wist niet hoe het uitpakte bij Ahasveros. En ik hou niet van hokjes, van een systeem of optelsom van vroomheid, niet van lijdelijkheid, niet van eerlijk onbekeerd en evenmin van eens bekeerd, altijd bekeerd.

[Tiberius]

Meer blauwe mist dan witte rook, begrijp ik.

[Ad Anker]

Ik kan hem overigens wel volgen om alle Bijbelse personen in onze bevindelijke mal te stoppen. Dat gebeurt toch veel: we bedenken een standenleer en vervolgens wordt Ruth in die standenleer meegenomen. De Geest werkt onnavolgbaar. Daarom is het onderscheid bedekt en vergeven oneigenlijk, het wil iets verklaren wat niet te verklaren is.

[Herman]

Hij zegt niet meer dan dat het geen vanzelfsprekendheid is dat je ook leeft naar in overeenstemming met de weldaden die je zijn geschonken. Dat vind ik een prima bijdrage aan het gesprek.

Het is alleen niet de theologische grondslag voor leerstellige inzichten omdat de weldaad afhankelijk wordt gemaakt van het aan- of afwezig zijn van een aantal emotionele kenmerken. Mijns inziens is de grondslag voor het theologische denken hierover de onwankelbare beloften van God.

[Ad Anker]

Mijns inziens is de grondslag voor het theologische denken hierover de onwankelbare beloften van God.

Dat is waar. En inderdaad daarmee een goede bijdrage aan het gesprek.

[Maanenschijn]

Het grote punt in deze uitspraak is het perspectief. Van de Heere God uit gezien is een vergeven schuld een bedekte schuld. En een bedekte schuld ook een vergeven schuld. Omdat de Heere de gelovige aanziet in het verzoenende bloed van de Heere Jezus Christus.

Van de gelovige mens uit is het in de waarneming regelmatig dat de schuld niet is bedekt maar geheel open ligt voor Gods aangezicht. Daar is het een zuchten en klagen onder. In de waarneming van de mens is de schuld niet vergeven.

Het medicijn hier tegen is oefeningen in het geloof zoals ook onze vaderen leerden (lees bijvoorbeeld hiervoor de Redelijke Godsdienst of De Godvruchtige Avondmaalganger) door te zien op Zijn beloften en die toevluchtnemend aan te grijpen.

Het wordt pas ingewikkeld als in de prediking dit niet goed wordt uitgelegd en de zaken (theologisch) door elkaar gaan lopen.

Is het werkelijk zo dat in de ware beleving van een gelovige het nog dikwijls zo is alsof de schuld geheel open ligt voor Gods aangezicht? Het is zeker dat een ware gelovige de strijd kent van geest en vlees en de strijd tegen de inwonende zonde. Maar ik herken niet dat het in de waarneming dan is alsof de schuld onvergeven is. Ja zeker: het geloof kent zijn trappen en het geloof kan (heel) zwak zijn; daarmee is ook het geloof van de vergeving zwak of zelfs heel zwak; maar dat is iets anders dan de waarneming dat de schuld onvergeven is. Ik betwijfel ernstig of dat waar is voor iemand die werkelijk vergeving van God ontvangen heeft (en dat van God heeft geleerd).

Ik las zojuist de passage van Christen aan het kruis. Daar staat dat het pak van zijn schouders gleed en verdween aan de mond van het graf. En dan staat er treffend achter: 'en ik zag het niet meer'. Wat zag Christen niet meer? Dit is niet de strijd met de zonde en het zondige vlees - dat zeker niet, want die strijd blijft! Maar het wel de zware last van de zondeschuld. Christen zag dat pak van schuld nooit meer! De schuld wordt steeds groter, maar het is geen onvergeven schuld. Hoe zwak ook het geloof is, er blijft in de grond de wetenschap dat sprake is van een vergeven schuld.

Dank voor je reactie. Ik denk dat ik je begrijp en ook met je eens bent.

Het valt ook niet mee (voor mij) om woorden te geven aan tere zaken als de beleving van het geloof of de bevinding van de ziel. Een gelovige kan soms zo in het donker verkeren dat er voor eigen waarneming niets anders overblijft dan schuld. Op de bodem van het hart ligt daar dan wel de wetenschap (en het geloof) dat hij de Heere te kort zou doen als hij/zij zou ontkennen dat de Heere gewerkt heeft. Vaak terugblikkend naar betere ogenblikken.

Misschien ga ik met mijn poging woorden te geven aan deze zaken wel voorbij aan alle theologische uitwerkingen van de samenhang tussen termen bedekt en vergeven. Daarom ook dank voor je vaak leerzame bijdragen in deze discussies die vaak de puntje op de i zetten.

Ik merk zelf dat het niet meevalt om deze zaken te verwoorden. Als deze zaken in de prediking aan de orde komen is het vaak helemaal lastig, omdat een goede uitwerking vaak ontbreekt en het ook door de gelovigen anders of in andere mate beleefd kan worden. Daarom: laat het maar de taal van de gezelschappen zijn en blijven .

[Herman]

Is het werkelijk zo dat in de ware beleving van een gelovige het nog dikwijls zo is alsof de schuld geheel open ligt voor Gods aangezicht? Het is zeker dat een ware gelovige de strijd kent van geest en vlees en de strijd tegen de inwonende zonde. Maar ik herken niet dat het in de waarneming dan is alsof de schuld onvergeven is. Ja zeker: het geloof kent zijn trappen en het geloof kan (heel) zwak zijn; daarmee is ook het geloof van de vergeving zwak of zelfs heel zwak; maar dat is iets anders dan de waarneming dat de schuld onvergeven is. Ik betwijfel ernstig of dat waar is voor iemand die werkelijk vergeving van God ontvangen heeft (en dat van God heeft geleerd).

Ik wil nog een ander perspectief aandragen en dat is de manier waarop David in problemen verkeerd als hij zijn schuld niet belijdt. Psalm 32 vers 3 en 4 tekenen ons toch een bijbels beeld van iemand die ergens heel zwaar onder gebukt gaat, geen troost kent en dat vanwege onbeleden zonden. Dan is de stap naar de gedachte dat ook een gelovig kind van God met een open rekening kan leven vrij klein, hoewel ik direct daarop laat volgen dat Psalm 32 vervolgens een directe relatie legt tussen de schuldbelijdenis en de vergeving.

[Adagio]

Is het werkelijk zo dat in de ware beleving van een gelovige het nog dikwijls zo is alsof de schuld geheel open ligt voor Gods aangezicht? Het is zeker dat een ware gelovige de strijd kent van geest en vlees en de strijd tegen de inwonende zonde. Maar ik herken niet dat het in de waarneming dan is alsof de schuld onvergeven is. Ja zeker: het geloof kent zijn trappen en het geloof kan (heel) zwak zijn; daarmee is ook het geloof van de vergeving zwak of zelfs heel zwak; maar dat is iets anders dan de waarneming dat de schuld onvergeven is. Ik betwijfel ernstig of dat waar is voor iemand die werkelijk vergeving van God ontvangen heeft (en dat van God heeft geleerd).

Zo is dat.
Petrus heeft dan ook van harte opgeschreven: "Daarom, broeders, benaarstigt u te meer om uw roeping en verkiezing vast te maken; want dat doende zult gij nimmermeer struikelen."

[Ad Anker]

Is het werkelijk zo dat in de ware beleving van een gelovige het nog dikwijls zo is alsof de schuld geheel open ligt voor Gods aangezicht? Het is zeker dat een ware gelovige de strijd kent van geest en vlees en de strijd tegen de inwonende zonde. Maar ik herken niet dat het in de waarneming dan is alsof de schuld onvergeven is. Ja zeker: het geloof kent zijn trappen en het geloof kan (heel) zwak zijn; daarmee is ook het geloof van de vergeving zwak of zelfs heel zwak; maar dat is iets anders dan de waarneming dat de schuld onvergeven is. Ik betwijfel ernstig of dat waar is voor iemand die werkelijk vergeving van God ontvangen heeft (en dat van God heeft geleerd).

... en dat van God heeft geleerd. Er wordt in de standenleer onderscheid gemaakt tussen 'zicht op de Heere Jezus' en de 'wetenschap dat de zonden vergeven zijn'. Dus de wetenschap van de vergeving van zonden is dan een nadere weldaad, die inderdaad (nog) niet door God geleerd is. Thea gaf dat gisteren al aan in het beeld van Christen. Wel door de poort (Christus) maar later pas het zondenpak kwijt bij het kruis.

[Barnabas]

De Heilige Scgrift vermeld zowel zonden die vergeven worden als zonden die niet vergeven worden. Bij de kruisiging van Jezus bidt Jezus om vergeving voor de soldaten die Hem kruisigen omdat zij niet weten wat zij doen.
Lukas 23:33-34: "Toen zij op de plaats kwamen die Schedel genoemd werd, kruisigden ze Hem daar, met de misdadigers, de één aan de rechter- en de ander aan de linkerzijde. En Jezus zei: Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen."
Maar aan de ander kant staat er dat de zonde tegen de Heilige Geest niet vergeven zal worden. Markus 12:31-32: "Daarom zeg Ik u: Alle zonde en lastering zal de mensen vergeven worden, maar de lastering tegen de Geest zal de mensen niet vergeven worden. En wie een woord spreekt tegen de Zoon des mensen, het zal hem vergeven worden; maar wie tegen de Heilige Geest spreekt, het zal hem niet vergeven worden, niet in deze eeuw, en ook niet in de komende."
Deze zonde tegen de Heilige Geest betreft het ingaan tegen de Heilige Geest nadat de Geest ons overtuigd heeft van zonden en wij weigeren deze zonden te belijden. In ons hart dan wel in ons spreken. Wanneer wij ons bewust worden van zonde dan wordt deze alsnog vergeven wanneer wij de belijdenis uitspreken. Maar wanneer wij onze eigen weg gaan en daarin spreken dan kiezen wij bewust deze weg te gaan en is verdoemenis het gevolg.

[Arja]

Is het werkelijk zo dat in de ware beleving van een gelovige het nog dikwijls zo is alsof de schuld geheel open ligt voor Gods aangezicht? Het is zeker dat een ware gelovige de strijd kent van geest en vlees en de strijd tegen de inwonende zonde. Maar ik herken niet dat het in de waarneming dan is alsof de schuld onvergeven is. Ja zeker: het geloof kent zijn trappen en het geloof kan (heel) zwak zijn; daarmee is ook het geloof van de vergeving zwak of zelfs heel zwak; maar dat is iets anders dan de waarneming dat de schuld onvergeven is. Ik betwijfel ernstig of dat waar is voor iemand die werkelijk vergeving van God ontvangen heeft (en dat van God heeft geleerd).

... en dat van God heeft geleerd. Er wordt in de standenleer onderscheid gemaakt tussen 'zicht op de Heere Jezus' en de 'wetenschap dat de zonden vergeven zijn'. Dus de wetenschap van de vergeving van zonden is dan een nadere weldaad, die inderdaad (nog) niet door God geleerd is. Thea gaf dat gisteren al aan in het beeld van Christen. Wel door de poort (Christus) maar later pas het zondenpak kwijt bij het kruis.

Ik begrijp het wel, omdat ik er mee groot gegroeid ben (met de standenleer). Maar mensen buiten de bevindelijke kring kunnen er flink van in de war raken. het is ook niet iets dat God in Zijn Woord ons leert.

Hassan en Ibrahim, twee christelijke Iraniërs die hun geboorteland waren ontvlucht vanwege hevige vervolging, zaten samen rond een kleine tafel in hun opvangcentrum in het gastland. Ze hadden zojuist het Refoforum op het internet ontdekt en waren nieuwsgierig geworden. Hassan krabde aan zijn hoofd terwijl hij naar de vertaling op computerscherm staarde.

"Ibrahim, dit begrijp ik echt niet. Ze hebben het over de poort in 'De Christenreis' en het verliezen van het zondenpak bij het kruis, maar het lijkt zo vreemd: ze geloven dat je de vergeving van je zonden pas later gaat ervaren."

Ibrahim fronste zijn wenkbrauwen en las mee: "Ik ben het met je eens, Hassan, het klinkt nogal complex."

Hassan knikte instemmend. "Voor mij was de ervaring van genade en vergeving een diepgaande verandering, een overgang van duisternis naar licht, van treurzang naar lofzang. Misschien begrijpen zij iets dat we nog niet hebben ontdekt"